Marleen Hogendoorn-Berger, vrouw van Joop Hogendoorn heeft enkele persoonlijke ervaringen beschreven die men had naar aanleiding van Joop's muziek. Ze schrijft hierover: "Aanvankelijk vond ik de belevingen die mensen met mij (ons) hierover deelden nogal wonderlijk, soms. Nu, inmiddels een aantal jaren verder, is het heel duidelijk dat dit heel vaak gebeurt en staan we 'nergens' meer van te kijken. We vinden het fantastisch dat Joop's muziek zoveel effect heeft op zoveel zielen: en altijd op een positieve, steunende of uitzicht verschaffende manier. De ervaringen vertel ik in 'verhaalvorm'. Het zijn allemaal 'waargebeurde belevingen. Uit privacy overwegingen worden wel de betreffende perso(on)en genoemd maar niet hun werkelijke namen. De belevingen kunnen variëren van heel spirituele, paranormale ervaringen tot heel aardse. Maar…wat voor een 'normaal' mens 'paranormaal' is, is m.i. voor een 'paranormaal' mens 'normaal'. En zijn we niet allemaal (op zijn tijd) beide? "

Het was in 'Gouden Handen'. Een voormalig klooster waar we maandelijks concerten gaven in een sfeervolle zaal. (Helaas bestaat Gouden Handen nu niet meer…)

Aanwezig waren een groep van zo'n dertig mensen. Hieronder het gezin waar deze ervaring bij plaats had. Vader, moeder en zoontje van ongeveer 7 jaar zaten op de eerste rij. Wij kenden deze mensen al. Joop had voor hen persoonlijk een compositie gemaakt, naar aanleiding van het overlijden van hun pasgeboren dochtertje Charmilla.

Het verdriet hierover was uiterst groot en de compositie was bedoeld als troost voor dit enorme verlies. (Deze compositie is ook later op CD uitgebracht: nr. 6 van de CD 'Power of Passion'). Dit nummer is dan ook enorm vaak gedraaid door het echtpaar en werd ook werkelijk als steun ervaren, zoals ze ons meerdere keren lieten weten.

Op de bewuste dag van het concert speelde Joop op een gegeven moment 'Charmilla'. Tranen vloeiden rijkelijk bij de ouders; het was muisstil en er hing een heel bijzondere sfeer. Het zoontje, wat wellicht naar aanleiding van alle emotionele gebeurtenissen niet erg lekker in zijn vel zat, vertoonde al weken obstinaat gedrag. Niet willen luisteren, erg chaotisch, druk.

Wat opvallend was tijdens het concert was dat hij zo rustig bleef zitten, tussen zijn ouders in. Hij leek heel ontspannen te zijn. Even later stapte hij van zijn stoel en begon een denkbeeldige dans te maken, althans zo leek het voor de aanwezigen.

Hij maakte sierlijke danspasjes en hield zijn handjes voor zich uit, alsof hij iemand vast pakte, alsof hij samen met iemand of anderen aan het dansen was. Hij leek er heel bij onder en dit duurde tot de compositie uitgespeeld was.

Vervolgens ging hij weer rustig zitten en later, in de pauze, vertelde zijn moeder mij dat hij direct daarna vertelde dat hij met Charmilla en een heleboel andere kindjes had gedanst! Voor hem was dit écht gebeurd, er was geen enkele twijfel te bemerken.

Nog 'wonder'lijker werd het toen na afloop een man op mij afstapte die bekend is als paragnost. Hij vertrouwde me toe dat tijdens het spelen van 'Charmilla', hij vele jonge zielen had zien neerdalen, die samen gingen dansen. Ze waren blij en heel gelukkig samen…..!

Ook de oma van Charmilla zou daarbij aanwezig zijn; zij had zich over dit meisje ontfermd en keek toe hoe de kinderen zich met elkaar amuseerden…..

Voor de ouders was het natuurlijk helemaal geweldig dit te horen te krijgen. Te weten mogen, op deze manier, dat je overgegane kindje in goede handen is en blij en gelukkig is.

Mijns inziens de grootste troost die je als ouders kunt krijgen, hoewel de pijn van het missen waarschijnlijk nooit helemaal over zal gaan……..

De ouders van Charmilla hebben na plaatsing contact opgenomen met Diamental. Op hun homepage staat hun verhaal uitgebreid te lezen: het verhaal over de aanval op Ingrid, over hun kinderverdriet, maar ook over het geluk wat hen nog spontaan ten deel viel.