Op het moment dat ik tot de ontdekking kwam dat ik kanker had, waren er een groot aantal dingen gaande in mijn leven. Mijn moeder kampte met Alzheimer, mijn zoon met de gevolgen van zijn verslaving en mijn dochter met de ziekte van mijn kleindochter. De ontdekking van mijn kanker kon ik op dit moment absoluut niet gebruiken. Ik niet. Maar ik kon me ook indenken dat de kanker een mooi excuus zou kunnen vormen om me te onttrekken aan de kracht die ik op moest brengen om me ten midden van dit alles staande te houden.
Ik ben er echter absoluut niet het type naar om me te schikken in een slachtofferrol of me te onttrekken aan de (zelfopgelegde) verantwoordelijkheden.
Wat zou er gebeuren als ik met deze jobstijding naar buiten zou komen en het reguliere pad op zou lopen? Ik zou alle aandacht en zorg naar mezelf toe trekken, want het woord kanker legt een dergelijk gewicht in de schaal dat men mijn aanwezigheid niet langer als vanzelfsprekend zou ervaren. Ik zou een hoop aandacht krijgen en een hoop emotie losmaken. Ik zag het als een kruispunt en een doorslaggevende keuze. De kanker bood mij de keuze om mezelf in één klap in het centrum van belangstelling te zetten. Maar wat was daarvan de toegevoegde waarde, vroeg ik me daar bij af…….
Ik had nog een keuze. Zolang de kanker in mijn borst zat was het mijn geheim. Mijn recht om te kiezen er niets tegen te doen, althans niet op de reguliere manier en niet door de aandacht op mezelf te vestigen in een periode dat ik al mijn kracht nodig had om er voor anderen te zijn. Als het mijn ondergang zou worden, alla, ik kon me geen betere ondergang bedenken. Opoffering? Stiekem martelaarschap? Misschien wel. Als ik daarmee zou willen bereiken dat anderen van me zeggen, “zo dat heeft ze toch maar mooi voor haar familie overgehad”. Nee lieve mensen, zo werkt het niet. Ik denk dat de gevoelens die er zijn, wat je ook doet of kiest, op dezelfde manier en met dezelfde heftigheid naar buiten zouden komen. Het was geen tijd voor martelaarschap en ik had daar geen behoefte aan.
De eerste vier maanden heb ik mijn keuze voor me gehouden. Mijn man was op de hoogte, maar de rest van de familie en lange tijd ook goede vrienden niet. Aangezien we niet echt "op elkaars lip" zitten, was dat vrij eenvoudig. Het feit dat ik bij verschillende bezoeken onder hun neus kruidentheetjes stond te brouwen, en later ladingen pillen (voedingssupplementen) slikte, een dieet aan het volgen was en drie keer in de week therapie volgde werd weggeschreven als "ze heeft weer een bevlieging", wat het voor mij makkelijk maakte er niet verder op in te gaan.
Ik ben 'raar'. Ik heb me er reeds lange tijd geleden in geschikt dat de rest van mijn familie en ik er verschillende denkbeelden op na houden en had ook niet zo de behoefte om mijn levensvisie op anderen over te brengen. Wel kom ik, mede door de plekken waar mijn kanker mij brengt, tot de ontdekking dat ik niet alleen sta in mijn denkbeelden. Sterker nog, ik kom er dagelijks achter dat er een steeds groter wordende groep is die mijn denkbeelden ondersteunt. Dit blijkt overigens alleen al uit het feit dat er op 11 maart een politieke partij is opgericht met de naam 'Mens & Spirit'.
Wat wel in de loop van de vier maanden veranderd is, is mijn behoefte om met mijn verhaal naar buiten te komen. Dit was mede aanleiding om ook mijn familie op de hoogte te brengen. Dat was geen eenvoudig proces, aangezien ik niet in staat was om het grote vertrouwen dat ik in mijn keuze heb op hen over te brengen. Mijn dochter vertelde me eerlijk dat haar vriendinnen haar vroegen of ik "altijd zo zweverig was" en dat haar antwoord daarop was dat ze "me het liefste met mijn kop tegen de muur zou willen rammen en me naar de chemo toe willen slepen". Ze hebben "respect voor mijn keuze" en "zouden van mij zelfs niets anders verwacht hebben", maar dat maakt het er voor beide partijen natuurlijk niet makkelijker op. Voorlopig heb ik echter vrede met het feit dat ze zich bij mijn keuze neerleggen en daar ook werkelijk respect voor hebben. Dat is al meer dan ik verwacht had. Ook is het een opluchting dat ik er nu openlijk over kan praten.
Ik vermoed dat mijn motivatie om geen behandelingen te ondergaan gezien kon worden als angst en/of ontkenning. Dat zou het ook zijn, ware het niet dat ik een bewuste keuze maakte om mijn eigen pad te lopen. Ik oriënteerde me op alternatieve lectuur en methodes en hoe meer ik las, hoe minder vertrouwen ik kreeg in de methoden die de reguliere geneeskunde me bood. Hoe verder ik in de periode van de eerste vier maanden kwam, hoe sterker ik me ook voelde, en hoe meer overtuigd dat dit het pad was dat ik moest lopen. Het was al voor me geplaveid, alleen ik wist niet hoe lang het pad was en waarheen het zou leiden, maar wel dat het in ieder geval mijn toekomst zou zijn.
Ook heb heb ik bij lotgenoten gezien wat een schade er aangericht kan worden als een reguliere behandeling niet aan zou slaan. Eén en al ellende vanaf het moment dat je de kanker gaat aanvallen, in plaats van er mee te werken. Nee, voor mij was kanker geen excuus om me uit de wereld om me heen terug te trekken. Voor mij was het een extra motivatie om alle zeilen bij te zetten en de koers te varen die voor me was uitgestippeld…
Willeke
|
