De holografische matrix van het ‘Zijn’
Linsky
'De wijze zoekt wat in hem zelf zit, de dwaas zoekt daarbuiten'
Inleiding
Naar aanleiding van een aantal lezingen c.q. publikaties en kletspraat
die we de laatste jaren over ons heen hebben gehad, lijkt het mij nuttig, zelfs
noodzakelijk om wat meer duidelijkheid t.a.v. ruimte, sfeer, tijd en dimensie
te scheppen. Het is een algemene tendens geworden om deze termen te pas en te
onpas te lanceren en wat nog erger is om deze begrippen zonder enige vorm van
onderscheid en/of begrip door elkaar heen te gebruiken, zodat de juiste definiëring
verloren gaat, waardoor het voor een groot aantal mensen vrijwel onmogelijk
is een juist begrip te verkrijgen m.b.t. deze materie.
Momenteel wordt in de fysica gesproken over tijd-ruimte als een ondeelbaar
continuüm en om de chaos te complementeren blijkt voor veel schrijvers en sprekers
de begrippen sfeer en dimensie abusievelijk synoniem te zijn. Wat natuurlijk
niet wegneemt dat we een sfeer in haar totaal als overtreffende trap kunnen
aanmerken als dimensie, zijnde een aspect of onderdeel van een groter totaal.
Toch dient duidelijk te zijn dat de term ’sfeer’ een volledig bestaansniveau
aanduidt, wat gedefinieerd wordt door een X aantal afmetingen c.q. dimensies!
Als we bijv. de oceaan als een sfeer beschouwen, kunnen we moeilijk stellen
dat een druppel daarvan uit de lengt of de breedte komt! Op zich zelf is het
niet zo erg dat het menselijk bewustzijn steeds weer gebombardeerd wordt met
deze kreten, daar het zaad onder gunstige condities best kan gaan kiemen. Wel
erg is dat veel ’ingewijden’ blijkbaar hun eigen persoonlijke interpretatie
geven aan deze begrippen, waarvan dan meestal op gezag van hen zelf, die formuleringen
worden opgedrongen, als zijnde de hoogste waarheid.
Het is echter volslagen onzinnig, onverantwoord en zelfs destructief
voor de geest om zich m.b.t. juist deze fundamentele begrippen in opperste verwarring
te laten brengen! Wat het niet denkbeeldige risico in zich draagt, dat zelfs
de meest welwillende openstaande ziel, zich onverwijld aan de onderhavige materie
zal onttrekken, waardoor een schitterende kans om onze fundamentele eigen aard
en haar bouwsels te begrijpen voor lange tijd verloren dreigt te gaan. Om de
materiële en geestelijke hiërarchie te kunnen begrijpen die ten grondslag ligt
aan ons hele bestaan, alsmede onze positie daarin, is het zonder twijfel noodzakelijk
dat we ons daar een juiste voorstelling van proberen te maken en vooral goed
begrijpen dat ’tijd’ een subjectieve ervaring is van de geest!
Tevens zal uit het model blijken waardoor de verschillen ontstaan tussen
helderziendheid en profetieën. Deze verschijnselen zijn rechtstreeks gerelateerd
aan de eeuwige waarde van de ziel! Ik zeg met opzet ziel, omdat deze tot de
zevende dimensie deel uitmaakt van het materiële tijd-ruimte continuüm. Uit
het model blijkt ook hoe de paradox van tijd, die als verstrijkende factor maar
ook intrinsiek, totalitair en tegelijk is, kan worden begrepen.
Om orde te brengen in deze chaos en om eens een duidelijk beeld te scheppen
t.a.v. de begrippen," tijd, ruimte en sfeer," lijkt het mij nuttig het een en
ander eens nader te bestuderen en te analyseren.
Helderheid in Sfeer en Dimensie
Steeds meer mensen hebben een sterk intuïtief gevoel dat de aard van ons bestaan wel eens heel anders kan zijn dan ons door de MSM, de wetenschap en het establishment wordt voorgehouden.
Sinds de steeds snellere ontwikkeling van de Quantum-fysica kunnen we stoeien met vele ongelooflijke en zelfs bizarre ideeën, die een geheel nieuw licht werpen op de basis van alle vormen van leven en elke existentie. De vertrouwde zekerheid dat de Schepping van zowel het Universum als de mens een kwestie was van vaste materie die toevallig op de juiste wijze was geformeerd en samengesteld, is voorgoed voorbij.
Zoals de zaken zich nu in het laboratorium aan ons en de wetenschappers voordoen, dwingt ons te beseffen dat het hele stelsel van materie en ‘vastigheid’ gebaseerd is op ‘niets’! Zelfs in hun kleinste en diepste aard blijken fotonen, atomen, electronen, etc, te bestaan uit zogenaamde ‘leegte’! Ter illustratie: als de kern van een atoom, zeg een tennisbal midden op een voetbal veld ligt, dan kun je het electron -ter grootte van een kersenpitje- wat er omheen draait, ergens ver buiten het stadion gaan zoeken.
En dat geldt voor alle verschijnselen in onze dimensie of sfeer, voor alle atomen, materie en de gehele Kosmos. De afstanden tussen de planeten, sterren en galacties, geven een uitstekend beeld van de enorme ‘leegte’ tussen elke manifestatie van energetisch deeltjes.
Nog erger wordt het als we het gedrag bestuderen van bijvoorbeeld een foton, een licht-deeltje een informatie-pakketje dus. Deze blijken onder bepaalde condities, afhankelijk van het experiment, zowel een deeltje als golf te zijn….tegelijkertijd dus!
Deze ontdekking van intrinsieke dualiteit dwong de wetenschap tot hernieuwde interpretaties ten aanzien van de oorsprong en aard van wat we ‘materie’, ‘leegte’ en ‘bewustzijn’ noemden.
Dankzij de fysicus David Bohm en de neurofysioloog Carl Pribram hebben we nu een complexer, maar desondanks begrijpelijker beeld van de ‘werkelijkheid’ zoals deze zich aan ons voordoet.
Deze mannen kwamen onafhankelijk van elkaar en vanuit totaal verschillende disciplines, tot de conclusie dat ons hele bestaan, het Universum en alles wat daar in is ‘holografisch’ in haar aard is.
Om de complexiteit van dit alles te kunnen begrijpen is het noodzakelijk om in te zien dat we meer zijn dan dat wat het wetenschappelijk establishment ons voor houdt.
Vrijwel alle geleerden erkennen naast de drie maateenheden, lengte, breedte, en diepte, die onze materiële dimensies bepaalt, nog een vierde, de tijd. Verder wil men niet gaan ten aanzien van ons dagelijkse bestaan.
Daar echter zit nu meteen ook het probleem.
We zijn groter,… meer! Het is aantoonbaar dat we uit minimaal 7 dimensies bestaan! Niet minder, … en waarschijnlijk zelfs veel meer! Daarom zal ik proberen het enorm complexe energie-stelsel waaruit we zijn samengesteld, op simpele, maar logische wijze te verwoorden.
Laten we ons eens verdiepen in wie en wat we feitelijk zijn!
TIJD...VOOR EEN HERNIEUWDE VISIE
In het huidige stadium van ons bestaan dringt zich steeds sterker de behoefte
op om een juist begrip te ontwikkelen m.b.t. dat wat we tijd noemen. De spirituele scene, de ‘New-age’
beweging en allerlei fantastische ideeën daarbinnen en daarbuiten, al dan niet
gerelateerd aan wetenschappelijke ontdekkingen, feiten en theorieën, nopen ons
open te staan voor een fundamenteel andere benadering van de tijd. Juist dat
wat zich zo lineair en gelijkmatig en eeuwig betrouwbaar aan ons voor schijnt te doen blijkt bij nader inzien zeer
flexibel te zijn. Tijd is sterk gerelateerd aan snelheid. En snelheid aan ruimte.
Steeds vaker horen wij spreken over relatieve-tijd, verdwenen-tijd, fluctuerende-tijd en zelfs tijd-reizen. Kortom, de tijd vertoont nogal wat anomalieën en
blijkt derhalve erg instabiel en onbetrouwbaar, hoewel wij best begrijpen, dat
daar vaak interne (geestelijke) en externe (materiële) oorzaken aan ten
grondslag liggen. In ons enthousiasme -zeer begrijpelijk- zijn we geneigd om
als kleine kinderen onszelf voorbij te hollen, overspoelt door de nieuwe fantastische
mogelijkheden, ons aangereikt door o.a sf. schrijvers en futurologen. Voor deze
creatieve geesten onder ons vormt de tijd natuurlijk een schitterend braakliggend
terrein, waarop naar hartelust gespeculeerd en gebouwd kan worden.
Voor de mens echter die in alle ernst zoekt en poogt de waarheid en werkelijkheid
t.a.v. zichzelf en het universum te vinden, is een wat genuanceerdere opstelling
noodzakelijk. Uitgaande van het gegeven dat tijd dus zeer rekbaar is, zowel
naar verleden als in de toekomst, zijn wij genoodzaakt om een aantal principiële
en wetmatige beperkingen te onderkennen.
Een van de stellingen is dat het mogelijk zou zijn om in de tijd terug te gaan
naar b.v. 100 jaar geleden om daar overgrootvader om zeep te helpen, waarmede
dan de onmogelijkheid van ons bestaan op dit moment dus wordt bevestigd. Vooralsnog
de grootste nonsens, die als gemeengoed aanvaardbaar geacht wordt door een groot
deel van de bevolking. Meer voorbeelden zijn overbodig, omdat het bovenstaande
al meteen de kern van het probleem blootlegt. Niet alleen zijn we genoodzaakt
tot nieuw inzicht m.b.t. het verschijnsel tijd, maar vooral in ons eigen bewustzijn.
Jammer voor een ieder die een rotsvast geloof heeft in de mogelijkheid van onmogelijkheden.
Het wezenlijke probleem zit ’m ook helemaal niet in de een of andere onmogelijkheid,
maar in onze benadering van het vraagstuk. De vraagstelling is principieel fout!
Een dwaas kan meer vragen dan een wijze kan beantwoorden! Zo is het dwaasheid
van God te verlangen dat Hij voor ons een vierkante cirkel maakt. Deze onmogelijkheid
is niet te wijten aan de een of andere beperking t.a.v. God’s capaciteiten,
maar aan de definiëring die wij mensen vooraf hebben toegekend aan dergelijke
meetkundige figuren. Zo kan Hij ook onmogelijk op mijn balkon zijn. Om de doodeenvoudige
reden, dat ik geen balkon heb! Had ik er echter wel een, dan was Hij daar ongetwijfeld
dus ook aanwezig.
Uit het bovenstaande mogen wij dus concluderen dat noodzakelijkerwijs de vraagstelling
anders geformuleerd dient te worden. Daarbij we dienen te beseffen dat talloze
levens tijdens eonen van evolutie debet zijn aan een zeer beperkte stoffelijke
ervaring en derhalve zijn het juist ook deze ‘onmogelijkheden’ die ons op het
eigen bewustzijn en haar intrinsieke aard wijzen. Niet tegenstaande dat er zeer
materiële gronden zijn voor onze tijdmeting is het duidelijk dat onze tijds-beleving
enkel in en door het bewustzijn wordt gecreëerd! Zelfs de wetmatige factoren
zoals de baan der zon en planeten, dan wel de oscillatie van de kristallen waarop
onze atoomklokken lopen, blijken minder stabiel dan werd aangenomen. Vooral
het feit dat de trillingen in de atoomkristallen versneld zijn geeft reden tot
een zeer ernstige beschouwing t.a.v. ons vertrouwen in de stabiliteit van de
materie.
Iedereen zal kunnen begrijpen dat hiermee diep ingrijpende veranderingen gaande
zijn die bepalend worden voor het fundamentele energie niveau van ons bestaan!
Wij zouden kunnen spreken van een quantumsprong op macro-kosmisch niveau.*1 Zolang we ons niet verliezen in dogmatisering van bepaalde ideeën en begrippen,
is dus alles mogelijk, mits het redelijkheidsbeginsel geen geweld wordt aangedaan.
Een belangrijk probleem wordt gevormd door de opvatting dat iets eerst bewezen
moet zijn, voordat er over nagedacht en gediscussieerd mag worden. Als iets
eenmaal ‘echt bewezen’ is, wat valt er dan nog te argumenteren? Bovendien worden
doorgaans bewijzen juist gevormd door nadenken en intuïtieve benadering. Vooral
wanneer het problemen betreft van imaginaire aard. Bewijs is dat ‘de appel van
de boom valt’. Feit is dat ‘ hij op de grond ligt.’ Het wetenschappelijke waarom
echter, is niet zo eenvoudig. De argumentatie door Newton gehanteerd verschilt
principieel en feitelijk nogal wat met de inzichten en stellingen die door Einstein
zijn geponeerd.*2 Vooralsnog doen beide stellingen niets af aan ’t feit dat
het appeltje op de grond ligt en lekker opgepeuzeld kan worden. Wel is duidelijk
dat er verschillende benaderingen mogelijk zijn, welke fundamenteel van elkaar
verschillen en toch beide het ’bewijs’ leveren.
Blijkbaar is een belangrijk component, door wie de bewering wordt gedaan en
vooral in welke tijd! Kortom, wat is bewijs? Vanuit de ontologie (de leer van
het Zijn) is een en ander beter te begrijpen. Veeleer echter dienen we te beseffen
dat het algemene begripsvermogen is gestegen, waardoor de ontvankelijkheid t.a.v.
abstracte begrippen ook is toegenomen. Over het algemeen kunnen we dus stellen
dat bewijs gevormd wordt door iemands inzicht en begrips vermogen. Evenzo zal
het bewustzijn zich zelf moeten beschouwen en begrijpen, trachtend haar eigen
aard te doorgronden en inzien dat tijd een vormbaar en kneedbaar gegeven is
en alom tegenwoordig. Feitelijk bepaalt het bewustzijn zelf op welk moment en
waar in de tijd het zich bevindt.
Op dit punt is een herwaardering van de oosterse filosofie en diverse opvattingen
uit de Zen, alsmede een aantal verschillende religies op zijn plaats. Door de
eeuwen heen stelden velen van dezen al dat tijd eeuwig en tegelijk is ! Dat
er eigenlijk maar één tijd is waarin alles tegelijk vervat is. Principieel geen
verleden en geen toekomst. Enkel een eeuwig moment van Zijn in het NU ! Dergelijk
soort uitlatingen komt op de verstandige westerse mens natuurlijk nogal vaag,
om niet te zeggen erg duister, over. Toch is ’t een en ander wel te beredeneren.
Daarvoor dienen we uit te gaan van een reusachtig TOTAAL-BEWUSTZIJN, waar binnen
de zielen sub-deeltjes vormen, opdat het ’Grote Totaal’ Zich Zelf vanuit elk
unieke deel en positie kent en aldus Volledig IS! Aldoende Zelf-ervaring realiserend!
Dit inzicht rechtvaardigt een totaal nieuwe visie op de imaginaire oorzaken
van ons bestaan met inbegrip van zowel materiële als spirituele ervaringen.
Ten aanzien van een permanente en gelijktijdige informatie overdracht kunnen
wij de volgende metafoor gebruiken. (tek-A)
Vanuit het ene standpunt kan men stellen dat lijn A duidelijk korter
is dan lijn B en om dat te bewijzen kan men de lijnen nameten. Dat is
echter één uitgangspunt. Vanuit een andere optiek is het mogelijk te stellen
dat beide lijnen gelijk zijn! (tek- B) Men kan namelijk stellen
dat elk punt op lijn A een corresponderend punt heeft op lijn B, evenals
C op D en ook zo E op F. Dit is een methode om aan te tonen dat beide
lijnen evenveel punten bezitten! Daardoor zijn zij gelijkwaardig en is
er dus geen sprake van enig verschil in grootte! Vanuit deze visie wordt
het principiële verschil veroorzaakt door de snijlijn, feitelijk door
de hoek van inval.
Nu kunnen we lijn A verkorten tot ’n punt en lijn B tot een cirkel, die
een principieel oneindige omvang mag hebben. (tek-C) We passen nu
dezelfde methode toe. Elk punt op A vindt een corresponderend punt op
B en natuurlijk ook andersom. Nog zo’n grapje is de band van Möbius. Men
neme een reep papier van pakweg 3 X 30 cm. Voor iedereen zal duidelijk
zijn dat er twee kanten zijn. Door te tellen kunnen we dat gemakkelijk
‘bewijzen’. Draai nu echter de band een halve slag [zogezegd torderen]
en plak de uiteinden met tape aan elkaar. Een dergelijk iets kan best
uit een stuk gegoten worden. U hebt nu een band die uit maar één zijde
bestaat! Bevestig dit door er ergens een pen op te zetten en het lint
er onder door te trekken. U komt zonder onderbreking weer op het beginpunt
uit! |
|
Ieder mag hier natuurlijk van denken wat hij wil. Feit is dat het prachtige
gedachtenmodellen en constructies zijn die ons behulpzaam kunnen zijn bij ideeënvorming
t.a.v. ons onderwerp, alsmede parallel-universa en bijdragen aan een beter begrip
van ons eigen bewustzijn. Tegelijk is hiermee duidelijk geïllustreerd van welk
belang de hoek van inval is bij de benadering van vooral metafysische problemen.
Van het allergrootste belang is het dus, welk standpunt of positie men inneemt!
Aanvankelijk zijn we de sfeer waarin wij existeren gaan wegen en meten. Daarbij
werd duidelijk dat we konden volstaan met drie maateenheden, lengte, breedte
en hoogte. Afmetingen die loodrecht op elkaar staan en waarmee onze dimensies
afdoende beschreven kunnen worden. Lange tijd heeft de mens genoegen genomen
met de gedachte dat zijn wereld en lichaam dus uit drie dimensies bestond.
Slechts aarzelend aanvaarde hij, ook in de wetenschap, de vierde dimensie...TIJD
! Het lijdt geen twijfel dat alles wat bestaat naast de maat-eenheden ook een
tijds-eenheid bezit. Een bepaalde of onbepaalde duur van zijn.
Dus wij zijn vier-dimensionale wezens?
Nee!
Een lijn of streep is één-dimensionaal, opgebouwd uit aaneengesloten punten.
De tweede dimensie krijgt gestalte door een aantal één-dimensionale lijnen langs
elkaar die alzo een twee-dimensionaal vlak vormen. Een aantal twee-dimensionale
vlakken creëren aldus een drie-dimensionaal lichaam.
Op de zelfde wijze bouwen we nu aan onze tijds-maat. Gemakshalve reduceren
we het geconstrueerde drie-dimensionale lichaam even tot een punt. Een punt
X op de vierde dimensie-lijn, zich ergens bevindend tussen verleden en toekomst,
tussen geboorte en dood. Besef dat dit duidelijk één lijn is. Eén tijds-maat.
Wij kunnen echter keuzen maken. Elke seconde van ons bestaan doen we dat dan
ook en kiezen steeds een nieuwe richting met steeds andere gevolgen en derhalve
dus een andere toekomst.Ons bestaan beweegt zich dus permanent in de vijfde
dimensie!
Een aantal vier-dimensionale tijdslijnen strekt zich al doende uit tot een
vijfdimensionaal ‘vlak’! Zelfs een zogenaamd ‘Dood’ object als b.v. een stoel
of steen is onderhevig aan een aantal bewegingen in de vijfde dimensie, al is
het maar door de beweging van de aarde. De stoel heeft in de kroeg een andere
toekomst dan bij u in de huiskamer, terwijl de steen buiten waarschijnlijk meer
te lijden heeft dan in een museum.
Wij zijn dus vijf-dimensionale wezens?
Nee!
Zoals met de maat-eenheden zetten we ook nu weer loodrecht op de vijfde dimensie
een lijn, zodat een kubus ontstaat.
Een zes-dimensionaal lichaam, opgebouwd uit vijfdimensionale componenten. Ons
huidige bestaan doet zich aan ons voor als een eenparige lineaire beweging op
het vijf-dimensionale vlak. Het is echter maar één van de vele levens die wij
ervaren!
De zesde dimensie wordt gevormd door onze andere levens! Een van de redenen
waarom de tijd zich aan ons voor schijnt te doen als één-richting verkeer, ligt
gelegen in het feit dat we ons over het algemeen niet bewust zijn in of van
andere existenties. Resumerend kunnen we dus de drie toegevoegde tijds-eenheden
ook zien als een drie-dimensionaal rasterwerk. (tek-D)
Ons bewustzijn is zeer sterk geconcentreerd op een bepaald punt in deze
constructie, waarbij het van de positie af hangt welke invloeden van zowel
vijfde als zesde dimensie wij ervaren en met welke intentie.Vanuit dit
model is meteen ook duidelijk waarom de oude profeten uitspaken konden
doen, vanuit de zesde dimensie, over perioden die soms eeuwen beslaan,
terwijl helderzienden over het algemeen waarnemingen doen die, beperkt
door de vijfdimensionale optiek, niet meer dan ten hoogste enkele jaren,
waarde kunnen hebben. Staande op een hoge toren overziet men uiteraard
veel meer dan vanaf de grond. |
|
Wel, wij kunnen dus stellen, dat we zes-dimensionale wezens zijn!
Edoch! Op dit punt aangekomen, hangt alles af van het beeld en de overtuiging
die de mens t.a.v. zich zelf heeft en koestert. Voor het voortbestaan van de
mensheid in het algemeen en dat van ’t universum, incluis de sterren en moeder
aarde, is het van weinig of geen belang of de mens als zesdimensionaal wezen
leeft en sterft. Laat staan dat hij zijn zeven-dimensionale aard zou moeten
begrijpen en erkennen.
Elke zes-dimensionaal manifest is niet meer dan een uitgekristalliseerde gedachtevorm
in de Geest, waarmee dan gelijk duidelijk is waarom de materie als zodanig in
de oosterse filosofie als maya wordt aangeduid.*3 Als we dus in alle ernst
de werkelijkheid willen beschouwen, is het noodzakelijk om de manifeste wereld
niet al te stringent en al zeer zeker niet dogmatisch te hanteren. Veeleer moet
het een middel vormen om tot begrip van de zevende dimensie te komen, daar waar
we heel wat dichter bij de oorsprong van ons bewustzijn geraken.
Een dimensie die het totale zes-dimensionale omvat, insluit en exploreert.
De Geestelijke dimensie! Zelf-Bewustzijn! Van hieruit gezien, zijn we om niet
te zeggen bij de kern, toch meer bij het sturende en werkelijk verantwoordelijke
deel van onze persoonlijke identiteit.
Dit rechtvaardigt dus de opvatting dat wij zeven-dimensionale wezens zijn!
Inderdaad,...Ja! Natuurlijk kunnen we het begrip dimensie ook op de verschillende
sferen toepassen. Mits we ons dan steeds bewust blijven van het feit dat deze
sferen de samenstellende delen vormen van het Grote Totaal, waarbij we volgens
het zelfde principe te werk gaan als in het voorgaande is besproken, maar dan
als het ware in overtreffende trap. Het is dan voor een werkelijk geestelijk
ontwikkelt wezen mogelijk om niet enkel in zeven maat- en tijds-eenheden te
existeren, maar ook in een aantal geestelijke sferen c.q. dimensies tegelijk!
Ongetwijfeld zullen er nog heel wat meer dimensies blijken te zijn, maar voor
ons doel zijn we hier op de juiste plaats om in te zien dat alles wat besloten
ligt in materie en tijd direct voortspruit uit een veel hoger liggend niveau
van Zelfbewustzijn en onderhavig is aan wetten die wij vanuit onze beperkende
positie nauwelijks kunnen doorgronden.
Tijdens meditatie of bepaalde trance toestanden, kunnen we ons vaak bewust
worden van deze dieper liggende lagen van ons bewustzijn en realiteit. Ook bespeuren
wij daar sterker de invloeden en signalen vanuit parallelle lijnen. Waarschijnlijke
en mogelijke werkelijkheden vervlochten op het vierdimensionale vlak, benevens
diep gevoelde impulsen en intuïtieve krachten waarvoor de verantwoordelijkheid
vaak blijkt te liggen in de wenselijkheid, die bepaald wordt door het aantal
en soort levens, gedefinieerd in de zes-dimensionale matrix.
Ook dienen wij steeds voor ogen te houden dat de hele constructie van mentale
aard is, waarin de geldigheid van de realiteit gewaarborgd wordt door de mate
van concentratie, contemplatie en adoratie. Met elke ervaring, op welk punt
of niveau dan ook, veranderen wij.
Niets is of blijft hetzelfde. Niets zal ooit het zelfde zijn of worden! Als
dit goed tot ons is doorgedrongen, is het mogelijk een heel klein stukje van
de enorme geestelijke werkelijkheid en blakende creativiteit te onderkennen.
Uit het model blijkt ook duidelijk dat tijd-reizen in de toekomst en naar het
verleden principieel wel mogelijk zijn, maar feitelijke veranderingen die ’n
destructieve intentie hebben uit de aard onmogelijk zijn. Om de simpele reden
dat het bewustzijn steeds weer bezig is zich op elk moment een nieuw universum
te creëren, waarin het met een deel manifest is, in welke vorm dan ook.
Daaruit blijkt ook duidelijk dat het zogenaamde totale ’verleden’ de ’toekomst’
beïnvloed...echter, ook andersom ! Elke actie of interactie beantwoordt derhalve
aan haar eigen intrinsieke aard en is enkel te realiseren vanuit een volledig
perspectief. Met andere woorden, niets kan ondernomen worden zonder dat het
Grote Totaal daar kennis van heeft, waardoor het feitelijk onmogelijk is om
’n exact gelijke situatie te scheppen. Voor een kleine afgescheiden ziel lijkt
het mogelijk, doch dit is slechts schijn, omdat haar wezenlijke intrinsieke
Zelf in de zevende dimensie existeert en buiten de mentale zes-dimensionale
constructie onschendbaarheid bezit.
Het gekozen referentiekader zal dus ook nooit langer worden ervaren, dan door
het hogere Zelf wordt bepaald! De natuurlijke structuur der verschijnselen is
analoog aan het ritme van de toon-ladder.*4 Daarin staat het spiraliserende
karakter van het octaaf met de intervallen, centraal. Feitelijk is deze opbouw
ook niet lineair. Door de extra afbuigingen [intervallen mi-fa en si-do] , komt
zij weer op haar uitgangspunt terug, echter een octaaf hoger. Dit is de verklaring
waarom we in de natuur geen rechte lijnen vinden en alles volgens dit principe
wordt afgebogen. Bestudeer in deze maar eens een aantal takken en bomen, e.d.
Het betreft hier een universeel patroon en principe, wat aan de gehele schepping
ten grondslag ligt. Goed beschouwd een fundamenteel axioma voor iedere zoeker
naar de waarheid. In elk geval geeft het ons een prima bruikbaar gedachtemodel.
Hier aangekomen moeten wij nog eens opmerken, dat één toon nog geen lied vormt.
In zekere zin zelfs enkel beperkte waarde vertegenwoordigd, tenzij er directe
relatie met andere tonen is. Wezenlijke betekenis kan pas aan de gehele symfonie
worden toegekend, waarbij de waarde der tonen bepaald wordt door de respectievelijke
posities ten opzichte van elkander en waarin zelfs de pauzes en stiltes functioneel
zijn. Onmisbaar zelfs, op dezelfde wijze waarop de sterren en planeten alleen
hun plaats kunnen hebben in een zogenaamd niets, terwijl de hoeveelheid niets
een duidelijke brugfunctie vervult, omdat zij bepalend is voor de afstand en
wat dies meer zij. In deze context hebben we dus een waarde bepaling en zin-geving
voor zowel zijn als niet zijn.
Het geschapene gelijk het ongeschapene. Door middel van meditatie en een aantal
andere bewustzijns veranderende methoden, alsook door de wetenschap, is vast
komen te staan, dat ook het menselijk bewustzijn fluctueert alsof het er dan
wel is en dan weer niet. Het vertoont een flikkerend gedrag, met enorm kleine
perioden, zodat het zich aan ons zelf als tamelijk stabiel lineair en continu
voordoet. Deze permanentie is echter schijn en als wij goed waarnemen, ontdekken
we in onze bewuste aanwezigheid hetzelfde principe als in de muziek.
Pauze, stilte en intervallen vormen een even belangrijk deel van ons totale
Zijn, als die momenten welke we zogenaamd als wel-bewust ervaren. De onderbrekingen
in de vloeiend lijkende stroom van onze existentie, zijn vrijwel niet te traceren,
om de doodeenvoudige reden dat het om minder dan nano-seconden gaat. Wij kunnen
echter wel een beeld vormen van dit verschijnsel, door de overtreffende trap
te beschouwen, die van het bewustzijn over het verloop van de hele dag, of per
week en elke willekeurige periode, omdat dit principe intrinsiek is aan de aard
van het bewustzijn. De tussenliggende fasen, die waar wij ons niet van bewust
zijn, zijn uiteraard het gebied van het onbewuste, onderbewuste en bovenbewuste
en vele andere tussenliggende en overlappende sferen.
Hierbij zouden we ons zelfs voor kunnen stellen dat ons hogere Zelf of TotaalBewustzijn,
van analoge aard is, waarbinnen dat zelfde Zijn, Zich op digitale wijze manifesteert.
Voor alle duidelijkheid; hier wordt dus bedoeld een permanent vloeiend totalitair
zelfbewustzijn, wat in zich zelf in de vorm van pakketjes ervaringen opdoet.
Existentie en ervaring, wat pas ten volle tot betekenis komt, vanuit een totaal
overzicht, de zevende dimensie. Zoals ook een muziekstuk niet uit haar samengestelde
delen begrepen kan worden, maar enkel als totaal en volledig werkstuk.
Zo beschouwend, lijkt het alsof God doende is, Zich in steeds kleinere delen
en deeltjes op te splitsen om op deze wijze digitaal analyserend, introspectief
te existeren. Uit het voorgaande blijkt duidelijk dat, wat het potentiële vermogen
van de mens ook vermag te zijn, hij zich over het algemeen maar van een heel
klein deel van zich zelf bewust is. Een opgeblazen ballon, waaraan we een klein
bolletje knijpen, illustreert enigszins onze positie t.o.v. van ons zelf. Ongetwijfeld
zijn er onder ons, wier kanaal van het kleinste naar het grootste deel heel
ver open staat, zodat de uitzondering de regel bevestigd.
Ons lichaam en brein vormen de gevangenis van waaruit wij communiceren met andere entiteiten.
Als iemands dood intreed verliezen wij het contact en worden we overspoeld door
een gevoel van afgescheidenheid en verlies, niet beseffend dat juist deze gebeurtenis
ons verlost van een zeer groot deel der beperkingen, de lichaamlijke zintuigen.
Deze zijn slechts bedoeld, evenals het brein, om ervaringen op te kunnen doen
in het universum. Het bouwsel van materie, geconstrueerd door de geest.
Feitelijk beëindigt met de dood, enkel de puntvormig gerichte concentratie
op een zeer specifieke plaats in de ruimte-tijd, de materie! Een verschuiving
van de focus op het interferentieveld, waarbij een nieuw referentiekader met
andere patronen wordt gekozen. Dat aan deze gerichtheid een speciale oorzaak
ten grondslag ligt, mag zonder twijfel zijn. Een ieder kan als hij in alle ernst
introspectie bedrijft, de reden daarvoor achterhalen.
Dezelfde ernst en volharding is vereist om de geestelijke vrijheid te creëren,
ten einde begrip te ontwikkelen voor de wijze waarop het bewustzijn het idee,..
de gedachte voed en het tot werkelijkheid maakt! Waarmee ik het eigenlijk alleen
gezegd wil hebben dat wij nooit zullen begrijpen, dat tijd enkel het analyserende
element uit de geest is die door middel van een groots kosmisch spel haar eigen
creatie ervaart en beschouwd, zolang wij weigeren om het intuïtieve en emotionele
aspect van ons totale wezen als drijvende en sturende kracht te erkennen.
Ten alle tijden al zijn er door mensen beeldspraken, metaforen en illustraties ontworpen die de meer-dimensionale aard van de menselijke existentie en de 'materiële' wereld konden symboliseren. Deze kennis is altijd al in sotherische kring bekend geweest. Overigens is in de Joodse Davidster de kennis van de 7 dimensies vervat, waarbij onmiddelijk duidelijk is hoe deze onlosmakelijk in en door elkaar heen verweven zijn.
Bij een objectieve beschouwing van ons zelf kan over het algemeen geen bevredigend
resultaat gevonden worden m.b.t. een werkelijk Zelf-Bewustzijn! De mens die
streeft naar volledigheid zal ontdekken dat zijn hele wereld en zijn beeld daarvan
gevormd is door het maatschappelijke conformistische ego in het algemeen en
het persoonlijke ego in het bijzonder.
Nu hoeven we niet direct in tranen uit te barsten, want door de eeuwen heen
is de wezenlijke essentie van ons bestaan beperkt en gebonden geweest door onwetendheid
en het onvermogen de verschijnselen in het juiste perspectief te plaatsen, daarbij
natuurlijk gesteund door het subjectieve maatschappelijke normbesef en terrorisme
van het algemeen aanvaarde referentiekader wat ons tot een zeer bekrompen denkpatroon
veroordeelde.
Evenmin heeft het zin om nu een zondebok aan te wijzen of te treuren om verloren
gewaande mogelijkheden dan wel te zwelgen in ondermijnend zelfbeklag, wat per
definitie dé methode is om de ‘essentie’ snel en doeltreffend buiten spel te
zetten.*5 Juist de aard van het bewustzijn stelt ons in staat om op elk gewenst
moment van richting te veranderen en koers te zetten naar een ontplooiing van
de geest, die een ‘echt’ mens werkelijk waardig is.
Een nieuwe perceptie
Dit nieuwe beeld wat we nu voor onszelf kunnen hanteren, zou ons in staat moeten stellen zowel onze existentie, die van anderen en de relatie daartussen op een veel ruimere, bredere wijze te interpreteren. Deze perceptie zou ons aan moeten zetten tot een verdieping in wie, wat en waarom we hier eigenlijk zijn, naast de ultieme vraag, hoe zijn wij?!
Laat ik hier dan ook de hoop uitspreken dat elkeen die geïnteresseerd is in de aard van onze existentie, zowel in de materie als in de geest, hier een handvat aan heeft om het eigen meer-dimensionale ‘holografische’ bestaan te doorgronden.
In feite blijken we dus vanuit onze intrinsieke 'aard', meer-dimensionale wezens te zijn. We geven expressie aan het leven, doormiddel van manipulatie van de sferen en dimensies waaruit ons diepste wezen feitelijk bestaat, licht, in de vorm van fotonen etc.
Wij bexisteren in en door al die diepe lagen van energie, die op verschillende manieren uitdrukking geven aan wie en wat we zijn.... Lichtwezens dus!
Het besef dus dat wij dus wel degelijk per definitie meer-dimensionale entiteiten zijn, mag de hoop rechtvaardigen dat wij voorbestemd zijn tot meer dan alleen maar maatschappij-slaven. Voorgekookt om anderen ten dienste te staan, om hen rijker, machtiger en groter te maken.
Wellicht dat het begrip dat we op de eerste plaats verantwoording aan ons ‘Zelf’ moeten afleggen, kan helpen een betere afweging te maken ten aanzien van de keuzes in de vijfde dimensie, die we permanent maken en die bepalend zijn voor wie en wat we zijn!
Enkel de geest die in staat is te bevatten, dat het intellect
op zichzelf niets meer is dan een instrument, kan zich de vrijheid veroorloven
ruimte te scheppen ten dienste van een wezenlijk creatief en vruchtbaar bestaan,
waarbij het gehele universum haar wetmatige erfenis en toekomst vormt. Existerend
in het volle besef dat de tijd niet verstrijkt of ons ontvlied, maar dat wij
ons zelf voortbewegen door de tijd.
Waarlijk, wij zijn tijd-reizigers.....in
een eeuwig NU!
Gerelateerde informatie:
In 1984 heb ik getracht een postulaat te verwoorden, wat uiteindelijk resulteerde in het poneren van de ‘Singulariteits Theorie’.
In die tijd was esthetica niet primair het doel, waarbij de toenmalige mogelijkheden ook niet toereikend waren, dus aan het uiterlijk mankeert wel het een en ander. Niettemin is het een stelling, die later door de profesoren Wheeler, Graham en Everett van het MIT (Massachusetts Institute of Technology) wel degelijk serieus is genomen, blijkens ook hun eigen idee van ‘De vele werelden’! Middels het toenmalige hoofd van de thoretische Fysica aan de TUE (Technische Universiteit Eindhoven )
Zowel de 'Singulariteits Theorie', als de 'The ‘many-worlds’ interpretation' van Wheeler, Graham en Everett, is een postulaat van de kwantummechanica dat stelt dat er een objectieve realiteit van de universele golffunctie is, maar ontkent tevens de actualiteit van het instorten van de golffunctie. Dat impliceert dus dat alle mogelijke alternatieve geschiedenissen en toekomsten realistisch en werkelijk zijn en derhalve elk een echte 'wereld', 'sfeer' (of 'universum') vormt!
* "Singulariteits Theorie'
* Tijd,... een eeuwig NU!
* ‘Geloof,... bewijs uit het ongerijmde!’
*1 Quantum-sprong...overgang tussen twee quantumtoestanden.
Waarbij zich het verschijnsel voordoet dat b.v. een electron een groter, zeer
scherp gedefinieerd, quantum energie verkrijgt, waardoor het naar andere positie
spring. Het verkeert dan in een zogenaamd aangeslagen toestand.
*2 Grofweg stelt Newton dat de aarde het appeltje aantrekt,
terwijl Einstein stelt dat er juist in het geheel geen kracht op uitgeoefend
wordt, dat de aarde feitelijk enkel in de weg zit en het appeltje verhindert
verder te gaan in een eenparig voortgaande beweging.
*3 Maya..Uitdrukking in de oosterse filosofie, wat zoveel
betekent als Illusie..Begoocheling., waarbij elk materieel manifest enkel kan
optreden in de wereld der verschijnselen en derhalve geen realisme bezit!
*4 Zie voor nadere bestudering van deze ideeën , G.I.Gurdjieff
en P.D.Ouspensky.
*5 Essentie, in deze context bedoeld als de intrinsieke,
onaantastbare en aangeboren waarde van de geest bij de geboorte. Door de aard
der intellectuele vermogens kan deze uiteraard heel gemakkelijk buiten spel
worden gezet. Contact met de essentie gaat vaak al in een zeer vroeg stadium
van de menselijke ontwikkeling verloren. Ego, hier bedoeld als alles wat na
de geboorte wordt toegevoegd aan de wezenlijke essentie, waarvan de ontwikkeling
op zichzelf natuurlijk bittere noodzaak is, teneinde manifestatie in onze sferen
te realiseren.
|