13 December 2007
’s Middags kwamen onze vrienden Joop en Marleen op bezoek. Eerst hebben we hier gezellig bij zitten kletsen. Ondanks dat we elkaar lang niet gezien hebben, was het weer als vanouds. Uiteindelijk kwam de vraag hoe het nu met ons ging en we hadden al min of meer besloten deze goede vrienden op de hoogte te brengen. Mocht het bergafwaarts gaan, dan zijn dit het soort mensen die in eerste instantie ons, en na een eventueel overlijden, Harrie bij zouden kunnen staan. Voor mij was dat ook een prettig idee.
Uiteraard waren ze erg geschokt en weer kwam de vraag over preventieve onderzoeken. Ik weet niet wat hun meer schokte: het feit van de diagnose en de daaropvolgende uitslag die we eerder die dag te horen kregen en het feit dat we er zo gezellig bij zaten, of van het feit dat we niet meteen wilden laten snijden. Gelukkig was er wel het begrip en inlevingsvermogen om ons besluit te respecteren.
We hebben een hapje gegeten in de buurt van waar het optreden zou zijn en waren rond zeven uur present. De avond op zich was ontzettend gezellig. We waren er min of meer voor Joop en Marleen bij, maar hebben er zelf ontzettend veel baat bij gehad. Er werden boodschappen doorgegeven en omdat het tegen kerst liep ging dit gepaard met een van de vele cadeau's die de bezoekers van die avond hadden meegebracht. Ik kreeg ook een mooie boodschap waar uit bleek dat ik op de juiste weg zit. Dat ik de dingen moet blijven doen waar ik mee bezig ben en dat het getal 5 belangrijk voor me is. Dat klopt, geboren in de vijfde maand van 1955 heb ik altijd al iets met dat getal gehad. Bovendien symboliseert het voor mij vrijheid (van denken). Op de kaart die op dit geschenk zat, en waar nog eens extra aandacht aan geschonken werd, stond te lezen: Eén lichtje is sterker dan alle duisternis van de wereld.
Het rondje waar mijn boodschap in zat werd afgesloten met een verhaal over vertrouwen, waarbij zelfs letterlijk het woordje kanker in gebruikt werd. Het was een enorm emotioneel moment voor Har en mij en we konden het geen van beiden droog houden. En als ik de kant van Marleen uit keek, die er ook voor gezorgd had dat ik deel kon nemen en zodoende ook een boodschap kon krijgen, dan kreeg ik steeds een vette knipoog, ten teken dat ook zij het begrepen had.
Het feit dat oma ook nog even van haar liet horen, gaf mij de bevestiging dat het geluksgevoel die dag inderdaad van haar afkomstig was. Er werd overigens ook verwezen naar vijf mensen om me heen, waar ik ontzettend belangrijk voor was en waar ik voor moest blijven stralen, wat voor mij weer de bevestiging gaf dat ik hun voorlopig niet met mijn huidige staat van Zijn zou belasten. Ik zei “Ja”, toen Kitty me vroeg of dat klopte van die vijf mensen, maar ik heb zoveel mensen in mijn omgeving die ieder op hun manier belangrijk voor mij zijn, dat ik later met een vraagteken zat. Geen probleem: op het moment dat Kitty over die vijf begon te vertellen, zag Harrie ze staan: Tamara, Ashley, Wim en mijn vader en moeder. En dat zijn nou net de personen die ik inderdaad op dat moment een beetje wilde ontzien.
Al met al was dit een enorm fijne dag, wat ontzettend in tegenstrijd stond tot het gevoel dat de meeste mensen bij zo’n dag zouden hebben. Maar ja, dat ben ik ten voeten uit: tegenstrijdig.
Willeke
|
