"Dat, waar je tegen vecht, maak je sterker"

Niet zo lang geleden ontvingen wij een mailtje, waarin werd gewezen op een website, waarop beelden te zien zijn van kleine katjes die opgroeien met een "hemeltergend gebrek aan respect".

Degene die deze mail doorstuurde deed dit niet klakkeloos, zoals zovelen, maar keek eerst even op de, in deze email aangegeven website, om zich er van te verzekeren dat er geen sprake was van een smakeloze grap. Na te zijn overtuigd van de bittere ernst maakte hij, ironisch genoeg, een uitzondering op zijn principe, om mailtjes zoveel mogelijk door te sturen.

Een oproep aan "iedereen die liefde of respect heeft voor gelijk welke levensvorm..." met het verzoek een petitie te ondertekenen. "'t Duurt nog geen 3 minuten en als iedereen er op reageert en het doorstuurt, haalt het misschien iets uit" !!!!!????

Zeker haalt het iets uit........het blijkt precies te zijn wat er nodig is om deze website in stand te houden.

Nu schijnt het aan de orde van de dag te zijn, om petities rond te sturen, om te ageren tegen (vermoedde) misstanden. In plaats van direkt de desbetreffende instantie op de hoogte te brengen, gaat de petitie rond tot er 500 handtekeningen onder staan. Pas dan wordt de email geretourneerd naar de initiatiefnemer/neemster......, die het vervolgens doorstuurt naar de instanties. Lijkt me een vorm van onnadenkendheid met onnodig tijdverlies als resultaat.

In dit geval gaat het om het doorsturen van een petitie, waarbij ook nog eens de website, waartegen de petitie gericht werd, in vermeld staat (compleet met URL-adres). Waarschijnlijk om de lezer te overtuigen van de ernst van de situatie. Aangezien het nieuws zo krankzinnig lijkt, is de neiging om een kijkje te nemen op deze site dan ook onvermijdelijk.

En daarmee bewerktstelligt de petitie juist het tegendeel van datgene wat ze in eerste instantie wil bereiken.

Toen de mailing bij ons binnenkwam, heb ook ik een kijkje genomen op deze weerzinwekkende website. Vervolgens rees de vraag: "Wat doen we er mee?" Geven we aandacht aan dit soort vormen van krankzinnigheid, of geven we er dan juist, ongewenst, extra energie aan? Zijn dit beelden die wij op onze site willen plaatsen? Het is nieuws, in aanvulling op de vierkante pompoenen die op televisie geshowd werden, het bewijs werd geleverd, dus kat in het bakkie.....of niet?

Nou moet ik eerlijk zeggen, dat ik zelf wat moeite heb met huisdieren. Het houden hiervan is in het verleden gepaard gegaan met zulke, frustrerende omstandigheden, dat ik er voor kies deze beesten de vrijheid te laten. Ik vind dat beesten in de natuur horen en ze afhankelijk maken van de mens, stuit mij op een of andere manier tegen de borst. Ik zou zelf niet graag opgesloten worden, dus verlang ik dat van een beest ook niet.

Misschien is het daarom, dat de beelden op deze website mij niet los lieten. Ik voelde dat ik het voor mezelf niet kon verantwoorden om hier geen aandacht aan te besteden, maar ik voelde er tegelijkertijd eigenlijk ook niets voor om deze website te 'voeden'. Zonder verwijzing daar naar toe, echter, zou het een 'uit de lucht gegrepen, niet onderbouwd' berichtje worden. Maar zoals gewoonlijk, komt tijd, komt raad......

Toen ik een vriend aan huis vroeg of hij dit bericht ook ontvangen had, bleek dat niet het geval te zijn. Toch maar weer een bezoekje aan deze site en het eerste wat deze vriend zei was......de dierenbescherming op de hoogte brengen. Soms is de oplossing zo eenvoudig, dat je hem over het hoofd ziet.......

Gezien de geschokte wijze waarop onze vriend reageerde, ging ik er min of meer van uit dat hij dit ook zou doen. Dit bleek echter niet het geval. Hij had er wel met anderen over gesproken. Wist zelfs te vertellen dat het op TV was geweest, maar het goede nieuws(?!) was dat de katten niet altijd in het bakje hoefden te blijven, slechts totdat de botjes vervormd waren. Ik weet niet wat mij meer schokte. De waanzin van de bedenker van het geheel, of het gemak waarmee sommige medemensen deze marteling terzijde schoven omdat "het maar tijdelijk was". En dan te bedenken, dat dit de mensen zijn, die ik altijd zag als dierenliefhebbers, omdat ze er huisdieren op na houden.... Dit zette mij, voor de zoveelste keer, aan het denken over dierenliefde.

Wanneer ben je nu eigenlijk een dierenliefhebber?

Als je er een huisdier op na houdt, omdat je wel behoefte hebt aan het geven en ontvangen van liefde, maar deze wisselwerking niet aandurft met een gelijkwaardig persoon, een medemens? Als je de kat zijn natuurlijke drang tot het vogeltjes vangen tracht in te perken door het omhangen van een halsband met kattebelletjes, die hem tevens de gelegenheid verschaft om zichzelf door middel van ophanging van het leven te beroven? Wanneer je huilt omdat de hond van de buren overreden is en tegelijkertijd de TV uitzet zodat je je tere gevoelens niet verder hoeft te belasten met de schokkende beelden van de MKZ-ruiming? Wanneer je gezonde beesten met een vrachtwagen laat afvoeren, omdat je geen lijken meer wilt laten zien op TV, zodat onze medemens 's avonds zonder gewetensbezwaren een stukje vlees op zijn bord kan leggen? (Hoezo geen lijken zien) Is hier sprake van dierenliefde of egoïsme in zijn meest hypocriete vorm?

U kent ongetwijfeld wel de uitspraak, "Als je de mensen leert kennen, leer je van de dieren te houden." Men verwijt de medemens zijn beestachtige gedrag, en beweert tegelijkertijd dat men van beesten houdt. Of geldt het alleen voor de dieren, die zich onderdanig opstellen en daardoor een gevoel van veiligheid creëren? Ik weet in ieder geval dat ik het mezelf niet langer kwalijk neem dat ik geen (huis)dierenliefhebber ben. Als iedereen, die deze beruchte uitspraak graag bezigt, zijn eigen beweegredenen én zijn gedrag eens aan een diepgaand onderzoek onderwerpt, dan ben ik werkelijk benieuwd hoeveel echte dierenliefhebbers er over blijven.

Overigens was een mailtje naar de dierenbescherming voldoende om van de werkelijke feiten achter deze website op de hoogte gesteld te worden. Deze kunt u hier lezen.