Via de media worden we vaak op de hoogte gesteld van het fenomeen nieuwe Tijds Kinderen. Vaak op een min of meer sensationele manier, men moet immers het publiek binden.

Eén van de kenmerken die gegeven wordt, en waar veel aandacht aan besteed wordt, is dat ze emotioneel gevoelig en kwetsbaar zijn. Wanneer er onvoldoende rekening gehouden wordt met het feit dat de kinderen lichamelijk en emotioneel kwetsbaar zijn, kan dit zich bijvoorbeeld uiten in voedselallergieën, voedselintolerantie en sociale angsten. Klachten die hieruit voort kunnen komen zijn buikpijn, hoofdpijn, darmklachten, vermoeidheid, depressiviteit en druk gedrag. (Kunnen, niet moeten).

Aangezien er erg veel aandacht aan dit aspect van deze kinderen gegeven wordt, kan men de indruk krijgen dat deze Nieuwe-tijds-kinderen een equivalent vormen voor probleem-kinderen. Reden waarom menigeen argwanend tegen dit fenomeen aankijkt.

Het feit dat we nu pas opmerken dat onze kinderen 'anders' zijn, is dan ook eerder een gebrek aan onze kant, dan een gebrek bij de kinderen. De voorlichting is dan ook niet bedoeld om te fungeren als een soort van vrijbrief voor vervelende kinderen, maar eerder een initiatief om de ouders bekend te maken met de behoeften van hun kinderen.

De vraag die men steeds vaker hoort is: "zijn die kinderen wel zo anders?"

Steeds vaker hoor je dat volwassenen zich in de aspecten van deze Nieuwe Tijds Kinderen herkennen. Bovendien is het volgens mij zo dat alle kinderen lichamelijk en emotioneel kwetsbaar zijn. Ze zullen het alleen op verschillende wijzen naar buiten brengen.

Het lijkt mij overigens logisch dat de kinderen, die in deze tijd geboren worden, anders zijn dan de kinderen die een halve eeuw geleden geboren werden. De tijden zijn ook anders. De ouders zijn anders. Het is logisch dat een kind, dat opgroeit in een maatschappij, die gericht is op overleven, anders bekeken zal worden dan kinderen die opgroeien in een maatschappij waarin de ouders steeds meer hun eigen spiritualiteit gaan ontdekken.

Kinderen in deze tijd (van haast, drukte) ontwikkelen allerlei dingen die ze vroeger niet deden (gedragspatronen omdat pa en ma het te druk hebben). Veel gevoelige mensen werden vroeger ook niet begrepen en gewaardeerd. Wie garandeert dat deze ouders nu niet hun kinderen gaan gebruiken om alsnog hun eigen pijn te helen en zichzelf te onderscheiden door hun kinderen dit Nieuwe Tijds etiket op te plakken?

Het platform 'Nieuwe Tijds Kinderen' schrijft dan ook terecht: "Er zijn voor gedragsproblemen vele oorzaken aan te wijzen". Het is dan ook niet zo dat ieder kind, dat een label opgeplakt krijgt als hyperactief of autistisch, handelt vanuit een intuïtief weten. Iedereen heeft een intuïtief weten, maar niet iedereen handelt hiernaar. Terecht wordt er vaak opgemerkt dat zowel met de kinderen, als met de ouders gewerkt moet worden.

Ik ben zelf in de gezegende positie om een kind van Deze Tijd optimaal te zien opgroeien. Puur en alleen omdat de moeder naar haar eigen gevoel luistert. Naar haar eigen intuïtie ten opzichte van dit kind, en dat is een gave die we allemaal meekrijgen. Zwangere vrouwen staan per definitie open voor de behoeftes van hun ongeboren kind. Ook na de bevalling hebben ze een verhoogde intuïtie, waardoor ze in staat zijn om zich zuiver op de behoeften van hun kind in te stellen.

Helaas komt het al te vaak voor dat de jonge (en vaak dus onervaren) moeders bedolven worden onder gedragsregels, die bovendien met de regelmaat van een klok schijnen te veranderen. Was het in mijn tijd zo dat het kind uit gezondheidsoverwegingen op de buik moest slapen, tegenwoordig wordt er verteld dat dit gevaarlijk is!

Het grote voordeel echter van dit continue veranderen van gedragsregels, is dat men ook gaat twijfelen aan de waarde er van. Toen de wijkverpleegster het niet kon nalaten om deze prille moeder te vertellen dat ze haar kind niet op de zij mocht laten slapen, antwoordde ze met: "Mijn kind slaapt het beste op haar zij, dus ik neem zelf de verantwoording." En ik denk dat ze daarmee een belangrijk element aangestipt heeft: verantwoording.

Deze moeder, die het woord spiritualiteit niet in haar mond neemt, is volledig afgestemd op haar kind. Ze dringt niet aan als het niet wil eten, maar maakt er ook geen punt van als de kleine twee flessen kort op elkaar neemt. Ze voelt aan wanneer er echt iets met haar loos is en ze heeft zelfs opgemerkt dat het kind in bepaalde omgevingen zich niet prettig voelt. En het belangrijkste, ze zet hier haar eigen belangen opzij en luistert naar de behoeftes van haar kind.

Het kind huilt dan ook alleen maar uit frustratie, als ze merkt dat ze haar lichaam nog niet onder controle heeft. Of om aan te geven dat ze iets (niet) wil. Het is een vrolijke baby, die al vrijwel direct na de geboorte duidelijk contact begon te leggen met haar omgeving en daar, zo klein als ze is, ook al in slaagt.

Ik weet zeker dat er veel meer van dit soort baby's zijn en ik vind het jammer dat hier niet eens aandacht aan wordt geschonken, want naar mijn inziens is dit echt een Kind van Deze Tijd. Een kind dat met haar volle bewustzijn geboren is en dat dan ook duidelijk naar buiten brengt. En ik denk dat dit voor vele kinderen mogelijk is, als de ouders op de juiste manier op het kind reageren. Waarbij ik wil benadrukken dat ook deze ouders hun problemen hebben en in het geheel niet perfect zijn. Of misschien juist wel. Kwestie van perceptie!

Ik denk dat we heel voorzichtig moeten zijn met het hanteren van de term Nieuwe Tijds Kind. Het zou een ontwikkelingsbelemmering kunnen zijn om je kind een etiket op te plakken, vooral omdat hierbij vaak gesuggereerd wordt dat deze kinderen geboren zijn met een bepaalde taak, nl. de wereld te redden.

Op de pagina van het platform Nieuwe Tijds kinderen, wordt dit aspect gelukkig op een nuchtere manier benaderd, hoewel ik ook hier de zin tegenkwam dat de kinderen een 'Taak' op aarde hebben. Hebben wij dat niet allemaal? Kinderen hebben, net als wij volwassenen een behoefte aan veiligheid. En het is onze taak om hen die te bieden. "Het is heel belangrijk dat je deze kinderen in hun waarde laat (geldt dat niet voor alle mensen?! WMF). Je moet niet proberen om hen te vormen", lees ik in een artikel over New Ages Kids. Laten we dat dan ook vooral niet doen, ook niet door extra druk op hun schouders te leggen, ontstaan uit onze eigen verwachtingspatronen, al dan niet gerechtvaardigd.

Ik hoorde laatst een mooie metafoor; "Wij werken allemaal samen aan hetzelfde wiel. Ieder onderdeel kun je zien als één spaak. Haal die spaak er uit (*of overbelast hem. WMF.) en we hebben een onstabiel wiel."

Moeten wij het wiel opnieuw uitvinden?