We
zijn weer thuis
Door Cindy de Kroon
20
september 2001
Goeiedag
allemaal,
Ik ben weer
thuis. Ja, helaas mag ik wel zeggen, want ik had het best nog een
maandje uitgehouden daar. Natuurlijk ben ik ook wel blij dat ik
weer thuis ben want ik heb veel mensen de afgelopen maanden moeten
missen.
Toen vorige
week donderdagochtend het moment aanbrak dat wij toch echt moesten
vertrekken, werd al snel duidelijk dat er ergens diep van binnen
bij ons al een soort van natuurlijk protest op gang kwam. Het begon
er al mee dat we door de wekker heen sliepen en Katja om vijf over
tien wakker schoot, terwijl we er om negen uur eigenlijk al uit
hadden gemoeten. We moesten toch rond half elf de taxi richting
vliegveld hebben en we moesten ook nog de laatste dingen inpakken.
Treuzeling alom natuurlijk want zoals eerder gezegd stonden we niet
bepaald te springen om te gaan.
Toen we uiteindelijk
op het vliegveld arriveerden schrokken wij ons rot. Een massa mensen
die daar stond. Onvoorstelbaar. We zagen het hele scenario van wachten,
wachten, nog eens wachten en fikse vertraging al voor ons. Ook werden
wij getrakteerd op een hele meute zwaar bewapende mannetjes in het
groen, die met duidelijke achterdocht naar het mandje van Katja
keken, waarin zij haar trouwe viervoetertje vervoerde. Ja, je zal
dr in plaats van een Maltezer maar eens een op scherp staande
wekker of zeldzame krokodil in hebben zitten. Maar gelukkig konden
wij meteen richting incheckbalie waar wij geluk hadden dat ze niet
zo nauw keken naar het gewicht van de bagage, aangezien wij met
zn tweeën toch ruim 70 (!) kilo wilden vervoeren. Hoest
mogelijk he...
Zoals ik al
zei deden wij alles wat we deden niet op zn snelst en zo kan
het gebeuren dat wij uiteindelijk met een auto naar het vliegtuig
gesjeesd werden, dat al met draaiende motoren stond te wachten op
twee passagiers die schijnbaar niet zon haast hadden
.Iedereen
zat al in het vliegtuig en aangezien wij ook nog helemaal achteraan
zaten mochten wij gezellig langs de menigte lopen en de meeste keken
ons toch wel met lichtelijk geïrriteerde blik aan mag ik wel
zeggen. We werden nog eens extra met onze neus op de feiten gedrukt
toen het weer steeds slechter werd naarmate wij verder van Kreta
wegvlogen. Op een gegeven moment begon het vliegtuig een beetje
te schudden, de regen kletterde tegen de ramen en net dat ik tegen
Katja wilde zeggen: volgens mij zitten we boven Nederland, riep
de piloot om dat we de landing in gingen zetten. Wij zaten bij raampje
boven het bagageluik en we waren net flink uit het r! aam aan loeren
naar de stoere mannen die de koffers uit gingen laden, toen we door
de stewardess aangesproken werden dat het nu toch echt tijd werd
om te gaan. Toen we omkeken was het gehele vliegtuig dan ook alweer
leeg en waren wij weer de laatsten.
Op Schiphol
natuurlijk weer de nodige traantjes omdat het nu wel heel definitief
werd allemaal. En toen naar huis. Mijn huisje, waar een laken voor
het raam hing met welkom thuis erop. En een taart met welkom thuis
erop stond in de koelkast. Volgens mij waren ze blij dat ik weer
thuis was. En nu ben ik alweer een weekje thuis en je went ook weer
heel snel. En voor volgend jaar: ik weet het nog niet. Ik zie het
wel. Maar de afgelopen 5 maanden zijn in 1 woord GEWELDIG geweest!
Nogmaals wil
ik via deze laatste iemeel iedereen bedanken die mij berichten heeft
gestuurd of op andere wijze contact heeft gehouden. Het is erg leuk
om berichten uit Nederland te krijgen als je zelf ergens anders
zit. Dit iemeel-adres houd ik voorlopig gewoon aan en zal ook regelmatig
kijken of er post is. Dus mochten er mensen zijn die willen meelen,
gewoon doen. Ik wil op den duur wel even het adres veranderen, want
cindykreta is niet echt meer van toepassing.
De groeten
aan iedereen en tot horens zou ik zeggen.
Veel liefs,
Cindy
|