December 2007
Er heerste nog steeds een soort van ongeloof maar we hadden nog steeds vertrouwen in een positieve uitslag van de biopsie. Op dat moment waren zowel mijn man als ik in de veronderstelling dat er desnoods een bultje weggehaald zou kunnen worden. Eenmaal thuis heb ik meteen informatie opgezocht over datgene wat ze een ‘borstbesparende’ operatie noemen en ik moet zeggen, na het lezen daarvan werd ik pas écht ongerust. Ik las hier namelijk voor het eerst iets over het verwijderen van de lymfeklieren en het eventuele gevolg daarvan:
Het verwijderen van de lymfeklieren (oftewel okselkliertoilet) kan aanleiding geven tot klachten, zoals:
- gevoelsstoornis onder de arm en aan de zijkant van de romp
- verhoogde gevoeligheid voor infecties aan de arm
- bewegingsbeperking van de schouder
- een dikke arm (lymfoedeem)
Ik begreep meteen de consequenties voor de komende tijd, en dat zou betekenen misschien rond de feestdagen geopereerd worden, en dan maar op hoop van zegen dat ik mijn rechterarm na die tijd normaal zou kunnen gebruiken. Voor mij zou dat betekenen dat het leven en de invulling die ik daaraan geef vanaf dat moment niet zo zelfsprekend meer zouden zijn. Met andere woorden, de dingen die ik het liefste doe zouden eventueel tot de onmogelijkheden gaan behoren. In ieder geval veel pijn, ongemak en beperking en zeker zou ik mijn hobby’s en de nieuw op te richten stichting kunnen vergeten. Maar bovenal zou ik er lange tijd niet voor mijn kleindochter kunnen zijn, die zo langzamerhand op een stamceltransplantatie afstevende.
Ik besloot de uitslag van de biopsie niet af te wachten en vanaf dat moment de verantwoordelijkheid voor mijn gezondheid in eigen hand te nemen. Toen de eerste gedachte bij me op kwam dat ik wel eens kanker zou kunnen hebben, was ik mijn opties al nagegaan. Ik heb altijd al “geen chemo” geroepen, met de restrictie dat ik natuurlijk niet zou weten wat ik zou doen als ik werkelijk in zo’n situatie zou komen te staan. Ik wist het nu wel; “geen chemo”.
Ook een suikervrij dieet heb ik overwogen, vanuit de filosofie dat de kanker zonder suiker niet kan overleven en de kankercellen door onthouding af zouden sterven. Maar mijn eerste gedacht hierbij was "wie houd ik voor de gek?" Ik geef veel meer om de kwaliteit van het leven, dan om de lengte daarvan en ik dacht van mezelf dat ik de wil en discipline voor zo’n dieet niet op zou kunnen brengen.
Resonantie had mijn volste vertrouwen, dus levend naar mijn eigen principes moest ik nu maar gaan doen waar ik al die tijd over gepraat had. Aangezien ik daarmee in de ziekte van mijn kleindochter niets kon betekenen, besloot ik dat ik er “zelf misschien iets mee moest”. Moe van alle emoties die er inmiddels wel door me heen gierden, besloot ik even te gaan liggen. Ik lag nog niet, of het idee kwam bij me op om de website op te zoeken van het energy-healing centrum dat hier bij wijze van spreken om de hoek zit. Ik had destijds het krantenartikel over dit centrum gelezen, en aangezien de naam Tesla bij ons niet onbekend was, was dit bij me blijven hangen.
Ik had zelfs een eventuele behandeling al eens met Harrie besproken, aangezien deze ook aanbevolen werd tegen eczeem en ik de laatste tijd wel meer mankementjes aan mijn lijf ontdekte. Ik had zelfs al een keer geopperd dat ik met de vaart waarop ik momenteel de veroudering van mijn lichaam voelde, geen 99 meer wilde worden. Ik besloot dat het geld niet langer een bezwaar mocht zijn (het ging om mijn leven) en heb samen met Harrie besloten er in ieder geval een telefoontje aan te wagen. Ik kon dezelfde middag terecht en kreeg zo’n onrust en aandrang dat ik zelfs geen minuut meer aarzelde.
 Ik besloot geen boek mee te nemen en zag mezelf al in een soort van steriele tandartsstoel op de apparatuur aangesloten liggen. Gaf niet, ik was moe dus ik zou wel even lekker gaan ontspannen. Na even zoeken, vond ik het pand achter het woonhuis. Er kwamen net mensen naar buiten, anders was ik na het lezen van het bordje waarschijnlijk via de achterdeur het woonhuis binnen gelopen. Ik werd verwelkomd door Jacob, die me vroeg mijn jas en schoenen uit te doen en “of ik altijd zo gehaast was”. Nee, eigenlijk niet, maar die drang was als een wervelwind over me heen gekomen. Jacob wees naar het vertrek wat behoorlijk vol zat en vroeg of ik thee wilde. Mijn antwoord was “nee, doe maar niet” maar was toch wel blij dat ik later wel een bakkie rooibos voorgezet kreeg.
 Met de gedachte dat het met zo’n volle wachtkamer nog wel even kon gaan duren voordat ik aan de beurt was, liep ik achter Jacob aan die me naar een groepje mensen bracht waar ik bij kon gaan zitten. Deze mensen hadden een soort van lamp op zich gericht, ieder op een verschillende plek en zaten letterlijk voor (een) paal. Boven de salontafel hing een vierkant met een paar violetkleurige lampen en terwijl ik zat te wachten wanneer de behandeling zou gaan beginnen was Jacob thee voor me halen. De eerste opmerking die ik maakte, toen ik begreep dat dit de ‘behandelkamer’ was, was dan ook hoe groot de tegenstelling was met de website.
De huiskamer (want dat was het: een grote huiselijke kamer) was gezellig en sfeervol ingericht. Vooral in deze tijd van het jaar zag het er fantastisch uit, zo met de kerstversiering die wel aanwezig maar niet overdadig was. Ik voelde me meteen op mijn gemak en extra blij met de beslissing hier heen te gaan....
Willeke
|
