En dan zijn wij daar met ons oordeel, gevormd vanuit ons eigen gezichtspunt. Zoals wij ons dat eigen gemaakt heb-ben. Zoals alleen wij dat kunnen.

Het lijkt me verstandig om eens stil te staan bij onze eigen motivatie. Waarom voelen wij ons geroepen om een oordeel over de ander te vellen? Misschien kunnen wij gewoon niet anders.

Het is misschien de enige manier waarop wij kunnen/willen of gedwongen worden te handelen. Dus als we dan toch de behoefte krijgen om te oordelen, waarom be(ver)oordelen we dan niet onszelf?

Kijk, en nu komen we net op een kritiek punt. Want wie wil er veroordeeld worden? We springen uit ons vel als een ander over ons oordeelt. Daar heeft die ander toch het recht niet toe? Hoe halen ze het in hun hoofd. Dat ze maar op zichzelf letten!

Maar, wie let er dan op mij? Want ik wil mezelf niet veroordelen? Er mankeert toch niets aan mij? Die ander veroorzaakt het probleem. Ik vind het gemakkelijker om naar die ander te wijzen. Ik vind dat die ander maar moet veranderen, want als die ander verandert, dan hoef ik het niet meer te doen.

Kijk, en nu komen we weer op een kritiek punt. Ik kan die ander niet veranderen. Ik kan alleen mijn houding ten opzichte van die ander veranderen, en als mijn houding verandert, dan verandert die ander automatisch mee. Die ander is er immers alleen maar om mij attent te maken op mijn fouten.

De dingen die ik in een ander zie, en waar ik me aan erger, zijn juist de dingen die ik in mijzelf niet wil of kan herkennen. Het zijn mijn struikelblokken en als ik die ander ontloop, dan is er altijd weer iemand die mij confronteert, zodat ik op een gegeven moment wel gedwongen word.

Waarom zou ik wachten tot ik gedwongen word? Dan geef ik de macht over mezelf uit handen. Immers, de ander beslist, want ik word gedwongen.

Maar ik wil helemaal niet gedwongen worden. Ik wil zelf kiezen.

Dan zit er maar een ding op; werken aan mezelf. Nu...(of na de afwas?).. ...of...zal ik toch maar wachten tot die ander verandert??????!!!!!