Hoi pipeloi,

Toen ik vandaag voor de verandering eens lekker in het zonnetje zat te lamballen, dacht ik dat het weer eens tijd werd voor een meeltje vanuit dit nog steeds snikhete oord. Het is minder warm maar nog steeds vallen de mussen hier met een noodgang van het dak.

Ja, wat zal ik zeggen.... de tijd van arbeiten is voorbij en nu zijn wij dus aan het 'toeristen'. Dat houdt kortgezegt in dat wij weinig tot niks meer uitvoeren, slapen op de meest onmogelijke tijden, af en toe wat voedsel tot ons nemen en verder veel gaan stappen, gewapend met fototoestel om zoveel mogelijk tronies op de gevoelige plaat te zetten. Je hebt zoveel mensen leren kennen en een paar daarvan zijn toch echt wel vrienden geworden, maar de rest blijft in mijn ogen gewoon 'kennis'. Ik heb ook niet zoveel behoefte aan nieuwe vrienden c.q. kenissen, maar een paar zijn zeker de moeite waard om daar contact mee te houden. Uiteraard o.a. met Katja en Angela.

Het is verbazingwekkend hoe snel je je hier toerist voelt als je niet meer tot het werkend volk behoord. Erg vreemd. En dan te bedenken dat wij inmiddels een grondige aversie tegen 'de toerist' hebben ontwikkeld. Mensen schijnen te denken dat als ze in een ander land zijn, zij daar alles kunnen uitvreten wat ze in hun eigen land normaal gesproken niet doen en vergeten daarbij voor het gemak maar even dat er in dat andere land ook mensen wonen en werken die niet zitten te wachten op een stel snurkers uit Holland (of andere uithoeken) die de boel eens lekker komen bestieren.

En dan op 13 september: einde verhaal. Dan vlieg ik samen met Katja terug naar Nederland. Hoog tijd voor de ere-ronde door Eindhoven per bolderkar en ter afsluiting 10 minuten wuiven op het bordes van het stadskantoor. Haleloeja! Aangezien wij een te gekke tijd hier hebben gehad, met natuurlijk de ups en downs, zullen wij menig traantje wegpinken. Ik kijk heel erg uit naar iedereen in Nederland, maar je hebt hier toch 5 maanden gewoond, gewerkt en dit is gewoon je thuis geweest.

En ja, DE grote vraag van iedereen: kom/ga je volgend jaar terug????? Ja, wat kan ik daar nou op zeggen. Ik weet het niet. Echt niet. Werk vinden is geen probleem. Wij hebben zelfs al werk aangeboden gekregen zodat we in de winter ook hier kunnen blijven. Voor volgend jaar kunnen we gewoon kiezen wat we willen doen. Iedereen 'wil ons' om het maar eens banaal uit te drukken. Op de loonlijst dan he. (uitzonderingen daargelaten...) In ieder geval heb ik geen seconde spijt gehad dat ik ben gegaan en ook mijn besluit om alleen te gaan is mij bijzonder goed bevallen. Maar ik weet het echt niet. De tijd zal leren of ik over een paar maanden weer die kriebels krijg. We zullen wel zien...Maar als ik niet terug ga om te werken, dan ga ik hier zeker op vakantie. Om iedereen weer te zien. Al vanaf de eerste keer dat ik naar Kreta ging voelde ik me hier thuis en dat is nog steeds zo.

Intussen is het alweer bijna tijd geworden voor ons tukkie, want vanavond moet er (natuurlijk) weer gestapt worden. We zijn van de week ook al naar de film geweest en buiten het feit dat ik nog nooit zo'n saaie klootfilm heb gezien (Wonderboys, met Michael Douglas) was het best lachen. In Hersonissos heb je een openlucht theater en het (enige) voordeel daarvan (voor mij dan) is dat je mag roken tijdens de film. Zaten we daar met nog 10 andere debielen naar een oersaaie film te kijken en dat werke toch wel enigzins op de lachspieren.

Ik denk dat dit wel het laatste meeltje zal zijn dat ik vanuit Kreta stuur. Weet het nog niet zeker, het kan natuurlijk ook zo zijn dat ik ineens de behoefte voel jullie te bestoken met nog een meel, dus juich maar niet te vroeg. Zeker is wel dat ik nog zal meelen, maar waar vandaan is dus nog de vraag.

In de tussentijd gaan Kat en ik verder met onze geestelijke en lichamelijke voorbereidingen m.b.t. onze terugkeer naar het land van de ruitenwissers en de koltruien. De groeten aan iedereen en tot meels.

-XXX-
Cindy