Voor veel mensen staat 13 voor het ongeluksgetal. Het was de 13e december 2007 dat ik te horen kreeg dat ik borstkanker had.
In deze dertien maanden heb ik een totale revolutie achter de rug. Ik heb veel pijn en oud zeer weggewerkt en ben anders in het leven gaan staan. Ik zit zogezegd 'lekker in mijn vel', zeker vergeleken met de situatie op het moment van de diagnose.
Daarnaast kon ik niet anders dan tot de conclusie komen dat er in ons kikkerlandje heel wat mis is met de gezondheidszorg. In het begin voelde ik me daar alleen in staan, maar inmiddels is er op maatschappelijk vlak van alles aan het roeren.
- Zo is er een initiatief ontstaan in de vorm van een Platform Zelfbeschikking op het gebied van Voedsel en Gezondheid.
- Verschillende groeperingen verbinden zich via bruggenbouwen.info
- Daarnaast is de Nederlandse overheid - op maar liefst 33 afzonderlijke punten aangaande gezondheid - bij het Europese Hof voor de Rechten van de Mens aangeklaagd voor het schenden van mensenrechten. Klik hier voor meer info
Ik ben zelf vrij ver gegaan in het trachten te "halen van mijn recht", in verband met het feit dat ik naast de hoge ziektekosten, ook nog eens zelf mijn therapieën moet betalen. Het zal niemand verbazen dat het farmaceutische circuit zorgvuldig afgeschermd door de Nederlandse regelgeving. (zorg/te lezen bij mijn ervaring)
Daarom doet het me deugd om te zien dat er steeds meer mensen hun stem laten horen en zich niet langer wijs laten maken dat er in Nederland sprake is van ‘keuze- en therapievrijheid’, enkel en alleen omdat bepaalde therapieën niet verboden zijn. Sorry hoor, het feit dat een therapie niet verboden is, is geen garantie voor keuzevrijheid wanneer deze niet haalbaar is vanwege gebrek aan geld. Mij is duidelijk geworden dat niet de patiënt maar het handelsbelang als uitgangspunt wordt genomen.
Voor wie nog niet helemaal op de hoogte is: de regeltjes houden in dat je alleen geholpen wordt wanneer je je laat behandelen met duurbetaalde maar klakkeloos vergoedde medicijnen, die als enige garantie geven dat er bijwerkingen op zullen treden. Deze bijwerkingen op hun beurt worden weer bestreden door andere, duur betaalde en klakkeloos vergoedde, medicijnen, zodat tevens gegarandeerd wordt dat je voorlopig (gedurende je 5-jaars overlevingskans) een dure klant zult blijven….
Aan de andere kant wijst alles er op dat het van uitermate groot belang is dat de mensheid voor zichzelf leert te denken en opkomen. En dat gebeurt alleen maar wanneer men bewust wordt. Bewust van de wantoestanden in de ziekenzorg (ik zou het niet eens gezondheidszorg durven noemen) maar vooral bewust van de kracht van eigen lichaam en geest. Het feit dat ik mijn onkosten niet vergoed zou krijgen was voor mij een keerpunt en sterkte mij in het voornemen volledig op mezelf te vertrouwen. Ik liet de ogenschijnlijke onrechtvaardigheid los, en hoewel ik nog steeds regelmatig mijn stem laat horen, is het niet iets dat mij stress oplevert.
En 13 maanden na de diagnose diende er zich een andere oplossing aan. Ik werd benaderd door iemand die zijn eigen (uitbehandelde en opgegeven) zoon binnen 2 maanden heeft genezen van kanker! Op één of andere manier voelde hij zich geroepen mij in mijn proces te ondersteunen en hij geeft mij de beste kans op genezing door middel van puur natuurlijke producten. Dus wie durft te zeggen dat 13 een ongeluksgetal is, zou ik zeggen: dat is slechts een kwestie van perceptie!!!
Willeke
|
