De mens wordt geboren en is onwetend. Het wordt opgevoed en daarbij gevormd. Naast de ontwikkeling van het eigen karakter, wordt het kind beïnvloed door alles wat er in zijn omgeving afspeelt. Het zalige, onschuldige kind gaat leren en naarmate het denkvermogen wordt ingeschakeld, wordt het gevoel uitgeschakeld. Hoe beter het kind zijn gevoel kan uitschakelen, hoe beter het denkvermogen kan ontwikkelen, maar o wee als je een gevoelig kind bent. Dan kom je tijdens de schoolperiode al voor grote problemen te staan. Als je vast houdt aan je gevoel, dan kom je in de knoop, omdat het gevoel vaak rechtstreeks in gaat tegenover de dingen die je aangeleerd worden. Dan ligt het aan je karakter welke kant je op gaat.

Je hebt de sterken en de minder sterken. Daarmee bedoel ik eigenlijk de afhankelijken en minder afhankelijken. Afhankelijk met name van het gevoel van liefde. Is je eigenwaarde nog niet zo ver ontwikkeld, dat je genoeg van jezelf houdt, dan ben je afhankelijker van de liefde die je van anderen krijgt. En die liefde is vaak afhankelijk van jouw gedrag, jouw mate van aanpassen aan de levensvisie van anderen.

De minder sterken, zullen er voor kiezen om het hun opvoeders naar hun zin te maken en zich zo goed en kwaad als mogelijk aanpassen. Prettig voor de opvoeders, maar heel vervelend voor het kind.

De sterkeren zullen zich niet aanpassen. Dat zijn dan vaak de lastige, moeilijk opvoedbare kinderen, omdat ze vast houden aan hun gevoel, dat vaak rechtstreeks in kan gaan tegen te dingen die ze aangeleerd worden. Lastig voor de opvoeders, maar ook vervelend voor het kind.

Dan gaat het kind zijn puberteit in. Het gaat op zoek naar zijn identiteit. Op zoek naar wie en wat hij of zij zelf wil. Vaak zie je in deze periode dat het kind zich afzet tegen zijn opvoeders. Hoe heftig dit gebeurt is afhankelijk van de omgeving en de bewegingsvrijheid die het kind heeft tijdens zijn ontwikkeling. Natuurlijk trachten wij als opvoeders allemaal onze levensvisie op de kinderen over te brengen, maar wat doorslaggevend is, is het feit of het al dan niet opgedrongen wordt. Dat is weer afhankelijk van de levensvisie zelf en in welke mate het aansluit op de ideeën van de jongere.

De puberteit wordt dan ook gezien als iets wat gevreesd moet worden, want dit is vaak een periode van onrust. Ook hier zie je weer de splitsing van karakters: de sterkeren en minder sterkeren. De sterkeren zullen koste wat kost hun eigen weg gaan en de minder sterkeren passen zich nog een poosje aan.

De groep, die ik aanduid als de minder sterkeren, is de groep die zich in een later stadium van hun leven volop in de puberteit begeven. Een soort van verlate puberteit, beter bekend onder de naam ‘midlife-crisis’. In dit stadium zie je de mensen een rigoreuse verandering ondergaan. De omgeving kent ze niet meer terug. Problemen voor de omgeving en vaak ook voor deze mensen zelf. Op latere leeftijd op zoek naar je identiteit. Ga er maar aan staan. Dan moet je als ‘zwakkere’ toch behoorlijk sterk in je schoenen staan, want hoe later de ommekeer, hoe moeilijker het is. Het gebeurt ook niet zomaar. Niet van de ene dag op de andere en vaak ook niet zonder aanleiding. Vaak moet er nog eerst een hele lijdensweg afgelegd worden, om steeds maar op zichzelf teruggeworpen te worden.

Deze mensen zijn vaak grote perfectionisten. Ze doen alles zo goed mogelijk en toch gaat het steeds verkeerd. Ze doen nog steeds hun best om het anderen naar hun zin te maken en nog is het niet goed. Tot men op een gegeven moment, gedwongen door het leven, tot inzicht komt. Verlies van een baan, een partner, ziektes, depressies, noem maar op. Het leven biedt vele varianten.

Natuurlijk gaan ook de ‘sterkeren’ de midlife-crisis tegemoet. Alleen zal het bij hun niet zo opvallen. Het zijn de rebellen van eertijds, dus van hen is men het gewend. De omgeving zal er niet zo geschokt meer op reageren. Het wordt tijd dat ze volwassen worden, wordt er dan vaak gezegd.

Afijn, of je nu tot de ‘zwakkeren’, ‘sterkeren’ of tot de middengroep behoort, we doorlopen ieder op zijn eigen manier allemaal hetzelfde proces. We zijn allemaal op zoek naar een soort van evenwicht. Evenwicht tussen het denken en het voelen. Wat een luxe. Al dat gezoek naar evenwicht. Een manier om tot vrede met jezelf te komen. Door eerst te voelen, dan te denken en vervolgens in evenwicht met je verstand naar je gevoel leren luisteren.

Al dan niet door schade en schande wijzer geworden. Allemaal manieren om gewoon te leren aanvaarden wat we nou werkelijk zijn. Leren om te Zijn.