Kan ik vertrouwen dat de mens in Godsnaam Liefde is en ook zo kan leven, of blijf ik geloven in een leven vanuit angst en de daarbijbehorende macht en onmacht?

Een vraag die op het moment in mijn leven en ook met de recente gebeurtenissen in Amerika weer eens extra aan de orde lijkt te zijn. Lijkt, want eigenlijk is dit de basisvraag die voor ieder individu en voor de mensheid als geheel het dagelijks leven bepaalt. En daarbij ga ik er vanuit gaat dat ieder mens zijn/haar eigen en collectieve wereld creëert. Door keuzes te maken. Keuzes die soms klein en soms groot lijken, maar bij nader inzien altijd terug te voeren zijn op de keuze voor angst of Liefde.

Een thema voor bovenstaande keus in deze tijd is: "oorlog". Oorlog in het groot en klein, oorlog in mezelf en om me heen. Zoveel redenen om een energie van agressie warm te houden of te maken. Wie kent niet die momenten dat het bloed onder je nagels gehaald wordt, dat iemand je in je diepste pijn of kwetsbaarheid raakt. Door je buurman, je familie of een "vijandig land".

En persoonlijk vraag ik me af: waarvoor kies ik dan, wanneer iemand anders mij in mijn beleving iets aandoet, oneerlijk behandelt of "een rotstreek flikt"? Pak ik hem eens flink terug of bezorg haar een pittig schuldgevoel met bijbehorende pijn, of……..kan ik mezelf en haar/hem vergeven, want we wisten immers niet wat we doen. Dat laatste is vaak best lastig en lijkt oppervlakkig gezien ook een beetje makkelijk en slap. Als ik (onbewust) pijn voel en boos word, wil ik toch nog maar 1 ding: wraak en genoegdoening. 'Ik zal die klier wel eens laten voelen wat ze mij heeft aangedaan". En ik wil toch ook niet zomaar over me heen laten lopen? Dan vergeet ik voor het gemak maar even dat ik in een cirkel stap waaruit bijna niet te ontsnappen is, want natuurlijk wil zij mij dan ook weer terug pakken en voor we het weten is er op individueel niveau een oorlog ontstaan.

Zo kan ik me voorstellen hoe dit op wereldniveau zo werkt. Een natie (Amerika) wordt aangevallen, aangetast in haar veiligheid en waardigheid. Natuurlijk willen de menselijke ego's wraak en een bloedige genoegdoening. De pijn moet met pijn terugbetaald!

Een ander aspect van oorlog is het bondgenootschap: Wij tegen Zij. Ik zie nu een enorme solidariteit ontstaan tussen mensen van de aangevallen groep en hun bondgenoten. Prachtig om te zien, de directe verbroedering tussen mensen die elkaar eerder misschien nog wantrouwden.

Samen sterk tegen een nieuwe, gemeenschappelijke vijand. En weer voor het gemak vergeten we maar even dat deze vijand eigenlijk ook gewoon een medemens is, die alleen anders denkt en zich dus ook heel anders gedraagt dan wij graag zouden willen. En dat onze verbroedering gewoon weer een nieuwe afscheiding is, in een andere vorm en meer grensoverschrijdend, maar toch: afscheiding.

Dan het alternatief van boosheid en vergelding: mezelf en de ander vergeven. Het lijkt een beetje vreemd, eerst mezelf vergeven terwijl de ander me iets "aandoet". Wat moet of kan ik dan vergeven? Ten eerste dat ik mezelf dit heb laten aandoen, dat ik dit in mijn leven naar me toe getrokken heb. Gecreëerd heb, met een mooi woord dus. Misschien vanuit een gedachte dat ik slecht ben en dit verdien. Misschien omdat ik eerder een ander rot behandeld heb en zo mezelf de andere kant laat ervaren, of…..

Wanneer ik op zo'n moment kan vergeven, niet uit slapheid, gemakzucht of slachtofferschap, maar als bewuste keuze voor Liefde, is ook het antwoord van Liefde onbeschrijflijk.

Wat een vreugde in mijn hart, dat ik niet meer hoef te geloven in pijn en schuld, maar even mag zien dat alles een spel in Liefde is. Niet bedoeld om te kwetsen, te straffen of kapot te maken. Maar om de Liefde in al haar facetten te beleven. En op zo'n moment is het feit dat ik daarvoor vaak de ervaring van niet-Liefde gekozen heb ook niet meer erg, maar iets wat bij mijn ontwikkeling hoort. Een ontwikkeling van Liefde tot Liefde, via soms bizarre wegen. En valt het me ook niet meer moeilijk de ander te vergeven, maar is iets wat vanzelf als een soort Genade komt. Hoe kan ik immers nog boos zijn op mijn tegenspeler in een spel van Liefde en wraak willen voor iets wat mij nooit Echt is aangedaan?

En zo kom ik dan in gedachten bij een voorspelde Nieuwe wereld, een tijdperk waarover al zoveel gezegd is. Een wereld waarin we in Liefde leven. Een wereld die een utopie lijkt wanneer we met gewone mensenogen om ons heen kijken, op straat en op t.v. Maar kijken mijn ogen verder, dan zie ik zoveel mensen die in ieder geval de intentie hebben om vanuit Liefde te leven en ook zoveel kinderen geboren worden met een aangeboren nieuwe ethiek van Liefde en Eenheid. En besef ik weer dat een wereld van Liefde begint bij mijn eigen Liefde en vermogen om dit vorm te geven in mijn dagelijks leven. Niet iets "bijzonders" dus wat vanuit de kosmos over ons komt, maar iets wat gewoon iedere dag bij mezelf begint, bij mijn vertrouwen in mijn evolutie tot een Liefdevol Mens.

Ja, zo leef ik in Godsnaam en zie dit weerspiegeld in mijn wereld

Wil je meer weten over het leven en verblijven op Blue Star Eco Village of reageren op bovenstaand stukje? Kijk op de website: http://www.members.tripod.com/ecovillage of schrijf een e-mail naar iris@oneheart.nl