Goeiedag allemaal,

Ik ben weer thuis. Ja, helaas mag ik wel zeggen, want ik had het best nog een maandje uitgehouden daar. Natuurlijk ben ik ook wel blij dat ik weer thuis ben want ik heb veel mensen de afgelopen maanden moeten missen.

Toen vorige week donderdagochtend het moment aanbrak dat wij toch echt moesten vertrekken, werd al snel duidelijk dat er ergens diep van binnen bij ons al een soort van natuurlijk protest op gang kwam. Het begon er al mee dat we door de wekker heen sliepen en Katja om vijf over tien wakker schoot, terwijl we er om negen uur eigenlijk al uit hadden gemoeten. We moesten toch rond half elf de taxi richting vliegveld hebben en we moesten ook nog de laatste dingen inpakken. Treuzeling alom natuurlijk want zoals eerder gezegd stonden we niet bepaald te springen om te gaan.

Toen we uiteindelijk op het vliegveld arriveerden schrokken wij ons rot. Een massa mensen die daar stond. Onvoorstelbaar. We zagen het hele scenario van wachten, wachten, nog eens wachten en fikse vertraging al voor ons. Ook werden wij getrakteerd op een hele meute zwaar bewapende mannetjes in het groen, die met duidelijke achterdocht naar het mandje van Katja keken, waarin zij haar trouwe viervoetertje vervoerde. Ja, je zal d’r in plaats van een Maltezer maar eens een op scherp staande wekker of zeldzame krokodil in hebben zitten. Maar gelukkig konden wij meteen richting incheckbalie waar wij geluk hadden dat ze niet zo nauw keken naar het gewicht van de bagage, aangezien wij met z’n tweeën toch ruim 70 (!) kilo wilden vervoeren. Hoest mogelijk he...

Zoals ik al zei deden wij alles wat we deden niet op z’n snelst en zo kan het gebeuren dat wij uiteindelijk met een auto naar het vliegtuig gesjeesd werden, dat al met draaiende motoren stond te wachten op twee passagiers die schijnbaar niet zo’n haast hadden….Iedereen zat al in het vliegtuig en aangezien wij ook nog helemaal achteraan zaten mochten wij gezellig langs de menigte lopen en de meeste keken ons toch wel met lichtelijk geïrriteerde blik aan mag ik wel zeggen. We werden nog eens extra met onze neus op de feiten gedrukt toen het weer steeds slechter werd naarmate wij verder van Kreta wegvlogen. Op een gegeven moment begon het vliegtuig een beetje te schudden, de regen kletterde tegen de ramen en net dat ik tegen Katja wilde zeggen: volgens mij zitten we boven Nederland, riep de piloot om dat we de landing in gingen zetten. Wij zaten bij raampje boven het bagageluik en we waren net flink uit het raam aan loeren naar de stoere mannen die de koffers uit gingen laden, toen we door de stewardess aangesproken werden dat het nu toch echt tijd werd om te gaan. Toen we omkeken was het gehele vliegtuig dan ook alweer leeg en waren wij weer de laatsten.

Op Schiphol natuurlijk weer de nodige traantjes omdat het nu wel heel definitief werd allemaal. En toen naar huis. Mijn huisje, waar een laken voor het raam hing met welkom thuis erop. En een taart met welkom thuis erop stond in de koelkast. Volgens mij waren ze blij dat ik weer thuis was. En nu ben ik alweer een weekje thuis en je went ook weer heel snel. En voor volgend jaar: ik weet het nog niet. Ik zie het wel. Maar de afgelopen 5 maanden zijn in 1 woord GEWELDIG geweest!

Nogmaals wil ik via deze laatste iemeel iedereen bedanken die mij berichten heeft gestuurd of op andere wijze contact heeft gehouden. Het is erg leuk om berichten uit Nederland te krijgen als je zelf ergens anders zit. Dit iemeel-adres houd ik voorlopig gewoon aan en zal ook regelmatig kijken of er post is. Dus mochten er mensen zijn die willen meelen, gewoon doen. Ik wil op den duur wel even het adres veranderen, want cindykreta is niet echt meer van toepassing.

De groeten aan iedereen en tot horens zou ik zeggen.

Veel liefs, Cindy