Ik ben de laatste jaren niet veel ziek geweest, maar had wel een aantal vervelende kwaaltjes ontdekt. Zo was er het probleem van de pijn in mijn armen en benen, dat van tijd tot tijd de kop op stak, maar dat had ik al weg gevlakt onder de noemer ‘te veel computeren’ en ‘afgeknelde zenuw’. Ik heb periodes gehad dat ik niet op mijn been kon staan, de ene keer links, de andere keer rechts. De eerste keer dat het zich voordeed had ik zware arbeid verricht, dus weet ik het daar aan.
Ik ben wel een keer met deze klachten naar de huisarts geweest, maar die kon mij ook niet veel wijzer maken. Meestal deed dit fenomeen zich voor in perioden van stress, zoals het overlijden van mijn schoonmoeder en de ziekte van mijn kleindochter. Ik heb wel eens een terugreis uit moeten stellen, omdat mijn arm zo zeer deed dat ik de auto niet kon besturen. Een maand of vijf voor de diagnose was ik bezig de WC te reinigen, en zat daarbij op mijn knieën en kon ik gewoon de kracht niet meer opbrengen om op te staan. Mijn man heeft me toen overeind moeten helpen. Meestal was dit echter een kwestie van een paar dagen ongemak en ging ik daarna gewoon op oude voet door.
En dan was er die beginnende vergeetachtigheid waar ik wel grapjes over maakte, maar wat ook het eerste was dat mij een beetje verontrustte. Tijdens het schrijven in mijn digitale dagboek, maar ook bij het andere werk dat ik al schrijvend deed, merkte ik steeds vaker op dat ik nogal wat tikfouten maakte. Ik zei de laatste tijd wel eens gekscherend dat het wel leek alsof ik 'typ-dyslectisch' aan het worden was. Een probleem waar ik me al enige tijd bewust van was, min of meer naar aanleiding van de beginnende dementie van mijn moeder. In zo'n situatie ga je ook wat meer op jezelf letten en het stoorde me ook dat er steeds vaker 'gaten' vielen in mijn woordenschat. Gewoon niet op simpele, alledaagse woorden kunnen komen.
Grieperig of verkouden was ik bijna nooit, en als ik het wel was herstelde ik hier over het algemeen snel van. Wél was ik altijd moe. Wanneer ik een paar dagen in het ziekenhuis bij mijn kleindochter of bij mijn ouders thuis geweest was, had ik altijd een paar dagen nodig om 'bij te komen'. Ook dit weet ik aan de omstandigheden. Het feit dat ik grote eczeemplekken op mijn linkervoet heb, was voor mij een geintegreerd onderdeel van mijn leven. De eczeem was immers al op 6-jarige leeftijd begonnen.
Naast de intense moeheid was er de kilte in mijn botten (ik lag meestal onder een deken op de bank naar de TV te kijken). Deze kwaaltjes waren er echter zo stiekem ingeslopen en ook niet altijd even intensief aanwezig, dat ik ze als normaal zag. Toen ik mijn huidige man leerde kennen, was ik net een periode van zeven jaar depressie aan het afronden. Vermoeidheid en het feit dat ik per jaar wel een paar kilo's dikker werd waren voor mijn gevoel een logische gevolg van het feit dat ik, op een aantal adempauzes of oplevingen na, nooit echt lekker in mijn vel zat. "Zou wel bij de leeftijd horen".
De laatste jaren had ik ook last van 'rema-achtige' verschijnselen, zoals krampen in mijn vingers; deze 's ochtends de eerste uren niet kunnen strekken, en een plek op mijn enkel die bij de minste geringste aanraking pijn deed (soms zelfs al zonder aanraking), alsof er een hoop vocht in opeengehoopt zat. En laat ik vooral de haaruitval niet vergeten, waar ik al jaren last van had.
Al na enige maanden resonantie waren de meeste van deze problemen volledig verdwenen. Sterker nog, ik zit momenteel zo "lekker in mijn vel" en ik heb zoveel energie, dat ik nu pas besef hoe ongewoon de situatie hiervoor geweest is. Alleen het eczeem is nog duidelijk aanwezig, maar de vreselijke jeuk die hiermee gepaard ging is een stuk minder geworden. Al met al heeft de constatering van kanker, en het feit dat dit aanleiding gaf om de signalen van mijn lichaam serieus te nemen, mij tot nu toe alleen maar 'winst' gebracht.
Willeke
|
