“Patiënten zijn ziek – maar het gezondheidssysteem is nog zieker”. ~Patch Adams.

Artsen worden verplicht om eerst de reguliere methodes toe te passen wanneer een patiënt bij hen komt voor behandeling. Bij ernstige ziekten zijn zelfs antroposofische en homeopathische artsen gebonden zich hier in principe aan te houden, zelfs als de patiënt zelf de voorkeur geeft aan een niet-reguliere behandeling. In essentie is dit een vorm van medische dwang; het gaat tegen de vrijheid van therapie- en behandelkeuze van de patiënt in. Verplegers en doktoren worden nog steeds opgeleid vanuit een allopatisch beginsel, veelal gesponsord door de farmaceutische industrie. Hierdoor wordt het gezondheidsprobleem logischerwijze vanuit één hoek benaderd.

Zelfs een arts, die er wel open voor staat zal, uit angst voor het medische tuchtcollege, wel uitkijken voor hij/zij zijn handen brandt aan een vorm van ‘alternatieve behandelwijze’, ook wanneer deze op wetenschappelijk onderzoek gestoeld is. De tuchtcommissie zal namelijk artsen, die niet reguliere methoden gebruikt hebben, inhoudelijk toetsen vanuit de eigen, reguliere wetenschapsopvattingen en een arts op grond daarvan be-/veroordelen, wat regelrecht  tegen het recht op vrije wetenschapsbeoefening en integriteit van patiënt in gaat.

De huidige medische ‘wetenschap’ onthoudt m.i. op deze manier de patiënt het recht op een zo goed mogelijke behandeling. Wanneer je kiest voor een alternatieve therapie, al dan niet in samenwerking met een allopatische behandeling, word je bij voorbaat al in een verdomhoekje geplaatst. Zeker wanneer het gewenste resultaat uitblijft. Wie kent niet het drama dat zich om Silvia Millecam ontsponnen heeft?

Hierdoor moet je  als patiënt wel erg sterk in je schoenen staan om je ziek-zijn op alternatieve wijze te benaderen. Voor de ouder/verzorger van een kind is dit probleem (emotioneel) nog groter! Je staat als het ware tussen twee vuren in. Je wilt het allerbeste voor je kind, maar hoe vraag je de behandelend arts om open te staan voor bijvoorbeeld een behandeling volgens kleurentherapie en/of resonantietherapie volgens de methode van dr Brooker, zonder affronterend over te komen? Hoe stel je als buitenstaander zo’n pijnloze behandeling voor waarvan het effect  weliswaar niet onomstotelijk vaststaat, maar dat gevoelsmatig te verkiezen is boven alle agressieve behandelingen? 

Voor degenen die wel de kracht en het vertrouwen hebben is er inmiddels een schat aan informatie op internet te vinden. Helaas is het feit of een therapie al dan niet vergoed wordt geen garantie voor de kwaliteit daarvan. Een therapie die (momenteel nog) niet vergoed wordt door een aantal ziekenfondsen, maar die wel degelijk resultaat oplevert is bijvoorbeeld de resonantie therapie. Deze wijsheid heb ik niet van internet of reclame, nee  om overtuigd te worden van de werking hoef je hier alleen maar een paar uurtjes door te brengen en te luisteren wat deze patiënten te vertellen hebben. Hoewel de exploiteerders van deze therapie geen garanties geven, doet de reguliere arts dat ook niet. Jammer vind ik het wel dat je als patiënt geen keuze gelaten wordt. Wil je alternatief genezen, dan draai je vaak zelf voor de kosten op, terwijl je daarnaast het ziekenfonds een hoop kosten bespaart door dure, reguliere behandelingen niet te ondergaan.

Misschien een goed voornemen om daar in 2008 verandering in aan te brengen?!