Metafysisch concept, ter visualiserende verklaring der natuurlijke, onnatuurlijke en bovennatuurlijke manifesten in de verschillende dimensies. *1
**************
Voorwoord, bij deze herziene en bijgewerkte uitgave.

*1 Hierbij dient te worden opgemerkt dat het begrip "dimensie" vervangen kan worden door de term ‘ sferen.’ Helaas is door een zeer onzorgvuldig omgaan met de onderhavige begrippen in de hedendaagse literatuur , dimensie abusievelijk synoniem geworden met sfeer. Wat weer niet wegneemt dat we een sfeer als totaal kunnen aanmerken als dimensie. [ onderdeel van een enorm totaal ] Toch dient duidelijk te zijn dat "sfeer " een volledig bestaansniveau aanduidt, wat gedefinieerd wordt door een x aantal afmetingen c.q. dimensies. Als we b.v. de oceaan als een sfeer beschouwen, kunnen we niet stellen dat ‘n druppel daarvan uit de lengte of de breedte komt!

Singulariteit moet in dit concept worden begrepen als zijnde, de Oorsprong, het Begin en het Eind.
Uitgaande van de aanname dat de totale energie van de kosmos nul is, mogen wij daaruit concluderen dat de intrinsieke waarde dus neutraal zal zijn. Deze neutraliteit is gewaarborgd door een volmaakt evenwicht tussen een eeuwige negatieve en positieve polarisatie, waarbij de schepping van de verschillende sferen c.q. dimensies als anomalieën kunnen worden beschouwd. Ten overvloede zij dus opgemerkt dat geen enkele manifestatie van welke orde dan ook een bedreiging kan vormen ten aanzien van het eeuwige bestaan van deze intrinsieke neutrale waarde! We zouden de formule voor het ‘AL BESTAANDE’, uiteraard met de meeste Hoogachting, Respect en in alle Bescheidenheid, als volgt kunnen beschrijven; + -

De implicaties van de formule zijn duidelijk. Oneindig neutraal - oneindig positief - oneindig negatief. Wat dus een onbeperkte schepping mogelijk maakt, door middel van uitwisseling van positief en negatief, waarbij het intrinsieke neutrale aspect in alle eeuwigheid het totale evenwicht garandeert!
[ Als gedachte experiment, kunnen we iemand nemen die niets heeft en bij de bank 100,- leent. Hij heeft nu de beschikking over 100,- maar is dat bedrag tegelijk ook schuldig. Desondanks kan hij nu werken met het geld terwijl hij feitelijk niets bezit.]
In zekere zin kunnen we zo de uitwisseling tussen materie en antie-materie beschouwen. Waarbij een treffen tussen negatief en positief de tegenstelling volledig opheft en het neutrale evenwicht waarborgt. [ annihilatie. ]
Vanuit de holistische visie wordt de neutrale toestand dus als impliciete orde gezien, waarbij de manifestatie zowel in negatieve als in positieve zin, expliciet is.

Hoewel men heel gemakkelijk de indruk zou kunnen krijgen, dat door ogenschijnlijk toevallige manifesten onze existentie en lot van pure willekeur afhangt, bewijst het bestaan van materie juist een sturende intelligentie, die vooralsnog op geen enkele wijze afhankelijk kan zijn van welke gemanifesteerde vorm dan ook.

Derhalve kunnen we vaststellen dat deze sturende intelligentie een Zelf-Bewustzijn is wat noodzakelijkerwijs dus, altijd, eeuwig en overal existeert. Tijdens de overweging of er een nadere verklaring betreffende de hier gebruikte definiëring van de term singulariteit , voor of na het concept moest zijn, is terwille van een voorbereide en openstaande geest, gekozen voor het eerste.

Volgens een aantal woordenboeken staat het begrip singulariteit voor zonderlingheid en vreemdheid. In ieder geval een punt met dermate extreme eigenschappen, dat er geen enkele beschrijving van gegeven kan worden.

Als wiskundige grootheid wordt het gedefinieerd als een punt wat een afwijkend gedrag vertoont t.o.v. andere punten c.q. getallen, waarbij onder singulier punt wordt verstaan; ‘n vlakke algebraïsche kromme. Een punt P. met de eigenschap dat elke rechte door P. in P. meer dan één snijpunt heeft. In de analyse wordt een singulariteit de functie van een punt, die niet algebraïsch gedefinieerd is.

Dit alles klinkt, mij zelf althans, ‘gortdroog’ in de oren, zodat we onze toevlucht zoeken in de kosmologie, die heel wat plastischer omschrijvingen daaromtrent heeft. Door de gestaag toegenomen populariteit van de fysische-astronomie is het ons mogelijk geworden, om een wat dieper inzicht in dit absurde verschijnsel te verkrijgen. De astro-fysica heeft het bestaan om een aantal gevolgtrekkingen uit de relativiteits-theorie toe te passen op de kern van een collapsar. [ zwart gat ]

Het is hier in de kern, de singulariteit, waar de natuurwetten elke beschrijving tarten. Bij een bepaalde, onder invloed van de gravitatiekracht inkrimpende, massa wordt een punt bereikt waarop de snelheid van de instorting groter is, dan de snelheid van ‘t licht. Er ontstaat dan een enorme oneindige compacte kracht, zonder massa of afmeting. Een singulariteit dus. Een van de meest tot verbeelding sprekende gebeurtenissen in het universum, waarbij zich zulke fantastische, extreme en exotische aandoende processen afspelen, dat we ons moeten beperken tot bijna uitsluitend speculatie omtrent alles wat zich daar voordoet.

Ook in de quantum-fysica krijgt men op atomair niveau te maken met verschijnselen van singuliere aard. Onder bepaalde condities komt het voor dat een lichtdeeltje [foton] zich in haar totaliteit op twee verschillende plaatsen tegelijk bevind!

Daarnaast is de structuur en de eigenschap van een elektron, wat geboren wordt uit de energie die vrijkomt bij een botsing tussen twee fotonen, zeer goed te vergelijken met die van een singulariteit in een zwart gat.

Het mag nu duidelijk zijn waarom in het onderhavige concept is gekozen voor de term singulariteit.
Hier wordt een model gepresenteerd dat in beginsel eigenlijk van zeer grote eenvoud is, maar waarvoor het heel moeilijk is de juiste terminologie te vinden. Als ruggesteun hebben we ook de wetenschap, dat de grote Einstein op zijn geniale ideeën kwam, juist door aan een aantal axioma’s te twijfelen.

Veel van wat door het establishment als ‘onwetenschappelijk’ of als onmogelijk wordt gekwalificeerd, maar door de gezonde geest en haar intuïtie als mogelijk of aanvaardbaar wordt geacht, vertegenwoordigt enkel een aspect van de werkelijkheid wat door een lacune in het eenzijdige starre denken van de heersende intelligentsia botweg niet erkend wordt. Zij weigert met beide ogen te zien. Het conformisme moet worden afgedaan!

Voor hen, met open geest en het lef om vrij te denken, is deze theorie op schrift gesteld. In de hoop dat we ons samen met Einstein kunnen verwonderen en bewonderen.

Want, wie niet in wonderen gelooft is geen realist!

INLEIDING

Voorop gesteld moet worden dat er aan de totale inhoud van dit geschrift geen wetenschappelijke waarde kan worden ontleend, om de doodeenvoudige reden dat de ervaring op een zeker niveau enkel persoonlijk begrepen kan worden, wat op zich al impliceert dat de term ‘ BEWIJS ‘ aan een nieuwe definiëring toe is. Per slot van rekening zijn de criteria daarvoor door ons wetenschappelijke establishment al op conformistische wijze vastgelegd! [gelukkig neemt deze tendens in snel tempo sterk af]

Toch zullen wij ons moeten ontworstelen aan die eenzijdige visie en uit dat bekrompen raamwerk moeten komen om een duidelijker zicht op de werkelijkheid te krijgen. Goed beschouwd wordt het verschil ten aanzien van de waarde en zeggenschap tussen de reguliere fysica en metafysica slechts bepaald door het aantal aanhangers en de overredingskracht die daarbij gehanteerd wordt.

Het gevolg daarvan is een zeer sterk ontwikkeld morfogenetisch veld, ( Naar de ideeën van R. Shelldrake ) ten gunste van de huidige wetenschap, om de simpele reden dat we al eeuwen voor ons hebben laten denken, zonder te beseffen dat juist daardoor ons kostbaarste bezit aan banden werd gelegd...de vrijheid en openheid van geest!

Dat wat de microscopen, instrumenten en machientjes aantonen, verblind ons dermate dat we vaak niet eens de behoefte meer voelen om naar de blauwdruk te zoeken. Zonder afbreuk te doen aan de waardevolle stoffelijke ervaring en begrip ten aanzien van de ontwikkeling der materie in onze sfeer, moeten wij vaststellen dat dit desondanks maar een zeer klein deel is van de totale werkelijkheid.

Met name in de quantum-fysica vervaagt de grens tussen onze materiële werkelijkheid en het geestelijke ontstaan daarvan. Door de eeuwen heen hebben we voor ons zelf een beeld van stevige harde werkelijkheid gecreëerd, gesteund door termen als ‘atomaire bouwstenen’, waardoor de indruk is ontstaan dat deze micro-kosmos even materieel en stevig is als de ons omringende wereld. In feite blijkt ons bestaan te berusten op een sterke, realistische vorm aannemende illusie die gestalte krijgt door een combinatie van geestkracht en gerichtheid!

Goed beschouwd berust ons hele bestaan op het drijfzand van wervelende, verschijnende en verdwijnende energieën ! Juist dit gegeven stelt ons in staat verder te gaan, daar waar de wetenschap ophoud te denken en weigert om verder gaande conclusies te trekken. [ Op grond van het feit dat zij beweert geen enkele pretentie te hebben.]

Hierbij rijst de vraag, ‘Wat boezemt de mens zoveel vrees in dat hij hardnekkig blijft weigeren, de meest voor de hand liggende conclusie te trekken?’ Namelijk, dat aan elke manifestatie, al dan niet van materiële aard, een bewuste en sturende intelligentie schuil gaat! Het lijkt alsof ons intellect zich sterk bedreigd voelt en daarom een despotisch karakter ontwikkelt en de alleenheerschappij opeist. Doch de mens is meer. Het verschil met andere vormen van leven [ planten en dieren ] is juist dat de mensheid als expressie van de geest het vermogen heeft, totaal te worden.

Een volledig begrip te ontwikkelen ten aanzien van wat en wie zij is. Een dergelijk hoogstaand streven zullen wij echter pas beloond zien, wanneer wij onze conformistische neigingen onderdrukken [met de huidige maatschappelijke moraal noch met de nu vorm aannemende z.g. New-Age] en begrijpen dat het intellect slechts als gereedschap dient. Een instrument in dienst van de geest !

Het enorme belang van onze emotionaliteit als scheppend karakter wordt zelden onderkend, wat tot gevolg heeft dat we ons gedragen als iemand met twee prima benen, maar toch ons hele leven op één been rond hinken, in de overtuiging dat het zo perfect is. Sommigen zijn er trots op dat ze op deze wijze zelfs sneller zijn dan anderen die op twee benen gaan, waaraan dan ook nog heel vaak het recht van leiderschap ontleend wordt.

Het behoeft geen betoog, dat dit als metafoor bedoeld is voor de twee hemisferen die wij bezitten. Waarbij het ongetwijfeld duidelijk zal zijn dat de mens die een evenwichtige ontwikkeling van beide hersenhelften nastreeft een ruimer en vollediger ‘ Zelf ‘ ervaart. Om een wezenlijk inzicht te krijgen in ons intrinsieke Zijn zullen wij moeten beseffen dat aan elke manifestatie het idee, de gedachte ten grondslag ligt. Waarbij de intensiteit bepalend is voor de mate van uitkristalliseren in deze of gene sfeer.

Een gekozen referentiekader waarop wij onze ‘realiteit’ projecteren en aan ontlenen. Het is in het zogenaamde emotionele, irrationele deel van ons brein waaruit de creatieve en destructieve ideeën geboren worden, terwijl we met het intellect de mogelijkheid bezitten om daar vorm en gestalte aan te geven. Dat is dan ook de voornaamste reden dat we gevoeglijk kunnen aannemen dat het zwaartepunt van ons ‘Zelf ‘, juist daar gezeteld is.

Tevens zal duidelijk zijn dat ook alleen al daarom de behoefte aan en ontwikkeling van totale evenwichtigheid van het allerhoogste belang zijn. Ongetwijfeld is dit geweten door onze allereerste voorvaderen, doch onder invloed van bekende en onbekende oorzaken, verloren gegaan. ( In esoterische kring wordt er van uitgegaan dat de materie, door de daden en geestes gerichtheid van de incarnerende zielen, steeds vaster is geworden, wat tot gevolg heeft dat ‘t steeds moeilijker wordt voor de geest om zich daarvan los te maken . Onze problemen in deze zijn dus van tweeërlei aard. ) Helaas is in een ver verleden al de ‘Essentie’ [het wezenlijke Zelf] van de mens verborgen geraakt, om plaats te maken voor ‘persoonlijkheid’, onder heerschappij en terreur van het intellect. Een doctrine en evolutie van eeuwen die natuurlijk niet zonder meer teniet gedaan kan worden en waarvan de neerslag in de vorm van dogma’s te vinden is in de vooral technische en academische opleidingen.

Dit alles dwingt de zoeker terug te gaan naar een ver verleden, waar hij zichzelf vergat, om dan tot de ontdekking te komen dat ons moment van NU een eeuwigheid omvat! Waaruit we gelukkig dan wel weer de geruststellende conclusie kunnen trekken dat dus ook DIT moment geschikt is om door te dringen in de diepe lagen van ons bewustzijn, de materie en het universum.

Laten we daarbij geloven en vertrouwen dat zo’n introspectie het morfogenetisch veld van onze hedendaagse maatschappij zal verrijken met inzicht en begrip in ons totale wezen en zijn, opdat het mensdom haar eeuwige erfenis, het universum zal kunnen opeisen op grond van het feit dat zij zichzelf kent!

SINGULARITEITS-THEORIE.

-------- Eindhoven 17-5-1983. ----------

Thesen en hypothesen;

1..... AL wat IS, bestaat uit oneindige pure energie. + -(fig-1)

1a... Deze Energie is Zelf-Bewust.

1b... De intrinsieke waarde is neutraal. [ 0 ]

1c... In Zich Zelf bestaat Zij uit oneindige positieve c.q. negatieve energie. [ + -]

1d... Zij bezit het vermogen in en vanuit Zich-Zelf te creëren en is derhalve Zelf de determinerende factor. (fig-2)

1e... Het idee is in oorsprong oorzaak van de stroom.

2.... Hieruit ontstaat een puls { singulariteit } die per definitie gepolariseerd is. (fig-3)

2a... Non-locaal en non-causaal in materiële definitie.
Vanuit de Singulariteits-theorie echter wel gedetermineerd.

2b... De positieve waarde is omgekeerd evenredig, dus complementair aan de negatieve waarde.

3..... De singulariteit wordt gekarakteriseerd als ei-vormig, door een spiraliserende en in snelheid oplopende beweging, welke tegelijkertijd omgekeerd evenredig plaatsvindt.
[ Negatieve waarde als b.v. - 1 of 300.000.]

3a... Interactie tussen positief en negatief is oorzaak van de instabiliteit en fluctuatie der oscillatie, waaruit volgt dat er in plaats van een centrum in een cirkel, een brandpunt van een ovaal ontstaat. (fig-4)

3b... Daarbij is intrinsiek een tweeledige spin die aan zichzelf is tegengesteld. Ter visualisatie beschouwen wij de innerlijke vorm als een diabolo, waarvan de beide delen tegengesteld aan elkaar draaien.

3c... Als gevolg daarvan vormt elk manifest uit haar karakter een helix.
[Géén spiraal, omdat deze in de breedte uitwaaiert terwijl een helix evenwijdig in de tijd vooruitgaat. ]

4.... Singulariteit wordt aldus gedefinieerd als manifestatie.

4a... De singulariteit wordt geboren in het Bewustzijn, waarbij de intensiteit bepalend is voor de werkelijkheidswaarde, afhankelijk van het gekozen interferentiepatroon en het referentiekader, wat de focus vormt t.a.v. welke sfeer wordt ervaren.

4b... Hierbij moet goed worden begrepen, dat het intrinsieke wezen van de singulariteit primair illusoir is. Een illusie die door de interpretatie van het deel-bewustzijn als werkelijkheid ervaren wordt. [ ‘Maya’ oftewel begoocheling. ] Feitelijk heeft de inhoudelijke informatie geen dimensie. Primair impliciet, secondair expliciet.

4c... Het voorgaande impliceert dat ruimte, tijd en gravitatie inherent aan elkander zijn.

5.... De singulariteit is derhalve dualistisch van aard. [ golf / deeltje. Fig -7 ]
Zij bestaat uit haar eigen tegendelen, waarbij dus elk manifest de complementariteit in zichzelf draagt.

5a... De creatie van singulariteiten impliceert een plenair Totaal. [Tegengestelde van vacuüm]

5b... De beschikbare golven, frequenties en amplituden zijn in principe onbeperkt.
Het optreden daarvan hangt in grote mate af van de posities ten opzichte van elkaar. ( Fig. - 3-5-6-11 )

5c... De informatieoverdracht is primair gelijktijdig in alle singulariteiten en samengestelde delen volgens het principe in Fig...C.

5d... De interactie verloopt volgens een golfpatroon. Fig -7

5e... Informatie wordt overgedragen op het draagveld van het singuliere medium.

6.... Daaruit volgt het bestaan van een Universeel Totaal-Geheugen. (Fig - C )

6a... Hoewel het Totaal groter is dan de som van Haar delen, is elk singulier deel potentieel gelijk aan het geheel.

7.... Het gegeven van de super-positie [ impliciete toestand ] is geldig voor deeltjes op quantum-niveau alsmede het bewustzijn.

7a... Daaruit volgt dat er niet zoiets als stof [ materie ] bestaat, zolang het niet door het bewustzijn als zodanig [ golf / deeltje ] is gedefinieerd. Derhalve ‘schept’ de geest de materie! Om haar vervolgens te ‘vormen,’ [ Interpreteren ] en zich met deze te identificeren.

8.... In deze context kan het begrip sfeer of dimensie het best begrepen worden als zijnde een deelgebied van op- en teruglopende snelheden. [Voor de materie dus 0- ± 300.000k/sec.] Waarbij de ‘dichtste’ sferen meer ‘pakketjes snelheid’ hebben dan lichtere sferen. [Het aantal dimensies is dus evenredig aan het aantal ‘natuurwetten’ die een sfeer bepalen.]

Opmerking; m.b.t. de mens is het duidelijk dat juist identificatie waarvan men zich niet bewust is, de hoofd- oorzaak vormt van onze problemen, waarvan de ergste zich uit in een gevoel van afgescheidenheid van de Bron, waardoor van een verantwoorde ethische besluitvorming t.a.v. een interactieve samenleving in symbiose natuurlijk totaal geen sprake is.

TOELICHTING.

Al wat Is, of wel het Grote Totaal, bestaat uit pure neutrale energie.
Door veel mensen zal dit de Natuur of kortweg God genoemd worden.
Het maakt niet uit wat voor naam we er voor hanteren, zolang we maar doordrongen zijn van de wetenschap dat hier werkelijk alles mee bedoeld wordt.
Wat bestaat, wat er was en zal zijn!
Elk zinnig mens zal moeten erkennen dat de fenomenale schepping van het universum met alles wat daar in huist, niet door toevallige factoren tot stand is gekomen. Onze openheid en ontvankelijkheid zijn dermate toegenomen, dat het begripsvermogen nu in staat gesteld moet kunnen worden, om zelfs het ongeziene en onbewezene te betrekken in onze speurtocht naar de Bron. Aldus stellen wij ons deze Intelligente en sturende Kracht voor als een immense zee van energie.

Blijkens het bestaan van materie en antie-materie is Zij in staat te Scheppen uit het Niets! Alles in de kosmos, op aarde in de natuur en in de mens zelf bestaat onontkoombaar uit drie toestanden of krachten: Positief, negatief en neutraal. Van deze drie manifesten is de neutrale de stabiliserende factor. Dit principe vinden we ook terug in lichaam en geest. [Fig-D]

Het is heel vreemd dat de wetenschap doodgemoedereerd aanneemt dat het licht zich als golf voortplant in een vacuüm. Dit druist principieel in tegen alle redelijke logica, omdat dit feitelijk onmogelijk is! Tot op het moment van heden, kunnen onze geleerden dit niet verklaren, waardoor de indruk wordt gewekt dat men het probleem onder de mat schuift.

Zo stappen we er gemakkelijker over heen. Het zoeken naar de verlossende ether, waarvan het bestaan handenwringend werd gewenst zoal niet geëist, is op een fiasco uitgelopen.
Tot op het moment van vandaag is elk onderzoek daar naar negatief uitgevallen. Nu staat het onomstotelijk vast,...ether als draagveld of als medium voor de electro-magnetische golven bestaat niet! Ineens blijken ook onze geleerden heel ‘gewone’ mensen die voor paradoxen exact de zelfde oplossing hanteren als miljoenen anderen, ze zwijgen het dood. Precies dezelfde houding die ook wordt aangenomen t.a.v. bepaalde verschijnselen bij experimenten in de quantum-fysica. Daar zit men met het onzekerheids-principe van Heisenberg, de paradox van de golf- deeltje dualiteit en het probleem van de non-localiteit c.q. non-causaliteit, etcetera.

Al deze mysteries vinden hun oorsprong in het categorisch ontkennen van een meer-dimensionaal universum! Blijkbaar is men er nogal beducht voor om God in het laboratorium toe te laten! Dit is echter slechts uitstel van executie. Inmiddels zijn er ook andere theorieën opgesteld, welke echter inhoudelijk leeg zijn, om de doodeenvoudige reden dat er geen verklaring voor het ontstaan van ‘t betreffende medium is.

Toch is er geen reden tot wanhoop of zelfdestructie. Op dit moment zijn er steeds meer geleerden die begrijpen dat het resultaat van de experimenten ook door de onderzoeker, inclusief zijn instrumenten, worden beïnvloed. Met andere woorden, het bewustzijn, de geest maakt deel uit van het totale gebeuren!

Zoals het er op dit moment uitziet, kan men stellen dat de geest zelf fungeert als determinerende factor t.a.v. het quantum gedrag. De implicaties hiervan betekenen dat zowel het waarschijnlijkheids-principe als het complementariteits-verschijnsel hun huidige definitie verliezen.
Zij zijn wel degelijk gedetermineerd!
Door het sturend bewustzijn!

In de singulariteits-theorie echter is er in aanvang al voorzien in een draagveld c.q. medium ter voortplanting van de golf-straling. [( Fig.-7 )] Hierin word het universum duidelijk beschouwd als plenair i.p.v. vacuüm! Niet enkel het veld maar ook de oorsprong van de golf-structuur wordt hierin verklaard, evenals het paradoxale deeltjes-karakter!

Uiteraard zit niet iedereen stil en uit onderzoekingen is gebleken dat er volgens bepaalde berekeningen in één kubieke cm. ‘lege ruimte’ meer energie zit dan in alle materie in het universum te zamen.
Dat houdt dus in, de kracht van triljoenen atoombommen gebundeld in één kubieke cm. Dit gaat ons voorstellingsvermogen dermate te boven dat we het niemand kwalijk zullen nemen als zijn verstand hierbij stil gaan staan.

Als God Denkt, ontstaat er vibratie. Deze eigen beweging-trilling-oscilatie noemen wij singulier. [Fig.-2]
Deze manifesten veronderstellen ruimte.
Nu is het van ‘t allerhoogste belang om te beseffen, dat energie juist geleverd wordt door de STROMING!
Feitelijk is het b.v. niet het water wat de kracht veroorzaakt, maar de stroom die er in ontstaat. Stilstaand water levert erg weinig of geen energie. Voor de lucht gaat het zelfde op. Het is de stroom die de energie veroorzaakt. Overtollige energie, die dus niet direct afgegeven kan worden, wordt opgeslagen en noemen we kinetische energie. De energie is er dus wel, maar gevangen totdat zij op de een of andere manier vrij kan komen.

Het stuiteren van de bal is daar een voorbeeld van. Wij gaan er dus van uit dat bij ‘t ontstaan van een idee de neutrale evenwichtige toe- stand wordt verbroken, waardoor polariteit [ complementair tegengestelde krachten ] een feit is. Er ontstaat dus stroom.

Materie en antimaterie. Twee kracht- velden die beide strijden om een plaats in een universum, wat op dat moment dus geschapen is. Nu wordt duidelijk dat de intensiteit van de gedachte mede bepalend is voor de mate van uitkristalliseren van een deel van de singulariteit. Feitelijk geld dat dus voor de gehele schepping.

Ruimte, tijd en gravitatie worden veroorzaakt door het niet stromen van energie, die uitgekristalliseerd en dus gevangen is. Deze kan zowel een positieve als een negatieve waarde hebben. Feitelijk wordt door een singulariteit ‘n vacuüm geschapen, waardoor de neutraliteit verstoord wordt. Deze zal zich omdat het haar intrinsieke aard is permanent trachten te herstellen, om het evenwicht te bewaren. En dit is wat wij ervaren als aantrekkingskracht! [ gravitatie. ]

Nu blijkt dus, dat onze gedachten inderdaad aan de wortel van de gebeurtenissen liggen. Dat wij zelf de schepper zijn en daardoor verantwoordelijk voor oorzaak en gevolg. Niemand anders! Wij kiezen ons eigen referentiekader! Dat wij ons enkel bewust zijn van existentie in één sfeer, illustreert alleen maar dat we nog steeds geen werkelijk Zelfbewustzijn bezitten.

In beginsel is de singulariteit een product van de Geest, het Bewustzijn en behoort als zodanig tot de wereld der verschijnselen, wat impliciet is in de aard en derhalve niet méér werkelijkheidswaarde heeft dan haar door de Bron wordt toe gekend. In diepste wezen is hier dus sprake van illusie! In feite is dit voor enkel God Zelf illusoir, omdat Zijn werkelijke neutrale Wezen hier niet door wordt aangetast. Hij geeft enkel Vorm aan Zich Zelf en kan deze desgewenst ook weer opheffen om het Grote Totaal weer in oorspronkelijke neutrale vorm te laten wederkeren.

De singulariteit echter is te beschouwen als een verstoring van het neutrale evenwicht. Daarbij is de toegevoegde waarde in positieve zin omgekeerd evenredig aan de negatieve waarde en vice versa. De polariteit is bij haar ontstaan een feit. Hoewel het neutrale karakter intrinsiek is aan het Totale Zijn, vindt creativiteit in de vorm van expansie en existentie voortdurend plaats in het gehele Wezen. Deze zee van singulariteiten kan door God en de zielen geïnterpreteerd worden. [ deel-bewustzijn, vanuit het begrip dat ‘t lichaam de drager is van de ziel en de ziel drager van de geest. ].

Omdat de singulariteit noodzakelijkerwijs uit haar eigen tegendelen bestaat, is het wel duidelijk waarom de dingen pas weer ‘heel’ zijn, als ze tot de Bron zijn teruggekeerd. Singulariteiten kunnen met geen enkel atomair deeltje vergeleken worden, om de simpele reden dat zij zelf de samenstellende delen vormen op het aller kleinste denkbare niveau van het hele plenaire universum alsmede parallel-universa. Tegelijk het medium c.q. draagveld vormend voor alle electro-magnetische manifestaties.

In beginsel wordt de wisselende snelheid veroorzaakt door de permanent strijdende positieve en negatieve krachten, waardoor het Oorspronkelijke Wezen het neutrale evenwicht zal pogen te herstellen. [Fig.-5]

Om tot visualisatie te komen stellen we ons een veld voor, bestaande uit een trilling / golf die door de verschillende snelheden op div. posities uiteindelijk de vorm van een ei heeft. Als de snelheid eenparig was zou het veld rond zijn, wat impliceert dat er geen schepping mogelijk zou zijn met zo’n verscheidenheid aan sferen en dimensies. Deze ei-vorm is dus de begrenzing van elk individueel veld, waarbinnen zich de feitelijke singulariteit bevindt. Dit ei-vormig karakter vormt dan ook de feitelijke kern van de Singulariteits-theorie. Haar aard is een eigen beweging [spin] die gedefinieerd word als een oplopende oscillatie, principieel zonder beperking.

Dit heeft ook tot gevolg dat elk manifest zich na haar ontstaan in de vorm van een helix zal voortzetten, als een beeld in een spiegel, wat gespiraliseerd in een andere spiegel weerspiegelt. Dit schept het beeld van een spiraal die van uit een primair neutrale toestand, ge-superponeerd expandeert en uitmondt in een delta-puls. Zijnde een oneindige amplitude die dus niet meer in de tijd voortgezet kan worden, zodat ook de frequentie een eeuwigheidswaarde verkrijgt. Daarbij gaan we uit van het feit dat tegenover elke positief gedefinieerde delta-puls een negatieve staat. Omdat de tijd-ruimte gekromd is, resulteert de delta-puls in een omsluiten van zich zelf, waarbij alle existentie en ervaring is vervat.

Grofweg kan men stellen dat de geest bewust is in de lagere manifesten, maar in toenemende mate zelfkennis opdoet door steeds hogere energetische ervaringen, totdat zij geen existentie meer van node heeft en werkelijk Zelfbewust is. Dit zouden wij ons voor kunnen stellen als een opgeblazen ballon die zich zelf door het tuitje van buiten naar binnen keert, waarbij de waarde als in de muziek een heel octaaf hoger wordt. Of wellicht kan de band van Möbius behulpzaam zijn in deze. ( Band van Möbius; bijv. een strook papier die men een halve slag draait en dan aan elkaar plakt. Deze blijkt dan nog maar één zijde te hebben!)

Van groot belang is, dat begrepen wordt dat de spiraal niet in één richting verloopt, maar feitelijk in alle richtingen tegelijk! Op div. posities veroorzaken de oplopende versnellingen een verscheidenheid aan eigen- schappen en wetmatigheden, die uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor de aard der sferen. [Fig.-6] Een sfeer bestaat dus uit het bereik van een aantal verschillende snelheden c.q. dimensies. Onze bekende materie is in waarneembaarheid duidelijk begrensd door de limiet van de lichtsnelheid. [ + 299792,5 km/sec. ] Anders gezegd, deze limieten zijn bepalend voor het bestaan van onze sfeer en de daartoe behorende materie in al haar verschijningen. Bij overschrijding van de lichtsnelheid wordt materie omgezet in energie. [ E=M]

Door de beperkingen van onze gewone aan de materie aangepaste zintuigen kunnen we natuurlijk geen kennis nemen van of ervaringen opdoen t.a.v. manifesten buiten dat bereik. Niet daar boven noch daar beneden. Uit deze wetmatige beperkingen der materie volgt dat het bewustzijn, geconcentreerd gericht op een bepaalde sfeer, noodzakelijkerwijs fluctueert. Beter gezegd het is er even wel...dan is het er even niet!

Als metafoor kunnen we ook een stippellijn nemen. Of een veld vol met rollende knikkers in de kleuren rood, geel, groen, blauw en wit. Blijkbaar hebben we onszelf zodanig geconditioneerd, dat we b.v. enkel de witte knikkers waarnemen en de overige kleuren zelfs niet herkennen of erkennen wanneer zij hun invloed doen gelden door middel hun eigen beweging op het veld. Waarbij we ons steeds opnieuw stomverbaasd afvragen wat er de oorzaak van is, dat de witte knikkers steeds een koersverandering ondergaan, die op geen enkele zichtbare of bewijsbare manier te verklaren is, dan door zeer onwetenschappelijk aan te nemen dat er een of andere geheimzinnige imaginaire kracht aan ten grondslag ligt. Deze inconsequente thesen worden nogal eens gehanteerd door de reguliere wetenschap, terwijl ze zeer duidelijk inhoudelijk volkomen leeg zijn. Met de andere gekleurde knikkers kunnen we dat echter wel. In de metafoor van de knikkers staat elke kleur uiteraard voor een sfeer c.q. universum.

Hierbij is het van ‘t allerhoogste belang om heel goed te beseffen, dat één knikker zelf alle kleuren vertoont! [ Zoals b.v. in Fig.-11] Als resultaat van de permanent variabele snelheid, een frequentie verloop in een onvoorstelbaar hoog en laag [ positief en negatief gewaardeerd ] tempo! Er dient goed gerealiseerd te worden, dat elke kleur op één bepaald moment deel uitmaakt van het voor en door ons gemanifesteerde universum!

Onze wereld wordt dus steeds opnieuw opgebouwd door het eigen bewustzijn, door middel van identificatie met een bepaald interferentiepatroon, bestaande uit een aantal singulariteiten. [ knikkers die op ‘n zeker moment de zelfde kleur vertonen. ] Elke kleur is volkomen op zichzelf en heeft als zodanig een eigen snelheid. Blauw ligt b.v. tussen -900.000 km/sec. en -300.000 km/sec, terwijl dat voor geel zou kunnen liggen tussen 3 mil. km/sec. en 90mil. km/sec. Deze getallen zijn natuurlijk willekeurig! Een waarnemer behorende tot het inerte stelsel van b.v. blauw ervaart de uiterste snelheden natuurlijk op de zelfde wijze als wij in onze sfeer, omdat alle tot zijn sfeer behorende materie bij overschrijding, ogenblikkelijk uit zijn universum verdwijnt.

Tijdens meditatie b.v. kunnen we ons daar zeer goed van bewust worden. Wij onderkennen daar dan de realiteit van andere waarschijnlijke werkelijkheden. In de singulariteits-theorie wordt een singulier veldje gedefinieerd, als bestaande uit al deze momenten van bestaan tegelijkertijd, analoog aan een regenboogknikker.

Ons meta-fysisch concept ondersteunt ook de ‘Vele werelden’ interpretatie van Everett, Wheeler en Graham, omdat ook wij van mening zijn dat elke waarschijnlijkheid potentieel manifest is. Te allen tijden beschikbaar voor het bewustzijn dat het wil of moet ervaren. In ons concept is ruimte voor talloze manifestaties in de vorm van dimensies, sferen en onvoorstelbare hoeveelheden werkelijkheden die in en door elkaar heen bestaan. [ Fig.-9 ]

Als wij het ei nog eens in gedachten nemen, kunnen we daar een stip op zetten met een kringetje er om heen. Dat gebied beschouwen we dan als de plaats waarop ons bewustzijn zich heeft geconcentreerd. Zij identificeert zich met die frequenties [ kleur ] waardoor het veldje bepaald wordt. De overige frequenties, nemen wij als regel niet waar. Zoals we van de verzameling, gekleurde knikkers enkel de witte zien. In het totaal van de singulariteit echter is natuurlijk een oneindig aantal trillingen met verschillende onvoorstelbare snelheden aanwezig. Door onze gerichtheid [concentratie op één sfeer ] nemen we andere werkelijkheden echter niet waar. We slaan ze als het ware over in onze waarneming! Feitelijk is het dus onze aandacht en waarneming die fluctueert. Daarin ligt de reden dat we van andere realiteiten niets afweten, terwijl ze toch parallel aan onze werkelijkheid bestaan en zich gelijktijdig manifesteren. De werkelijkheidswaarde en geldigheid er van, wordt dus bepaald door de mate en intensiteit van het betreffende bewustzijn.

In de oosterse muziek vinden we een analoge structuur, waardoor deze nogal eentonig op ons overkomt. Eigenlijk is deze veel rijker omdat het hele bereik met alle tussenliggende tonen benut wordt Daarentegen kunnen we onze westerse muziek als digitaal karakteriseren, omdat er weinig of geen gebruik van wordt gemaakt en a.h.w. wordt afgehakt.
Eén toon is geen lied.
In een lied zijn alle tonen van belang evenals de pauzes en de stiltes!
De onderlinge waarde is gelijk, doch hun plaats in de compositie is bepalend voor de gehele uitvoering. Toch letten we eigenlijk enkel op de klanken en niet zozeer op de pauzes. Wat zou de plaats zijn van de sterren en planeten, zonder de ruimte?

Ons is nu duidelijk dat wanneer de geest op een ander niveau vertoeft, deze dus ervaringen in andere sferen c.q. dimensies kan opdoen. Zoals iemand met koorts warmer wordt, een hoger trillings-niveau verkrijgt en daardoor verschijningen waar kan nemen, die voor anderen niet zichtbaar zijn.

Uittredingen, hypnose en bepaalde trance toestanden stellen ons in een staat van een veranderd bewustzijn, even reëel als de ‘echte’ wereld. Dan blijkt tijd dus ook inherent aan snelheid te zijn en als zodanig een subjectieve ervaring van de geest. We kunnen in sferen vertoeven, waar een eeuwigheid enkele uren duurt en andersom. Ieder kan voor zich zelf wel een aantal situaties bedenken, waarin verschillende werkelijkheden elkaar overlappen.

Een ander aspect van het model ligt besloten in de totaliteit van het universum in elke individuele singulariteit, waarin de potentiële energetische waarde evenredig is aan het geheel, maar waarbij het Totaal groter is dan de som van zijn samen stellende delen!

In de holografie vinden we een prachtige metafoor omdat daar, net als bij een gebroken spiegel het geheel ook nog door de stukken gereflecteerd wordt, hoewel de scherpte op zeker moment wel af gaat nemen, wat ook exact is wat gebeurt bij existentie in dichtere materie.

Naarmate de sferen waarin we vertoeven lichter worden, neemt het begripsvermogen m.b.t. tot ons zelf en het Totaal toe. Men zou ook kunnen stellen dat het aantal wetten [ snelheden..] afneemt, waaraan ons bewustzijn en manifest is gebonden.

Dit brengt ons dan meteen op nog een implicatie van de onderhavige theorie, het breuklijnen mysterie, waarvoor de wetenschap tot op dit moment nog geen bevredigende verklaring heeft. [Fig. - 8] Afhankelijk van starheid of elasticiteit van het medium zal er bij een optredend craquelé sprake zijn van breuklijnen die hoeken van 1200 bedragen ten opzichte van elkaar. Uit hoofde van ons model is dit een duidelijke zaak, die visueel wordt door drie knikkers tegen elkaar te leggen. Als men vanuit het middelpunt lijnen trekt wordt de oorsprong van die 1200 duidelijk. Zelfs een vierde knikker er boven op zodat een piramide ontstaat, doet daar niets van af. Alle lijnen zullen steeds 1200 bedragen, zowel op het twee- als op het drie-dimensionale vlak.

Resumerend kunnen we dus stellen dat de aard van ons bestaan bepaald wordt door het bewust gericht zijn op één deel van het permanente trillingsveld van de singulariteit. De geest vormt een ziel, waarmee zij zich identificeert om met dit voertuig haar eigen creatie te ervaren.

Het lichaam is dus de drager van de ziel die op haar beurt drager van de geest is. Het is enkel door de magnetisch stringente vereenzelving met en conditioning in het lichaam wat ons beperkt tot de materiële existentie c.q. ervaring. Toch zal er niets verloren gaan omdat elke gedachte, woord of daad en alle bewegingen ergens worden ‘vastgelegd’, in wat wij noemen de Akasha-Kroniek. Deze fijnstoffelijke energieën die het totaal geheugen van de mensheid vormen.
De kunst is enkel ons te herinneren!
Wat was, zal voor immer zijn!

Tijd...voor een hernieuwde visie.

In het huidige stadium van ons bestaan dringt zich steeds sterker de behoefte op om een juist begrip te ontwikkelen m.b.t. dat wat we tijd noemen. De ‘New-Age’ beweging en allerlei fantastische ideeën daarbinnen en daarbuiten, al dan niet gerelateerd aan wetenschappelijke ontdekkingen, feiten en theorieën, nopen ons open te staan voor een fundamenteel andere benadering van de tijd. Juist dat wat zich zo lineair en gelijkmatig aan ons voor schijnt te doen blijkt zeer flexibel te zijn. Tijd is sterk gerelateerd aan snelheid. En snelheid aan ruimte. Steeds vaker horen wij spreken over relatieve-tijd, verdwenen tijd, fluctuerende tijd en zelfs tijd-reizen. Kortom, de tijd vertoont nogal wat anomalieën en blijkt derhalve erg instabiel en onbetrouwbaar, hoewel wij best begrijpen, dat daar vaak interne [ geestelijke ] en externe [ materiële ] oorzaken aan ten grondslag liggen.

In ons enthousiasme [zeer begrijpelijk] zijn we geneigd om als kleine kinderen onszelf voorbij te hollen, overspoelt door de nieuwe fantastische mogelijkheden, ons aangereikt door o.a science-fiction schrijvers en futurologen. Voor deze creatieve geesten onder ons vormt de tijd natuurlijk een schitterend braakliggend terrein, waarop naar hartelust gespeculeerd en gebouwd kan worden. Voor de mens echter die in alle ernst zoekt en poogt de waarheid en werkelijkheid t.a.v. zichzelf en het universum te vinden, is een wat genuanceerdere opstelling noodzakelijk.

Uitgaande van het gegeven dat tijd dus zeer rekbaar is, zowel naar verleden als in de toekomst, zijn wij genoodzaakt om een aantal principiële en wetmatige beperkingen te onderkennen. Een van de stellingen is dat het mogelijk zou zijn om in de tijd terug te gaan naar b.v. 100 jaar geleden om daar overgrootvader om zeep te helpen, waarmede dan de onmogelijkheid van ons bestaan op dit moment dus wordt bevestigd. Vooralsnog de grootste nonsens, die als gemeengoed aanvaardbaar geacht wordt door een groot deel van de bevolking, met name veel science-fiction schrijvers. Het feit dat als men al terug zou kunnen gaan, betekend in ieder geval dat de ervaring op het doel-moment dus vermeerderd wordt met de ervaring die tussen dat moment ligt en het moment waarop men besloot terug te keren! Een en ander impliceert dus duidelijk dat we het verleden nooit kunnen herleven op exact de zelfde wijze! Zelf niet als we amnesie simuleren! Overigens is het deze vorm van 'geheugenverlies' die ons in dit leven juist parten speelt.
Wij zijn een mensheid zonder geheugen! Dat is nu juist de reden dast we ons zelf niet kunnen herrinneren!

Meer voorbeelden zijn overbodig, omdat het bovenstaande al meteen de kern van het probleem blootlegt. Niet alleen zijn we genoodzaakt tot nieuw inzicht m.b.t. het verschijnsel tijd, maar vooral in ons eigen bewustzijn. Jammer voor een ieder die een rotsvast geloof heeft in de mogelijkheid van onmogelijkheden. Het wezenlijke probleem zit ‘m ook helemaal niet in de een of andere onmogelijkheid, maar in onze benadering van het vraagstuk. De vraagstelling is principieel fout! Een dwaas kan meer vragen dan een wijze kan beantwoorden!

Zo is het dwaasheid van God te verlangen dat Hij voor ons een vierkante cirkel maakt. Deze onmogelijkheid is niet te wijten aan de een of andere beperking t.a.v. God’s capaciteiten, maar aan de definiëring die wij mensen vooraf hebben toegekend aan dergelijke meetkundige figuren. Zo kan Hij ook onmogelijk op mijn balkon zijn. Om de doodeenvoudige reden, dat ik geen balkon heb! Had ik er echter wel een, dan was Hij daar ongetwijfeld dus ook aanwezig.

Uit het bovenstaande mogen wij dus concluderen dat noodzakelijkerwijs de vraagstelling anders geformuleerd dient te worden. Daarbij we dienen te beseffen dat talloze levens tijdens eonen van evolutie debet zijn aan een zeer beperkte stoffelijke ervaring en derhalve zijn het juist ook deze ‘onmogelijkheden’ die ons op het eigen bewustzijn en haar intrinsieke aard wijzen.

Niet tegenstaande dat er zeer materiële gronden zijn voor onze tijdmeting is het duidelijk dat onze tijds-beleving enkel in en door het bewustzijn wordt gecreëerd! Zelfs de wetmatige factoren zoals de baan der zon en planeten, dan wel de oscillisatie van de kristallen waarop onze atoomklokken lopen, blijken minder stabiel dan werd aangenomen. Vooral het feit dat de trillingen in de atoomkristallen versneld zijn geeft reden tot een zeer ernstige beschouwing t.a.v. ons vertrouwen in de stabiliteit van de materie. Iedereen zal kunnen begrijpen dat hiermee diep ingrijpende veranderingen gaande zijn die bepalend worden voor het fundamentele energie niveau van ons bestaan!

Wij zouden kunnen spreken van een quantumsprong op macro-kosmisch niveau.
( Quantumsprong...overgang tussen twee quantumtoestanden. Waarbij zich het verschijnsel voordoet dat b.v. een electron een groter, zeer scherp gedefinieerd, quantum energie verkrijgt, waardoor het naar andere positie spring. Het verkeert dan in een zogenaamd aangeslagen toestand. )
Zolang we ons niet verliezen in dogmatisering van bepaalde ideeën en begrippen, is dus alles mogelijk, mits het redelijkheidsbeginsel geen geweld wordt aangedaan. Een belangrijk probleem wordt gevormd door de opvatting dat iets eerst bewezen moet zijn, voordat er over nagedacht en gediscussieerd mag worden. Als iets eenmaal ‘echt bewezen’ is, wat valt er dan nog te argumenteren? Bovendien worden doorgaans bewijzen juist gevormd door nadenken en intuïtieve benadering. Vooral wanneer het problemen betreft van imaginaire aard. Bewijs is dat ‘de appel van de boom valt’. Feit is dat ‘ hij op de grond ligt.’ Het wetenschappelijke waarom echter, is niet zo eenvoudig. De argumentatie door Newton gehanteerd verschilt principieel en feitelijk nogal wat met de inzichten en stellingen die door Einstein zijn geponeerd.
( Grofweg stelt Newton dat de aarde het appeltje aantrekt, terwijl Einstein stelt dat er juist in het geheel geen kracht op uitgeoefend wordt, dat de aarde feitelijk enkel in de weg zit en het appeltje verhindert verder te gaan in een eenparig voortgaande beweging. )

Vooralsnog doen beide stellingen niets af aan ‘t feit dat het appeltje op de grond ligt en lekker opgepeuzeld kan worden. Wel is duidelijk dat er verschillende benaderingen mogelijk zijn, welke fundamenteel van elkaar verschillen en toch beide het ‘bewijs’ leveren. Blijkbaar is een belangrijk component, door wie de bewering wordt gedaan en vooral in welke tijd!

Kortom, wat is bewijs? Vanuit de ontologie [ de leer van het Zijn ] is een en ander beter te begrijpen. Veeleer echter dienen we te beseffen dat het algemene begripsvermogen is gestegen, waardoor de ontvankelijkheid t.a.v. abstracte begrippen ook is toegenomen. Over het algemeen kunnen we dus stellen dat bewijs gevormd wordt door iemands inzicht en begripsvermogen. Evenzo zal het bewustzijn zich zelf moeten beschouwen en begrijpen, trachtend haar eigen aard te doorgronden en inzien dat tijd een vormbaar en kneedbaar gegeven is en alom tegenwoordig. Feitelijk bepaalt het bewustzijn zelf op welk moment en waar in de tijd het zich bevindt. Op dit punt is een herwaardering van de oosterse filosofie en diverse opvattingen uit de Zen, alsmede een aantal verschillende religies op zijn plaats.

Door de eeuwen heen stelden velen van dezen al dat tijd eeuwig en tegelijk is ! Dat er eigenlijk maar één tijd is waarin alles tegelijk vervat is. Principieel geen verleden en geen toekomst. Enkel een eeuwig moment van Zijn in het NU ! Dergelijk soort uitlatingen komt op de verstandige westerse mens natuurlijk nogal vaag, om niet te zeggen erg duister, over. Toch is ‘t een en ander wel te beredeneren.

Daarvoor dienen we uit te gaan van een reusachtig TOTAAL-BEWUSTZIJN, waar binnen de zielen sub-deeltjes vormen, opdat het ‘ Grote Totaal ‘Zich Zelf vanuit elk unieke deel en positie kent en aldus Volledig IS! Aldoende Zelf-ervaring realiserend! Dit inzicht rechtvaardigt een totaal nieuwe visie op de imaginaire oorzaken van ons bestaan met inbegrip van zowel materiële als spirituele ervaringen. Ten aanzien van een permanente en gelijktijdige informatie overdracht kunnen wij de volgende de metafoor gebruiken. { zie Fig-A }

Vanuit het ene standpunt kan men stellen dat lijn A duidelijk korter is dan lijn B en om dat te bewijzen kan men de lijnen nameten.

Dat is echter één uitgangspunt. Vanuit een andere optiek is het mogelijk te stellen dat beide lijnen gelijk zijn! [ zieFig-B] Men kan namelijk stellen dat elk punt op lijn A een corresponderend punt heeft op lijn B, evenals C op D en ook zo E op F. Dit is een methode om aan te tonen dat beide lijnen evenveel punten bezitten! Daardoor zijn zij gelijkwaardig en is er dus geen sprake van enig verschil in grootte! Vanuit deze visie wordt het principiële verschil veroorzaakt door de snijlijn, feitelijk door de hoek van inval.

Nu kunnen we lijn A verkorten tot ‘n punt en lijn B tot een cirkel, die een principieel oneindige omvang mag hebben. [ Zie Fig-C] We passen nu dezelfde methode toe. Elk punt op A vindt een corresponderend punt op B en natuurlijk ook andersom.

Nog zo’n grapje is de band van Möbius. Men neme een reep papier van pakweg 3 X 30 cm. Voor iedereen zal duidelijk zijn dat er twee kanten zijn. Door te tellen kunnen we dat gemakkelijk ‘bewijzen’. Draai nu echter de band een halve slag [ zogezegd torderen ] en plak de uiteinden met tape aan elkaar. Een dergelijk iets kan best uit een stuk gegoten worden. U hebt nu een band die uit maar één zijde bestaat! Bevestig dit door er ergens een pen op te zetten en het lint er onder door te trekken. U komt zonder onderbreking weer op het beginpunt uit!

Ieder mag hier natuurlijk van denken wat hij wil. Feit is dat het prachtige gedachtenmodellen en constructies zijn die ons behulpzaam kunnen zijn bij ideeënvorming t.a.v. ons onderwerp, de singulariteits-theorie, alsmede parallel-universa en bijdragen aan een beter begrip van ons eigen bewustzijn. Tegelijk is hiermee duidelijk geïllustreerd van welk belang de hoek van inval is bij de benadering van vooral metafysische problemen. Van het allerhoogste belang is het dus, welk standpunt of positie men inneemt! Aanvankelijk zijn we de sfeer waarin wij existeren gaan wegen en meten.

Daarbij werd duidelijk dat we konden volstaan met drie maateenheden, lengte, breedte en hoogte. Afmetingen die loodrecht op elkaar staan en waarmee onze dimensies afdoende beschreven kunnen worden. Lange tijd heeft de mens genoegen genomen met de gedachte dat zijn wereld en lichaam dus uit drie dimensies bestond. Slechts aarzelend aanvaarde hij ook de vierde dimensie...TIJD ! Het lijdt geen twijfel dat alles wat bestaat naast de maat-eenheden ook een tijds-eenheid bezit. Een bepaalde of onbepaalde duur van zijn.

Dus wij zijn vier-dimensionale wezens?
Nee!
Een lijn of streep is één-dimensionaal, opgebouwd uit aaneengesloten punten. De tweede dimensie krijgt gestalte door een aantal één-dimensionale lijnen langs elkaar die alzo een twee-dimensionaal vlak vormen. Een aantal twee-dimensionale vlakken creëren aldus een drie-dimensionaal lichaam. Op de zelfde wijze bouwen we nu aan onze tijd-maat.

Gemakshalve reduceren we het geconstrueerde drie-dimensionale lichaam even tot een punt. Een punt X op de vierde dimensie-lijn, zich ergens bevindend tussen verleden en toekomst, tussen geboorte en dood. Besef dat dit duidelijk één lijn is. Eén tijdmaat. Wij kunnen echter keuzen maken. Elke seconde van ons bestaan doen we dat dan ook en kiezen steeds een nieuwe richting met steeds andere gevolgen en derhalve dus een andere toekomst. Ons bestaan beweegt zich dus in de vijfde dimensie! Een aantal vier-dimensionale tijdslijnen strekt zich aldoende uit tot een vijf-dimensionaal ‘vlak’! Zelfs een zogenaamd ‘Dood’ object als b.v. een stoel of steen is onderhevig aan een aantal bewegingen in de vijfde dimensie. De stoel heeft in de kroeg een andere toekomst dan bij u in de huiskamer, terwijl de steen buiten waarschijnlijk meer te lijden heeft dan in een museum.

Wij zijn dus vijf-dimensionale wezens?
Nee!
Zoals met de maat-eenheden zetten we ook nu weer loodrecht op de vijfde dimensie een lijn, zodat een kubus ontstaat. Een zes-dimensionaal lichaam, opgebouwd uit vijf-dimensionale componenten. Ons huidige bestaan doet zich aan ons voor als een eenparige lineaire beweging op het vijf-dimensionale vlak. Het is echter maar één van de vele levens die wij ervaren! De zesde dimensie wordt gevormd door onze andere levens! Een van de redenen waarom de tijd zich aan ons voor schijnt te doen als éénrichting verkeer, ligt gelegen in het feit dat we ons over het algemeen niet bewust zijn in of van andere existenties. Resumerend kunnen we dus de drie toegevoegde tijd-eenheden ook zien als een driedimensionaal rasterwerk. [Zie Fig-D. ]

Ons bewustzijn is zeer sterk geconcentreerd op een bepaald punt in deze constructie, waarbij het van de positie af hangt welke invloeden van zowel vijfde als zesde dimensie wij ervaren en met welke intentie. Vanuit dit model is meteen ook duidelijk waarom de oude profeten uitspaken konden doen, vanuit de zesde dimensie, over perioden die soms eeuwen beslaan, terwijl helderzienden over het algemeen waarnemingen doen die, beperkt door de vijf-dimensionale optiek, niet meer dan ten hoogste enkele jaren, waarde kunnen hebben. Staande op een hoge toren overziet men uiteraard meer dan vanaf de grond.

Wel, wij kunnen dus stellen, dat wij zes-dimensionale wezens zijn!
Edoch! Op dit punt aangekomen, hangt alles af van het beeld en de overtuiging die de mens t.a.v. zich zelf heeft en koestert. Voor het voortbestaan van de mensheid in het algemeen en dat van ‘t universum, incluis de sterren en moeder aarde, is het van weinig of geen belang of de mens als zes-dimensionaal wezen leeft en sterft. Laat staan dat hij zijn zeven-dimensionale aard zou moeten begrijpen en erkennen.

Elke zes-dimensionaal manifest is niet meer dan een uitgekristalliseerde gedachtenvorm in de Geest, waarmee dan gelijk duidelijk is waarom de materie als zodanig in de oosterse filosofie als Maya wordt aangeduid.
( Maya...wat zoveel betekent als Illusie..Begoocheling., waarbij elk materieel manifest enkel kan optreden in de wereld der verschijnselen en derhalve geen realisme bezit! )

Als we dus in alle ernst de werkelijkheid willen beschouwen, is het noodzakelijk om de manifeste wereld niet al te stringent en al zeer zeker niet dogmatisch te hanteren. Veeleer moet het een middel vormen om tot begrip van de zevende dimensie te komen, daar waar we heel wat dichter bij de oorsprong van ons bewustzijn geraken. Een dimensie die het totale zes-dimensionale omvat, insluit en exploreert. De Geestelijke dimensie! Zelf-Bewustzijn! Van hieruit gezien, zijn we om niet te zeggen bij de kern, toch meer bij het sturende en werkelijk verantwoordelijke deel van onze persoonlijke identiteit. Dit rechtvaardigt dus de opvatting dat wij zeven-dimensionale wezens zijn!

Inderdaad,...Ja!
Natuurlijk kunnen we het begrip dimensie ook op de verschillende sferen toepassen. Mits we ons dan steeds bewust blijven van het feit dat deze sferen de samenstellende delen vormen van het Grote Totaal, waarbij we volgens het zelfde principe te werk gaan als in het voorgaande is besproken, maar dan als het ware in overtreffende trap. Het is dan voor een werkelijk geestelijk ontwikkelt wezen mogelijk om niet enkel in zeven maat-en tijd-eenheden te existeren, maar ook in een aantal geestelijke sferen c.q. dimensies tegelijk! Ongetwijfeld zullen er nog heel wat meer dimensies blijken te zijn, maar voor ons doel zijn we hier op de juiste plaats om in te zien dat alles wat besloten ligt in materie en tijd direct voortspruit uit een veel hoger liggend niveau van Zelfbewustzijn en onderhavig is aan wetten die wij vanuit onze beperkende positie nauwelijks kunnen doorgronden.

Tijdens meditatie of bepaalde trance toestanden, kunnen we ons vaak bewust worden van deze dieper liggende lagen van ons bewustzijn en realiteit. Ook bespeuren wij daar sterker de invloeden en signalen vanuit parallelle lijnen. Waarschijnlijke en mogelijke werkelijkheden vervlochten op het vierdimensionale vlak, benevens diep gevoelde impulsen en intuïtieve krachten waarvoor de verantwoordelijkheid vaak blijkt te liggen in de wenselijkheid, die bepaald wordt door het aantal en soort levens, gedefinieerd in de zes-dimensionale matrix.

Ook dienen wij steeds voor ogen te houden dat de hele constructie van mentale aard is, waarin de geldigheid van de realiteit gewaarborgd wordt door de mate van concentratie, contemplatie en adoratie. Met elke ervaring, op welk punt of niveau dan ook, veranderen wij.

Niets is of blijft hetzelfde.
Niets zal ooit het zelfde zijn of worden!
Als dit goed tot ons is doorgedrongen, is het mogelijk een heel klein stukje van de enorme geestelijke werkelijkheid en blakende creativiteit te onderkennen. Uit het model blijkt ook duidelijk dat tijd-reizen in de toekomst en naar het verleden principieel wel mogelijk zijn, maar feitelijke veranderingen die ‘n destructieve intentie hebben uit de aard onmogelijk zijn. Om de simpele reden dat het bewustzijn steeds weer bezig is zich op elk moment een nieuw universum te creëren, waarin het met een deel manifest is, in welke vorm dan ook. Daaruit blijkt ook duidelijk dat het zogenaamde totale ‘verleden’ de ‘toekomst ‘ beïnvloed...echter, ook andersom ! Elke actie of interactie beantwoordt derhalve aan haar eigen intrinsieke aard en is enkel te realiseren vanuit een volledig perspectief.

Met andere woorden, niets kan ondernomen worden zonder dat het Grote Totaal daar kennis van heeft, waardoor het feitelijk onmogelijk is om ‘n exact gelijke situatie te scheppen. Voor een kleine afgescheiden ziel lijkt het mogelijk, doch dit is slechts schijn, omdat haar wezenlijke intrinsieke Zelf in de zevende dimensie existeert en buiten de mentale zes-dimensionale constructie onschendbaarheid bezit. Het gekozen referentiekader zal dus ook nooit langer worden ervaren, dan door het hogere Zelf wordt bepaald!

De natuurlijke structuur der verschijnselen is analoog aan het ritme van de toonladder.
( Zie voor nadere bestudering van deze ideeën , G.I.Gurdjieff en P.D.Ouspensky. )
Daarin staat het spiraliserende karakter van het octaaf met de intervallen, centraal. Feitelijk is deze opbouw ook niet lineair. Door de extra afbuigingen [intervallen mi-fa en si-do] , komt zij weer op haar uitgangspunt terug, echter een octaaf hoger.

Dit is de verklaring waarom we in de natuur geen rechte lijnen vinden en alles volgens dit principe wordt afgebogen. Bestudeer in deze maar eens een aantal takken en bomen, e.d. Het betreft hier een universeel patroon en principe, wat aan de gehele schepping ten grondslag ligt. Goed beschouwd een fundamenteel axioma voor iedere zoeker naar de waarheid. In elk geval geeft het ons een prima bruikbaar gedachtenmodel.

Hier aangekomen moeten wij nog eens opmerken, dat één toon nog geen lied vormt. In zekere zin zelfs enkel beperkte waarde vertegenwoordigd, tenzij er directe relatie met andere tonen is. Wezenlijke betekenis kan pas aan de gehele symfonie worden toegekend, waarbij de waarde der tonen bepaald wordt door de respectievelijke posities ten opzichte van elkander en waarin zelfs de pauzes en stiltes functioneel zijn. Onmisbaar zelfs, op dezelfde wijze waarop de sterren en planeten alleen hun plaats kunnen hebben in een zogenaamd niets, terwijl de hoeveelheid niets een duidelijke brugfunctie vervult, omdat zij bepalend is voor de afstand en wat dies meer zij.

In deze context hebben we dus een waarde bepaling en zin-geving voor zowel zijn als niet zijn. Het geschapene gelijk het ongeschapene. Door middel van meditatie en een aantal andere bewustzijns-veranderende methoden, alsook door de wetenschap, is vast komen te staan, dat ook het menselijk bewustzijn fluctueert alsof het er dan wel is en dan weer niet. Het vertoont een flikkerend gedrag, met enorm kleine perioden, zodat het zich aan ons zelf als tamelijk stabiel lineair en continu voordoet.

Deze permanentie is echter schijn en als wij goed waarnemen, ontdekken we in onze bewuste aanwezigheid hetzelfde principe als in de muziek. Pauze, stilte en intervallen vormen een even belangrijk deel van ons totale Zijn, als die momenten welke we zogenaamd als wel-bewust ervaren. De onderbrekingen in de vloeiend lijkende stroom van onze existentie, zijn vrijwel niet te traceren, om de doodeenvoudige reden dat het om minder dan nano-seconden gaat.

Wij kunnen echter wel een beeld vormen van dit verschijnsel, door de overtreffende trap te beschouwen, die van het bewustzijn over het verloop van de hele dag, of per week en elke willekeurige periode, omdat dit principe intrinsiek is aan de aard van het bewustzijn. De tussenliggende fasen, die waar wij ons niet van bewust zijn, zijn uiteraard het gebied van het onbewuste, onderbewuste en bovenbewuste en vele andere sferen.

Hierbij zouden we ons zelfs voor kunnen stellen dat ons hogere Zelf of Totaal-Bewustzijn, van analoge aard is, waarbinnen dat zelfde Zijn, Zich op digitale wijze manifesteert. Voor alle duidelijkheid; hier wordt dus bedoeld een permanent vloeiend totalitair zelf-bewustzijn, wat in zich zelf in de vorm van pakketjes ervaringen opdoet. Existentie en ervaring, wat pas ten volle tot betekenis komt, vanuit een totaal overzicht, de zevende dimensie. Zoals ook een muziekstuk niet uit haar samengestelde delen begrepen kan worden, maar enkel als totaal en volledig werkstuk.

Zo beschouwend, lijkt het alsof God doende is, Zich in steeds kleinere delen en deeltjes op te splitsen om op deze wijze digitaal analyserend, introspectief te existeren. Uit het voorgaande blijkt duidelijk dat, wat het potentiële vermogen van de mens ook vermag te zijn, hij zich over het algemeen maar van een heel klein deel van zich zelf bewust is. Een opgeblazen ballon, waaraan we een klein bolletje knijpen, illustreert enigszins onze positie t.o.v. van ons zelf. Ongetwijfeld zijn er onder ons, wier kanaal van het kleine naar het grootste deel heel ver open staat, zodat de uitzondering de regel bevestigd.

Ons lichaam vormt de gevangenis van waaruit wij communiceren met andere entiteiten. Als iemands dood intreed verliezen wij het contact en worden we overspoeld door een gevoel van afgescheidenheid en verlies, niet beseffend dat juist deze gebeurtenis ons verlost van een zeer groot deel der beperkingen, de lichamelijke zintuigen. Deze zijn slechts bedoeld, evenals het brein, om ervaringen op te kunnen doen in het universum. Feitelijk beëindigt met de dood, enkel de puntvormig gerichte concentratie op een zeer specifieke plaats in de ruimte-tijd, de materie! Een verschuiving van de focus op het interferentieveld, waarbij een nieuw referentie-kader met andere patronen wordt gekozen.

Dat aan deze gerichtheid een speciale oorzaak ten grondslag ligt, mag zonder twijfel zijn. Een ieder kan als hij in alle ernst introspectie bedrijft, de reden daarvoor achterhalen. Dezelfde ernst en volharding is vereist om de geestelijke vrijheid te creëren, ten einde begrip te ontwikkelen voor de wijze waarop het bewustzijn het idee,.. de gedachte voed en het tot werkelijkheid maakt!

Waarmee ik het eigenlijk alleen gezegd wil hebben dat wij nooit zullen begrijpen, dat tijd enkel het analyserende element uit de geest is die door middel van een groots kosmisch spel haar eigen creatie ervaart en beschouwd, zolang wij weigeren om het intuïtieve en emotionele aspect van ons totale wezen als drijvende en sturende kracht te erkennen. Bij een objectieve beschouwing van ons zelf kan over het algemeen geen bevredigend resultaat gevonden worden m.b.t. een werkelijk Zelf-Bewustzijn! De mens die streeft naar volledigheid zal ontdekken dat zijn hele wereld en zijn beeld daarvan gevormd is door het maatschappelijke conformistische ego in het algemeen en het persoonlijke ego in het bijzonder.

Nu hoeven we niet direct in tranen uit te barsten, want door de eeuwen heen is de wezenlijke essentie van ons bestaan beperkt en gebonden geweest door onwetendheid en het onvermogen de verschijnselen in het juiste perspectief te plaatsen, daarbij natuurlijk gesteund door het subjectieve maatschappelijke normbesef en terrorisme van het algemeen aanvaarde referentiekader wat ons tot een zeer bekrompen denkpatroon veroordeelde.

Evenmin heeft het zin om nu een zondebok aan te wijzen of te treuren om verloren gewaande mogelijkheden dan wel te zwelgen in ondermijnend zelfbeklag, wat per definitie dé methode is om de ‘essentie’ snel en doeltreffend buiten spel te zetten.

Juist de aard van het bewustzijn stelt ons in staat om op elk gewenst moment van richting te veranderen en koers te zetten naar een ontplooiing van de geest, die een ‘echt’ mens werkelijk waardig is.
( Essentie; in deze context bedoeld als de intrinsieke, onaantastbare en aangeboren waarde van de geest bij de geboorte. Door de aard der intellectuele vermogens kan deze uiteraard heel gemakkelijk buiten spel worden gezet. Contact met de essentie gaat vaak al in een zeer vroeg stadium van de menselijke ontwikkeling verloren. Ego, hier bedoeld als alles wat na de geboorte wordt toegevoegd aan de wezenlijke essentie, waarvan de ontwikkeling op zichzelf natuurlijk bittere noodzaak is, teneinde manifestatie in onze sferen te realiseren. )

Enkel de geest die in staat is te bevatten, dat het intellect op zichzelf niets meer is dan een instrument, kan zich de vrijheid veroorloven ruimte te scheppen tendienste van een wezenlijk creatief en vruchtbaar bestaan, waarbij het gehele universum haar wetmatige erfenis en toekomst vormt.
Existerend in het volle besef dat de tijd niet verstrijkt of ons ontvlied,
maar dat wij ons zelf voortbewegen door de tijd.

Waarlijk, wij zijn tijd-reizigers.....in een eeuwig NU!

Verantwoording.

Door de eeuwen heen zijn er onvoorstelbaar veel ideeën, theorieën, thesen en stellingen ontwikkeld t.a.v. het heelal en onze plaats daarin. Velen daarvan waren volkomen uit de lucht gegrepen, naast anderen die wel degelijk goed doordacht en aantoonbaar bleken. Maar alle denkers, filosofen, geleerden en schrijvers ten spijt, is er nog steeds geen alles omvattende theorie. Steeds opnieuw vinden we nieuwe deeltjes en verschijnselen die door de bestaande formuleringen niet afdoende verklaard kunnen worden, waardoor we genoodzaakt zijn onze bewijzen en meningen weer te herzien.

Daarmee wil natuurlijk niet gezegd zijn dat de bestaande thesen nooit deugen. Tot op de dag van vandaag hebben velen daarvan hun nut bewezen en hebben ongetwijfeld zeer veel bijgedragen aan de ontwikkeling van de mensheid, niettegenstaande het feit dat er ook veel negatieve aspecten en gevolgen aan kleefden.

Eerder is het zo dat de mensheid dergelijke omschrijvingen t.a.v. de natuur nodig had, om de simpele reden, dat deze evenredig waren aan het toenmalige inzicht en vermogen tot begrijpen. Zoals ook een kind op latere leeftijd de dingen leert begrijpen zonder dat die op andere wijze bewezen dienen te worden. De criteria zijn niet veranderd, maar het vermogen tot inzicht is gewoonweg gerijpt.

Door de nieuwe inzichten en formuleringen zoals in de relativiteits-theorie, alsmede de quantum-fysica en de nieuwe Chaos-theorieën, wordt ons bestaan en het universum enkel in een veel breder perspectief geplaatst. De mensheid heeft altijd al de kennis gehad die voor haar begripsvermogen toegankelijk was. Hoewel dat helaas niet altijd synchroon liep met de ethische ontwikkeling.

In de oude tijden waren de geestelijke leiders tevens ook geleerden, waardoor de intellectuele kennis meer samen ging met het spirituele aspect. De scheiding die in de loop der tijd optrad is illustratief voor de ontwikkeling in het individuele bewustzijn van de mens. Ook in onze geest hebben we stringent plaats geruimd voor wat behoort tot de intellectuele dan wel emotionele inhoud.

Een overtreffende metafoor vinden we in de tegenstellingen van het westen en het oosten. Wij als westerlingen die voornamelijk intellectueel ontwikkeld zijn, kijken met eerbied op tegen de serene wijsheid, die het oosten uitstraalt, terwijl men daar met jaloezie blikt naar onze technologische kennis en maatschappelijke ontwikkeling.

Natuurlijk is geen van deze situaties op zichzelf ideaal. Het moet duidelijk zijn dat een evenwichtige ontwikkeling enkel kan ontstaan uit een samen gaan van beide hersenhelften, waarbij de nadruk dient te liggen op verantwoordelijke liefde voor alles wat leeft op aarde en in ons universum. Om de doodsimpele reden, dat dit de enige garantie biedt voor een menswaardig voortbestaan en waardoor de oeroude belofte zich kan vervullen, dat eens het moment ervaren zal worden waarop wij ons Zelf zullen kennen.

De tijd tot symbiose der volkeren in het algemeen, alsmede de hereniging van intellect en emotie in het bijzonder, wordt door de natuur zelf op dwingende wijze aangegeven. In allerlei disciplines der wetenschap is men dermate vastgelopen, waardoor men met recht kan spreken van een crises.

Uit de resultaten van een groot aantal experimenten alsmede veel nieuwe ontdekkingen op met name astro-fysisch en quantum-niveau blijkt overduidelijk dat verder onderzoek volslagen zinloos is, wanneer wij niet de stap durven doen, om de geest in ons laboratorium toe te laten.

De individuele wegen die de wetenschap en de religie hebben afgelegd, zijn ongetwijfeld van groot nut geweest, al is het maar om de grenzen van het intellect te bereiken waarop zij nog ethisch verantwoord te werk kan gaan.

Nu echter, in deze tijd waarin de kerk haar geloofwaardigheid en de wetenschap haar gezag verliest, dienen zij als weleer samen te gaan, omdat de een niet volledig is zonder de ander. Deze noodzaak blijkt alleen al uit het feit dat om ons voortbestaan als menselijk wezen te waarborgen een heel bepaalde ethische code vereist is, die zeer zeker niet in het intellectuele deel van de mens kan of zal ontstaan.

Zomin als we van de hamer mogen verwachten dat ze uit normbesef enkel op spijkers slaat en niet op menselijke hoofden, omdat de verantwoordelijkheid zonder twijfel bij de timmerman ligt en niet bij zijn gereedschap!

Met andere woorden, we zullen om tot zinvolle formuleringen en wezenlijk inzicht te kunnen komen, genoodzaakt zijn om zo onderhand eens het bewustzijn als oorspronkelijke schepper te erkennen. Dit gegeven is al tot een groot aantal mensen doorgedrongen, maar zolang de reguliere wetenschap dit blijft ontkennen, onttrekt zij zich aan een zeer belangrijke verantwoordelijkheid, namelijk het onderzoeken en beschrijven van de echte werkelijkheid.

Daardoor zijn zeer veel mensen die andere verantwoordelijkheden hebben en daarom afhankelijk zijn van de officiële lezingen vaak niet in staat om de juiste inzichten te verwerven omtrent de onderhavige materie. Terwijl we heel goed beseffen dat elk mens recht heeft op volledige en eerlijke informatie en wetende dat men over het algemeen toch niet meer innert en verwerkt dan het persoonlijke raamwerk toestaat.

Zo nodig moet er dan een nieuwe definitie komen van het begrip ‘echt’ en ‘werkelijk.’ De huidige omschrijvingen voldoen niet meer aan de eisen die door onze nieuwe inzichten en ervaringen gesteld worden. Natuurlijk ontslaat dit ons niet van de verplichting om individueel orde op zaken te stellen en de verantwoording voor eigen leven te nemen, door middel van onderscheid en moreel verantwoorde keuzen.

Het intellect en het emotionele deel van ons 'zijn' dienen vanaf heden volledig samen te werken en in het juiste evenwicht te worden gebracht, teneinde op die wijze een derde machts-centrum te creëren wat ons in staat zal stellen het bekrompen raamwerk van het maatschappelijke geweten te verlaten om daarvoor in de plaats een werkelijk universele ethische code te hanteren.

Een kosmisch moraal als paspoort tot de wezenlijke sferen en dimensies die al eeuwen op ontginning door het menselijke ras liggen te wachten. Om dit te realiseren is er niets nodig dan het verlaten van de ‘veilig’ geachte haven van het conformisme en het lef tot een geestelijke quantum-sprong! Door de intensiteit van een gedachte vormt zich een magnetisch of morfogenetisch veld. Zolang als dit in stand wordt gehouden, trekt het alles naar zich toe wat op een gelijkwaardige frequentie zit.

Hoe meer mensen zich in eenzelfde onderwerp verdiepen hoe groter het veld, dat kwadratisch in omvang toeneemt. Daarin bevinden zich de brandpunten van hen die het intensiefst bezig zijn, waardoor zij als magnetisch aspect fungeren wat vaak in een katalyserende werking resulteert t.a.v. de gezochte oplossingen.

Starend in het vuur, ontwaarde Kékulé het schouwspel van een slang die in haar eigen staart beet, waardoor hij plotseling de ringvormige structuur van het benzeen begreep. Op een soortgelijke wijze is de dubbele helix van het D.N.A. ontdekt, waarna pas wezenlijk inzicht werd verworven in de blauwdruk van de mens. Als Einstein niet het lef mocht hebben gehad om in zijn fantasieën op een lichtstraal mee te reizen, hadden we nu de formule E=Mniet gehad. Een code die ons dwong de vragen voortaan anders te stellen.

Ook ik zelf heb mij voor zolang ik mij kan herinneren, bezig gehouden met vragen als: Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? En waar ga ik naar toe? Drie vragen, die naar mijn persoonlijke opvattingen het brandpunt van ‘t menselijk bestaan dienen te vormen.

Vaak weten we erg veel over anderen, maar bij nadere beschouwing vrijwel niets over onszelf. Het schijnt maatschappelijk trouwens ook meer resultaten op te leveren. Veel mensen hebben mij aangevallen op het feit dat ik naar hun idee wel erg veel tijd spendeerde aan het oplossen van bovengenoemde vraagstukken, met de argumentatie dat een dergelijke levensfilosofie erg egoïstisch is en bepaald niet beantwoordt aan de kerkelijke leer, of aan de maatschappelijke normen die door ‘beschaafde’ mensen, met klem worden gedicteerd.

Zonder al te veel in te gaan op een aantal tegenargumenten die hierop te geven zijn, wil ik de lezer toch graag deelgenoot maken van een visioen, wat me bij dergelijk soort discussies voor ogen staat. Als kind al zie ik een enorme poel waarin miljoenen mensen rondspartelen en aan het verzuipen zijn. Een aantal van hen, die evenmin kunnen zwemmen zijn permanent bezig anderen te ‘redden’, waarbij ze natuurlijk gewoonweg samen met hen die ze vertrouwen ten onder gaan. Al snel begreep ik dat we om een ander te kunnen ‘redden’ eerst zelf eens op de kant moesten zien te komen. Pas dan zal blijken of de liefde voor onze medemens groot genoeg is.

Iedereen heeft daar de mogelijkheid en het recht om gewoon verder te gaan! Want daar blijkt ook hoevelen zich zelf vrijwillig in de poel storten! Mijn persoonlijke ervaring is dat als we in alle ernst, serieus en intensief met een probleem bezig zijn, de oplossing in de buurt is.

Maar daar moet echter wel eerst ruimte voor worden gemaakt. Zolang onze geest vol is met de vragen is er gewoonweg geen plaats. We staan vaak zelfs niet eens open voor iets anders dan dat wat ons probleem vormt. Toch is het nu eenmaal zo dat alles per definitie bestaat bij de gratie van eigen tegendelen. Zoals gezegd vormen we een magnetisch centrum, wat door de intensiteit steeds sterker wordt mede omdat het soortgelijke gedachten dus de zelfde frequentie aantrekt, waardoor de antwoorden op onze vragen als raketten op ons afkomen.

Daarom dienen we er voor te zorgen dat ze hun doel niet missen. Zorg dat de landingsbaan vrij is! Zelfs als ze zijn geland, dan nog zal het ons niet opvallen indien we nog steeds onze blik op de vragen hebben gericht. Vanuit mijn eigen ervaring kan ik getuigen dat het vaak zo gaat.

Deze onderhavige theorie is op een soortgelijke wijze ontstaan. Jaren lang heb ik met allerlei modellen gestoeid en de een na de ander verworpen. Altijd waren er wel weer aspecten die niet met het betreffende model konden worden verklaard. Tot ik op zeker moment in een toestand van volkomen leegte plotseling de ei-vormige velden voor mijn ogen zag dansen.

Overweldigt door een dermate diep inzicht, voelt men op zo’n ogenblik de serene extase van iets wat Goddelijke Genade genoemd mag worden. Men is stil in een heilig ontzag en kan weinig meer dan eerbiedig en dankbaar schouwen en inneren. Als de euforie van de extase langzaam voorbij ebt maakt zij plaats voor terugkeer in het gewone dagelijkse leven en komt de bezinning en het besef van de grootsheid van wat zojuist is ervaren.

Daarna probeert men het inzicht te beschrijven, waardoor ineens ook begrip ontluikt voor wat de esoterici bedoelen als zij beweren dat elk woord afbreuk doet aan de grootsheid van de ‘werkelijkheid’ en dat in feite geen enkele taal toereikend is Haar te omschrijven. Alle geheime woorden en teksten veroorzaken een inhoudelijk besef, waardoor men zich een moment de grote ingewijde weet en nimmer meer in staat zal zijn welke oude tekst dan ook als een cliché te beschouwen. Juist het frustrerende besef dat de werkelijkheid nooit beschreven kan worden spoort ons aan, om terwille van hen die dergelijk heilige ervaringen nog niet hebben mogen ervaren, onvermoeibaar te blijven zoeken naar uitdrukkingsmogelijkheden, die in ieder geval een goede weg kunnen wijzen.

Het zij zo, de kaart is niet het land wat zij beschrijft. Vooral in deze materie zal een kaart enkel van nut kunnen zijn als ze begrepen wordt als wegwijzer, die niet alleen goed intellectueel bestudeerd moet worden, maar met volledig openstaande geest om vooral de intuïtie een kans te geven dergelijke abstracties te bevatten.

In het besef dat vooral dit soort ervaringen als subjectief worden aangemerkt, pretendeer ik dan ook zeer beslist niet dat de singulariteits-theorie de ‘echte waarheid’ verkondigt. Noch dat ze een alleen zaligmakend beeld schept t.a.v. ons universum en de existentie der mensheid. Wel ben ik er heilig van overtuigd dat het singuliere model eenieder tot katalysator kan dienen, die met de nodige ernst inzicht tracht te verwerven in de aard van ons bestaan.

Evenals ook de schitterende ideeën en denkbeelden van talloze schrijvers, filosofen en zeer ‘gewone’ mensen, mij hebben geholpen de weg naar de poort te vinden om aldaar een onvergetelijke blik door naar binnen te kunnen werpen.

Uiteraard beweer ik niet op de ‘kant’ te zitten.
Laten we deze theorie beschouwen als een enorm vlot wat we vonden, waarop ieder die dat wil mee kan drijven op weg naar de oever. In deze tijd is het voor iedereen mogelijk door fundamentele veranderingen in de natuurwetten, om heel bewust een nieuwe toekomst te creëren.

Want dat wat we echt geloven, zal onze werkelijkheid zijn!

Tot verdoemenis, of tot heil van de mens en zijn universum.

Wij zullen hier besluiten met een formule die in alle eeuwigheid haar waarde heeft bewezen,
omtrent alles wat er was, wat er is en nog zal zijn;

Simpel - GOD.

Terug naar vorige pagina