Terug naar de hoofpagina van diamental Diamental Magazine Online
 
 
Hart4Es
 

Wesak 1999
Door W.M.F. Leuver

Dit artikel is min of meer eerder gepubliceerd in het blad Spiegelbeeld. Helaas werd hierin naag belang geknip en geplakt, waardoor het voor mij de ware essentie verloor. Bij deze de onverkorte versie, zoals die oorspronkelijk door mij bedoeld was.
W.M.F. Leuver

Toen ik, na het lezen van het artikel over het WESAK-festival, in het zonnetje zat te doezelen, (voor de liefhebbers zou je dit ook mediteren kunnen noemen), kwam er bij mij spontaan een beeld naar boven: Ik zag een Buddha, gezeten op een lotus. Nu is dat niet zo verwonderlijk, want deze afbeelding stond ook in de newsletter van the ’Shield of the Command’. Het beeld van de Buddha werd echter aangevuld met aan de rechterkant het beeld van een leeuw. Geen rustig zittende leeuw, maar een leeuw die zijn poten opgeheven hield, in een verdedigend gebaar.

In eerste instantie kon ik het doorgekregen beeld niet plaatsen en besloot ik het onderwerp te laten rusten. Wel begon bij mij een gevoel naar boven te komen dat ik bij dit festival aanwezig moest zijn, voor mij de aanleiding was om me aan te melden als vrijwilligster.

Gewoonlijk, als ik een beeld niet helemaal kan plaatsen, laat ik het rusten en wordt de betekenis mij in de loop van de komende tijd duidelijk gemaakt. Zo ook dit keer. In de loop van de week werd mij op allerlei manieren duidelijk gemaakt dat deze leeuw symbool stond voor de Jezus-Energie.

Via een channeling door Erika en Deidre werd doorgegeven dat Erika bij de indaling van de energie in het midden zou zitten met Deidre aan haar linkerzijde. De rechterkant zou worden ingenomen door een derde persoon, die ‘er al wel is, maar zich nog niet bekend heeft gemaakt’. Degenen die op het Wesak-festival aanwezig waren, hebben, net als ik, kunnen vaststellen, dat dit kussen leeg bleef. De ware symboliek hiervan werd mij pas na afloop van het festival duidelijk

Het festival werd geopend door Carl Big Heart, een van de laatste Abenaki Indianen uit Kansas Arizona. Deze man heeft een heel groot stempel op het hele gebeuren gedrukt, enkel en alleen al door zijn manier van Zijn. Er werd een ritueel vuur aangestoken, wat door diverse vrijwilligers gedurende het gehele festival brandende werd gehouden. De grond rondom het vuur werd hierbij gewijde grond en een plaats voor gebed en samenzijn.

Om 16.55 uur werd de indaling van de energie door iedereen op zijn eigen manier ervaren. Ik heb reacties gehoord van zóóóó mooi en geweldig, maar ook de opmerking van een kind wat zich wat afzijdig had gehouden en zich ‘doodgeschaamd’ had omdat er zoveel ‘onechte’ mensen tussen zaten. Deze kleine knul, die zich niet liet meeslepen in het massa-gebeuren, sloeg mijn inziens de spijker op zijn kop. Zijn inzicht was voor mij een teken van ware spiritualiteit, want hij keek recht door de maskers heen.

Hoewel ik niemand te kort wil doen, is het ook mijn ervaring geweest dat er een hoop mensen aanwezig waren, die zich anders voordeden dan ze werkelijk waren, alsof de aanwezigheid op dit festival een vrijkaartje was voor een stapje omhoog op de ladder van de ontwikkeling. Zoals mij in een gesprek met Carl Big Heart duidelijk werd, waren er enkele lichtwerkers aanwezig. Dit waren veelal niet de mensen die zich op de voorgrond zetten, maar diegenen die opgingen in de menigte en hun werk zonder pretentie, zonder op te vallen en in ware dienstbaarheid deden.

Zoals Yasmin Verschure in haar artikel schreef: ‘De ware meesters komen via de achterdeur’. De rest waren, zoals Carl dat noemde ‘pretenders’. Mensen die zich spiritueel voordeden, enkel en alleen om hun ego te strelen. Laat ik duidelijk stellen dat ik hiermee niet wil zeggen dat iedereen die zich op de voorgrond plaatste een ‘pretender’ was, integendeel!

Onder leiding van Carl Big Heart was er gelegenheid om deel te nemen aan een zweethut-ceremonie, waar ondergetekende dan ook dankbaar gebruik van heeft gemaakt. De ceremonie was opgedeeld in vier rondes. De eerste ronde was voor heling van je Zelf.De tweede ronde voor heling van anderen.De derde ronde was voor heling van de planeet en de vierde ronde was een dankronde. Met zo’n veertig man (en vrouw) samengepakt in een kleine, donkere ruimte, werd een gevoel van eenheid geschapen. Dit als grote tegenstelling van de andere kant van de mensheid, die de volgende ochtend naar boven kwam.

Hoewel er een hoeveelheid eten werd rondgebracht, wat voldoende was voor 380 personen, kwamen velen tekort. Niet omdat er te kort was maar omdat anderen in hun angst om te kort te komen als een kudde uitgehongerde wolven op de maaltijd aanvielen en begonnen te hamsteren alsof ze er de rest van de week mee door moesten brengen. Moet je je eens voorstellen wat er bij zulke mensen naar boven zou komen als ze in een Kosovo-situatie geplaatst zouden worden. Bijna eng gewoon, dat deze groep van mensen in staat waren om een tekort te creëren op een plek waar eten in overvloed aanwezig was.

Dat zet je toch wel aan het denken! Een van de medewerkers van de catering vertelde zelfs dat hij niet eens de gelegenheid kreeg om alles bij de eethuizen naar binnen te brengen, maar dat er hele broden en pakken kaas uit zijn handen werden getrokken en meegenomen naar diverse tenten en caravans.

Een ding weet ik zeker. In een week-end waar mensen bijeenkomen om ‘spiritueel’ te zijn, hebben wij een vreemd visitekaartje achter gelaten. Naast het hamsteren, hebben de medewerkers van de Paasheuvel zich ook geërgerd aan het aantal auto’s die niet in de daarvoor bestemde vakken, maar gewoon op het kampeerterrein werden neergezet. Milieu-bewust? Besparing van energie of gewoon te lui om een stukje te lopen?Ik denk het laatste.

Misschien, als we onze blik iets minder naar boven richten en de tijd nemen om om ons heen te kijken, zien we de rotzooi, die we zelf achterlaten. Zelfs dingen, die ik als heel normaal beschouw, zoals het doortrekken van het toilet na gebruik en het afval deponeren in de daarvoor bestemde bakken, bleken teveel moeite.

Al met al was het festival voor mij een aaneenschakeling van tegenstellingen. Van vredelievend tot vreselijk. Van saamhorigheid tot oer-individualisme. Een ding is mij wel duidelijk geworden: wij zijn er nog lang niet. Naast het ontvangen van de energie, komt er nog een behoorlijke portie zelfkennis om de hoek kijken, voordat we zo ver zijn om onze ego los te laten en werkelijk te worden wie we zijn.

Zoals Carl Big Heart al zei: ‘wij hebben hier pas de eerste aanzet tot transformatie gegeven. De rest moeten de mensen zelf doen.’ Overigens wil ik hierbij wel kwijt dat ik ook een hoop fijne mensen heb ontmoet en dat er, naast de bovenstaande ‘rotzooi’, ook veel mooie dingen zijn gebeurd.

Er zijn nieuwe banden gesmeed en oude banden hersteld. Ik ben met name Erika en haar medewerksters ontzettend dankbaar dat ze het mogelijk hebben gemaakt voor ons om dit week-end te mogen ervaren. Het is een hele klus om zo’n organisatie op je te nemen en ik neem hiervoor dan ook mijn petje af.

Het is dan ook zeker niet mijn bedoeling om de organisatie te bekritiseren of op deze wijze mijn gal te spuwen en frustraties van me af te schrijven. Het is mijn bedoeling om de mensen aan het denken te zetten, waar we werkelijk mee bezig zijn.

Als ieder een begin maakt om zijn omgeving en daarmee zichzelf te respecteren, dan is het een kleine moeite om onze planeet werkelijk schoon te houden. Want wie zichzelf en moeder aarde respecteert, zal het niet in zijn hoofd halen om deze te vervuilen.

Hoewel het geheel stond in het teken van de Buddha-energie en de aanwezigheid van Jezus en Maria, was de indianen-cultuur duidelijk aanwezig. Zo sterk zelfs, dat ook de optocht van koninginnedag in Vierhouten in het teken van het wilde westen stond.

De Buddha energie wordt omschreven als een oude energie met een enorme verbondenheid met moeder aarde en ik zie hier een duidelijke overeenkomst met de indianen-energie. Dit volk met zijn grote spiritualiteit blonk immers uit door zijn verbondenheid met en respect voor onze moeder aarde.

Carl zegent de kinderenIk heb de aanwezigheid van Carl Big Heart dan ook ervaren als een grote, drijvende kracht. Vooral de ceremonie waarmee werd afgesloten was voor velen een emotionele ervaring.

Er werden tekeningen rondom het vuur gelegd, die meer zeiden dat duizend woorden zouden kunnen. Alle kinderen gingen in een kring rondom het vuur staan, met daarachter de volwassenen. Carl Big Heart vroeg om bescherming voor deze kinderen en begeleiding en wijsheid voor de ouders om deze kinderen op de juiste manier op te voeden. Vervolgens heeft hij alle aanwezige kinderen met een veer gezegend.

zegening van de kinderenDat de kinderen echt zichzelf durven te zijn, bewees een meisje dat met luide stem riep "ik wil niet’. Of je wilt of niet, iedereen die dit week-end heeft ondergaan is door de aanwezigheid van deze man met zijn grote hart aangeraakt.Na afloop heeft hij nog iedereen die daaraan behoefte had te woord gestaan en aan zijn hart gedrukt om op deze manier een voorbeeld te zijn voor het doorgeven van zijn onvoorwaardelijke liefde.

Dat we de zegen van boven kregen is ook overduidelijk gebleken, want Vader Zon heeft onophoudelijk zijn licht op ons laten schijnen.

En het lege kussen?....
Symbool voor al die lichtwerkers die niet in het spotlicht stonden,
maar wel degelijk hun helende werking deden.
Ieder op zijn eigen unieke manier.


 
nopix
stichting diamental