Over de kracht van de onvoorwaardelijke liefde.

.... Yasmin Verschure
Uitg. 2001 Shanti
Boekrecensie door W.M.F. Leuver

Hoewel het derde boek van Yasmin Verschure het eerste boek was dat ik van haar onder ogen kreeg, is Yasmin geen totaal onbekende voor me; Destijds was een artikel van haar, dat gelijktijdig in hetzelfde tijdschrift verscheen met een artikel van mijn huidige partner Harrie de Kroon, aanleiding om mijn eerste (gepubliceerde) artikel 'Zalig zijn de onwetenden van geest' te schrijven.

Zoals Yasmin in haar boek schrijft: "Ware schepping, ware creativiteit kun je niet dwingen. Het is er of het is er niet. Het is steeds wachten op de juiste impuls."

Ook dit boek bleek, net als haar artikel destijds, voor mij de juiste impuls. Het viel vlak voor het vertrek naar Hongarije (dat eerst niet door dreigde te gaan) in de bus en werd hierbij mijn begeleiding en tevens de aanleiding om de belevenissen tijdens deze 'Vision Quest' op papier te zetten.

Yasmin noemt Zuid-Afrika "een schitterend voorbeeld van de zichtbare dualiteit in de stof" en dat is het dan ook. Yasmins boek is, zoals de titel al doet vermoeden, een totale liefdesverklaring aan het menselijke ras, blank en zwart; symbool voor onze eigen innerlijke strijd.

Leven in Hongarije en het lezen van dit boek, bleek naast een 'goddelijk duwtje in de rug' haast een schoolvoorbeeld van synchronisiteit. Hierdoor werden naast de scherpe tegenstellingen ook de overeenkomsten sterk geaccentueerd en durf ik volmondig de stelling te onderschrijven dat de strijd, die in de buitenwereld zichtbaar gemaakt wordt, in jezelf bestreden dient te worden.

'Liefde is Al wat Is' blijkt (gelukkig) geen zoetsappig samenraapsel waarin angstvallig op (v)(h)eilige grond gewandeld wordt. Nee, Yasmin schroomt er niet voor om met evenveel liefde talloze heilige huisjes omver te halen. Ze schuwt hierbij ook delicate onderwerpen als de 'duistere kant' van Sai Baba en de 'nieuwe afgoden' van de Nieuwe Tijds beweging niet. Duidelijk geeft ze in haar bewoordingen, die gebaseerd zijn op eigen ervaringen, aan dat de medaille twee zijden bevat. Ze licht toe dat licht en duisternis slechts twee zijden zijn van dezelfde medaille en schuwt daarbij zelf geen van beide zijden. Beide worden op nuchtere, kritische wijze belicht, zonder dat ze daar een waardeoordeel aan hecht.

Het boek bestaat uit verschillende facetten. Het begint met een toelichting van zaken als licht en duisternis, oordelen en veroordelen, kortom, alledaagse zaken waar ieder mens mee geconfronteerd wordt en ons tevens de kans geeft om te laten zien wie we werkelijk zijn. Daarbij laat ze het niet na om ons te wijzen op het belang van het leven in het hier en nu, om daarna over te gaan op een aantal ontwikkelingen en reizen die de aanloop vormen van deze reis naar Zuid-Afrika, welke vervolgens de spil is waar dit boek om draait.

De reis door Zuid-Afrika zelf is geschreven in de vorm van een dagboek waarin Yasmin, naast de feitelijke gebeurtenissen, een aantal van haar spirituele denkbeelden verweven heeft. De oplettende lezer zal in staat zijn de transformatie 'mee te voelen', die zich gedurende deze reis voltrokken heeft. Hoewel Yasmin naast haar ervaringen wel schrijft over haar emoties, kreeg ik tijdens het lezen de indruk dat ze veel van haar persoonlijke gevoelens tijdens deze reis achterwege liet.

Verder kreeg ik tijdens het deel over Zuid-Afrika het gevoel dat er iets essentieels ontbrak en dat ze slechts het 'topje van de ijsberg' liet zien. Ik kreeg de bevestiging hiervan in het hoofstuk dat volgt op het hoofdstuk over 'Thuis Komen'. In dit hoofdstuk; 'Liefde is onze Inwijdingsweg', zet Yasmin in schitterende bewoordingen haar conclusies neer; "De paradox dat we enerzijds zo naar liefde streven en daar tegelijkertijd zo bang voor zijn, eindigde destijds in de kruisiging van Jezus. Werkelijke liefde toelaten betekent kruisiging van je zelf."

En hierbij vertolkt ze mijn inziens het ware thuiskomen!