Terwijl de wereld in brand staat, terwijl er dagelijks duizenden kinderen en volwassen omkomen in oorlogsgebieden, terwijl de ene milieuramp zich na de andere voltrekt, de ene terroristische aanslag na de andere plaatsvindt, de moeders hun stervende kinderen in hun armen houden. Terwijl de kinderen in Afrika en elders sterven van honger of aids, leven wij bevoorrechte westerlingen in overvloed. Of dat niet een reden is om dankbaar te zijn, gaan we rustig door met onze kop in het zand te steken en stouwen we onze huizen nog verder vol met allerlei onbenulligheden waarvan we de oorsprong niet eens meer weten. Terwijl we onze lijven volproppen met meer eten dan goed voor ons is, van een kwaliteit die het etiket voedsel niet langer kan verdragen, storten we ons aan de vooravond van Sinterklaas met een nog groter gevoel van gebrek en leegte dan voorheen op de winkels om deze leeg te plunderen en de toch al overvolle kamers van onze kinderen en onszelf tot de nok toe te vullen met veelal volslagen onzinnige rommel.

Vol verbazing en groeiend ongeloof sla ik deze taferelen gade. Steeds meer krijg ik het gevoel dat ik op de verkeerde planeet geboren ben. Mensen, werd mij hierboven verteld, zijn geschapen naar ZIJN beeld en gelijkenis, volmaakt en goddelijk en hebben het vermogen om in zichzelf absolute vrede te ervaren omdat ze manifestaties van liefde zijn.

Vertel me eens hoe het in godsnaam mogelijk is dat we zover van onze oorsprong zijn afgedwaald, dat we ons zó behoeftig gedragen en van gekte niet meer weten hoe we onze leegte op moeten vullen. Hoe is het in godsnaam mogelijk dat de media ons nog steeds kan laten geloven dat we NOG meer van dit, NOG meer van dat, NOG meer van alles nodig hebben om gelukkig te zijn??

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat al het lijden van de wereld ons niet kan bewegen om tot inkeer te komen en al hetgeen we onszelf oneigenlijk toe-eigenen te delen met allen die minder bevoorrecht zijn dan wij. Wat een geweldig gevoel moet dat zijn als de Sint en haar helpers de hele wereld mee kan laten delen van onze overvloed. Stel jezelf de vreugde voor van alle noodlijdenden die zich voor een korte stonde mogen onderdompelen in de luxe die we nu zo angstvallig voor onszelf willen houden?

Laten we er een schepje bovenop doen. Laten we niet ophouden met Sinterklaas. Laten we ook Kerst in deze sfeer van delen betrekken. Kerst is immers het feest van geboorte, het nieuwe in ons wat zich wil openbaren, nadat ons oude ik gestorven is. Een feest van inkeer, van kinderlijke vreugde en zuiverheid. Wat een schitterend moment om een streep onder het verleden te zetten. Om je vijanden in je armen te sluiten en om te delen wat ook jou in liefde gegeven is. Natuurlijk hoort daar een fijne sfeer en lekker eten bij. Maar het samenzijn en samen delen is voedend voor lichaam EN ziel. TE gek toch om onze pensen zo vol te stouwen dat we van pure ellende niet weten waar we het zoeken moeten, om vervolgens weken te moeten lijnen om ons gewicht op peil te krijgen. Terwijl driekwart van de mensheid zelfs niet een maal per dag een maaltijd heeft. Wordt het geen tijd dat we onszelf wakker schudden uit de slaap van vergetelheid en onszelf aanpakken, confronterend maar liefdevol. Zonder schuld en boete alsjeblieft, daar hebben we onszelf lang genoeg mee onderdrukt.

De meerderheid in de wereld wil vrede. In welke wereld? Alleen in onze wereld? Zouden de mensen in Irak, in Jordanië en elders ook geen vrede wensen? Wat betekent het voor een moeder om haar zoon die zij gebaard heeft naar het front te sturen voor de eer van het vaderland? Wordt het niet de hoogste tijd dat vrouwen zich met politiek gaan bemoeien en weigeren nog langer hun zonen als schietschijven te laten gebruiken om andere zonen van andere moeders neer te schieten? Baren wij moeders kinderen om ze op te offeren aan geweld, om ze te laten verkrachten, om ze zelfmoord te laten plegen, om ze als schietschijf te laten gebruiken?

Een miljoen kinderen in de Verenigde Staten lopen weg van huis omdat ze niet gezien en gekend worden in hun eigenheid en niet voldoen aan de wensen van hun opvoeders. Een miljoen! Hondervijftigduizend van hen worden verkracht, vermoord, plegen zelfmoord of worden naar elders getransporteerd voor prostitutie etc. Gruwelijk! Veelal kinderen waartegen de ouders zeggen: Ik hou van je ALS…… Dat ALS heeft volgens Dr. Elisabeth Kubler Ross meer slachtoffers geëist als de oorlog in Vietnam.

Hoe liggen deze getallen in Nederland? Hoeveel volwassen beoordelen zichzelf en anderen aan de hand van hun status en drukken hun kinderen in eenzelfde keurslijf? We zeggen zo gemakkelijk dat de jeugd van tegenwoordig niet deugt. We zoeken voortdurend oplossingen voor deze problematiek die we met zijn allen gecreëerd hebben. We zijn echter niet bereid om naar de oorzaak van deze problemen te kijken: de generatie die deze jeugd heeft opgevoed.

De hoge eisen die we aan onszelf stellen. De behoefte ons verleden en onze toekomst te verzekeren, de behoefte aan buitenkant en illusie is een onderliggende oorzaak van zoveel onvrede in de wereld. Reclames op televisie, radio en in de krant geven voortdurend het gevoel dat je nog meer nodig hebt en we gaan door om onze leegte op te vullen. Stilte is een angstig goed. Overal waar je binnenkomt, openbaar of privé staat de radio aan en schallen reclame en journaal voortdurend door de ether. Deze agressieve geluidstrillingen hebben een enorme impact op onze hersenen, ons centraal zenuwstelsel en uiteraard op ons gedrag. Hyperactieve kinderen slikken verdovende middelen, welke gratis worden verstrekt, anders worden ze niet langer op school toegelaten. Maar een eenvoudige voor de hand liggende oplossing: minder prestatiegerichte opvoeders, een liefdevol en warm nest waar je jezelf veilig voelt en rustgevende achtergrondmuziek zou vele van deze problemen de wereld uit helpen.

‘Ja maar ik wil mijn kinderen niet achter stellen bij….‘ En daarmee creëren we een nieuwe generatie volwassen die geen grenzen kunnen stellen, die nooit een nee kunnen accepteren, die elke behoefte onmiddellijk in moeten vullen, die alleen maar rechten heeft en het bestaan van plichten totaal vergeten is. Volwassen die niet meer weten dat leven vreugde betekent, dat menszijn dienstbaarheid is, zonder opoffering.

We zijn zo bang om te discrimineren dat we voortdurend discrimineren. Gewoon, omdat we niet eerlijk durven te zijn. Eerlijk naar onszelf en naar anderen. Omdat we bang zijn voor alles wat anders is. De christen is bang voor de moslim, maar de moslim is evenzo bang voor de christen. In essentie zijn we bang voor onszelf. Want als we dat niet meer zijn, worden we alleen maar nieuwsgierig. Nieuwsgierig om de onderlinge verschillen te leren kennen. Boeiend zoveel kleuren in de regenboog toch? Fantastisch dat Nederland een koploper is in tolerantie. Toch mogen we onszelf ook serieus nemen. Trots zijn op onze afkomst. We mogen verwachten dat ieder die we een open deur bieden, zich aanpast aan onze cultuur. Dat kan nu eenmaal niet anders. Daar binnen is er voldoende ruimte om de eigenheid van de eigen cultuur te blijven beleven. Vanuit liefde en respect voor elkaars eigenheid. Laten we dus ophouden met onszelf en anderen te discrimineren. Laten we ook ophouden met onszelf gediscrimineerd te voelen.

Om de wereld te veranderen moet je het lef hebben om een wereldverbeteraar, een rebel te zijn. Moet je het lef hebben om uit de stroom van de massa te stappen. Om te durven voelen, in alle stilte, of je hier nog langer aan mee wilt doen. Zo niet, heb dan het lef om je eigen waarheid te leven. Dat maakt je niet alleen tot een uitermate tevreden en gelukkig mens ZONDER al die ballast, je geeft anderen de moed om hetzelfde te doen.

Want veel mensen zijn dit opgedrongen consumptiepatroon spuugzat. Zij weten alleen niet hoe het te doorbreken. En dat wij, als consument, dit patroon moeten doorbreken, dat spreekt vanzelf. Van hogerhand zal ons koopgedrag alleen maar gestimuleerd worden. De koopkracht moet immers gehandhaafd blijven – is immers goed voor onze economie!

Lijkt het jou niet fantastisch om Sinterklaas en Kerst te vieren zonder al die buitenkant? Zou het niet een geweldig cadeau zijn wanneer we tegen onze kinderen zouden zeggen: Ik hou van je – PUNT. Wat je ook doet, ik hou van je. Wil niet zeggen dat ik alles goed vind, maar daar zullen we in alle eerlijkheid en openheid over praten. Maar de essentie blijft de essentie: Ik hou van je – PUNT.

Zou het niet fantastisch zijn als we de liefde die in ons is, de behoefte om te geven en te delen zouden vorm geven door een allochtoon gezin te adopteren, of ons te bekommeren voor een alleenstaande. Door een opa of oma te willen zijn voor een kind wat geen opa of oma meer heeft. Door praktisch een stukje hulp te bieden in al die situaties waar verdriet is: een kind gestorven, een langdurige zieke. Gewoon er even helemaal voor die ander ZIJN, met lege handen maar met een groot en open HART. En liever niet alleen met Sinterklaas en Kerst, maar gewoon het hele jaar door.

Door meer begrip voor elkaar verdwijnt onze angst voor de dood. Verdwijnt onze angst voor het leven en kan de liefde, die we in wezen allemaal in ons hebben, meer naar buiten stromen.

Dat hebben wij in onszelf het fundament gelegd voor innerlijke vrede – en dat is de enige remedie om te komen tot vrede in de wereld!

Fijne feestdagen!