• Lotgenoten - Sandra Helder

In 1999 studeerde ik af als Maatschappelijk Werker aan de Hanzehogeschool te Groningen. Ik had nooit de intentie het maatschappelijk werk in te gaan, mijn passie lag meer bij ouderen en met name dementerende ouderen. Ik wilde graag bij een indicatie commissie of een verpleeghuis aan het werk en had daarvoor ook deze opleiding nodig. Ik had een vaag idee van een combinatie van hulpverlening aan ouderen en een soort alternatieve hulpverlening maar had geen idee wat.

In mijn laatste jaar hadden we de vrijheid om zelf wat verslagen te maken zolang het maar relevant was voor het maatschappelijk werk en we studie uren en dergelijke konden verantwoorden. Ik besloot het vak Klinische Gerontologie aan de rijksuniversiteit te volgen om zo meer te weten te komen over dementie, de vele vormen etc. en daarnaast me te verdiepen in wat alternatieve vormen van hulpverlening. Zo ontdekte ik behalve bach bloesem en andere vormen van alternatieve geneeswijzen. Ook ontdekte ik het snoezelen, iets wat men vaak bij dementerende mensen en ook wel gehandicapten deed.

Snoezelen is een manier van communiceren met mensen met behulp van muziek, aanraken e.d. Mensen die niet konden praten bleken veel behoefte te hebben aan aanraken en voelden zich hierdoor veilig. Zo waren er al een aantal instellingen die snoezelruimtes hadden waar men allerlei materialen kon aanraken, gedempt licht, zachte muziek etc. Dit sprak me erg aan, deze manier van zwijgend communiceren. Hierdoor ging ik me weer verdiepen in manieren om mensen te ondersteunen en te helpen door middel van aanraking en zo kwam ik bij Reiki.

Ik meldde me aan voor een cursus Reiki, nog steeds allemaal in het kader van mijn studie. Ik las al veel spirituele boeken maar door deze cursus werd mijn interesse hierin nog meer gewekt. Ook voelde ik hierdoor dat ik hier “iets” mee wilde maar had nog geen idee hoe ik dat vorm kon geven. Ik besloot me eerst te richten op afstuderen, lekker te gaan werken zodat ik dan alle tijd en ook geld had om me meer te gaan verdiepen in het spirituele en welke weg ik daarin wilde gaan. Het liep echter iets anders dan gepland.

Helaas studeerde ik af op een moment waar veel dertigers van mijn leeftijd last van hadden: gebrek aan banen. Klaar voor de arbeidsmarkt ben ik uit nood voor een call center gaan werken, waarbij ik de hele dag vragen en klachten behandelde voor een ziekenfondsproject. Doordat er zoveel fout zat bij de instelling werd er dus een call center ingeschakeld en dat heb ik gemerkt. De hele dag terecht boze mensen aan de telefoon die mij dan begrijpelijk aansprakelijk hielden voor alles wat er mis ging met hun verzekering. Daarbij werd het vaak nogal persoonlijk waardoor ik voor van alles en nog wat werd uitgescholden. Uiteindelijk kreeg ik zoveel lichamelijke klachten dat werken niet meer ging; gevolg een burn-out.

Ik kreeg last van hyperventilatie en paniekaanvallen waarbij ik agorafobie (straatvrees) ontwikkelde. Ik kreeg kalmeringstabletten van de huisarts en werd verwezen naar een fysiotherapeut voor ademhalingsoefeningen en naar het GGZ (toen nog RIAGG) om te achterhalen waar het probleem lag. Ik wist op dat moment al niet meer van voren wie ik van achteren was en kon zelf mijn hulpvraag ook niet meer formuleren. Aan de ademhalingsoefeningen had ik veel steun maar dat verlichtte alleen.

Bij het RIAGG trof ik helaas iemand die nogal kort door de bocht zijn oordeel klaar had en volledig de plank missloeg. Toen hij het niet precies wist werd me verzocht mee te werken aan een psychologisch onderzoek. Al hyperventilerend heb ik deze ingevuld en de conclusie was eigenlijk dat ik niet bij het RIAGG hoorde en beter zou passen bij het maatschappelijk werk. Ik dus maar naar het maatschappelijk werk waar ze me na een kwartiertje praten een groepssessie voorstelden met andere vrouwen met uiteenlopende problemen. Ik zag hier zelf het nut niet van in had geen idee waar ik over moest praten want wist zelf niet waar de oorzaak van de hyperventilatie lag.

Na 9 maanden knokken en worstelen had ik zelf mijn straatvrees overwonnen voor zover het binnen de provincie Groningen bleef. Ik kreeg mijn droombaan in de schoot geworpen en kon als indicatie adviseur aan de slag. Nog niet geheel hersteld greep ik deze kans met beide handen aan, tegen het advies in van de arts van het toenmalige GAK. Ik voelde me door het thuis zitten ook niet beter worden en wilde weer lekker aan het werk. Het kostte me wel veel energie maar ik had enorm veel plezier in mijn werk en had onwijs fijne collega’s.

Na ongeveer anderhalf jaar kreeg ik de ziekte van Pfeiffer en moest ik een stapje terug doen. Aangezien ik daar weinig trek in had ben ik dus op de oude voet doorgegaan. Door de enorme vermoeidheid en het negeren van de signalen van mijn lichaam begon af en toe de hyperventilatie weer toe te slaan. Net toen de Pfeiffer grotendeels was verdwenen kreeg ik te horen dat in verband met bezuinigingen alle uitzendkrachten eruit moesten. De stress sloeg toe...

Eenmaal thuis was ik druk aan het solliciteren en bleek de combinatie van de stress en het tot rust komen fataal. De paniekaanvallen kwamen weer terug! In overleg met de huisarts (inmiddels een andere want ik was in de tussentijd verhuisd van mijn studentenkamer in de stad naar een huurwoning in Veendam) zou ik antidepressiva gaan slikken. Haar idee daarbij was dat ik dan iets minder snel overal “apen en beren” zou zien, iets nuchterder met dingen zou kunnen omgaan en de paniek en angst niet zo zou toeslaan. De bedoeling was om daarmee een bepaalde regelmaat/stabiliteit op te bouwen zodat mijn lichaam deze stabiliteit na het stoppen van de medicatie als vanzelf zou overnemen. Klonk goed, dus maar doen.

Langzamerhand kreeg ik weer iets meer zelfvertrouwen, hoewel het vaak nog vechten bleef. Inmiddels was het voorjaar van 2002 en was ik 26. Ik zat toen bijna weer een half jaar thuis en in overleg met de arts van het GAK (nu UWV) zou ik met een goede vriend op vakantie. Ik had sterk het gevoel dat ik iets extreems wilde doen om de angst te overwinnen. Aangezien ik in die 3 jaar nog niet alleen buiten de provincie was geweest zouden we met de auto op vakantie naar Frankrijk. Van tevoren alles met de arts doorgesproken hoe ik dat zou aanpakken en dus gegaan. Een supervakantie gehad zonder erge klachten. Lichte klachten waren er nog wel maar daar was ik al zo aan gewend dat die al niet meer telden.

Terug van vakantie voelde ik me als herboren en had het gevoel de hele wereld aan te kunnen. De arts achtte me weer in staat te gaan werken en dus werd ik beter gemeld. Ongeveer tegelijkertijd stopte ik met de medicatie en wilde ik het weer op eigen kracht gaan proberen. Als indicatie adviseur kon ik nergens aan de slag vanwege alle bezuinigingen en reorganisaties. Toch moest en wilde ik aan het werk maar kon niet zo 1,2,3, iets geschikts vinden. Daarnaast wilde ik om meerdere redenen niet als algemeen maatschappelijk werker aan de slag. Ik had daar geen ervaring in, had dit nooit gewild en wilde dat nog steeds niet en ik wilde ook niet zoveel verantwoordelijkheid.

Ik zocht een baan waarbij ik langzaamaan ook weer kon wennen aan het arbeidsproces en weer vertrouwen kon opbouwen. Toevallig kwam ik een advertentie tegen waarin taxichauffeurs werden gevraagd bij mij in de buurt voor met name WVG- en ziekenfondsvervoer. Dit sprak me wel aan omdat ik eigenlijk direct kon beginnen en ik ook met mijn doelgroep kon blijven werken; ouderen en zieke mensen. Ik begon met veel enthousiasme aan deze baan. Omdat de verdiensten nogal slecht waren ging ik steeds meer uren werken, ook omdat ik het enorm leuk vond om te doen. Ik had moeite met vroeg opstaan omdat ik nog steeds niet een echt ritme had opgebouwd na het lange thuiszitten en kreeg daar voornamelijk avonddiensten wat mij goed uitkwam. Vaak draaide ik bijna 60 uur per week.

Na een jaar merkte ik dat ik steeds vaker last kreeg van mijn nek en schouders. Nu had ik van kleins af aan al geregeld een stijve nek gehad en bleek op mijn 16e dat ik een S-bocht in mijn rug had. Deze klachten waren me dan ook niet echt vreemd waardoor ik daar in eerste instantie weinig aandacht aan besteedde. In het volgende jaar breidden de klachten zich uit en kreeg ik ook geregeld last van mijn darmen. Onderzoek wees uit dat ik een spastische darm had, erg vervelend maar niet zoveel aan te doen. Foto’s van mijn nek lieten geen afwijkingen zien.

Steeds vaker moest ik me ziek melden. Dan was het een stijve nek, dan weer migraine en een andere keer kreeg ik extreem last van mijn menstruatie. Met het bedrijf ging het ook steeds slechter en de sfeer werd er niet leuker op. Er werd veel geroddeld en ook hier merkte ik hoe gevoelig ik was voor sfeer en gevoelens van andere mensen. Ik las in het beetje vrije tijd wat boeken en herkende veel van mezelf toen ik las over hoogsensitieve personen. Zelfs van TL licht werd ik raar; ik reageerde erg gevoelig op die subtiele trillingen die TL lichten voortbrengen.

Na nog een tijdje doormodderen werd ik op een avond bedreigd in de taxi door een dronken man. Stoer als ik was ging ik de volgende dag direct weer aan het werk maar ik merkte dat deze ervaring meer impact op me had dan ik in eerste instantie wilde geloven. Hoe en in welke mate kreeg ik niet duidelijk, maar uiteindelijk knapte ik af; wederom een burn-out. Op dat moment werkte ik twee en een half jaar bij de taxi. Wederom kwam de hyperventilatie terug en ook af en toe de paniekaanvallen.

In overleg met de arbo arts eerst maar weer thuis uitrusten en werd er toegestemd in een vakantie samen met mijn vriendin en partner, die ik ongeveer een half jaar voor ik weer afknapte had leren kennen. Samen gingen we naar Italië en de vakantie deed me goed. Echter eenmaal thuis gekomen had dit niet het effect wat de vorige vakantie had gehad en werden de klachten nu juist erger. Ik besloot naar een haptonoom te gaan. Ik was er inmiddels wel achter dat ik erg gevoelig was voor veel dingen maar vaak leefde ik met mijn verstand en ik merkte dat dit totaal uit balans was. Ik hoopte dat de haptonoom me dichter bij mijn gevoel zou kunnen brengen.

Ik werd me ook bewust van het masker dat ik vaak droeg naar de buitenwereld. De lieve, spontane maar vooral ook sterke Sandra terwijl ik me van binnen vaak anders voelde. De haptonoom heeft me echt de ogen geopend en de juiste richting op gestuurd, maar de rest van die ontwikkeling moest ik in de praktijk natuurlijk zelf doen en voortzetten. De kern van de hyperventilatie bleek bij mij te liggen in veiligheid en kwetsbaarheid.

Tegelijkertijd besloot ik naar een chiropractor te gaan voor mijn nekklachten. Mijn moeder kwam daar op dat moment en de dokter die haar behandelde behaalde zulke fantastische resultaten dat ik besloot ook eens heen te gaan. Er werden foto’s opgevraagd uit de ziekenhuizen waar ik ooit was geweest. Hieronder waren foto’s van mijn knieën die in 1996 waren gemaakt door reumatologie. In die periode had ik vaak zulke pijnen in mijn knieën en heupen dat lopen lastig werd, waardoor ze toentertijd jeugdreuma vreesden. Dit kon door de foto’s en ander onderzoek echter uitgesloten worden. Daarnaast werden ook de vrij recente foto’s opgevraagd die van mijn nek waren gemaakt. De chiropractor kwam met een heel andere conclusie over deze foto’s. Zij ontdekte een oude whiplash in mijn nek en 2 gesleten nekwervels die veel klachten en hoofdpijn veroorzaakten. Nu was hier niet zoveel meer aan te doen maar zij konden mijn houding verbeteren en door middel van massage, kraken en oefeningen mijn wervels weer op hun plek te zetten zouden de klachten aanzienlijk minder moeten worden wat ook daadwerkelijk het geval was.

Ondertussen had ik natuurlijk ook alle tijd voor zelfonderzoek. Mijn contract bij de taxi liep ten einde en werd doordat ik nog steeds niet voldoende hersteld was niet verlengd, waardoor ik overgeheveld werd naar het UWV. Hier trof ik het minder met de arts dan met de arbo arts betrokken bij het taxi bedrijf. Hier stond uiteraard voorop zo snel mogelijk weer aan de slag. Voor mijn gevoel zat ik deze keer op de goede weg. Ik pakte de problemen bij de kern aan maar het had wel tijd nodig. Logisch want van kleins af aan had ik mezelf geleerd te overleven in plaats van te leven dus zonder daar nu verder op in te gaan ging ik ook met dat stuk aan de slag.

Helaas zat ik op dat moment al bijna 2 jaar thuis en klopte de WIA aan de deur. De druk die hierbij kwam kijken kon ik er niet nog eens bij hebben, ik was herstellende van de burn-out maar al deze druk zorgde voor een terugslag. Bij het UWV boden ze me een burn-out training aan bij het UMCG. Ik ging hiermee akkoord en hoopte dat ik hier ook zou leren minder gevoelig voor werksfeer te zijn, wat assertiever te worden en dat ik mijn grenzen eerder zou durven aangeven. Deze training besloeg een hele dag in de week waardoor ik helemaal in de stress schoot want een hele dag van huis was voor mij destijds een enorme opgave. Al bibberend kwam ik de dagen daar door en het gaf me wel een aantal zeer praktische handvaten. Dingen die ik eigenlijk verstandelijk allemaal wel wist, ook vanuit mijn eigen opleidingsachtergrond, maar waarmee ik nog moeite had om ze zelf in de praktijk uit te voeren.

Op het einde van deze training zouden we 10 weken stage gaan lopen, om onze leerdoelen in praktijk te kunnen brengen en weer te wennen aan het arbeidsproces. Tegelijkertijd werd er een reïntegratie bureau ingeschakeld die mij zou helpen bij de terugkeer naar een baan. De stage kon ik lopen bij een indicatie commissie wat toen inmiddels CIZ heette in Emmen. Ik kreeg hier alle tijd en ruimte om mijn leerdoelen in de praktijk te brengen en ik kreeg weer iets meer zelfvertrouwen. Wel kwam ik er daar achter dat het beroep dermate was uitgekleed dat deze niet meer bij mij paste. Van hulpverlening kon je amper nog spreken, huisbezoeken waren niet meer aan de orde en geld was het belangrijkste.

Met mijn reïntegratie adviseur ging ik daarom kijken wat voor werk bij mij zou passen, waar mijn interesses lagen en dergelijke. Ondertussen kreeg ik een oproep van de WIA. Ik gaf aan welke klachten nog een rol speelden namelijk de hyperventilatie, de gewrichtsklachten, de nekklachten veroorzaakt door een oude whiplash en een enorme vermoeidheid en een spastische darm etc. Aangezien dat allemaal geen ziektes waren wisten ze niet wat ze hiermee moesten. Hoewel ze erkenden dat er beperkingen waren konden ze me natuurlijk niet afkeuren.

Omdat ze het idee hadden dat alles wel tussen de oortjes zou zitten besloten ze het oordeel van een psychiater in te roepen. Ik heb goed een half uur met de man een hetero anamnese doorgenomen. Eigenlijk alleen maar in chronologische volgorde verteld welke opleidingen, welke werkervaring, bijzondere gebeurtenissen, de gezinssituatie en de huidige klachten. Een half uur is dan zo kort, zeker wanneer je iemand voor het eerst ziet dat emoties eigenlijk niet aan bod kwamen. Hij vroeg zich af waarom ik destijds als taxichauffeuse was gaan werken in plaats van een baan aan te nemen op mijn “niveau”, HBO niveau dus. Ik legde hem de situatie uit en vertelde ook dat ik het belangrijker vond dat ik plezier had in mijn werk dan wat het niveau van de baan was.

Een paar weken later kreeg ik het oordeel van de arts van de WIA. Ook mocht ik het verslag van de psychiater lezen en mijn mond viel open van verbazing. De man vond dat ik een persoonlijkheidsstoornis had met vermijdende kenmerken op basis van het feit dat ik koos voor een baan als taxichauffeuse in plaats van een baan op niveau en op het feit dat ik weinig emotie had getoond. Niet in staat hier nog tegenin te gaan en met de beoordeling van de arts, namelijk voor meer dan 65% goedgekeurd, wat tegenwoordig betekent volledig hersteld, droop ik af.

Mijn ziektewet uitkering werd omgezet in een ww uitkering. Ik voelde me compleet verslagen en vroeg me af tegen wat en wie ik nu aan het knokken was. Een sessie met de haptonoom gaf me weer moed. Hij heeft het rapport van de psychiater ook gelezen, vond de man te kort door de bocht en was het met me eens dat hij volledig de plank had misgeslagen. Ook mijn familie, vrienden en partner waren het niet eens met de uitspraken van de psychiater. Maar ja, mezelf net compleet blootgelegd om van daaruit mezelf weer opnieuw op een goede manier te kunnen opbouwen was ik natuurlijk op mijn kwetsbaarst waardoor ik enorm aan mezelf ging twijfelen en de neiging had weer dicht te slaan, mijn masker op te zetten en maar weer door te gaan. Toch besloot ik dit niet te doen, dit had in het verleden niet gewerkt dus nu ook niet.

Langzamerhand, naarmate de tijd verstreek en ik gelukkig niets meer met het ziektewet gedeelte van het UWV had te maken kon ik dit weer loslaten en doorgaan op het pad dat ik had ingeslagen. Hoe meer ik aan mezelf werkte en hoe dichter ik bij mijn gevoel kwam hoe meer ik ook merkte hoe gevoelig ik was. Ik begon steeds meer te voelen dat ik daar iets mee moest en dat ik die kant ook op wilde. De kant van het spirituele. Een breed begrip maar zo voelde het ook, ik had nog geen idee hoe daar vorm aan te geven.

Ik besloot naar een medium te gaan om nog meer inzicht in mezelf te krijgen. Hier werden zoveel dingen die ik al wel had gevoeld en ergens diep van binnen ook al wist bevestigd. Tegelijkertijd wist ik ook dat de tijd begon te dringen en dat ik over een paar maanden volledig aan het werk zou moeten zijn als de WW af zou lopen. Het zoeken naar werk, terwijl ik nog niet precies wist wat ik aankon en wat ik wilde, hielden me af van datgene waar ik voor mijn gevoel mee bezig hoorde te zijn. Dit zorgde vervolgens weer voor een toename van de klachten.

In overleg met de huisarts besloot ik weer te beginnen met antidepressiva als ondersteuning, en om weer beter te kunnen slapen. Slapen volgens een “normaal” dag- en nachtritme was ik al verleerd sinds ik bij de taxi had gewerkt en mijn ritme was dat ik zo tussen 01.00u en 04.00u ging slapen en tegen het eind van de ochtend opstond. Wat we ook probeerden, zelfs de zwaarste slaaptabletten hielpen niet.

Vroeg in de ochtend werkten mijn spieren en gewrichten ook niet mee en was ik altijd doodmoe terwijl ik tijdens “mijn” ritme het best functioneerde en de meeste energie had. In deze late avonduren wanneer iedereen sliep en het stil was op straat voelde ik me ook rustig terwijl ik overdag vaak doodmoe was. Nu weet ik dat dit met name te maken heeft mijn gevoeligheid voor emoties van anderen zelfs een paar huizen verderop. Toen wist ik dat nog niet. De enige manier waarop ik het toen kon beschrijven was het gevoel dat ik zo open stond en moeite had met aarden. Ik had vaak het gevoel overweldigd te worden door indrukken van buitenaf waardoor ik het contact met mezelf verloor en me zweverig voelde en dus niet geaard.

Ik bleef me verdiepen en oriënteren op een baan die bij me paste en surfde veel op het internet. Ik kwam hierdoor diverse webwinkels tegen waardoor het idee begon te groeien zoiets voor mezelf te beginnen. Mijn eigen tijd en tempo bepalen, vanuit huis werken en iets doen met passie sprak me zo aan dat ik besloot me hier verder in te verdiepen. Dit idee ontstond ongeveer in januari en in april had ik de webwinkel grotendeels klaar om te openen. Ik liet me inschrijven bij de kamer van koophandel en kon van start met mijn eigen webwinkel, die ik de naam gaia-webshop heb gegeven. Zo trots als een pauw, want dat had ik toch maar mooi allemaal op eigen kracht gedaan!

De WW zat er toen inmiddels op en ik kreeg een bijstandsuitkering. Hier werd mijn werk aan de webwinkel gelukkig serieus genomen en ik kon daar 20 uur per week aan blijven werken. De overige 20 uur moesten dus anders worden ingevuld. Lastig, om werk te vinden als je er een goede 3 jaar tussenuit bent geweest. De gemeente waarin ik woon hanteert een nieuwe regel voor iedereen die in de bijstand komt, wat het work first project wordt genoemd. Welke opleiding je ook hebt, wanneer je niet per direct zelf werk kunt vinden wordt je geplaatst bij het sociale werkvoorzieningsschap waar normaliter mensen werken die bijvoorbeeld zijn afgekeurd vanwege een lichamelijke handicap of een geestelijke handicap, of mensen die bijvoorbeeld in de gevangenis hebben gezeten en in een rehabilitatietraject zitten. Qua werk moet je dan bijvoorbeeld denken aan de plantsoenendienst e.d.

Ik werd geplaatst bij de plaatselijke kringloopwinkel en kon daar beginnen met 10 uur per week wat in de loop der tijd zou worden uitgebreid naar 20 uur per week. Ik kon dan wat werkervaring opdoen, wennen aan het arbeidsproces, weer vertrouwen opbouwen in ruil voor behoud van uitkering. Hoewel veel mensen dit voelen alsof ze te werk worden gesteld was ik blij met deze kans en met de ruimte die werd gegeven om tijd in mijn eigen zaak te steken. Daardoor zat ik veel achter de computer en kwam ik ook een site tegen waarop al mijn klachten bij elkaar een naam leken te hebben.

Eerst duwde ik dit idee van me af want dat leek te gemakkelijk maar hoe meer ik over het onderwerp las en mensen sprak hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat ik wel eens hetzelfde kon hebben. De verzamelnaam was fibromyalgie, een soort reuma van de weke delen met de spier en gewrichtsklachten maar met name ook veel vermoeidheidsklachten, slaapproblemen, hyperventilatie, spastische of prikkelbaren darm, hoofdpijn/migraine. Veel van deze mensen bleken antidepressiva te gebruiken vanwege de stemmingswisselingen of andere psychische klachten die gepaard gaan met al deze “vage” klachten.

Ik besloot nog een poging te wagen bij de huisarts en legde haar dit voor. Aangezien het alweer 10 jaar geleden was dat ik bij de reumatoloog was geweest verwees ze me opnieuw door. Hier werd inderdaad de diagnose fibromyalgie gesteld. Aan de ene kant was ik opgelucht dat alle beestjes een naam leken te hebben, maar aan de andere kant besefte ik dat al die klachten dus niet meer over zouden gaan. Ergens was ik waarschijnlijk zelf ook gaan geloven dat het tussen de oren zat. Ik kreeg een stapel informatieboekjes en folders mee en leer tot op heden nog steeds hoe ik hiermee moet omgaan.

Het woord doseren had nooit in mijn woordenboek gestaan; als ik ergens voor ging dan ging ik voor 200%. Sommige dingen die al niet gingen zoals de tuin van onkruid ontdoen laat ik nu zonder problemen liggen, maar met andere dingen heb ik meer moeite want dat moet een jonge vrouw van 32 toch kunnen? Tot aan december vorig jaar leerde ik hiermee omgaan terwijl ik met veel passie aan de webshop bleef werken en mijn uurtjes in de kringloopwinkel ook met veel plezier draaide. Ik zou met ingang van januari gaan uitbreiden tot 15 uur per week. Ook mijn spirituele groei stond in die periode niet stil en ik begon met behulp van het medium te leren wat mijn heldervoelendheid in hield.

Omdat ik nu wist welke klachten bij mij hoorden en ik dicht bij mezelf stond leerde ik ook welke gevoelens ik dus oppikte van anderen inclusief bepaalde klachten. In januari begon ik met een cursus bij datzelfde medium om te leren contact te leggen met mijn gids en te leren andermans energie te lezen, je daarop af te stemmen en zo readings te leren geven. Daarin heb ik nog steeds een lange weg te gaan maar doordat ik zoveel steviger in mijn schoenen sta, dicht bij mezelf blijf en mijn waarheid leef, dus op het juiste pad zit, is alles wel in balans.

Op dit moment werk ik dus niet meer bij de kringloopwinkel maar ben ik in februari gestart als gastouder voor 20 uur per week. Lichamelijk is dit in combinatie met de webwinkel en het huishouden erg zwaar en heb ik de dag na mijn werk de hele dag nodig om bij te slapen en bij te tanken, maar mentaal heb ik zoveel meer energie. Ik hoef niet meer te overleven en ik hoef niet meer te vechten, zolang ik de weg blijf volgen die ik hoor te volgen, dan is het goed.

Deze zomer zal het werk als gastouder stoppen en zal er weer druk op me gelegd worden om ergens 20 uur te gaan werken. Aangezien mijn webshop nog steeds niet winstgevend genoeg is zal ik gedwongen worden 40 uur te gaan werken. Uiteraard zal ik dit keer hiertegen bezwaar maken. Dan maar een herkeuring, maar 40 uur is voor mij helaas teveel. Hoe graag ik ook wil, en het vooral wil kunnen; ik heb me erbij neergelegd dat het niet allemaal kan.

Ik zal hierbij nog heel wat vervelende situaties tegenkomen met betrokken instanties maar hoe het ook uitpakt; ik ben er van overtuigd dat als ik trouw blijf aan mezelf, eindelijk rekening houd met wat mijn lichaam wel en niet kan, dan komt ook dat goed. Dat is iets wat ik in ieder geval de afgelopen jaren heb geleerd. Hoe diep een dal soms ook was of leek, altijd was er diep binnenin een weten dat alles met een reden gebeurt. Dat het goed is zoals het is en ik had altijd het vertrouwen dat het ook goed zou komen. Ook al zal ik nog wat zijwegen moeten bewandelen; ik verlies mijn weg niet meer uit het oog!

Sandra