Er is een bepaalde groep, die er van uitgaat, dat de mens verder is in zijn evolutie dan plant en dier. Het schijnt een voorrecht te zijn om als mens geboren te mogen worden, maar is dat wel zo? Wij plaatsen onszelf als mens ver boven de evolutie van dier en plant. Wij zijn verder ontwikkeld. Wij zijn beter, want wij hebben het denkvermogen ontwikkeld. Maar wat hebben wij daarbij verloren? Staat daar ook wel eens iemand bij stil? Dat spreekwoord is er toch ook niet voor niets? Zalig zijn de onwetenden van geest.

Als mens ga je door alle stadia van ontwikkeling. Om te leren. Om bewust te worden. Bewust van wat? Van die oneindige liefde, die diep van binnen zit. Om weer verenigd te worden met God, of het All, of wat voor naam je er ook aan wilt geven. Ook hier zit ons denken ons al in de weg. We willen er een naam aan geven, terwijl het eigenlijk een gevoel is waar je over spreekt.

Het gevoel van eindeloze liefde. Het gevoel van liefde ervaren, beleven, liefde leven, LIEFDE ZIJN. Door ons denken echter vormen we allerlei barrières om dat te worden wat we eigenlijk willen zijn. Door onze neiging om de dingen te willen begrijpen, maken we het allemaal veel moeilijker dan het eigenlijk is. En omdat we het willen begrijpen, gaan we het in hokjes plaatsen. Hiërarchieën stichten. We plaatsen ons in onze arrogantie boven dier en plant en handelen daar dan ook naar. We zien zelfs kans om het onzichtbare in lagen te verdelen. De ene Engel zou hoger zijn dan de andere.

Ik, als mens, probeer het te begrijpen. Daardoor heb ik een langere weg afgelegd dan noodzakelijk, want telkens als ik tracht iets te begrijpen, haalt het me weg van het pad wat ik eigenlijk moet bewandelen. Zelfs het woord zegt het al: begrijpen. Grijpen. Vasthouden. Want dat is wat het eigenlijk is. Al dat onderverdelen in vakjes en hokjes. Het is het begrijpelijk maken van iets wat je zou moeten voelen. Het is het vasthouden van zekerheden. Alles onderverdelen in hokjes en vakjes, zodat je je eigen plaats kunt bepalen.

Het is het maken van onderscheid. Zolang je onderscheid probeert te maken, scheid je jezelf af. Je zet jezelf apart van het grote geheel, terwijl het streven is om daarnaar terug te keren. Naar die oneindige grote bron van onvoorwaardelijke liefde. Dat kan toch ook eenvoudiger? Want wat is er nou moeilijk aan LIEFDE ZIJN? Zelfs dier en plant kunnen het. Zij offeren zichzelf dagelijks op aan de mens. Zij dienen als voedsel, zodat wij kunnen leven. Zij stellen daaraan geen voorwaarden. Ze Zijn gewoon. Wij mensen zouden wel eens een voorbeeld kunnen nemen aan de planten. Zij hebben geen last van identiteitsproblemen. Ooit wel eens een roos gezien die een zonnebloem probeerde te zijn? Nee toch zeker? De plant IS wat hij IS. Ooit wel eens een mug gezien die een olifant probeerde te zijn? Ik niet.

Ik spreek hier niet over de dieren die al min of meer bezig zijn een bewustzijn te ontwikkelen, zoals apen of honden. Deze dieren kunnen we trucjes leren en ze kunnen hun gedrag aanpassen. Wij nemen ze zelfs in huis. Oefenen onze invloed uit om ze alvast voor te bereiden op een mensenleven. Wat een hondeleven! Nee, ik spreek hier over het dier wat buiten de beïnvloeding van de mens staat. Het dier in de vrije natuur. Dat dier IS wat het IS. Net zoals de plant. Het maakt dat dier en die plant niet uit wat wij met hem doen. Het offert zijn leven vrijwillig op in dienstbaarheid aan de mens.

En wat doen wij ermee? Wij gaan het analyseren en beredeneren. Wij kweken een schuldgevoel. We zouden ook gewoon dankbaar kunnen zijn en het offer aanvaarden zonder daar voorwaarden aan te stellen. Er gebruik van maken en geen misbruik. Dat nemen waar het lichaam naar vraagt en gewoon dankbaar zijn dat het er is.

Dan is de opoffering van dier en plant ook niet nutteloos,
maar vindt het zijn plaats in het geheel, zoals het bedoeld is.