Onnozel antwoordde ik, " Veronica,...." om er dan wat aarzelend aan toe te voegen, " Maar het kan ook de KRO gids zijn "

Mis, helemaal mis!

Geschokt, door zoveel onbegrip, grenzend aan heiligschennis, draaide zij zich hooghartig van mij af. Dit was haar teveel en ze was beslist van mening dat haar kostbare tijd, diepe inzicht en universele wijsheid niet verder verspild mocht worden aan een achtergebleven Neandertaler op spiritueel gebied. De uitdrukking op haar gelaat verried dat zij snel besliste om niet haar persoonlijke zieleheil op het spel te zetten en de eerstvolgende kandidaat eerst maar te screenen, alvorens te vragen wat zijn Gids was.

Mijn enige excuus was dat ik voorheen ook al in verwarring was gebracht door de vraag van iemand anders, die van mij wilde weten van welke ster of planeet ik kwam? Onschuldig had ik geantwoord, " Van de Aarde,...toch?" Maar ook dat bleek niet juist.

Blijkbaar was deze persoon nog niet erg ver gevorderd op het pad der 'Spirituele Zoekers' of dat van de 'Lichtwerkers', want hij verwaardigde zich tenminste nog om een flauw glimlachje te tonen en mij mede te delen, dat mijn geestelijk ontwikkeling nog niet van dien aard was dat zij mij in staat stelde om zulke belangrijke informatie te bezitten en te verwerken. Geruststellend voegde hij er nog aan toe, dat ik mij beslist geen zorgen hoefde te maken, want dat als ik er klaar voor was, deze blijkbaar fel begeerde informatie vanzelf wel tot mij zou komen.

Ik moet bekennen dat deze welgemeende woorden mij wat meer op mijn gemak stelden en mij even het gevoel gaven dat ik toch niet geheel en al verloren was, dat er zelfs voor een barbaar als ik nog hoop was!

Nu was echter wel het laatste restje zelfvertrouwen verdwenen!
Met 'Gidsen' worden blijkbaar personen bedoeld die vaak al lang en breed de pijp uit zijn en zich nu nog steeds met het reilen en zeilen van de achtergeblevenen bemoeien! Soms hebben ze zelfs niet eens hier op de Aarde geleefd.

Ook hier ging ik weer de fout in, want dat was niet zoals ik in eerste instantie dacht, uit louter verveling en/of bemoeizucht, maar had ten doel om de nog levenden op een hoger geestelijk plan te brengen! Ik beken, een zeer nobel streven! Zeer bekrompen en kortzichtig van mij om hier iets anders achter te zoeken.

Gevolg gevend aan de goed bedoelde raad van wat mensen die zeiden het beste met mij voor te hebben, was ik maar eens naar een 'Spirituele' avond geweest. Men had mij verzekerd dat daar veel van mijn stomme vragen beantwoord zouden kunnen worden. Dat waren de plaatsen waar ik zeer waarschijnlijk wel mijzelf zou kunnen ontmoeten en een hoop wijsheid zou kunnen opdoen. Hoewel ik niet het gevoel had dat ik op meerdere lokaties tegelijkertijd aanwezig zou kunnen zijn, wist ik dat van dit merkwaardige verschijnsel in de parapsychologie wel eens melding was gemaakt. Echter weer zat ik er mijlen ver naast, want ter plekke werd mij duidelijk dat ik mijzelf in mijzelf en in anderen tegen moest komen!

Een dame die met wat ongemengde verf een goed doek aan het verkrachten was, deelde mij ongevraagd mede dat zij natuurlijk niet zelf verantwoordelijk was voor het resultaat, maar haar gidsen. Spontaan maar onnozel merkte ik op, dat ik ook schilderde, maar het altijd zelf deed. Uit haar hooghartige en neerbuigende glimlachje, maakte ik op dat ik dus niet de 'ware kunst' beoefende. Misschien omdat ik er mezelf voor verantwoordelijk stelde?

Al met al nogal verwarrend..... Kijk,.. dat ik me niet kan herinneren wie ik in voorgaande levens allemaal was, de Keizer van China of een ridder onder Koning Artur, wel dat is nog daar aan toe, maar dat ik niet eens in het bezit van een aura en een gids ben is toch wel uitermate ernstig! Daarbij vraag ik me trouwens af of het wel zo gunstig zou zijn om een hoge geestelijke of maatschappelijke positie te hebben in het verleden. Was die 'ik' nu in dit leven dan niet gedegradeerd?! En ook het feit dat tegenwoordig al die spirituele mensen allerlei energieën zien en voelen en daarbij de meest merkwaardige ervaringen opdoen, geeft mij toch wel het gevoel dat het mij aan een en ander schort.

Die avond ging ik dan ook met een natte rug en hoofdpijn naar bed. Hoezeer ik ook mijn best deed om te slapen, het lukte niet. Steeds maar weer moest ik er aan denken, wat de oorzaak was van het feit dat ik zo door de Goden was misdeeld. Waarom zag ik geen energieën en had ik geen Gidsen? Ik wilde ook een Gids!!! Daar had ik toch ook recht op? Ik wilde ook een aura!

Gefrustreerd ging ik uit bed en naar beneden, zette nieuwe koffie. Daarna ging ik buiten zitten, waar ik een sigaret opstak. Het was een zwoele zachte avond en ik voelde de verwarring wijken voor en weldadige rust. De maan was bijna vol en de hemel was uitermate helder. Sirius stond te schitteren als nooit tevoren en zelfs de Plejaden waren zeer duidelijk zichtbaar. Mijn geest dwaalde naar de 'Zeven Zusters', waarbij ik wist dat het er wat meer dan zeven waren. Zo'n tweehonderd volgens de astronomen en een nog relatief jonge sterrenhoop.

Ik voelde iets als heimwee. Heimwee....?!..........Krijg nou wat!

Geëmotioneerd stak ik nog een sigaret op en staarde naar de nevelige vlek met de zes-zeven heldere sterren die haar markeerden. Het was alsof ze mij wenkten en uitnodigden om dichterbij te komen. 'Herinner!' 'Voel!'

De woorden drongen zich op aan mijn bewustzijn en stonden bijna zichtbaar, als met vuur geschreven voor mijn geestesoog. Geschokt ervaarde ik iets wat wel leek op een flashback. Tenminste, dat is de enige juiste term die ik kan vinden voor wat er gebeurde. Het was alsof ik weer terug was. Thuis!

Een onvoorstelbaar schitterend landschap van uitgebreide prachtige bossen, met daarachter lage bergen, watervalletjes en meren, verlicht door een zachte goudachtige gloed. Maar wat het meest opviel waren de op paleizen lijkende gebouwen. Alles wat ik zag was uit zuiver transparant kristal in allerlei diepe volle kleuren opgebouwd. Op sommige plaatsen volledig transparant maar niet overal. Het was duidelijk dat daar waar het kristal niet doorschijnend was, zich privé vertrekken bevonden. Ik wist dat er geen sloten waren en dat zulks ook helemaal niet nodig was, om de doodeenvoudige reden dat deze vertrekken door iedereen geëerbiedigd werden, dat geen enkele entiteit daar binnen zou gaan, als dat niet de bedoeling was.

Tranen van geluk en de herinnering aan thuis rolden over mijn wangen. Mijn thuis!

Rondkijkend probeerde ik meer te zien. Ik wilde graag weten of er iemand was, waar ik mee kon spreken. Het leek echter wel of ik de gebouwen niet binnen kon gaan. Alsof alles steeds maar weer van mij afweek. "Het lijkt wel of ik er niet in mag" opperde ik geïrriteerd.

"Zou best eens kunnen!"

De stem klonk zowel binnen als buiten mijzelf. Ik keek om mij heen en was niet eens verrast niemand te zien. "Wat zei je?" herhaalde ik half in mijzelf en half verstaanbaar."Ik zei; Zou best kunnen" herhaalde de stem."Wie en waar ben je?" vroeg ik. "Kijk da's nou het vervelende met jou. Jij wilt altijd van alles tegelijk weten!" "Hoezo?" "Nou, wat wil je eerst weten? Wie of waar?"
"O, bedoel je dat? Nou dan wil ik eerst weten, wie je bent?""Kweunieveul!"

"Watte?" "Ben je doof of zo? Ik zeg toch duidelijk; "Kweunieveul." De stem klonk lichtelijk geagiteerd en de naam werd langzaam, letter voor letter gespeld. Ik besloot op mijn hoede te zijn. "Nou ja, zo'n naam komt niet dagelijks voor, dus het is van mijn kant best begrijpelijk dat ik dat niet meteen duidelijk opvang, hè?" Ik probeerde vriendelijk te klinken.

"Nou alléé dan. Ik wil niet overal over zeiken" De stem klonk weer wat milder en vrolijk vervolgde hij " Die naam heb ik gekregen, omdat ik niet erg veel weet" Het leek alsof ie er bijzonder trots op was!""Hoezo?" wilde ik weten. "Nou, simpel. Ik weet bijna niks! En daarom mag ik jou helpen..Als een van je Gidsen!""Wa'blief???" Nou brak m'n klomp! "Wat bedoel je? "Ik weet niks' en 'Ik mag je helpen'?"

"Nu doe je het weer, van alles tegelijk vragen." klonk het scherp. "En wil je ook wel wat zorgvuldiger mijn woorden herhalen? Als ik niks wist zou men mij ongetwijfeld Kweuniks hebben genoemd." En niet zonder trots vulde hij aan "Ik weet best wel iets hoor..en dat is in ieder geval voldoende om jou verder te helpen."

Beduusd vroeg ik om een time-out. Ik had even tijd nodig om mijn verwarde gedachten te ordenen."Luister" zei ik. "Laat me even denken." "Mooi," klonk het tevreden. "Dat kun jij gelukkig veel beter dan ik, want ik wee-nie-veul. Bovendien heb ik een hekel aan denken!"

Verwoed trachtte ik de tollende gedachten en vragen in mijn arme hoofd te ordenen en tot een begrijpelijk overzicht te komen."Je had het over Gidsen" probeerde ik nog eens. "Je zei zelfs als ik me niet vergis; 'Als een van je Gidsen.' Hoe moet ik dat zien?"

"Het gaat al beter met je." Kweunieveul was duidelijk in zijn sas met de geconstateerde vooruitgang. "Dat was inderdaad letterlijk wat ik zei. En hoe je dat moet zien, wel...we zijn meestal met z'n drieën.

"Heu?" reageerde ik schaapachtig. Onverstoorbaar ging hij verder. "Wij drieën zijn toegewezen om jou bewust te maken van je zelf" Ik hapte even naar adem. Er schoten weer een aantal vragen door mijn hoofd, maar deze reis beheerste ik me tot eigen voldoening en vroeg ingehouden "Wie heeft jullie toegewezen?"

"Jij!" "IK?" "Je hoort me toch? Ja jij, wie anders?"
"Aha," triomfantelijk veerde ik op "waarom weet ik dat dan zelf niet?"
"Nou, euh ...omdat je misschien dommer bent dan ik, bijvoorbeeld. Misschien weet je zelfs wel minder dan ik!?" Zijn stem klonk nogal serieus en argwanend vroeg ik me af wat ie nu weer bedoelde. "Ik bedoel," verduidelijkte Kweunieveul, daarmee te kennen gevend dat hij een uitstekende gedachtenlezer was " dat ik dat deel van je vertegenwoordig wat weinig weet. En door mij te leren kennen is dat voor jou dus de aanleiding om wel iets te weten."

"Maar, maar" stotterde ik "Als jij zo weinig weet, hoe kan je mij dan helpen? Ik dacht te hebben begrepen dat Gidsen er juist voor zijn om veel te weten en die kennis over te dragen op degene aan wie ze zijn toegewezen. Om ons te helpen een beter mens te zijn en om ons dieper inzicht in onszelf te verschaffen en te verheffen naar hogere sferen." Kweunieveul slaakte een diepe zucht van tevredenheid en zei zachtjes "Kijk da's nou het mooie van jou. Jij weet het allemaal zo mooi te vertellen. Ik zou het niet kunnen verbeteren."

"Wacht even" viel ik hem in de reden. "Jij moet mij leren, ik jou niet."
"Waarom niet?" klonk het verbaasd. "Nogal een egocentrische instelling, niet? Je hebt toch wel begrepen dat je mij daarom hebt toegewezen?" Even was het stil, ik probeerde de lijn in het verhaal te ontdekken, maar vooralsnog was het een en ander in totale duisternis gehuld.

Blijkbaar had Kweunieveul door dat ik zo niet verder kwam. Zachtjes zei hij. "Misschien een andere perceptie. Probeer het eens zo te zien. Veronderstel dat ik toch veel weet. Maar wat heb jij daar dan aan?" "Nou breekt m'n klomp." Verbaast en lichtelijk geïrriteerd herinner ik hem aan het feit dat ie naar eigen zeggen deel van mij is en derhalve weet ik dus wat hij weet. "Punt" Fijntjes begon hij te grinniken. "Maar daar zit 't 'm nou net in. Je kunt het wel weten, maar ben je je er ook van bewust?!"

Omdat ik opvloog en weer verbluft neerzeeg, wachtte hij even alvorens verder te gaan." Kijk, stel nou dat ik je alles vertel over de banaan. Je zou na een aantal lessen ontzettend veel over dat ding weten. Zelfs zou je er een dik boek over kunnen schrijven en er misschien zelfs veel geld aan verdienen. Mogelijk zou men je gaan beschouwen als de grote bananendeskundige.

Misschien zelfs is er nog wel een leerstoel aan de universiteit voor je, als Professor in de Bananalogie." De rede werd even onderbroken omdat Kweunieveul een zacht gegrinnik niet kon onderdrukken. Blijkbaar kon ie zijn eigen grapjes wel waarderen.

Echter bloedserieus ging hij verder. " Hoewel er steeds iets zou ontbreken, natuurlijk. Je zou met dat alles nog steeds niet weten, hoe die vrucht smaakt! De wezenlijke essentie van het ding zou je ontgaan. Maar omdat ik bij God niets over dat ding weet, laat ik je zo'n vrucht op eten. Op dat moment weet je wat een banaan is. En ik dus ook. Misschien zit hier wel het verschil. Of je kiest voor de kennis over die banaan en daar heb je mij niet voor nodig, of je ervaart die banaan, zodat je weet wat ie is maar ook hoe die smaakt. Je ervaring is dan volledig, dankzij mijn onwetendheid, snap je?"

Aarzelend merkte ik op. "Niet helemaal, geloof ik. Begrijp ik het goed als ik zeg dat je dus beter een Gids kan hebben die weinig weet, omdat die je daardoor dingen laat ervaren. Terwijl als je een Gids hebt die veel weet alleen maar kennis op je overbrengt? "Prachtig." Jubelde Kweunieveul. "Prachtig. Ik wist wel dat je het snel zou snappen. Begrijp je nu dat hiermee het bestaan van het onwetende deel van jezelf is gerechtvaardigd? En met welk doel we onwetend zijn?" "Om uiteindelijk alle dingen te ervaren?" opperde ik voorzichtig.

Het antwoord lokte een nieuwe jubelkreet van Kweunieveul uit en verdomd ik voelde me nog trots ook. "Luister" fluisterde hij. "Zoals ik al zei zijn er meer. Daar is nog Lik Me Vessie , QI-Bus en Sjeik Ahme Hoe La." "Met jou er bij zijn er dat dus vier" merkte ik scherp op. "Je zei 'we zijn met ons drieën'."

Opgetogen repliceerde hij. "Dat klopt niet helemaal, ik zei "meestal zijn we met zijn drieën". Maar nu blijkt dat je voor jezelf open wilt staan, zullen er nog velen volgen."
"Het lijkt er veel op dat hun namen enigszins aangeven welke aspecten van ons ze vertegenwoordigen, is het niet?" opperde ik voorzichtig. "En dat wijst er op dat ik jullie schep en jullie mij!" Even was het stil en dan zei Kweunieveul zacht, " Zie je nu wel dat je veel meer weet dan ik. Je hebt het meteen door.

Ik ken die anderen alleen van afstand. Het lijkt me reuze gezellig als we elkaar allemaal goed leren kennen en integreren als een volledige in balans zijnde entiteit. Daarvoor hebben we jou juist nodig! Maar luister, voor het moment is het wel genoeg. Vergeet nooit dat wij er altijd zijn, tot ziens!"

Plotseling was de nacht onnatuurlijk stil en vredig. Diep verzonken in mijn gedachten en verwarde gevoelens, draaide ik een nieuwe sigaret. Ik schoot overeind en begon te ijsberen. Ik keek op mijn horloge en zag dat er heel wat tijd voorbij was. Meer dan naar mijn gevoel was verstreken.

Was het echt? Had ik nu echt met een gids gesproken, of was het gewoonweg mijn verbeelding? Ik wilde eigenlijk nog wel wat vragen stellen, maar het was alsof er iets was veranderd in de energie of atmosfeer om mij heen. In gedachten probeerde ik weer contact te krijgen maar dat lukte niet. Alsof het gesprek nooit had plaatsgevonden. Waren het dan toch enkel maar mijn eigen gedachten geweest? Een innerlijke voice-dialoog?

Vertwijfeld viel ik uiteindelijk toch in een diepe verkwikkende droomloze slaap, wetende dat de dag van morgen anders zou zijn!