‘Geloof, bewijs uit het ongerijmde!’

‘Geloof, bewijs uit het ongerijmde!’

Een filosofisch concept ten bewijze dat “Ik Ben!”

Linsky

Muziek en kunst, uitvindingen, filosofie en spiritualiteit zijn het product van een individu. Zij zijn niet ontstaan door de mensheid, maar ondanks de mensheid.

‘Als je ooit de Boeddha tegenkomt, dood hem dan!’, is een zen-lering die de nadruk legt op het Zelf en niets daarbuiten: geen autoriteiten, leraren, visioenen, hoop en dromen, bijzondere ervaringen, of de werken van verlichte mensen. Het boeddhistische geschrift de Diamantsoetra is, net als de belijdenis van Bernadette Roberts, moeilijk te begrijpen: De essentiële lering van de Diamantsoetra is namelijk dat er geen soort 'ik' of type ‘zelf' als bestaand wordt beschouwd. Nadat hij zich van het mij-begrip heeft ontdaan, gaat Boeddha door zich te ontdoen van de elementen die de oorzaak daartoe waren.

Zoals Hui Neng zich zo duidelijk realiseerde tijdens zijn leven, bestaat er helemaal niets, en dat is 'Leegte'. Maar de Boeddha voegt er altijd aan toe dat daarom alles op een of andere manier bestaat.

Kortom, als je mediteert, contempleert en adoreert, laat je door niets afleiden, zelfs niet door de ‘goden’,... er is geen hoger en heiliger doel dan de mens die zichzelf ontmoet!

Bewijs uit het ongerijmde, of met de Latijnse term reductio ad absurdum (herleiding tot het absurde), is een bewijsmethode in de logica en de wiskunde. Deze bewijsmethode wordt bijvoorbeeld toegepast wanneer een direct bewijs niet mogelijk is. De geldigheid van de methode berust op het axioma dat een stelling alleen waar of onwaar kan zijn. Feitelijk dus alleen maar een indrukwekkende terminologie voor indirect bewijs. *

Dit dus in tegenstelling tot Empirisch bewijs; Op de werkelijkheid en ervaring gebaseerd, proefondervindelijk en herhaald experimenteel.

Het grondvestend principe in het intuïtionisme is de menselijke ervaring van tijd. Hieruit volgt onder andere dat wiskundige objecten in de loop van de tijd worden geconstrueerd (in onze geest). De tijd wordt hierbij gezien als een gevoel/ervaring proces: 0, 1, 2, ...enzovoorts. De 'natuurlijke getallen' (0, 1, 2, ...) kunnen we op deze manier ook in gedachten construeren.

Het bovenstaande was even nodig om te definiëren waar we het over hebben. In het vervolg zal ik me trachten te onthouden van al te specifieke terminologie. Dat wat de microscopen, instrumenten en machientjes aantonen, verblindt ons dermate dat we vaak niet eens de behoefte meer voelen om naar de blauwdruk te zoeken. Zonder afbreuk te doen aan de waardevolle stoffelijke ervaring en begrip ten aanzien van de ontwikkeling der materie in onze sfeer, moeten wij vaststellen dat dit desondanks maar een zeer klein deel is van de totale werkelijkheid.

Met name in de quantum-fysica vervaagt de grens tussen onze materiële werkelijkheid en het geestelijke ontstaan daarvan. Door de eeuwen heen hebben we voor ons zelf een beeld van stevige harde werkelijkheid gecreëerd, gesteund door termen als ‘atomaire bouwstenen’, waardoor de indruk is ontstaan dat deze micro-kosmos even materieel en stevig is als de ons omringende wereld. In feite blijkt ons bestaan te berusten op een sterke, realistische vorm aannemende illusie die gestalte krijgt door een combinatie van geestkracht en gerichtheid!

Goed beschouwd berust ons hele bestaan op het drijfzand van wervelende, verschijnende en verdwijnende energieën ! Juist dit gegeven stelt ons in staat verder te gaan, daar waar de wetenschap ophoudt te denken en weigert om verder gaande conclusies te trekken. (Op grond overigens van het feit dat zij beweert geen enkele pretentie te hebben.)

Wat boezemt de mens zoveel vrees in dat hij hardnekkig blijft weigeren de meest voor de hand liggende conclusie te trekken? Namelijk, dat aan elke manifestatie, al dan niet van materiële aard, een bewuste en sturende intelligentie schuil gaat! Het lijkt alsof ons intellect zich sterk bedreigd voelt en daarom een despotisch karakter ontwikkelt en de alleenheerschappij opeist. Doch de mens is meer. Het verschil met andere vormen van leven, planten en dieren, is juist dat de mensheid als expressie van de geest het vermogen heeft, totaal te worden met zelfbewustzijn.

Bewijs is een puur subjectief gegeven! Misschien is ’t dus wel nuttig om even tot een herdefiniëring te komen van wat 'bewijs' eigenlijk is.....
Vanuit de ontologie* (de leer van het Zijn) is een en ander beter te begrijpen. Veeleer echter dienen we te beseffen dat het algemene begripsvermogen is gestegen, waardoor de ontvankelijkheid t.a.v. abstracte, religieuze, psychologische en wetenschappelijke begrippen etc. ook is toegenomen.

Over het algemeen kunnen we dus stellen dat bewijs gevormd wordt door iemand's inzicht en begripsvermogen. Evenzo zal het bewustzijn zich zelf moeten beschouwen en begrijpen, trachtend haar eigen aard te doorgronden en inzien dat tijd een vormbaar en kneedbaar gegeven is en alom tegenwoordig. Feitelijk bepaalt het bewustzijn zelf op welk moment en waar in de tijd het zich bevindt. Op dit punt is een herwaardering van de oosterse filosofie en diverse opvattingen uit de Zen, alsmede een aantal verschillende religies op zijn plaats.

Er is een tijd geweest dat men geloofde dat de aarde plat is en/of dat de zon rond de aarde draaide. Sinds Galileo Galilei, weten we dat een en ander wat anders ligt. De argumentatie en ‘bewijzen’ zijn sinds die tijd niet veranderd, noch is er iets aan toegevoegd. Toch ‘begrijpen’ we nu zonder meer het probleem en accepteren een nieuwe verklaring.

Toch zal de media ons vaak voorschrijven wat bewezen is. Als er bijv. een ufo landt, midden op het dorpsplein in bijv. Uden, kunnen al de inwoners aldaar het ding betasten, fotograferen en wat dies meer zij. Het bericht zal de volgende morgen in de kranten staan als groot nieuws.

Tot dat de censuur toeslaat. Een dag later als de hype zich uitbreidtt, wordt ons verteld dat de mensen te Uden bedorven water hebben gedronken, wat bij een aantal inwoners hallucinaties veroorzaakte. In middels komen de mannetjes in ruimtepakken en brengen het hele dorp in quarantaine. Daarna horen we er nooit meer wat van.

De volgende keer dat iemand beweert dat hij getuige is geweest van een ufolanding, wordt hem meteen gevraagd wat voor water dat ie heeft gedronken. Alle getuigen uit Uden, zullen nooit van hun leven wat kunnen ‘bewijzen’!

Niet alleen binnen het empirisch onderzoeksveld, maar ook bij de reconstructie van het vroegere verloop van gebeurtenissen in de natuur wordt tegenwoordig gewoonlijk volgens het methodisch naturalisme te werk gegaan. Dit gaat vooraf aan de poging om het ontstaan en de geschiedenis van het leven zonder bovennatuurlijke oorzaken te verklaren. Dat wil zeggen: Bij de reconstructie van de geschiedenis van het leven worden principieel alleen empirisch hanteerbare factoren in ogenschouw genomen. Schepping wordt uitgesloten.

Het uitsluiten van de mogelijkheid van een bovennatuurlijke schepping is een buitenwetenschappelijke vooronderstelling en vormt daarmee een grensoverschrijding op wereldbeschouwelijk terrein. Want de principiële uitsluiting van een bovennatuurlijke schepping is noch door natuurwetenschappelijke gegevens, noch door het methodisch naturalisme te motiveren. De opvatting dat in de natuur en bij het ontstaan van het leven alleen natuurlijke factoren een rol hebben gespeeld wordt als naturalisme aangeduid.

Axioma's, gebaseerd op uitspraken van professor RobertJ.Sternberg:

Denkstijlen zijn voorkeuren hoe vermogens te gebruiken, zonder zelf vermogens te zijn.
Het samenwerken tussen personen met verschillende denkstijlen en vermogens leidt tot een synergie die de meerwaarde vormt van de som der delen.
Belangrijke besluiten moeten zowel betrekking hebben op de denkstijlen als op de vermogens.
Mensen bezitten denkprofielen en niet slechts een denkstijl.
Denkstijlen kunnen variëren bij diverse taken en omstandigheden.
Personen verschillen in de mate waarin een denkstijl zich manifesteert.
Denkstijlen zijn aangeleerd.
Denkstijlen kunnen tijdens het leven van een persoon elkaar opvolgen.
De waardering voor een denkstijl hangt sterk af van het moment en de gegeven omstandigheden.
Denkstijlen zijn niet goed of fout. Het is slechts een kwestie of ze toepasbaar zijn binnen de gegeven omstandigheden.
Invloeden op de ontwikkeling van een denkstijl zijn onder meer: de cultuur, het geslacht, de leeftijd, de opvoeding, de genoten educatie, het beroep en de aard van de werkzaamheden.

Het mag evident zijn dat denken dus in de meest voorkomende vormen aanwezig is, zich manifesteert en de leiding neemt. Daarbij is conformisme helaas de meest ernstige ziekte eigenlijk! Het veroorzaakt een ongerechtvaardigd, vaak zelfs onwankelbaar vertrouwen in overheden, wetenschap, axioma’s, kortom het hele establishment, etc.

Juist in onze tijden zou men toch meer verdacht moeten zijn op het knoeien met meetgegevens, verzinnen van proefpersonen en het stelen van andermans onderzoeksresultaten. Veel beoefenaren van de wetenschap gedragen zich nou niet bepaald zoals het hoort. Het opzettelijk vervalsen van experimentele uitkomsten bijvoorbeeld komt meer voor dan men weet.

De Amerikaanse wetenschapsonderzoekster Marcel Lafollette schreef over deze kwesties een uitstekend boek: Stealing into Print. Het is een bezorgde analyse van de vele facetten van het wetenschappelijk bedrog.

Volgens professor Doug Altman van de Universiteit van Oxford zijn de doelen van het onderzoek vaak onduidelijk, zijn uitkomsten vertekend, onderzoeksgroepen te klein en analyses en verslagen incompleet, dubbelzinnig of domweg fout. Heel veel onderzoeksrapporten presenteren te positieve resultaten, negatieve resultaten worden vaak weggelaten of worden helemaal niet gepubliceerd.

En toch wordt ons dat alles als wetenschappelijk vaststaand en ‘bewezen’ verkocht! Vaak wordt er gewoonweg niet stil gestaan bij de oorspronkelijke belanghebbers van weer nieuwe wetenschappelijke ‘feiten’. Vrijwel alle laboratoria, Universiteiten etc. worden gesponsord door multinationals en grote bedrijven, medische giganten, die er allen natuurlijk wel belang bij hebben dat de resultaten uitermate gunstig voor hen zijn.

Heel veel resultaten worden dus feitelijk geconstrueerd en gekocht!

Bedrog, fouten, misleiding en blunders komen in alle disciplines voor. Geologie, de paleontologie, de archeologie en de antropologie, exacte wetenschappen, astronomie en vooral in de medische wetenschappen, etc.

Dr. John Marks van het European Science Foundation zei in een interview in 2008:

“Het is belangrijk dat fraude uit wetenschap wordt gezeefd. Niet in de eerste plaats om het feit dat foute wetenschap voor foute antwoorden zorgt, maar juist omdat het uitlekken van foute wetenschap ervoor kan zorgen dat de publieke opinie over wetenschap verandert. “Het vertrouwen van mensen in de wetenschap kan door enkele fraudezaken wegvallen."

"Op dit moment vertrouwen mensen er op dat wetenschappers eerlijk zijn!”

Professor Juan Jose de Damborenea:

“We kunnen niet toestaan dat dit beeld verloren gaat. Wanneer het publiek negatief tegenover wetenschap komt te staan, kan dit ervoor zorgen dat wetenschappers minder subsidies krijgen, waardoor er minder onderzoek wordt gedaan. Dit kan de ontwikkeling van bijvoorbeeld nieuwe medicijnen of nieuwe technieken benadelen.”

Daarbij is het ook al vele malen voorgekomen dat bepaalde experimenten die een groot aantal keren dezelfde uitkomsten gaven na hernieuwde pogingen in andere laboratoria afwijkende resultaten gaven en of anomalieën vertoonden!

Zelfs een aantal natuurwetten en axioma’s zijn in deze tijd dermate fundamenteel veranderd dat ze een groot probleem vormen voor bijv. wetenschap, techniek en ruimtevaart.

Torsiegolven uit het hart van de Melkweg veroorzaken allerlei fluctuaties en veranderingen op de zon wat weer diverse problemen te weeg brengt ten aanzien van de heersende natuurwetten. De gravitatie bijvoorbeeld is veranderd en vertoont veel anomalieën.

De trilling van de kwartskristallen waarop de atoomklok loopt zijn niet meer hetzelfde, waardoor de tijd in 2012 moet worden bijgesteld. Het gewicht klopt niet meer. En ook de meter moet opnieuw worden vastgelegd!

In feite kunnen we dus stellen dat veel pure wetenschappers, pragmatici en zogenaamd ‘nuchtere’ intelligente mensen, een ongekend hoog gehalte aan naïviteit hanteren. Het intellect is in staat zichzelf te beargumenteren en daarmee zichzelf te ontkennen, waarmee het in feite het bestaan van het oorzakelijke ‘zelf’ ontkent.

Daarnaast worden ook de media primair gebruikt om de realiteit te kneden. Fictie krijgt aandacht en realiteit wordt verhuld.

In de context van dit verhaal is het niet gewenst al te diep in te gaan wat exacte wetenschap en de mondiale manipulatie precies inhoudt en de wijze waarop de media ons een wereldbeeld voortovert die meer lijkt op een geconstrueerde matrix.

Niks is echter meer zeker. En geen enkel axioma of dogma is vanaf nu onweerlegbaar of betrouwbaar!

Denken is een functie, de intellectuele rede en het vermogen tot argumenteren is enkel een instrument van het bewustzijn en niet het wezen van het bewustzijn zelf! Geloof is een overtuiging. Elk geloof is waar, een waarheid en werkelijkheid voor al wie overtuigd is. Geloof is echter een keuze!

Alles bestaat enkel bij de gratie van het eigen tegendeel. Voor elk atoom is er een anti-atoom. Tegenover alle materie, staat anti-materie. Elke medaille bestaat per definitie uit twee kanten. Het is onmogelijk iets te scheppen zonder die dualiteit/polariteit. Het universum bestaat er dan ook uit.

Bij dit alles dient te worden beseft dat onze hersenen sowieso uit twee gepolariseerde delen, hemisferen* bestaat, waarbij het ene deel het intellect/rede bevat en het andere onze emoties/gevoelens. Zo is het lichaam/materie, onlosmakelijk als tegendeel gebonden aan de geest/ziel! (Hierbij zij opgemerkt dat de ‘Band van Möbius’ * een prachtige metafoor kan zijn om de polariteit, dualiteit en complexe eenheid in verscheidenheid te kunnen begrijpen.)

Onze wereld en alle dingen in het universum, worden voor onszelf en anderen gedefinieerd aan de hand van empirisch bewijs,… of bewijs uit het ongerijmde. Een prima handvat voor ongrijpbare en onzichtbare zaken.

Door herhaald empirisch bewijs toon je aan dat bijvoorbeeld het biljartspel berust op het axioma; hoek van inval is hoek van uitval. De geest is verantwoordelijk voor de ordening der dingen. Je kunt een auto uit elkaar halen, in een ton gooien en de onderdelen een miljard jaar schudden….denk je dat er ooit een auto uit zal ontstaan? Toch willen geleerden ons graag doen geloven dat enorm veel complexere zaken als een atoom en het heelal uit toeval zijn ontstaan.

Sommigen geleerden hebben per definitie vreemde interpretaties wat kan geïllustreerd worden aan de hand van het volgende verhaal; De vlo in het laboratorium was goed gedresseerd en op het bevel; ‘Spring!’ wipte het diertje dertig centimeter omhoog. Daarna werd er een pootje uitgetrokken en weer bevel gegeven te springen, hetgeen weliswaar moeizaam maar toch gebeurde, nu echter maar tien centimeter hoog. Na het uittrekken van het laatste pootje, kwam er geen enkele reactie meer. Na het bewegingloze diertje te hebben bestudeerd, concludeerde de eminente geleerde tevreden; ‘Oké, vlooien horen met hun poten!’

Een atoom, een quantumdeelje, een cel heeft bewustzijn. Een bewustzijn wat complexer wordt naarmate er meer cellen samenwerken. De mens echter heeft een zelf-organiserend vermogen doordat hij beschikt over Zelf-bewustzijn!

Artificiële intelligentie wordt nogal eens beschouwd als iets wat op gelijke hoogte van de mens zal komen. Echter zoals gezegd, intellect is een instrument, geen bewustzijn, en al zeker geen zelfbewustzijn! Een robot kan geen geloof hebben omdat het geen emotie of gevoel kent. Hij kan niet kiezen waar het in wil geloven. En daar zit meteen de clou! De ziel die geboren wordt kiest op zeker moment voor een geloof. Zij meet zich een overtuiging aan die passend is bij de levensopvattingen.

Het massa gebundelde geloof in een aarde, maan en sterren, gevormd in een sfeer waar de ziel/geest in een materieel lichaam kan existeren, is een overtuiging die noodzakelijk is om het Spel mogelijk te maken.

Men kan tegenwerpen, ‘Ja, maar als ik sterf, blijft die aarde gewoon bestaan.’ Dat is omdat de aarde een brugovertuiging is, gevormd door een bepaald aantal zielen. Men kan enkel een aards lichaam bezielen, wanneer men de overtuiging heeft dat de aardse dimensie/sfeer* een realiteit is. Zoals men ook alleen kan schaken als men daar spelregels voor afspreekt. Anders is het een doelloos op en neer schuiven van de stukken. De spelregels zijn echter imaginair en hebben feitelijk geen enkele werkelijkheidswaarde. Toch is het duidelijk dat zonder hen geen spel mogelijk is.

Deze regels en wetten hebben echter wel een reëel, bindend karakter en wetmatigheid. Daar is het verhaal van de Guru die drie maanden in trance ging, zonder eten of drinken een voorbeeld van. De man kwam na al die tijd uit zijn verstarde geestelijke toestand, keek verdwaasd om zich heen en fluisterde met schorre stem, ‘Water, water…water!’ Men kan niet zonder meer ontsnappen aan het contract wat we afsloten om hier te gast te zijn op deze aarde. Zelfs een ‘vakantie’, tijdens een diepe langdurige meditatie is dus enkel uitstel.

De eerste wet van de thermodynamica, ook wel Eerste Hoofdwet genoemd, stelt dat energie niet verloren kan gaan of uit het niets kan ontstaan. De wet staat algemeen bekend als de "Wet van behoud van energie". Er kunnen alleen omzettingen van energie plaatsvinden. Transformatie dus!

Sinds Einstein poneerde dat massa ook een vorm van energie is, doormiddel van zijn beroemde formule E=MC2, heeft men ontdekt dat de eerste wet nog steeds geldt mits massaverandering als vorm van energie wordt meegeteld.

Men denk dan vaak dat men energie heeft, dat het fluctueert, dan heeft men meer, dan weer minder, vaak als gevolg van allerlei omstandigheden. Wanneer we veel energie ‘hebben’ is die vaak naar buiten gericht. Is de energie op een ‘laag pitje’, is het veelal een gerichtheid naar binnen. De energie wordt anders gebruikt en aldus anders ervaren. De basis, de energie of de geest zelf dus, ervaart de verschillende energie-niveaus als een wezenlijk andere staat van zijn.

Daarbij kan water H2O - wat 4 aggregatietoestanden kent; te weten, water, ijs, stoom en plasma - als metafoor dienen. Desondanks is en blijft het in elke hoedanigheid gewoon water = H2O! Dit verklaart tegelijk waarom, als we ons in een andere aggregatietoestand bevinden, ons wezen/ziel blijft wat het oorspronkelijk is….energie!

Derhalve bezitten we geen energie….wij zijn energie!

Pas als iemand sterft verdwijnt er iets… de energie , wat al de tijd van te voren wel aanwezig was…bewustzijn en/of Zelfbewustzijn. De energie is derhalve getransformeerd…gewoonweg omdat die nooit verloren kan gaan! Dat vertelt ons de Eerste Hoofdwet!

Daarmee verdwijnt tegelijk dan ook de noodzaak van de aardse, materiële spelregels. De focus op de materie is weg, maar de gerichtheid van de getransformeerde energie is dan wel als een magneet op andere sferen/dimensies/frequenties. Wij zijn straks automatisch per definitie in de frequentie/sfeer/dimensie waar we nu hier ook zijn. Het enige wat wegvalt is ons aardse pak. Daarna hebben we andere regels nodig om het nieuwe Spel te spelen, op een heel ander bord.

Om de essentie van geloof en overtuiging weer te geven moeten we echter wel inzicht hebben in wat men noemt ’Het bewijs uit het ongerijmde.’ Hoe bewijs je zowel direct als indirect dat alles voortkomt uit de geest? Een witte kraai ontkracht de stelling dat alle kraaien zwart zijn. Evenzo tonen herhaald optredende anomalieën aan dat onze ‘realiteit’ niet per definitie de objectieve werkelijkheid weerspiegelt, laat staan dat zij de enige is!

In feite maakt het allemaal niet eens uit of iets überhaupt wel bewezen kan of dient te worden. Het is namelijk enkel de waarnemende, ervarende geest en haar ontvankelijkheid zelf, die een bepaalde realiteitswaarde toekent aan een ervaring!

Bijvoorbeeld, in een enge droom, waarin je op de snelweg staat. Je bent er heel zeker van dat je droomt en besluit derhalve om dapper te blijven staan en niet weg te springen voor de aanstormende auto’s. Denk je dat dit lukt? In mijn eigen ervaring lukte me dat in het geheel niet en wist ik niet hoe snel ik aan de kant moest komen.

Ook in hypnotische toestanden, meditatie en trance ervaren we soms realiteiten, die we voor heel erg werkelijk aanzien, waarbij zelfs de suggesties van pijn, verbranding en bepaalde lichamelijke effecten na het ‘ontwaken’ heel reëel op ons lichaam aanwezig zijn!
Het heeft geen enkele zin om de persoon in kwestie er van te overtuigen dat het allemaal ‘niet echt’ is, omdat diens geest op dat moment gewoonweg geen onderscheid kan maken.

De geest gelooft…....
Zij is overtuigd van de werkelijkheid die zich aan haar voordoet!

Een gekozen referentiekader waarop wij onze ‘realiteit’ projecteren en aan ontlenen. Het is in het zogenaamde emotionele, irrationele deel van ons brein waaruit de creatieve en destructieve ideeën geboren worden, terwijl we met het intellect de mogelijkheid bezitten om daar vorm en gestalte aan te geven. Dat is dan ook de voornaamste reden dat we gevoeglijk kunnen aannemen dat het zwaartepunt van ons ‘Zelf ‘, juist daar gezeteld is.

Dat wat we 'ik' noemen of ‘zelf’ is niet te meten, te bevatten of te bewijzen aan anderen. Het bestaan van een zelf-bewustzijn is derhalve niet fysiek of mentaal en evenmin het denkend vermogen.

Ons bewustzijn is niet in materiële zin te definiëren, maar vanuit haar intrinsieke aard en wezen kan het alles reflecteren wat zich aan haar voordoet en kan zij zich met alles identificeren, terwijl het toch overal los van staat.

Feitelijk staat het nooit ergens van los, omdat de dingen per definitie enkel hun ontstaan danken aan het bewustzijn wat hen schept!

In feite is dit zelfs een direct bewijs dat enkel de geest bepaalt wat ‘echt’ is. Uit materie kan nooit geest ontstaan,… in tegendeel uit de geest ontstaat de materie!

Tijdens meditatie, trance en (zelf)hypnose etc. kunnen we ons daar zeer goed van bewust worden. Wij onderkennen daar dan de realiteit van andere waarschijnlijke werkelijkheden. In de Singulariteits-Theorie* wordt een singulier veldje gedefinieerd, als bestaande uit al deze momenten van bestaan, tegelijkertijd in een enorm groot bewustzijn.

Het bewustzijn identificeert zich met materiële frequenties waardoor de focus bepaald wordt. De overige frequenties nemen wij als regel niet waar. Zoals we van de verzameling gekleurde knikkers enkel de witte zien. In het totaal van alle werkelijkheden echter is natuurlijk een oneindig aantal trillingen met verschillende onvoorstelbare snelheden aanwezig. Door onze gerichtheid en focus (concentratie op één sfeer) nemen we andere werkelijkheden echter niet waar. We slaan ze als het ware over in onze waarneming! Feitelijk is het dus onze aandacht en waarneming die fluctueert. Daarin ligt de reden dat we van andere realiteiten niets afweten, terwijl ze toch parallel aan onze werkelijkheid bestaan en zich gelijktijdig manifesteren. De werkelijkheidswaarde en geldigheid er van, wordt dus bepaald door de perceptie, de mate en intensiteit van het betreffende bewustzijn.

Door experimenten is aangetoond dat ons bewustzijn continu fluctueert. Het is er ‘n moment en dan is het weer weg. De snelheid waar dat mee gebeurt is er de oorzaak van dat we dit niet kunnen opmerken en der halve beschouwen als een ononderbroken constante stroom van bewustzijn. Juist daarin zien we waarom het mogelijk is dat we onder bepaalde omstandigheden, een lange tijd en veel ervaringen kunnen hebben in een oogwenk, in enkele seconden. Een bekend voorbeeld is de flits van terugblik op iemand's leven, bij een ongeluk. Tijd en ruimte en ervaringen zijn derhalve relatief.

In de oosterse muziek vinden we een analoge structuur, waardoor deze nogal eentonig op ons overkomt. Eigenlijk is deze veel rijker omdat het hele bereik met alle tussenliggende tonen benut wordt Daarentegen kunnen we onze westerse muziek als digitaal karakteriseren, omdat er weinig of geen gebruik van wordt gemaakt en a.h.w. wordt afgehakt.

In een lied zijn alle tonen van belang evenals de pauzes en de stiltes!

De onderlinge waarde kan principieel gelijk zijn, doch hun plaats in de compositie is bepalend voor de gehele uitvoering. Toch letten we eigenlijk enkel op de klanken en niet zozeer op de pauzes. Wat zou de plaats zijn van de sterren en planeten, zonder de ruimte?

In het huidige stadium van ons bestaan dringt zich steeds sterker de behoefte op om een juist begrip te ontwikkelen m.b.t. dat wat we tijd noemen. De ‘New-Age’ beweging en allerlei fantastische ideeën daarbinnen en daarbuiten, al dan niet gerelateerd aan of gesteund door wetenschappelijke ontdekkingen, feiten en theorieën, nopen ons open te staan voor een fundamenteel andere benadering van de tijd.

Juist dat wat zich zo lineair en gelijkmatig aan ons voor schijnt te doen blijkt zeer flexibel te zijn. Tijd is sterk gerelateerd aan snelheid. En snelheid aan ruimte. Steeds vaker horen wij spreken over relatieve-tijd, verdwenen tijd, fluctuerende tijd en zelfs tijd-reizen. Kortom, ook de tijd vertoont nogal wat anomalieën en blijkt derhalve erg instabiel en onbetrouwbaar, hoewel wij best begrijpen, dat daar vaak interne geestelijke, en externe materiële oorzaken aan ten grondslag liggen.

Waarop is het bewijs gefundeerd van de echtheid van onze wereld? In feite enkel op de bewering en bevestiging van anderen. De interactie, de respons en dat wat we zien, wordt door anderen volgens zeggen gedeeld en hetzelfde ervaren. Evenzeer beschouwen we wat we zien ook als een bewijs van echtheid.

Maar daarbij wordt niet beseft dat we feitelijk nooit het onderwerp zien! Wat zichtbaar is, is de reflectie van licht op het betreffende subject! Het zijn onze hersenen die het vorm, structuur, en er betekenis aan geven, waardoor we het een en ander interpreteren.

Geloof kan en mag dan ook nooit gestoeld zijn op woorden of boeken of wat anderen beweren. De Bijbel, de koran, de Talmoet, de Thora…etc. zijn bronnen van informatie, maar van buiten onze eigen geestelijke matrix! Het zijn opgelegde doctrines! Zij hebben helemaal niks te maken met de oorspronkelijke symbiose en persoonlijke waarden en ethiek die men hanteerde in de beleving van de natuurlijke habitat.

Het bewijs wat wij voor onszelf kunnen herkennen, erkennen en aanvaarden, ligt in onze eigen mind, in de geest die ons bezielt en de ervaring in het leven stuurt. Dat men deze ervaring met anderen kan delen doet niets af aan het feit, dat zulks eerst in ons zelf gerealiseerd dient te worden. Een veel gedeelde overtuiging echter is geen bewijs van waarheid. In een samenleving waar het ‘ik’ begrepen wordt is geloof of overtuiging niet eens aan de orde, omdat iedereen zelf ‘weet’!

Elk individu is zelf het unieke centrum van het complete universum! Zoals alle stippen op een ballon allemaal zelf het middelpunt vormen op het geheel. Derhalve is dus de visie, perceptie, inzicht en verwerking van alle indrukken en ervaringen, uniek. Voor iedereen kan het leven enkel vanuit de autonome, individuele, unieke ziel ervaren worden.

Derhalve ga ik er dus van uit dat alles werkelijk in mezelf is. Aan alles buiten mezelf kan, mag en moet ik twijfelen. Er is geen enkel bewijs voor een werkelijkheid buiten mezelf! Het zou best mogelijk kunnen zijn dat de wereld zich aan me voordoet als een materiële illusie, Maya* zogezegd. Eveneens is het mogelijk dat het een schijnwerkelijkheid is, gevormd door een hypnotische toestand, door mezelf dan wel door anderen aan me opgedrongen.

Het feit dat ik ‘zie’ is evenmin bewijs, omdat wat ik zie namelijk nooit het object is, maar slechts een weerkaatsing van het licht op de atomaire samenstelling van dat wat ik denk te zien.

Voor elk manifest buiten mezelf heb ik argumentatie, bewijs nodig om het bestaan er van te erkennen en te rechtvaardigen om aldus een bepaalde mate van werkelijkheid toe te kennen.

Alleen voor mijn eigen ‘zelfbesef’ heb ik geen enkel bewijs nodig! Voor het bestaan en existeren van mij zelf heb ik geen bewijs nodig! Ik weet dat ik ben en heb geen bevestiging nodig van anderen of iets buiten mijzelf om het wezenlijke bestaan van mezelf te herkennen en te erkennen! Evenmin is er iets buiten mezelf nodig om autorisatie voor mijn bestaan te verkrijgen! Ergo; ik behoef mijn bestaan en existentie helemaal niet te rechtvaardigen!

Het probleem van de mens is echter gelegen in het feit dat deze zich verplicht of wordt gedwongen rechtvaardiging te vragen of te eisen voor het bestaan en existentie. Daarbij hangt de menselijke waarde af van het oordeel van anderen. Vooral van de waarde die anderen aan diens bestaan hechten. Op deze wijze wordt ons ook vaak een minderwaardigheidscomplex opgedrongen wat in de grond geen enkele rechtvaardiging heeft.

Dat alles doet echter helemaal niks af van het gegeven dat buiten de erkenning van anderen, de persoon in kwestie voor het besef en bewustzijn van zichzelf, geen enkel bewijs van ‘buiten’ nodig heeft!

Sommige mensen hebben een ochtendhumeur, wat vaak te wijten is aan het feit dat ze slecht hebben geslapen, danwel omdat het gewoonweg impliciet in hun aard verankertd ligt. Nou bij mijzelf liggen er heel andere oorzaken aan ten grondslag.

Kijk, dat het circadiaan ritme in mijn nucleus suprachiasmaticus is verschoven, ik ben nu eenmaal een B-mens, is op zich helemaal niet zo erg.

Dat mijn levensritme via de biologische klok endogeen gestuurd wordt evenmin. Dat het licht op m’n netvlies van mijn ogen valt en via speciale ganglioncellen naar de hypothalamus gezonden wordt, oké daar kan ik probleemloos mee leven, ik kan de zon best goed in het water zien schijnen.

Maar dat mijn B-soort nu dus enzym-peroxiredoxine te weinig heeft, volgens de heren professoren, da’s ernstig! Zo worden weer eens mensen met afwijkende levenscycli, in het bijzonder dus B-mensen die sowieso al op de tweede plaats staan, gestigmatiseerd, geëtiketteerd en gedemoniseerd en zelfs bij hoge frequentie als minderwaardig beschouwd, gezien men er voor het gemak ook maar even van uit gaat dat we daardoor hersenbeschadigingen hebben!
… Bah, ze weten altijd wat!

Maar goed dat ik me in ieder geval te buiten ga aan onvoorstelbare hoeveelheden koffie.
Je koffie smaakt mogelijk nog beter als je kennis neemt van de resultaten van een grote Amerikaanse studie naar de gezondheidseffecten van koffie. Uit die studie blijkt namelijk dat mensen die regelmatig veel koffie drinken een heleboel kwalen niet of minder oplopen dan de koffie-vrijen…..

Hoewel aanvankelijk mijn amygdala (reflexmatig) werd gealarmeerd door bijna kortsluiting in m’n limbisch systeem en alle verbindingen met de orbitofrontale cortex en ventromediale prefrontale cortex, bedacht ik op tijd dat de nodige nicotine ook een flinke bijdrage kon zijn aan een optimale werking van m’n biofotonen en mijn algemene dagelijkse constitutie.

Derhalve heb ik besloten extra te roken, meer koffie te drinken en verder goed voor mijn aorta en hart te zijn, er ernstig voor te zorgen dat de arteriën en capillairen afwisselend verwijden en krimpen door de nicotine en coffeïne wat de flexibiliteit afdoende waarborgt.
En tenslotte door gewoonweg niet meer zo veel te lezen!

Kortom, ik beschouw mezelf dus als een voorbeeld van fluctuerend bewustzijn. Des morgens heb ik een uurtje nodig om tot ruimer bewustzijn te komen. Vooralsnog lukt dat enkel met de nodige cafeïne en nicotine. Met het verstrijken van de tijd kom ik dan langzaam tot de wereld, waarbij het belang van de dingen gecategoriseerd worden.

Gezien het feit dat ik een B-mens ben, krijgt het bovenstaande uiteraard geen vorm in mijn hoofd de eerste uren. Pas zo rond het middernachtelijk uur, als m’n geest tot volle wasdom is gekomen, welt zoiets op en zoekt een uitweg om verwoord te worden in termen die dan over elkaar heen duikelen.

Natuurlijk is het humoristisch bedoeld, maar dat neemt niet weg dat het een en ander exact is hoe het gaat, en me meteen bij een heel significant aspect van onze geest brengt; Ons bewustzijn fluctueert! En wel in die zin dat het er is…en het is er niet! In feite zoals de lijn hieronder! Dat impliceert natuurlijk onmiddelijk de vraag, waar zijn we tussen de aanwezige/bewuste momenten dan?!

Het antwoord op die vraag valt buiten de context van dit artikel, maar is te vinden in de "Singulariteits Theorie" elders op deze website.

Het lijkt alsof onze bewuste aanwezigheid hier in het aardse gedigitaliseerd is, inplaats van een lineaire, analoge toestand! Waar zijn we dan tussen de periodieke pakketjes aards bewustzijn in? Het klinkt fantastisch, Maar vele onderzoekingen heb onweerlegbaar aangetoond dat dit werkelijk zo is.

Tevens hebben die experimenten bewezen dat iets in ons innerlijk, het niet dagelijkse bewustzijn al anticipeert op nog te stellen vragen en acties die nog niet zijn gemanifesteerd! Met andere woorden, iets in ons weet dat er een vraag gesteld gaat worden en reageert daar met een elektrische/chemische impuls op alvorens de gebeurtenis dus plaatsvindt!

Ook uit deze proefondervindelijk vaststaande gegevens is duidelijk dat ons dagelijkse bewustzijn enorm onderhevig is aan strikte beperking. Anders gezegd, ons brein is per definitie geconstrueerd en bedoeld om het existeren hier in de materie, aan bepaalde restricties te binden en aan de mogelijkheid onder normale, banale omstandigheden zelfs een permanente beperking op te leggen.

Een ander duidelijk vaststaand gegeven is de begrenzing op het gedeelte op de elektromagnetische spectrum van wat we kunnen horen en zien!

De restricties zijn dus duidelijk bedoeld om ons in de gelegenheid te stellen een beperkt deel van het totaal te kunnen waarnemen, en aldus een maar klein selectief deel van de materie, de frequenties, het etherische en de geest te kunnen ervaren.

In feite zou men kunnen veronderstellen, dat we als ‘Vrije Ziel’, als ‘Oorspronkelijke Geest’ alles weten en zien en Kennen. We overzien de gehele puzzel, maar kennelijk is er een behoefte aan het ontleden van elk vreemd gevormd stukje van dat geheel. En dat partje kunnen we beschouwen als een leven hier op aarde.

Het mag dus evident zijn dat het nooit de bedoeling is geweest om existerend in de materie, Kennis te hebben van het geheel! Het zou ons continue weerhouden van het volle leven. Het zou zoiets zijn als het spelen van een voetbalwedstrijd of schaakpartij, waarvan je elk moment weet hoe die zullen verlopen…………
Kortom,…we zouden het leven niet kunnen leven!

Hierbij mag ook duidelijk zijn dat de mate van bewustzijn, zelfbewustzijn en inzicht rechtstreeks gerelateerd zijn aan de intentie die intrinsiek zijn aan de blauwdruk voor de Partituur van ons leven hier. Het is de intentie en de voornemen van de ziel die de focus richt op de omstandigheden en voorwaarden om deze innerlijke opdracht naar bevrediging te vervullen.

Tegelijk is duidelijk hoe de essentie en het ego met elkaar verweven zijn. Het lijken twee verschillende delen, maar blijken bij nader inzien gewoon twee aspecten van één geest te zijn, waarbij het ego, het dagelijkse bewustzijn is, wat pas onder bepaalde omstandigheden verruimd wordt met inzicht vanuit de innerlijke wezenlijke essentie.

We geloven graag dat het de algemene bedoeling is dat een mens hier gelukkig is. Vooral bijvoorbeeld in de New-Age scene en spirituele kringen propageert men dat enkel het ‘gelukkig’ worden of ‘god’ op aarde zijn, het hoogste geestelijke goed dient te zijn wat we dan ook permanent dienen na te streven.

Leuke gedachte, maar volkomen irreëel en uit de lucht gegrepen en tevens een tamelijk bekrompen en fatalistische gedachte en opvatting! Juist de aangeboren restricties stellen ons in de gelegenheid de dingen te ervaren, wat dat ook mag zijn; liefde, sex, geluk, vreugde, warmte, lekkernijen maar voornamelijk verlies, verdriet, angst, pijn, kou, viezigheid, etc……….

Het heeft geen enkele waarde en besef als al deze dingen permanent eenzijdig, op zichzelf staand worden ervaren. Pas en juist door de ervaring van het complementaire tegendeel is de ervaring compleet! Het zijn in hun aard tegendelen, twee aspecten van een en het zelfde. Kou en warmte, liefde en haat. Het is de focus, de interpretatie die bepalend is voor de wijze waarop we die energie en de tegengestelde componenten ervan ervaren. En hoe wij dat ervaren en inneren, is weer afhankelijk van de mate waarin we onszelf aan reflectie en introspectie onderwerpen.

Bijvoorbeeld ongeluk en misdeeldheid, zullen bij het verkrijgen van een evenwichtige geest de ervaren energieën relativeren en op andere wijze interpreteren. Het is precies die interpretatie die bepalend is voor de waarde waarop de ervaring wordt beoordeeld.

Door allerlei beroerde omstandigheden moest ik al heel vroeg aan het werk en heb daardoor niet meer dan vier klassen van de lagere school gehad…gelukkig!? Er was gewoonweg geen geld voor studie en dat was gezien mijn nogal nieuwsgierige en weetgierige aard een fatale ramp…althans dat zou het zijn geweest.

Dat dwong echter me tot introspectie, reflectie en zelfstudie, wat uiteindelijk resulteerde in een pure autodidact. Doordat mijn geest dus niet al te zeer vergiftigd was door geconformeerde ideeën, bleek er nog hoop voor me. Daar heb ik dus een aantal van de belangrijkste lessen voor de rest van mijn leven geleerd:

Slechte omstandigheden zijn niet per definitie verkeerd, ze kunnen aanzetten tot de ware kracht en inzicht in jezelf. Het ‘ongeluk’, de beperking die het aanvankelijk was, bleek uiteindelijk juist het ‘pure goud’ te zijn!

Wij zijn hier en ervaren een dualistisch, gepolariseerd bestaan. Alles bestaat uit haar eigen tegendelen. De gehele puzzel die altijd al was en is, bestaat bij de gratie van haar dualistische aard. Het is namelijk de basis van elke Schepping, groot of klein. Zowel in het micro-atoom, als in de macro-kosmos. Het is zelfs voor God onmogelijk iets te scheppen zonder het eigen tegendeel. Bij het maken van een medaille zijn er nu eenmaal, gelukkig zelfs, meerdere kanten!

De enige uitzondering hierop wordt gevormd door het model van de ‘Band van Möbius’. Maar daarop komen we later uitgebreid nog terug, omdat juist dit model de ware intrinsieke aard van de Geest en de Schepping weerspiegelt.

Uit dit alles blijkt duidelijk dat er twee belangrijke aspecten aan het bestaan ten grondslag liggen: Materie en Geest. Lichaam en Bewustzijn!

In de materie is alles uiteindelijk aan beperking onderhevig. Maar in de geest is geen tijd, geen ruimte, wat onmiddellijk ook impliceert dat er geen tijd verstrijken kan plaatsvinden bij overdracht van informatie, omdat die altijd al aanwezig is, overal in elk deel. Derhalve is onze Ware Geest groter dan het hele universum!

Dat de parapsychologie een controversiële, maar wel mondiaal erkende wetenschappelijke discipline is kan niemand meer ontkennen. Evenmin als de bewezen effecten die optreden en een deel vormen van de menselijke existentie.

De neiging van het establishment en de intelligentsia om alle paranormale, mystieke en onverklaarbare zaken te negeren en weg te wuiven als zijnde zieke hersenspinsels van wat dwazen, is per definitie een ontkenning van mogelijkheden en werkelijkheden. Niet omdat zij ook maar enig zinnig argument hebben, maar vaak enkel omdat ze daarmede op geconformeerde wijze aan de ‘veilige’ kant blijven. Het consequent ontkennen van dit soort manifestaties is geen wetenschappelijke stellingname maar laffe en domme struisvogelpolitiek.

We zullen desondanks toch ook rekening moeten houden met die anomalieën die zich in onze geest aan ons voordoen. Met name buitenzintuiglijke verschijnselen, telepathie etc. Dit echter zijn, in tegenstelling tot wat velen denken, geen geestelijke eigenschappen maar puur psychische manifestaties. Derhalve is voor de manifestatie van dergelijke vermogens een bepaalde mate van norm en ethiek ook absoluut geen vereiste.

Een goede metafoor kan men vinden in de computer. Sommige mensen hebben nog een oude, met weinig intern geheugen en kleine harde schijf, en derhalve weinig mogelijkheden ten opzichte van veel anderen op het moment.

Anderen bezitten een pc, die voorzien is van alle nieuwe snufjes en razendsnel internet. Een of zelfs meerdere grote schijven voor hun data opslag. Met ook nog eens een gigantisch intern geheugen. Een apparaat waar werkelijk niets voor onmogelijk is.

Maar waardoor wordt de waarde van die pc’s bepaald? Door hun technische mogelijkheden? Door hun geheugen? Door de mate van data opslag? Nee, tenzij men hecht aan de hardware, is evident dat geen van die dingen bepalend zijn voor de werkelijke waarde. Alles gaat eens kapot, verouderd en is aan vervanging toe. In feite kan men de hele pc weggooien. Alles draait om de data. Alleen die is van belang!

Men zou tien pc’s kunnen hebben en als die versleten zijn, uit allemaal de harde schijven nemen en in een grote pc/mainframe met genoeg ruimte kunnen plaatsen. In principe is daar geen limiet aan. Alles draait om het behoud van de data!

De ene met een supermachine kan de schijf vol met porno, haatbrieven, en blauwdrukken voor criminele acties hebben staan, terwijl de data van een persoon met een simpel, oud prehistorisch apparaat, misschien wel bestaat uit etherische wijsheden, gedichten, muziek en wetenschappelijke inzichten.

Het is dus evident dat de werkelijke waarde niet bestaat uit de uiterlijke mogelijkheden, omdat die feitelijk enkel het instrument vormen om de data te verzamelen, op te slaan en te verwerken.

Als we het lichaam beschouwen als drager van de ziel, is de ziel daarbij de drager van de geest.

Het lichaam is de pc met de hardware. De ziel kan beschouwd worden als de harde schijf. En de data als de geest. Als we sterven gaat het lichaam, (de pc) verloren. De ziel, (de harde schijf met de data) komt vrij en keert terug naar de sfeer waarin de geest, (de data) gelezen kan worden. ‘Thuis’ kunnen we dan alle data, (ervaringen van diverse levens) uitlezen en naar behoeven beschouwen, herhalen en evolueren.

Elke vergelijking gaat wel ergens mank, maar deze metafoor is goed te gebruiken om te zien waarom het van geen enkel belang is of iemand hoog begaafd is, bijzondere eigenschappen vertoont, of gewoonweg dom is. Van belang is enkel de innerlijke geestelijke inhoud en ethische ‘zijn’.

Even terzijde; Pragmatische, Russische atoomgeleerden waarschuwden 15-20 jaar geleden al dat een kernoorlog juist zo verschrikkelijk is, omdat daarbij de ziel van de mens beschadigd wordt! Bij een normale conventionele oorlog kan wel het lichaam vernietigd worden, maar niet de ziel…!

Twijfel, is ons grootste goed.

Zelfs in de grootste zekerheden is altijd een heel klein deeltje twijfel dat zal blijven! Als dat zo niet was zou er nooit meer wat kunnen veranderen, statisch blijven dus! In feite het gevolg de ‘Status Quo’ van alle bestaan en existentie, voor eeuwig verzekerd zijn!

Twijfel is een van de mooiste, meest kostbare geschenken die we onszelf cadeau hebben gedaan! De aard en oorsprong moet alleen goed begrepen worden, want dan is ook een juiste interpretatie en toepassing daarvan mogelijk.

In tijden zoals ik die zelf heb ervaren was de twijfel enorm. De vertwijfeling was zelfs dermate groot, dat het vrijwel onmogelijk was ook maar ergens een stabiel punt te vinden van waaruit ik de zaak kon overzien en ordenen.

Derhalve ligt juist in die enorme uiterste vertwijfeling (al ervaren we die vaak als diepe ellende) de grootste mogelijkheid een nieuw fundament aan te leggen, gebaseerd op alle eerdere kennis en ervaringen, waardoor het nieuw te bouwen leven – ervaring - wereld, weer een grotere aanvulling zal zijn op al het eerder bestaande.

Werkelijke evolutie en spirituele groei zou niet eens mogelijk zijn zonder twijfel. Twijfel is de onontbeerlijke garantie voor de absolute evolutie en voortbestaan van al het leven en het werkelijke Zelf-Bewustzijn!

En voor de goede orde.....er is per definitie niks mis met gezonde twijfel, die als sturende component kan fungeren en ons dan naar het midden van de balans drijft.

De bekende Engelse filosoof en oprichter van de Britse experimentele filosofie, Block definieerde bewustzijn als “de perceptie van wat er in het brein van iemand omgaat iemands waarneming van de innerlijke werking van zijn brein. Door middel van bewustzijn verkrijgt iemand ideeën over de verschillende processen of mentale stadia, zoals de idee van perceptie, denken, twijfelen, beredeneren, weten en willen en neemt op elk moment zijn eigen mentale stadia weer.”

De geest die zichzelf beschouwdt en onderzoekt! Door pure logica kan men komen tot het axioma, dat werkelijk alles zijn oorsprong vindt in de gedachte…in de essentie van geest dus!

Als iemand in de regen loopt wordt die koud en nat wat een onlust gevoel veroorzaakt. Het is de primaire emotie die aanzet tot het veroorzaken van een onprettig gevoel. De oorzaak is dus in de gedachte, de geest, waaruit de wens ontstaat daar wat aan te doen. Pas dan wordt het intellect, het instrument gebruikt om een mogelijkheid te vinden er wat aan te doen. Bijvoorbeeld een groot boomblad of wat anders te vinden om onder te schuilen.

Juist de aard van het geestelijke/zelfbewustzijn stelt ons in staat om op elk gewenst moment van richting te veranderen en koers te zetten naar een ontplooiing van de geest, die een ‘echt’ mens werkelijk waardig is.

Essentie is in deze context bedoeld als de intrinsieke, onaantastbare en aangeboren waarde van de geest bij de geboorte. Door de aard der intellectuele vermogens kan deze uiteraard heel gemakkelijk buiten spel worden gezet. Contact met de essentie gaat vaak al in een zeer vroeg stadium van de menselijke ontwikkeling verloren. Ego, hier bedoeld als alles wat na de geboorte wordt toegevoegd aan de wezenlijke essentie, waarvan de ontwikkeling op zichzelf natuurlijk bittere noodzaak is, teneinde manifestatie in deze materie te realiseren.

Ons lichaam vormt eigenlijk een gevangenis van waaruit wij communiceren met andere entiteiten. Als iemands dood intreetdt verliezen wij het contact en worden we overspoeld door een gevoel van afgescheidenheid en verlies, niet beseffend dat juist deze gebeurtenis ons verlost van een zeer groot deel der beperkingen, de lichamelijke zintuigen. Deze zijn slechts bedoeld, evenals het brein, om ervaringen op te kunnen doen in het universum. Feitelijk beëindigt met de dood, enkel de puntvormig gerichte concentratie op een zeer specifieke plaats in de ruimte-tijd, deze materie! Een verschuiving van de focus op het interferentieveld, waarbij een nieuw referentie-kader met andere patronen wordt gekozen.

Veel van wat door het establishment als ‘onwetenschappelijk’ of als onmogelijk wordt gekwalificeerd, maar door de gezonde geest en haar intuïtie als mogelijk of aanvaardbaar wordt geacht, vertegenwoordigt enkel een aspect van de werkelijkheid wat door een lacune in het eenzijdige starre denken van de heersende intelligentsia botweg niet erkend wordt. Zij weigert met beide ogen te zien. Het conformisme moet worden afgedaan!

Wij zullen ons moeten ontworstelen aan die eenzijdige visie en uit dat bekrompen raamwerk moeten komen om een duidelijker zicht op de werkelijkheid te krijgen. Goed beschouwd wordt het verschil ten aanzien van de waarde en zeggenschap tussen de reguliere fysica en metafysica slechts bepaald door het aantal aanhangers en de overredingskracht die daarbij gehanteerd wordt.

Het gevolg daarvan is een zeer sterk ontwikkeld morfogenetisch veld, ten gunste van de huidige wetenschap, om de simpele reden dat we al eeuwen voor ons hebben laten denken, zonder te beseffen dat juist daardoor ons kostbaarste bezit aan banden werd gelegd...de vrijheid en openheid van geest!

Dat wat de microscopen, instrumenten en machientjes aantonen, verblindt ons dermate dat we vaak niet eens de behoefte meer voelen om naar de blauwdruk te zoeken. Zonder afbreuk te doen aan de waardevolle stoffelijke ervaring en begrip ten aanzien van de ontwikkeling der materie in onze sfeer, moeten wij vaststellen dat dit desondanks maar een zeer klein deel is van de totale werkelijkheid.

Met name in de quantum-fysica vervaagt de grens tussen onze materiële werkelijkheid en het geestelijke ontstaan daarvan. Door de eeuwen heen hebben we voor ons zelf een beeld van stevige harde werkelijkheid gecreëerd, gesteund door termen als ‘atomaire bouwstenen’, waardoor de indruk is ontstaan dat deze micro-kosmos even materieel en stevig is als de ons omringende wereld. In feite blijkt ons bestaan te berusten op een sterke, realistische vorm aannemende illusie die gestalte krijgt door een combinatie van geestkracht en gerichtheid!

Uitgaande van het axioma dat de totale energie van de kosmos nul is, mogen wij daaruit concluderen dat de intrinsieke waarde dus neutraal zal zijn. Deze neutraliteit is gewaarborgd door een volmaakt evenwicht tussen een eeuwige negatieve en positieve polarisatie, waarbij de schepping van de verschillende sferen c.q. dimensies als anomalieën kunnen worden beschouwd. Ten overvloede zij dus opgemerkt dat geen enkele manifestatie van welke orde dan ook een bedreiging kan vormen ten aanzien van het eeuwige bestaan van deze intrinsieke neutrale waarde!

De implicaties van de formule zijn duidelijk. Oneindig neutraal - oneindig positief - oneindig negatief. Wat dus een onbeperkte schepping mogelijk maakt, door middel van uitwisseling van positief en negatief, waarbij het intrinsieke neutrale aspect in alle eeuwigheid het totale evenwicht garandeert!

Als gedachte experiment, kunnen we iemand nemen die niets heeft en bij de bank 100.€ leent. Hij heeft nu de beschikking over 100.€ maar is dat bedrag tegelijk ook schuldig. Desondanks kan hij nu werken met het geld terwijl hij feitelijk niets bezit. In zekere zin kunnen we zo de uitwisseling tussen materie en anti-materie beschouwen. Waarbij een treffen tussen negatief en positief de tegenstelling volledig opheft en het neutrale evenwicht waarborgt. (annihilatie) Vanuit de holistische visie wordt de neutrale toestand dus als impliciete orde gezien, waarbij de manifestatie zowel in negatieve als in positieve zin, expliciet is.

Hoewel men heel gemakkelijk de indruk zou kunnen krijgen, dat door ogenschijnlijk toevallige manifesten onze existentie en lot van pure willekeur afhangt, bewijst het bestaan van materie juist een sturende intelligentie, die vooralsnog op geen enkele oorzakelijke wijze afhankelijk kan zijn van welke gemanifesteerde vorm dan ook.

Derhalve kunnen we vaststellen dat deze sturende intelligentie een Zelf-Bewustzijn is wat noodzakelijkerwijs dus, altijd, eeuwig en overal existeert!

Wij zouden ons met recht kunnen afvragen of bewustzijn en denken wel zo individueel of universeel is. Of van wie bijvoorbeeld de gelijk uitgesproken gedachte, is?

De gedachte, het idee zelf, is en maakt dus niet uniek. Misschien de keuze welke gedachte men vasthoudt en aandacht geeft? Aan welk idee, gedachte, wens voegt men meer en meer energie toe? Totdat het zich als een voldongen feit voordoet en het ons doet geloven en overtuigen.

De implicaties van een nieuw ‘denken’, om te komen tot een ander geloof, overtuiging die men zich wenst te verkiezen, is uiteindelijk bepalend voor de wijze waarop en de mate waarin men zichzelf zal kunnen leren kennen.

Het is niet voor iedereen de aangewezen weg. Elke ziel, entiteit heeft een eigen rugzakje met daarin een blauwdruk, volgens welke het huidige leven ervaren zal worden. Edoch, bepaalde marges in tolerantie, flexibiliteit en spontane mutaties zijn een onlosmakelijk aspect van het geheel. Niets staat voor eeuwig vast.

De geest is in een permanent existerend, ervarend, dynamisch, expanderend en negentropisch proces. Het leven van de Geest in en door al haar delen. Waarbij heel goed begrepen dient te worden dat wij geen mensen zijn die spirits willen zijn, maar spirits die willen ervaren wat het is om mens te zijn!

Een ieder die zich aangetrokken voelt tot deze ideeën ten aanzien van onszelf kan er zijn voordeel mee doen. Het verhaal schept een nieuwe perceptie, een ander kader waarbinnen ruimte is voor ontplooiing en expressie van een voorheen sluimerend vermogen te komen tot werkelijk zelfinzicht, zonder daarbij gebruik te maken van wat anderen ‘bewezen’ achten.
Op pure eigen kracht, intuïtie en overwegingen kan men komen tot het geloof in zichzelf. Daarmee een volkomen autonoom, individuele levensvisie en wereldbeeld te verkrijgen.

Als men een gedachte (energievorm) vasthoudt, wordt het een magnetisch centrum. Het trekt soortgelijke gedachten aan en wordt derhalve steeds sterker. Voor men er erg in heeft weet men meer dan ooit tevoren over de kern van dit idee.

Dit behoeft geen bewijs van buiten, omdat het een ervaring is die voor eenieder voor zichzelf is te verwezenlijken. Het enige wat vereist is, blijkt aandacht voor het proces en besef dat het gebeurt.

Denk aan modelspoorwegen. Als je zo’n treintje tegenhoudt, draaien de wieltjes gloeiend heet. Doordat de energie niet kan worden doorgeven aan voortbeweging verzamelt die zich in de wieltjes en de motor. Het hele zaakje wordt kokend heet.

Bij overschrijding van deze toenemende energie bij een enorme bron zal er waarschijnlijk zelfs een zwart gat ontstaan. Dat is in de kern ‘n singulariteit waar de natuurwetten elke beschrijving tarten. Bij een bepaalde onder invloed van de gravitatiekracht inkrimpende, massa wordt een punt bereikt waarop de snelheid van de instorting groter is dan de snelheid van ‘t licht. Er ontstaat dan een buitengewoon oneindige compacte kracht, zonder massa of afmeting. Een singulariteit dus. Een van de meest tot verbeelding sprekende gebeurtenissen in het universum, waarbij zich zulke fantastische, extreme en exotische aandoende processen afspelen, dat we ons moeten beperken tot bijna uitsluitend speculatie omtrent alles wat zich daar voordoet.

Ook in de quantum-fysica krijgt men op atomair niveau te maken met verschijnselen van singuliere aard. Onder bepaalde condities komt het voor dat een lichtdeeltje (foton) zich in haar totaliteit op twee verschillende plaatsen tegelijk bevindt!

Exact zo gaat het met de energie van gedachten. Gedachten zijn er altijd en overal. Niemand kan zelfs beweren de eigenaar van een bepaalde gedachte te zijn! Waar het in feite om gaat is….wie houdt welke gedachte vast en voegt daar meerdere energie aan toe! Men vormt door de gedachte vast te houden een magnetisch centrum, wat alles wat van gelijke energie is aantrekt. Sommige mensen die heel erg ver zijn gegaan in de ervaring van meditatie en trance kwamen terecht in een zwart gat, waarbij er niets anders dan een nieuwe etherische realiteit ontstond.

Bij meditatie is het geheim dus, absoluut geen aandacht te schenken aan opdringerige of voorbij komende gedachten en impulsen.

Starend in het vuur met lege geest, ontwaarde Kékulé plotseling het schouwspel van een slang die in haar eigen staart beet, waardoor hij plotseling de ringvormige structuur van het benzeen begreep. Op een soortgelijke wijze is de dubbele helix van het D.N.A. ontdekt, waarna pas wezenlijk inzicht werd verworven in de blauwdruk van de mens. Als Einstein niet het lef mocht hebben gehad om in zijn fantasieën op een lichtstraal mee te reizen, hadden we nu de formule E=MC2 niet gehad. Een code die ons dwong de vragen voortaan anders te stellen.

En dit alles was voor hen een bewijs uit het Ongerijmde!

Door de eeuwen heen zijn er onvoorstelbaar veel ideeën, theorieën, thesen en stellingen ontwikkeld t.a.v. het heelal en onze plaats daarin. Velen daarvan waren volkomen uit de lucht gegrepen, naast anderen die wel degelijk goed doordacht en aantoonbaar bleken. Maar alle denkers, filosofen, geleerden en schrijvers ten spijt, is er nog steeds geen alles omvattende theorie. Steeds opnieuw vinden we nieuwe deeltjes en verschijnselen die door de bestaande formuleringen niet afdoende verklaard kunnen worden, waardoor we genoodzaakt zijn onze bewijzen en meningen weer te herzien.

Daarmee wil natuurlijk niet gezegd zijn dat de bestaande thesen nooit deugen. Tot op de dag van vandaag hebben velen daarvan hun nut bewezen en hebben ongetwijfeld zeer veel bijgedragen aan de ontwikkeling van de mensheid, niettegenstaande het feit dat er ook veel negatieve aspecten en gevolgen aan kleefden.

Eerder is het zo dat de mensheid dergelijke omschrijvingen t.a.v. de natuur nodig had, om de simpele reden, dat deze evenredig waren aan het toenmalige inzicht en vermogen tot begrijpen. Zoals ook een kind op latere leeftijd de dingen leert begrijpen zonder dat die op andere wijze bewezen dienen te worden. De criteria zijn niet veranderd, maar het vermogen tot inzicht is gewoonweg gerijpt.

Door de nieuwe inzichten en formuleringen zoals in de Relativiteits-theorie, alsmede de Quantumfysica, de nieuwe Chaos theorieën en de String-theorie, wordt ons bestaan en het universum enkel in een veel groter perspectief geplaatst. De mensheid heeft altijd al de kennis gehad die voor haar begripsvermogen toegankelijk was. Hoewel dat helaas niet altijd synchroon liep met de ethische ontwikkeling.

In de oude tijden waren de geestelijke leiders tevens ook geleerden, waardoor de intellectuele kennis meer samen ging met het spirituele aspect. De scheiding die in de loop der tijd optrad is illustratief voor de ontwikkeling in het individuele bewustzijn van de mens. Ook in onze geest hebben we stringent plaats geruimd voor wat behoort tot de intellectuele dan wel emotionele inhoud.

Een overtreffende metafoor vinden we in de tegenstellingen van het westen en het oosten. Wij als westerlingen die voornamelijk intellectueel ontwikkeld zijn, kijken met eerbied op tegen de serene wijsheid, die het oosten uitstraalt, terwijl men daar met jaloezie blikt naar onze technologische kennis en maatschappelijke ontwikkeling.

Natuurlijk is geen van deze situaties op zichzelf ideaal. Het moet duidelijk zijn dat een evenwichtige ontwikkeling enkel kan ontstaan uit een samen gaan van beide hersenhelften, waarbij de nadruk dient te liggen op verantwoordelijke liefde voor alles wat leeft op aarde en in ons universum. Om de doodsimpele reden, dat dit de enige garantie biedt voor een menswaardig voortbestaan en waardoor de oeroude belofte zich kan vervullen, dat eens het moment ervaren zal worden waarop wij ons Zelf zullen kennen.

De tijd tot symbiose der volkeren in het algemeen, alsmede de hereniging van intellect en emotie in het bijzonder, wordt door de natuur zelf op dwingende wijze aangegeven. In allerlei disciplines der wetenschap is men dermate vastgelopen, waardoor men met recht kan spreken van een crisis.

Uit de resultaten van een groot aantal experimenten alsmede veel nieuwe ontdekkingen op met name astrofysisch en quantumniveau blijkt overduidelijk dat verder onderzoek volslagen zinloos is, wanneer wij niet de stap durven doen, om de geest in ons laboratorium toe te laten.

De individuele wegen die de wetenschap en de religie hebben afgelegd, zijn ongetwijfeld van groot nut geweest, al is het maar om de grenzen van het intellect te bereiken waarop zij nog ethisch verantwoord te werk kan gaan.

Nu echter, in deze tijd waarin de kerk haar geloofwaardigheid en de wetenschap haar gezag verliest, dienen zij als weleer samen te gaan, omdat de een niet volledig is zonder de ander. Niet om een nieuwe religie te vormen, maar uit pure noodzaak te komen tot een synthese van verstand en rede met gevoel en emotie.

Deze noodzaak blijkt alleen al uit het feit dat om ons voortbestaan als menselijk wezen te waarborgen een heel bepaalde ethische code vereist is, die zeer zeker niet in het intellectuele deel van de mens kan of zal ontstaan.

Zomin als we van de hamer mogen verwachten dat ze uit normbesef enkel op spijkers slaat en niet op menselijke hoofden, omdat de verantwoordelijkheid zonder twijfel bij de timmerman ligt en niet bij zijn gereedschap!

Met andere woorden, we zullen om tot zinvolle formuleringen en wezenlijk inzicht te kunnen komen, genoodzaakt zijn om zo onderhand eens het bewustzijn als oorspronkelijke schepper te erkennen. Dit gegeven is al tot een groot aantal mensen doorgedrongen, maar zolang de pragmatici en de reguliere wetenschap dit blijft ontkennen, onttrekt zij zich aan een zeer belangrijke verantwoordelijkheid, namelijk het onderzoeken en beschrijven van de echte werkelijkheid. Een realiteit die heel wat meer omvat dan alleen wat we kunnen meten en wegen.

Daardoor zijn zeer veel mensen die andere verantwoordelijkheden hebben en daarom afhankelijk zijn van de officiële lezingen vaak niet in staat om de juiste inzichten te verwerven omtrent de onderhavige materie. Terwijl we heel goed beseffen dat elk mens recht heeft op volledige en eerlijke informatie en wetende dat men over het algemeen toch niet meer innert en verwerkt dan het persoonlijke raamwerk toestaat.

Zo nodig moet er dan een nieuwe definitie komen van het begrip ‘echt’ en ‘werkelijk.’ De huidige omschrijvingen voldoen niet meer aan de eisen die door onze nieuwe inzichten en ervaringen gesteld worden. Natuurlijk ontslaat dit ons niet van de verplichting om individueel orde op zaken te stellen en de verantwoording voor eigen leven te nemen, door middel van onderscheid en moreel verantwoorde keuzen.

Het intellect en het emotionele deel van ons 'zijn' dienen volledig samen te werken en in het juiste evenwicht te worden gebracht, teneinde op die wijze een derde machts-centrum, de neutrale balans te creëren wat ons in staat zal stellen het bekrompen raamwerk van het maatschappelijke geweten te verlaten om daarvoor in de plaats een werkelijk universele ethische code te hanteren.

Een kosmisch, ethisch moraal als paspoort tot de wezenlijke sferen en dimensies die al eeuwen op ontginning door het menselijke ras liggen te wachten. Om dit te realiseren is er niets nodig dan het verlaten van de ‘veilig’ geachte haven van het conformisme en het lef tot een geestelijke quantum-sprong! In de quantum-fysica krijgt men op atomair niveau te maken met verschijnselen van singuliere aard. Onder bepaalde condities komt het voor dat een lichtdeeltje (foton) zich in haar totaliteit op twee verschillende plaatsen tegelijk bevindt! Exact zoals ons materiële en geestelijke leven zich afspeelt, in verschillende sferen tegelijk.

Door de intensiteit van een gedachte vormt zich een magnetisch of morfogenetisch veld. Zolang als dit in stand wordt gehouden, trekt het alles naar zich toe wat op een gelijkwaardige frequentie zit. Hoe meer mensen zich in eenzelfde onderwerp verdiepen hoe groter het veld, dat kwadratisch in omvang toeneemt. Daarin bevinden zich de brandpunten van hen die het intensiefst bezig zijn, waardoor zij als magnetisch aspect fungeren wat vaak in een katalyserende werking resulteert t.a.v. de gezochte oplossingen.

Ook ik zelf heb mij voor zolang ik mij kan herinneren, bezig gehouden met vragen als: Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? En waar ga ik naar toe? Drie vragen, die naar mijn persoonlijke opvattingen het brandpunt van ‘t menselijk bestaan dienen te vormen.

Vaak weten we erg veel over anderen, maar bij nadere beschouwing vrijwel niets over onszelf. Het schijnt maatschappelijk trouwens ook meer resultaten op te leveren. Veel mensen hebben mij aangevallen op het feit dat ik naar hun idee wel erg veel tijd spendeerde aan het oplossen van bovengenoemde vraagstukken, met de argumentatie dat een dergelijke levensfilosofie erg egoïstisch is en bepaald niet beantwoordt aan de kerkelijke leer, of aan de maatschappelijke normen die door ‘beschaafde’ mensen, met klem worden gedicteerd.

Zonder al te veel in te gaan op een aantal tegenargumenten die hierop te geven zijn, wil ik de lezer toch graag deelgenoot maken van een visioen, wat me bij dergelijk soort discussies voor ogen staat. Als kind al zie ik een enorme poel waarin miljoenen mensen rond spartelen en aan het verzuipen zijn. Een aantal van hen, die evenmin kunnen zwemmen zijn permanent bezig anderen te ‘redden’, waarbij ze natuurlijk gewoonweg samen met hen die ze vertrouwen ten onder gaan. Al snel begreep ik dat we om een ander te kunnen ‘redden’ eerst zelf eens op de kant moesten zien te komen. Pas dan zal blijken of de liefde voor onze medemens groot genoeg is.

Iedereen heeft daar de mogelijkheid en het recht om gewoon verder te gaan! Want daar blijkt ook hoe velen zich zelf vrijwillig in de poel storten! Mijn persoonlijke ervaring is dat als we in alle ernst, serieus en intensief met een probleem bezig zijn, de oplossing in de buurt is.
Maar daar moet echter wel eerst ruimte voor worden gemaakt. Zolang onze geest vol is met de vragen is er gewoonweg geen plaats. We staan vaak zelfs niet eens open voor iets anders dan dat wat ons probleem vormt. Toch is het nu eenmaal zo dat alles per definitie bestaat bij de gratie van eigen tegendelen. Zoals gezegd vormen we een magnetisch centrum, wat door de intensiteit steeds sterker wordt mede omdat het soortgelijke gedachten dus de zelfde frequentie aantrekt, waardoor de antwoorden op onze vragen als raketten op ons afkomen.

Daarom dienen we er voor te zorgen dat ze hun doel niet missen. Zorg dat de landingsbaan vrij is! Zelfs als ze zijn geland, dan nog zal het ons niet opvallen indien we nog steeds onze blik op de vragen hebben gericht. Vanuit mijn eigen ervaring kan ik getuigen dat het vaak zo gaat.

Soms overvalt het gewoonweg iemand. Overweldigd door een dermate diep inzicht, voelt men op zo’n ogenblik de serene extase van iets wat etherische magie genoemd mag worden. Men is stil in een heilig ontzag en kan weinig meer dan eerbiedig en dankbaar schouwen en inneren. Als de euforie van de extase langzaam voorbij ebt maakt zij plaats voor terugkeer in het gewone dagelijkse leven en komt de bezinning en het besef van de grootsheid van wat zojuist is ervaren.

Daarna probeert men het inzicht te beschrijven, waardoor ineens ook begrip ontluikt voor wat de esoterici bedoelen als zij beweren dat elk woord afbreuk doet aan de grootsheid van de ‘werkelijkheid’ en dat in feite geen enkele taal toereikend is Haar te omschrijven. Alle geheime woorden en teksten veroorzaken een inhoudelijk besef, waardoor men zich een moment de grote ingewijde weet en nimmer meer in staat zal zijn welke oude tekst dan ook als een cliché te beschouwen. Juist het frustrerende besef dat de werkelijkheid nooit beschreven kan worden spoort ons aan, om ter wille van hen die dergelijk heilige ervaringen nog niet hebben mogen ervaren, onvermoeibaar te blijven zoeken naar uitdrukkingsmogelijkheden, die in ieder geval een goede weg kunnen wijzen.

Het zij zo, de kaart is niet het land wat zij beschrijft. Vooral in deze materie zal een kaart enkel van nut kunnen zijn als ze begrepen wordt als wegwijzer, die niet alleen goed intellectueel bestudeerd moet worden, maar met volledig openstaande geest om vooral de intuïtie een kans te geven dergelijke abstracties te bevatten.

In het besef dat vooral dit soort ervaringen als subjectief worden aangemerkt, pretendeer ik dan ook zeer beslist niet dat wat ik hier allemaal heb beschreven de ‘echte waarheid’ verkondigt. Wel ben ik er heilig van overtuigd dat het verhaal tot katalysator kan dienen voor hen die met de nodige ernst inzicht tracht te verwerven in de aard van ons Zelf.

Evenals ook de schitterende ideeën en denkbeelden van talloze schrijvers, filosofen en zeer ‘gewone’ mensen, mij hebben geholpen de weg naar de poort te vinden om aldaar een onvergetelijke blik door naar binnen te kunnen werpen.

Uiteraard beweer ik niet op de ‘kant’ te zitten. Laten we dit verhaal beschouwen als een enorm vlot wat we vonden, waarop ieder die dat wil mee kan drijven op weg naar de oever. In deze tijd is het voor iedereen mogelijk door fundamentele veranderingen in de natuurwetten, om heel bewust een nieuwe toekomst te creëren.

Religies zijn vaak niets anders dan een idee van samenzweerders, ontworpen om het volk door middel van de matrix onder controle te krijgen. Net zoals ieder ander idee of ontwerp doorleven ze bepaalde cycli. Ze worden zo mogelijk wereldwijd verspreid, indoctrineren de massa´s. Hun voorgangers veroveren de macht, consolideren die en verklaren zichzelf tot leiders. En van dan af heeft de massa, noch het individu nog de beschikking over een ‘eigen’ wil!

Natuurlijk kan en mag men de keuze maken te leven naar de wetten en voorschriften van een religie. In beginsel is daar niets mis mee, omdat het de mens in dat geval verzekert van een stevige, beproefde basis, waarin de eigen verantwoordelijkheid voor een groot deel verschoven kan worden naar ‘hogere’ machten. Voor diegene echter die zichzelf werkelijk wil kennen en dat gereflecteerd wil zien in zijn eigen spiegel, is die keuze taboe. Enkel de geest die strikt eerlijk is tegen zichzelf zal in een heldere spiegel zien en daar de balans kunnen vinden in het totale wezen. Een ziende geest kan evenwicht bewaren tussen het ego en de ware essentie van het werkelijke wezen, wat Ik ben.

Paranormale, bovennatuurlijke , onnatuurlijke zaken en buitenzintuiglijke waarneming zoals; Hypnose, Trance, Spiritisme, Levitatie, Reïncarnatie, Spiritualiteit, Helderziendheid, Telepathie, Telekinese, ufo's, Geesten en Spoken. Alsmede anomalieën in de; Quantumfysica, Wetenschap, Astrofysica, Gravitatie, etc.

Al deze disciplines worden overal ter wereld en in laboratoria onderzocht. Laat niemand beweren dat het allemaal onzin en oplichterij is, want dan kunnen we helemaal geen geleerden, wetenschappers of overheden meer vertrouwen en ze onmiddellijk krankzinnig laten verklaren, omdat er mondiaal miljarden aan wordt uitgegeven!

Als je een auto uit elkaar haalt, tot aan het kleinste schroefje , banden en cilinders toe en dat in een enorme ton gooit, wat zou de statistische kans zijn dat het binnen bepaalde tijd weer een volledige auto is?

Zelfs als er een slimme wiskundige is die met formules kan aantonen dat het toch mogelijk zou zijn, begrijpt elk normaal denkend mens dat het onzin is en in de praktijk nooit zal voorkomen.
Waarom veronderstellen veel geleerden dan dat de ongelooflijk complexe Schepping door toeval kan zijn ontstaan? De mens kan vrijwel alles maken, maar in feite is het een kwestie van spelen met de bouwstenen….de atomaire deeltjes. Men kan auto’s maken, bruggen bouwen en machines om microdeeltjes en atomen waar te nemen en te manipuleren. Maar men is niet in staat ook maar een grasspriet of eikeltje te scheppen.

En daar waar men zover is dat er op atomair niveau, bijvoorbeeld in de Nano-techniek nieuwe combinaties weet te creëren, blijkt keer op keer dat het volkomen onnatuurlijke effecten heeft en alle bestaande natuur zelfs vernietigd. De atmosfeer en de zeen zijn compleet vergiftigd met kustmatig ontworpen, plastics, etc…

In de quantumfysica is al lang bewezen dat een foton, enkel bestaat in een waarschijnlijke toestand en op deze wijze als golf kenbaar is. Op het moment van een proef en aandacht van de experimentator, blijkt diens invloed van doorslaggevende aard te zijn en wordt het foton een deeltje!

Het is na alle experimenten in de atoomfysica inmiddels zelfs voor de geleerde heren duidelijk dat het de geest van de mens is die bepaald in welke toestand het dualistische deeltje zich aan ons zal voordoen!

De Geest is uit de fles en bevind zich nu niet alleen in de wereld, maar ook in het laboratorium.

Al deze verschijnselen kunnen ons aan het twijfelen brengen ten gerieve van een nieuwe perceptie op ons zelf en de wereld. Eerlijk en degelijk onderzoek naast de zelfreflectie en introspectie kan onze geestelijke waarheid en werkelijkheid nieuw paradigma schenken die het oorspronkelijk en van nature toekomt.

Dit alles dwingt de zoeker terug te gaan naar een ver verleden, waar hij zichzelf vergat, om dan tot de ontdekking te komen dat ons moment van NU een eeuwigheid omvat! Waaruit we gelukkig dan wel weer de geruststellende conclusie kunnen trekken dat dus ook dit moment geschikt is om door te dringen in de diepe lagen van ons bewustzijn, de materie en het universum.

Het is zeer beslist geen arrogantie om de verantwoordelijkheid voor onze daden en keuzes in eigen hand te nemen en daar enkel voor ons zelf verantwoording af te leggen, in plaats dat aan een God toe te wijzen. Voor iedereen die bij zichzelf komt is het duidelijk dat er een enorm organiserend, overkoepeld Bewustzijn bestaat in dit ongelooflijke complexe universum. Dat mag ieder benoemen met welke benaming men daarvoor ook maar kiest. Voor mij zelf kies ik de uitdrukking, God, omdat het voor mezelf een aanduiding is voor het scheppende, alomvattend en groeiend besef van negentropische aard van Al Wat Is. En simpelweg omdat God geen religie heeft!

Er is echter geen hemel en er is geen hel, behalve die in de matrix van onze eigen mind! Niemand straft of beloont wie dan ook of welke daad dan ook, behalve de geest zelf! Er is geen zwaarder gericht dan dat waartoe we onszelf veroordelen. Hier,…en in het hiernamaals.

Want dat wat we echt geloven, zal onze werkelijkheid zijn! Tot verdoemenis, of tot heil van de mens en zijn universum. De ware mystici hebben ons al vaak de weg gewezen. Maar laat spirituele transformatie ieders persoonlijke, unieke en ultieme keuze zijn!

Wij zullen hier besluiten met een formule die in alle eeuwigheid haar waarde heeft bewezen, omtrent alles wat er was, wat er is en nog zal zijn; Simpel – Leef opdat Ik Ben!

Enkel de geest die in staat is te bevatten dat het intellect op zichzelf niets meer is dan een instrument, kan zich de vrijheid veroorloven ruimte te scheppen ten dienste van een wezenlijk creatief en vruchtbaar bestaan, waarbij het gehele universum haar wetmatige erfenis en toekomst vormt. Existerend in het volle besef dat de tijd niet verstrijkt of ons ontvliedt, maar dat wij ons zelf voortbewegen door de tijd.

Waarlijk, wij zijn tijd-reizigers.....in een eeuwig NU.
Wetende dat 'Ik Ben'!

* Bewijs uit het ongerijmde, of met de Latijnse term reductio ad absurdum (herleiding tot het absurde), soms ook indirect bewijs genoemd, is een bewijsmethode in de logica en de wiskunde. Deze bewijsmethode wordt bijvoorbeeld toegepast wanneer een direct bewijs niet mogelijk is. De geldigheid van de methode berust op het axioma dat een stelling alleen waar of onwaar kan zijn (de wet van de uitgesloten derde). De werkwijze is als volgt: men neemt aan dat de stelling niet waar is, en laat zien dat die aanname tot een tegenspraak of een onware bewering leidt. In de klassieke logica is dit voldoende om te bewijzen dat de stelling waar is. In de intuïtionistische of constructieve logica wordt dit niet als een sluitend bewijs gezien. In die logica moeten zowel de wet van de uitgesloten derde als het ex falso sequitur quodlibet ofwel afgeleid worden ofwel als voorwaarden betrokken worden in het bewijs.

* Een empirisch bewijs/resultaat wordt verkregen als men experimentele resultaten verklaart zonder zich te beroepen op een uitgewerkte theoretische onderbouwing, maar puur en alleen door analyse van het experiment.

Ofwel is er geen theoretische basis voorhanden, ofwel is de theoretische basis te complex is om tot een voorspelling van meetresultaten te komen. In beide gevallen kunnen beperkte en gerichte experimenten gegevens leveren voor het opstellen van een rekenmodel — met een regressiecurve in de statistiek kun je bijvoorbeeld net als met een fundamentele theorie nieuwe waarden (proberen te) voorspellen.

Een puur theoretische onderbouwing en een fysische interpretatie van de variabelen blijven dan afwezig, maar die worden in de wiskunde wel nagestreefd.

* De beide hemisferen vertonen in anatomisch opzicht een sterke symmetrie. Bovendien zijn zij via meerdere zenuwbundels, waaronder de hersenbalk of corpus callosum met elkaar verbonden. De rechter en linker lichaamshelften projecteren daarbij naar de contralaterale (aan tegenovergestelde zijde gelegen) gebieden in de hersenen. Voor de tastprikkels is dit de somatosensorische cortex en voor het sturen van bewegingen de motorische cortex. De rechter en linker delen van de retina projecteren naar de contralaterale delen van de visuele cortex.

* Een cerebrale hemisfeer of hersenhelft is een van beide delen van de hersenen, die verticaal in het midden gescheiden zijn. Strikt genomen zijn er geen twee maar vier hersenhelften. Zowel de grote hersenen (cerebrum) als de kleine hersenen (cerebellum) zijn in twee helften te verdelen. Men zou dus beter kunnen spreken van de grotehersenhelft (cerebrale hemisfeer/hemisphaerium cerebri) en de kleinehersenhelft (cerebellaire hemisfeer/hemisphaerium cerebelli), in plaats van alleen 'hersenhelft'. Bij gebruik van de term 'hersenhelft' bedoelt men veelal de grotehersenhelft ofwel de cerebrale hemisfeer.

De beide cerebrale hemisferen worden door het corpus callosum en nog enkele andere structuren met elkaar verbonden. Door deze verbindingen vindt er wederzijds informatieoverdracht tussen de cerebrale hemisferen plaats. De buitenste laag van beide hemisferen bestaat uit grijze stof. Deze laag noemt men de cortex cerebri of hersenschors. Onder de buitenste laag bevindt zich een laag witte stof.

De linker en rechter hemisferen zijn in veel opzichten asymmetrisch. De verhouding in hoeveelheid van verschillende celtypen varieert en ook de aanwezigheid van verschillende hormonen en neurotransmitters. De hersengebieden voor spraak, het gebied van Broca en het gebied van Wernicke, bevinden zich in de taaldominante hemisfeer; bij ongeveer 95% van de bevolking is dit de linker hemisfeer.

Door kruising van de zenuwbanen in de medulla oblongata stuurt de linker hersenhelft de rechterkant van het lichaam aan en omgekeerd. Ook de zintuigelijke informatie van ogen en oren gaat naar de tegengestelde hemisfeer. Men neemt aan dat de taaldominante hemisfeer verantwoordelijk is voor logisch en ruimtelijk denken, en de niet-taaldominante voor intuïtie en creativiteit.

* Opgemerkt dient te worden dat het begrip "dimensie" vervangen kan worden door de term ‘sferen.’ Helaas is door een zeer onzorgvuldig omgaan met de onderhavige begrippen in de hedendaagse literatuur, dimensie abusievelijk synoniem geworden met sfeer. Wat weer niet wegneemt dat we een sfeer als totaal kunnen aanmerken als dimensie. [onderdeel van een enorm totaal] Toch dient duidelijk te zijn dat "sfeer " een volledig bestaansniveau aanduidt, wat gedefinieerd wordt door een x aantal afmetingen c.q. dimensies. Als we bv. de oceaan als een sfeer beschouwen, kunnen we niet stellen dat ‘n druppel daarvan uit de lengte of de breedte komt! Voor meer uitleg, klik op de titel of hier.

* Maya Oorspronkelijke betekenis: illusie (Sanskriet) is een begrip uit het hindoeïsme en het boeddhisme, dat vertaald kan worden als "sluier van illusies". Beide religies wijzen erop dat de mens meestal een wereldbeeld heeft dat ver van de werkelijkheid af staat, zodat het de mens belet inzicht te hebben. Dit onwerkelijke beeld is het resultaat van materiële waarneming via de zintuigen (empirisme) en een foute interpretatie ervan. Omdat de mens hierdoor door een sluier van illusies is omgeven, wordt de ware toestand van de wereld aan het zicht onttrokken. Zowel het hindoeïsme als het boeddhisme gaan ervan uit dat deze toestand de mens verhindert het ware geluk te vinden. De Maya kan worden opgeheven door onder andere meditatie.

* Ontologie (van het Grieks ὀν = zijnde en λόγος = woord, leer) is de zijnsleer. Traditioneel is ontologie een tak van de filosofie, binnen de metafysica. Het beschrijft de eigenschappen, of breder: het zijn van het geheel van dingen, "entiteiten" of ook zijnden genoemd, waarvan aangenomen wordt dat ze bestaan of beter: zijn. De klassieke ontologie probeert de fundamentele categorieën ervan te onderscheiden. Daarom wordt het soms ook wel 'categorietheorie' genoemd, hoewel 'ontologie' gebruikelijker is.

Van de klassieke oudheid tot en met de middeleeuwen waren metafysica en ontologie volledig synoniem aan elkaar. Met Christian von Wolff (1679-1754) begonnen in de moderne tijd allerlei afsplitsingen van de algemene metafysica, te beginnen met (toentertijd) kosmologie, psychologie en allerlei apologetische stromingen binnen de theologie (hierbij dient overigens wel te worden begrepen dat kosmologie toentertijd breder was dan wat er tegenwoordig onder wordt verstaan: in het begrippenkader van de 17e en 18e eeuw was het alle kennis over de wereld, dus al het wereldse in tegenstelling tot bv het goddelijke).

Bij empirisch onderzoek wordt de aard van een onderzoeksobject ontologisch gezien als: objectief gegeven - een onveranderlijke structuur hebbend – meetbaar - onafhankelijk van menselijk kennen. Met name de eerste term is van belang omdat zonder een onveranderlijke structuur experimenten op het object geen zin hebben. In het geval van veranderlijke objecten wordt de onveranderlijke wetmatigheid daarin gezocht.

Een ontologie fundeert een theorie over de werkelijkheid en maakt zo een zinvolle meting van die werkelijkheid mogelijk. De metingen kunnen weer leiden tot revisie van de theorie en zo tot nieuwe metingen. Crises in de wetenschap, zoals die in de kwantummechanica, waarbij theorie noch meting een eenduidig antwoord geven, dwingen een nieuwe ontologie af (zie ook Albert Einstein en Werner Heisenberg). De ontologie staat in wisselwerking met de fenomenologie en de epistemologie. Van het begrip ontologie uit de filosofie is later het specifieke begrip ontologie binnen de informatica afgeleid.

* Möbiusband, band van Möbius of ring van Möbius is een tweedimensionale topologische structuur: een ruimtelijke figuur die slechts één vlak en één rand heeft. De band bestaat weliswaar uit een vlak, maar kan alleen in drie dimensies bestaan. Vanuit elk punt van de figuur ziet men ogenschijnlijk twee zijden en twee randen, maar volgt men vanuit een punt een rand of een zijde, dan blijkt bij terugkeer dat men ook de ogenschijnlijk andere rand of zijde heeft doorlopen.

De figuur is genoemd naar de wiskundige en sterrenkundige August Ferdinand Möbius uit Leipzig die in 1858 de figuur ontdekte. Min of meer gelijktijdig met Möbius, ook in 1858, maar onafhankelijk daarvan ontdekte ook de wiskundige en natuurkundige Johann Benedict Listing uit Göttingen de band.

Het is eenvoudig om zelf een Möbiusband te maken: neem een strook papier, breng de uiteinden bij elkaar en draai een van de uiteinden een halve slag. Plak de einden vervolgens op elkaar. Ontdek de eigenschappen, door te proberen een van de zijden rood te kleuren en de andere blauw. Wordt de band in de lengte doorgeknipt, dan ontstaat er een enkele ring van dubbele lengte.

Ook buiten de wiskunde is het concept van de Möbiusband bekend. In de 19de eeuw werden veel machines aangedreven door stoommachines via een drijfriemensysteem. Deze drijfriemen waren dikwijls uitgevoerd als Mobiusband zodat ze gelijkmatig en tweezijdig afsleten zodat ze twee keer zo lang meegingen.

Beroemd is de weergave van Escher, die de Möbiusband wel driedimensionaal afbeeldt, namelijk als een rooster, waarop mieren lopen. De eigenschappen van de band van Möbius zijn namelijk zodanig, dat deze ruimtefiguur slechts 1 kant en 1 rand heeft. Volgt men de mieren op hun tocht, dan zal blijken dat ze oneindig door kunnen lopen zonder een rand om te gaan, en toch het hele oppervlak te bewandelen.

In sommige sciencefictionverhalen speelt het concept een rol. Een bekend verhaal van Arthur C. Clarke is De muur der duisternis (oorspronkelijk engels The Wall of Darkness uit 1949)[1] waarin een wereld wordt beschreven die in essentie een vierdimensionale Möbiusband is in een driedimensionaal heelal. De held van het verhaal onderzoekt een geheimzinnige kolossale muur die zijn wereld afgrenst van de onbekende 'andere kant van de muur'. Hij weet de muur te beklimmen en bemerkt dan dat de muur geen andere kant heeft.

Zie ook:

* ‘Singulariteits-Theorie’: Metafysisch concept, ter visualiserende verklaring der natuurlijke, onnatuurlijke en bovennatuurlijke manifesten in de verschillende dimensies.

* Het mysterie van ons 'Zelf': Dat we leven in een universum vol mysteriën en op een wereld met ontelbare geheimen en in een lichaam wat we nog maar nauwelijks kennen, met een brein wat nog maar voor 20% wordt gebruikt!!

Boeken:

“Nada Brahma” De wereld is geluid.

J-E. Berendt. Uitg.: East-West Publications. isbn: 90.70104.65.2

“Het Holografisch Universum”
Het hologram als verbindend element tussen spiritualiteit en wetenschap.

Michael Talbot. Uitg. : Kosmos. isbn: 90.215.1723.X

Het is begrijpelijk dat niet iedereen aspiraties of aanleg heeft voor filosofische beschouwingen.

Toch zou het geen kwaad kunnen als er eens wat zelfreflectie en introspectie zou plaatsvinden in onze volledig geconformeerde levens- en wereld-visie en in ons eigen persoonlijke wezen.

Volgens de overlevering was er aan het eind van de achttiende eeuw een Ierse theater-eigenaar met de naam James Daly, die met anderen de weddenschap aanging dat het hem zou lukken om binnen 24 uur een woord te introduceren in de Engelse taal dat door iedereen gebruikt zou worden, maar waar niemand van zou weten wat het betekende.

Daly huurde een aantal straatjongens in, die hij overal in de stad het nonsens-woord 'quiz' op liet schrijven. Binnen een dag had iedereen het erover. Veel mensen dachten dat het een soort test was, omdat niemand de betekenis van het woord scheen te kennen. Daly won zijn weddenschap, en het Engels was een woord rijker. Quiz: een soort test.

Overigens een erg leuk verhaal, maar linguïsten zijn het er over eens dat het woord quiz komt uit ‘n Engels dialect. "To quiset" betekende verhoren. De Engelsen hebben het naar alle waarschijnlijkheid weer overgenomen uit het Latijn: Qui (wie).

In feite is zoiets gebeurd met het woord “God”. Onverschillig wat voor persoonlijke namen deze lieden ook mogen hebben gehad in de loop der tijden.

Het begrip werd door de heersers van duizenden jaren geleden geïntroduceerd, om de kudde een naam en beeld te verschaffen van een hen ten alle tijden overheersende macht en grootheid. Een ‘God/Goden’ die uiteindelijk het archetype (1) moesten worden in de mind der volkeren, opdat de ‘groten’ der aarden daar hun eeuwige macht op zouden kunnen funderen. Een God/Goden, waaraan zij ten eeuwigen dage hun eigen ‘rechtmatige’ positie aan zouden kunnen blijven ontlenen.

Daartoe werd onder andere de Rooms Katholieke kerk opgericht, teneinde richting te geven aan wat de massa diende te geloven, waarbij men uiteindelijk in de islam ongekende mogelijkheden zag om elke verworvenheid van verkeerd of zelfstandig denken onder andere religies, weer volkomen ongedaan kon maken.

Zoals het dogma van Pauselijke Onfeilbaarheid (2) van een onvoorstelbare verregaande arrogantie getuigt, is ook de ongehoorde decadentie, arrogantie en ongelooflijke egocentrische wereld- en levens-visie, van deze ‘heersers’ gefundeerd op een bijzonder axioma; namelijk dat zij door hun afkomst/erfelijkheid, intellect en door hun zelf bedachte ‘goden’ geschonken macht de wereldkuddes moesten hoeden.

Elke natuurwet kent haar regels en axioma’s. Zo ook van oudsher de wereldheersers; “Zorg dat de mens niet zelf denkt!!!”

Het zou een goede zaak zijn wanneer de mens eens begon met de eigen overtuigingen en geloofs-systemen eens te onderzoeken, en na te gaan waarop deze nu feitelijk op zijn gebaseerd…. Wellicht dat men na wat zelfreflectie en introspectie tot de conclusie zou kunnen komen; “Dat je niet alles moet geloven wat je denkt!”

(1) (Archetype; een geïdealiseerd oermodel dat ten grondslag ligt aan latere varianten. In het psychologisch kader zijn archetypen aangeboren mogelijkheden waardoor beelden de neiging hebben zich op eenzelfde manier te ontwikkelen. Het zijn onbewuste, universele ideeënpatronen.)

(2) ( “Wanneer de Bisschop van Rome met het hoogste leergezag (Ex Cathedra) spreekt, dat een leer over geloof of zeden door de gehele Kerk gehouden moet worden, dan bezit hij op grond van het Goddelijk gezag Onfeilbaarheid.” In 1870 werd tijdens het eerste Vaticaans Concilie de Onfeilbaarheid van de paus uitgesproken.)