juni 2008
Het is altijd mijn intentie geweest om op een positieve manier mijn bevindingen te delen. Dat is de opzet van deze site geweest. Belangrijk daarvoor was dat ik zelf een positieve levensinstelling handhaafde. De wil om te leven is essentieel in het genezingsproces...en die ontbreekt me op dit moment.
Ik besefte al snel dat ik wilde helen met kanker, niet helen van kanker. Zoals ik al eerder aangaf voelde ik me niet geroepen tegen de kanker te strijden maar mét de kanker te werken. De filosofie hier achter is vrij simpel. Als je strijd voert is er altijd een winnaar en een verliezer. Als je samen werkt niet. Ik heb mijn halve leven strijd gevoerd, met name tegen mezelf. Buiten het feit dat het een uiterst frustrerende strijd is, kan ook daar geen winnaar en geen verliezer zijn. Maar het is wel een zelfondermijnende uitputtingsslag……….
Ondanks het feit dat ik nu, een half jaar later, mezelf fysiek heel goed voel beginnen er zich een aantal dingen aan me op te dringen die ik niet zomaar terzijde kan schuiven. Zoals ik al aangaf is de wil om te leven essentieel voor het genezingsproces. Eén van de dingen waarover ik tot dit moment nog niet open ben geweest, is dat ik er van overtuigd ben dat het ontbreken van deze wil mede oorzaak is geweest van het ontstaan van mijn ziekte. Ik heb me hier over heen gezet en besloten dat het leven de moeite waard is. Dat heeft me al die tijd gedreven en mij moreel gesteund in mijn keuzes.
Mijn man was in deze periode mijn steun en toeverlaat. Bij alles wat ik ondernam stond hij vierkant achter mij, maar ondanks zijn liefde en vertrouwen in het proces dat ik aangegaan ben, is hij ook maar een mens. En hij ziet het momenteel allemaal niet meer zitten. De reden daarvan is dat hij zich, net als ik voor een vreselijk dilemma bevindt: moeten we stoppen met de behandelingen waar we zo veel vertrouwen in hebben, maar die niet vergoed worden door het ziekenfonds of moeten we gewoon doorgaan met deze therapie en alle financiële consequenties voor lief nemen?
Momenteel heb ik een persbericht klaar liggen. Ik word hoe dan ook gedwongen de strijd aan te gaan. Wederom een ondermijnende uitputtingsslag. Ondanks al mijn positieve inzet bevind ik me nu in een soort van niemandsland. Ik ben weer terug op hetzelfde punt waardoor ik 7 jaar lang, ongezien voor mijn omgeving, depressief geweest ben. Waarin ik naar buiten positief bleef, maar thuis, in de beslotenheid van mijn veilige kamertje mijn masker pas durfde te laten vallen. Omdat ik wél mijn boosheid, maar niet mijn kwetsbaarheid durfde te tonen.
Ik heb een overwinning op mezelf behaald door mijn verhaal, inclusief spirituele beleving op internet te zetten. De rest blijft gereserveerd voor mijn dagboek, met vaag de gedachte in mijn achterhoofd dit "op de juiste tijd" naar buiten te brengen, in wat voor vorm dan ook. Ik heb weer een manier gevonden om mijn kwetsbaarheid achter mijn eigen vier muren te houden en een positieve wending aan mijn boosheid te geven. Dankzij mijn lieve man, die na nachten wakker gelegen te hebben tegen mij de woorden zei "er klopt iets niet" en lieve Margriet, een lotgenootje die via MSN contact haar kwetsbaarheid aan mij toonde (dank je wel Margriet), ben ik tot dit punt gekomen waarop ik luid en duidelijk tegen de buitenwereld durf te zeggen: Ik ben kwetsbaar (anders had ik waarschijnlijk geen kanker ontwikkeld).
En momenteel durf ik ook te zeggen dat ik sinds het ontvangen van de afwijzing van het ziekenfonds via mijn boosheid langzaam wegglijd in gevoelens van depressiviteit. Langer positief blijven betekent liegen tegen mezelf, want de vraag die zich steeds meer aan me opdringt is de kern van mijn ziek-zijn: is deze maatschappij nog wel de moeite waard om in te blijven leven?
Wat is de positieve bijdrage van een maatschappij, waarin wetjes en regeltjes zo zijn opgesteld dat de financiële belangen van de rijken en machtigen optimaal beschermd zijn en waar het welbevinden van de burger aan wordt opgeofferd? Wat is de positieve bijdrage van een maatschappij waar winst boven welzijn gesteld wordt? Het enige wat ons momenteel uit een dal kan trekken is enige mate van maatschappelijke betrokkenheid...enige vorm van bewijs dat het ook anders kan, en men ook anders wil. De pijlen op het Rijkswapen symboliseren niet voor niets samenwerking: de afzonderlijke pijlen zijn kwetsbaar, maar samen vormen zij een grote kracht.
Momenteel voel ik me als Nederlander vreemdeling in mijn eigen land. Mijn blije fiets, versierd met bloemetjes en welpie kan hier geen verandering in aanbrengen. De leeuw maakt mij op dit moment niet trots, ook al doen "we" het goed met het voetballen. Hopelijk is dit van korte duur (mijn depressie dan) en kan ik over een poosje als trotse Nederlander achter onze wapenspreuk staan: Je Maintiendrai - Ik zal handhaven.
Willeke
|
