juni 2008
Zoals ik in het vorige artikel aangaf, voelde ik me door allerlei omstandigheden langzaam afglijden in een depressie. Ik vond het belangrijk om ook dit gevoel aandacht te geven op mijn site, ook al probeer ik altijd een positieve boventoon aan te houden. Dat dit niet altijd even gemakkelijk is, lijkt me normaal en menselijk.
Hoewel er in de buitenwereld niet veel verandering plaats vindt, hebben zich in mijzelf wel veranderingen voorgedaan. Op het moment dat ik het persbericht rondstuurde, wist ik dat ik dit stuk verder los moest laten. Dat het persbericht verder geen soelaas bood, bleek al heel snel uit het feit dat dit weinig tot geen effect heeft gehad, net als de overige aanklachten die ik gedaan heb. Ik heb tot nu toe gedaan wat in mijn vermogen lag, en verdere energie verspillen komt mijn genezing niet ten goede.
Eén van de dingen die Dr. Phil altijd vraagt is "werkt het?" Om die vraag te beantwoorden heb ik mezelf eerst afgevraagd wat ik tracht te bereiken. Het meest essentiële heb ik al aangekaart; genezing en voor zover ik daar nu tegenover sta heb ik nog even tijd nodig om mijn werkzame therapieën voort kan zetten. Zonder enige coulance van het ziekenfonds zal dit op langere tijd niet mogelijk zijn.
Maar, zoals ik al aangaf sta ik voor een dilemma; stoppen met de behandelingen of doorgaan met strijd voeren? Eén ding is zeker: het aanhoudend ervaren van stress is geen optie. Maar zowel het voeren van strijd, als me bij de kortzichtigheid van het ziekenfonds neerleggen en daardoor het voortijdig stoppen met de behandelingen, zullen tot een fysieke nederlaag lijden. Tenzij ik volledig durf te vertrouwen op het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam, zonder verdere hulpmiddelen van buitenaf? Misschien ligt daar wel de oplossing. Durven loslaten en vertrouwen.
Loslaten was dus de eerste stap, in ieder geval om mijn kansen op genezing niet verder te ondermijnen. Loslaten van de strijd in de buitenwereld door de gevolgen daarvan in mezelf onder de loep te leggen. Het zoeken naar een Positief Alternatief dus. Ik ben dus begonnen met mij emotioneel 'los te koppelen', wetend dat dit geen persoonlijke onrechtvaardigheid is (hoewel het wel zo voelt) maar een sociaal onrecht. En zolang mijn mening hierin niet gedeeld wordt, zal hier nooit verandering in komen.
Dan is de volgende vraag "wat zijn de verdere mogelijkheden?" en ik kwam tot de conclusie dat ik door me te focussen op het onrecht verzuimd had de verdere mogelijkheden te onderzoeken. Ik liep al weken rond met het adres van stichting MEE, voor een lotgenootje van me, en kwam op het idee me daar zelf eens te vervoegen. Het gesprek met de consulente heeft me weer wat perspectief geboden, en me in ieder geval het gevoel gegeven dat ik als mens er toe deed, waardoor ik in ieder geval (tijdelijk?) uit het donkere gat getrokken ben, hoewel ik de gevoelens van verdriet die me van tijd tot tijd overmannen niet helemaal kan negeren.
Zoals altijd functioneer ik het beste wanneer ik op mijn intuïtie af ga. Naast de opties die stichting MEE me geboden heeft, heb ik het persbericht doorgestuurd naar een aantal mensen waar ik vertrouwen in stel. De beste feed-back die ik heb gekregen is dat het persbericht "een (terechte) aanklacht is, maar niet duidelijk maakt wat ik er mee denk te bereiken". De aanklacht is immers niet gekoppeld aan een inzamelingsactie of iets dergelijks.
In het half uur durende telefoongesprek werd het idee geboren om, passend bij mijn levensinstelling, het positieve aspect te benadrukken en een werkgroep op te richten om te kijken in hoeverre we dokters (die daar voor open staan natuurlijk), alternatieve genezers, patiënten (met hun belevingswereld) en verzekeraars bijeen te brengen om te kijken wat voor complementair pakket we samen zouden kunnen stellen. Uiteindelijk is het zo dat een ziektekostenverzekeraar het meest gebaat is met een pakket waarbij de behandelingen effectiever en goedkoper zijn. Werken met verzekeringsmaatschappijen dus, in plaats van strijden tegen...
In ieder geval is mijn energie weer omgezet in werken aan, in plaats van strijden tegen en dat geeft me in ieder geval weer een positief uitgangspunt en dat brengt mij immers altijd in mijn kracht....
Willeke
|
