13 December 2007
Een telefoontje naar het ziekenhuis gaf aan dat de uitslag binnen was en de afspraak om 12 uur door kon gaan. Daar werden we naar een soortgelijk onderzoekskamertje geleid, waar we op de komst van de arst moesten wachten. Deze kwam na enige tijd binnen, vergezeld van een assistente en bleef bij de inmiddels gesloten) deur staan. Ze viel overigens meteen met de spreekwoordelijke deur in huis en vertlde ons onomwonden dat ze "slecht nieuw voor ons had", dat de uitslag niet goed was, de tumor kwaadaardig, en 'we' zo snel mogelijk een operatie gingen plannen om de tumor te verwijderen.
Op mijn antwoord "dat het een optie was om te opereren" moet ik zeggen dat de behandelend arts, een vrouw overigens, na de eerste schrik zich redelijk snel herstelde. Ik kreeg alle opties te horen en als ik geen operatie wenste kon ik ook kiezen om meteen beginnen met chemotherapie. Toen ik vertelde dat ik daar ook niet echt open voor stond, kwam een volgende optie en dat was bekijken of de tumor hormoongevoelig is, zodat het eventueel met een hormoonpilletje bestreden kon worden.
We hebben afgesproken dat de patholoog die optie zou bekijken, mits er genoeg weefsel over was om de testen op te doen. Verder kwam het voorstel om aanvullende onderzoeken te doen om te kijken of, en hoe ver de kanker het al door het lichaam verspreid zou zijn, aangezien de lymfeklier ook al aangetast was. Ik had vrijwel meteen besloten dat ik niets te winnen heb bij deze wetenschap, maar om de 'gevestigde orde' niet al te hard voor het hoofd te stoten vroeg ik eerst even door. Toen ik aangaf dat ik er niets voor voelde om radioactief spul in mijn lichaam te laten spuiten, werd me onomwonden verteld "dan doen we de rest van de onderzoeken ook niet, dat heeft dan geen nu". Om alles op een rijtje te krijgen hebben we een maand bedenktijd gevraagd en daarbij heb ik ook aangegeven dat ik nog een gesprek met mijn huisarts zou hebben.
De chirurg gaf aan dat een aantal weken uitstel geen problemen zou geven, waarbij meteen het eerste misverstand rondom deze ziekte opgelost werd. Ik was min of meer van mening dat er meteen gehandeld diende te worden omdat iedere dag telde, waardoor er een zeer korte termijn is om te beslissen. Snijden is altijd een eerste optie. Kom op, het is een chirurg waar ik mee stond te praten, dus wat zou je anders verwachten. Een chirurg is opgeleid om te snijden, dat is zijn vak, of in dit geval, haar vak.
De haast bleek echter niet te komen vanuit het feit dat dit zo snel mogelijk moest gebeuren, maar het schijnt gewoonte te zijn dat de vrouwen zelf zijn die de tumor zo snel mogelijk verwijderd willen hebben, zodat dit al als logisch uitgangspunt genomen werd. Overigens iets dat mijn eigen dochter mij later nog eens duidelijk maakte door haar vraag "voel je je niet vies?" Het zou bij mij nog niet opgekomen zijn me vies te voelen omdat er zoiets als kanker in mijn lichaam zat. Bij anderen blijkbaar wel. Ik besefte later maar al te goed dat wanneer ik vanuit mijn onwetendheid en angst had gereageerd, ik voordat ik er erg in zou hebben zonder rechterborst door het leven moeten, en mijn arm “nooit meer van mij zou zijn”, zoals de chirurg voorzichtig aangaf.
Toen ik bij de balie stond, om een afspraak voor volgend jaar (over een maand) te maken, voelde ik me vrij en blij (intens gelukkig zelfs) en had ik meer het gevoel van een blije zwangerschap, dan van een boze indringer. Iets wat ik heel sterk voelde en mij zelf eigenlijk ook min of meer verbaasde. Toen ik het later met een aangeslagen Harrie besprak, vertelde ik hem dat dit beste wel eens de manier van (mijn overleden) oma zou kunnen zijn om aan te geven dat ik een goede beslissing genomen heb.
Ik dacht daar bij terug naar de eerste keer dat oma ‘doorkwam’ tijdens een sessie bij de spirituele vereniging waar ik destijds nog wel eens kwam. Ik voelde daarbij een vreugde, die zo intens was dat het mij bevreemdde. Oma kwam toen als eerste met haar boodschap en er werd verteld hoe ontzettend blij ze was dat ze de gelegenheid kreeg dit te doen. Vandaar dat gevoel, werd me toen duidelijk. Dat het gevoel hier vandaag ook door kwam, bleek tijdens de boodschap die dezelfde oma die avond tijdens de spirituele avond doorgaf, maar nu loop ik op de zaken vooruit…..
Omdat we vandaag onze goede vrienden Joop en Marleen weer zouden zien, hebben we nog even wat boodschapjes gedaan. Toen ik de auto parkeerde zie ik op een gegeven moment tegen Harrie, dat ik er steeds sterker van overtuigd was dat ik niet het pad van de medische wetenschap zou lopen. Ze geven geen enkele garantie. Dat doet de resonantietherapie ook niet, maar het verschil is dat ik daar vertrouwen in heb, en niet in de farmaceutische maffia, zoals wij dat altijd noemen. Onderzoeken worden alleen gericht op de kant waar miljoenen mee te verdienen zijn en alternatieve therapieën worden buiten beschouwing gelaten. Daar wordt men immers niet rijk van. Gelukkig was er steeds meer een tendens vanuit het ziekenfonds om resonantie te vergoeden omdat het immers kostenbesparend werkt, en daar is het bij het ziekenfonds weer om te doen. Ik volg het pad van mijn intuïtie, dat is namelijk de enige die werkelijk weet wat goed voor mij is!
Afijn, tijdens datzelfde gesprek zei ik, en ik voelde me hier heel sterk bij, dat ik een boek zou gaan schrijven over het genezen van kanker, zonder chemo en zonder operatie. Eenmaal thuisgekomen tikte ik bij Google de woorden “kanker alternatief genezen” in, om tot de conclusie te komen dat mijn boek al geschreven was. Ik stuitte als eerste op het boek “Ik en Kanker”, “genezen op eigen kracht” van Lara Masanowa Tatje. Op deze website staat te lezen dat zij “altijd al een onvoorwaardelijk en groot vertrouwen in de (zelf)genezende kracht van de mens gehad heeft” en “ervan overtuigd is dat met liefde, vergeving én vertrouwen lichaam en ziel kunnen genezen”.
Kijk, daar kon ik me nou helemaal in vinden. Zij genas zonder operatie, zonder chemo en zonder bestraling. Ik was wel benieuwd wat ze te vertellen heeft, maar ik wist ook meteen dat mijn pad niet hetzelfde zou zijn als dat van haar. Het lezen van het boek zou me kunnen beïnvloeden en me daardoor van mijn intuïtie weg kunnen halen, bedacht ik, maar net zoals ik de chirurg en de huisarts een kans geef om hun visie te delen besloot ik Lara ook een kans geven. Duidelijk geïnformeerd zijn is in ieder geval een manier om verantwoorde keuzes te maken. En het boek heeft voor mij zijn belangrijkste functie al vervuld: het is een bevestiging van mijn overtuiging dat het mogelijk is op deze manier te helen, dus net dat steuntje in de rug dat we op dat moment nodig hadden!
Willeke
|
