Er is inmiddels veel geschreven over Sai Baba en zijn (vermeende) misbruik. Diamental was al in een vroeg stadium op de hoogte van de geruchten en we hebben ook de aanklachten gelezen die, zeker als je iets tegen Baba hebt, zeer geloofwaardig overkomen. Toch was er iets wat ons ertoe bracht om ons tot nu toe niet in deze discussie te mengen.

Zelf ben ik nooit een aanhanger geweest van wat voor geloof dan ook en zal dat (hoogstwaarschijnlijk) ook niet worden. (Zeg nooit nooit, heb ik al vroeg in mijn jeugd geleerd). Dat zegt niets over de kwaliteit van het geloof of welke meester dan ook, maar ik ben gewoon niet het type dat anderen en/of uiterlijke structuren vereert.

Ik wil wel alles onderzoeken, daarom woon ik van tijd tot tijd wel bijeenkomsten bij. Ik heb me zelfs eens als vrijwilligster aangemeld tijdens de bijeenkomst bij Moeder Amma. Destijds omdat ik geloofde dat bij een bijeenkomst van zoveel devote mensen wel een heel speciale sfeer zou hangen. In eerste instantie was ik een beetje uit het lood geslagen, want het enige wat ik in het begin kon voelen was het intense verdriet. Later hoorde ik een andere vrijwilligster ook zeggen "dat er hard gewerkt moest worden om het verdriet op te lossen, wat er in de zaal hing". Ik was dus blijkbaar niet de enige die dit zo ervoer. Naderhand was ik dubbel zo blij met mijn ingeving om er als vrijwilligster te komen, omdat ik anders hoogstwaarschijnlijk naar huis gegaan zou zijn en de kans gemist zou hebben om ook de fijne sfeer te proeven die naderhand de hal wel vulde.

Toen de afgezant van Swami Premananda, Swami Ganapatiananda, naar Nederland kwam, ben ik ook naar een bijeenkomst geweest. Toen deze man de zaal binnenkwam werd ik min of meer overweldigd door de uitstraling van intense liefde die deze man omhulde. Ik heb meegedaan met het zingen van de Bhajans en met kinderlijke nieuwsgierigheid naar het opvoeren van de rituelen gekeken. Ik was zelfs één van de gelukkigen die naderhand een persoonlijk interview met deze man kreeg. Op het moment echter, dat ik tegenover hem zat, besefte ik dat ook hij mij niet 'verder kon helpen'.

Afgelopen woensdag besloot ik een 'Swami Premananda' avond bij mij in de omgeving bij te wonen. Op deze avond werd mij met de woorden "misschien is dit wel wat voor jou" de open brief, van Nanny Brander overhandigd.

Omdat er een aantal heel wijze woorden in staan vond ik deze brief de moeite waard om te publiceren en doe dat dan ook met haar toestemming. Uit de brief blijkt dat Nanny duidelijk 'pro Baba' is. Omdat ik vind dat men een zaak minimaal van twee kanten moet bekijken heb ik er voor gekozen om een link te maken naar het Engelstalige artikel, van M.Srikanth, 'Sathya Sai Baba, the good, the bad and the ugly'.

Ik heb bewust voor dit artikel gekozen, omdat dit artikel zich in zoverre van de rest onderscheidde, dat deze man naast 'het bedrog' waarover hij uit eigen ervaring schrijft en het 'misbruik' waarover hij uit eerste hand vernomen heeft, ook schrijft over het positieve wat SAI Baba heeft voortgebracht. Dit artikel heeft dan ook niet de tendens dat het geschreven is uit persoonlijke teleurstelling. (Als één van de lezers te kennen geeft dit op prijs te stellen, wil ik het artikel wel vertalen).

Destijds heb ik een groot deel van het boek 'Trance-formation of America' in het Nederlands vertaald. Naast het mensonterende sexuele misbruik was ik werkelijk geschokt door de manier waarop bij Mind Controle* gebruik werd gemaakt van het geloof van de mensen om ze dingen te laten doen die tegen hun diepste Innerlijke Zijn ingaan. Toch is er eigenlijk niets nieuws aan het feit dat de machtstructuren achter het geloof de oorzaak is van geweld. Je hoeft maar te kijken naar al het leed wat veroorzaakt wordt door de zogenaamde 'Heilige oorlogen'.

Je zou je kunnen afvragen waarom we bepaalde geruchten al dan niet zouden willen geloven. Ik denk ook dat het belangrijker is om te kijken naar het 'waarom'. Waarom raakt een bepaald aspect de één wel en de ander niet? Waar ligt de pijn precies?

Als je er van uitgaat dat ieder gebeuren dat bepaalde emoties in je oproept een snaar in jezelf raakt, is het verstandig om je af te vragen wat voor snaar dat is. Ik kan me voorstellen dat iemand die in het verleden seksueel mishandeld en tot overmaat van ramp niet geloofd werd, geneigd is verhalen over seksueel misbruik zonder al te veel kritiek als waar aan te nemen. In feite is dit een soort van 'goedmakertje' tegenover zijn eigen pijn van zijn vroegere confrontatie met het ongeloof van anderen.

Daarnaast kan ik het ook begrijpen dat menigeen boos, agressief, maar vooral bang zal zijn bij het aanvaarden van dit soort verhalen. Waarom? Omdat het ontzettend veel pijn kan doen als je een deel van je eigen wezen ingeruild hebt voor het geloof in een ander. Op het moment dat je dit geloof kwijt raakt, verlies je een groot deel van jezelf. Beter gezegd: je word jezelf er van bewust dat je een groot deel van je eigen kracht uit handen gegeven hebt. Naast het verlies van een bepaalde zekerheid, zul je opnieuw moeten werken aan je eigen identiteit.

Sai Baba, Visjnoe, Christus, of toch gewoon mens, net als ieder ander? Maakt het uit? Is het niet zo dat alle paden naar God leiden. Is het niet zo dat God zich manifesteert in ons en alles om ons heen? Dus ook in datgene wat wij het kwade noemen en trachten te veroordelen?

Wat is Waarheid? Zoals ik in onze introductiebrief al schreef: "Wij weten uit ervaring dat 'De Waarheid' relatief, verbonden met de ervaringswereld van degene die hem omschrijft en bovendien aan verandering onderhevig is."

Als laatste zou men zich nog af kunnen vragen waarom men zich geroepen voelt om een oordeel over de ander te vellen. Ik moet hierbij denken aan de woorden van Jezus: "Zij die zonder zonden is, werpe de eerste steen".

Ik voel me dan ook beslist niet geroepen om mijn persoonlijke mening in deze te ventileren, die is alleen voor mij interessant. Ik hoop echter wel dat ik een bijdrage heb kunnen leveren, waarmee u iets kunt. Ik besluit dan ook met de zinnige woorden uit de brief van Nanny:

Wij zijn met onze beperkte vermogens eenvoudigweg niet in staat om die Waarheid te bevatten. Daarom moeten wij op ons hart vertrouwen. Ons hart alleen kan ons - en ieder voor zich - vertellen wat voor ons als waarheid geldt.

* Wil je meer weten over Mind Controle? Bezoek dan onze zuster-site Mufooz.