Hommage aan Pamela Hemelrijk†,
een fantastische, dissidente tante met ‘ballen’!
Linsky
“Ik kan de tv haast niet aanzetten tegenwoordig of mijn bloed begint te koken.”
Pamela Hemelrijk (1947 - 2009)
Pamela Hemelrijk (Amsterdam, 3 juli 1947 – aldaar, 28 september 2009) was een Nederlands journaliste en columniste. Vandaag 28 september, 3 jaar geleden gaf zij de geest na wat ik geloof een ‘gebroken’ hart!
Tot 2002 schreef zij artikelen en columns voor het Algemeen Dagblad. Nadat twee columns van haar door het AD werden geweigerd plaatste ze haar column “I saw a dead man win a fight” over de moord op Fortuyn en rol van politiek en media op De Gezonde Roker. Het AD sommeerde haar en Theo van Gogh de column te verwijderen.
Daaraan gaf Hemelrijk geen gevolg. In 2002 werd ze geschorst, volgens het AD omdat ze bij de uitreiking van de Nieuwspoortprijs voor de beste verkiezingscampagne iemand met een taart wilde bekogelen, maar Hemelrijk sprak dat tegen. Verder zou ze volgens het AD tegen de algemeen manager van Nieuwspoort gevloekt en gescholden hebben toen hij haar vroeg het perscentrum te verlaten. Het AD wilde haar in 2003 ontslaan; de rechter stak daar echter een stokje voor.
Tot 2006 schreef Hemelrijk columns voor Metro. Daarnaast werkte zij twaalf jaar voor het ANP. Verder werkte zij mee aan een aantal websites, zoals De Gezonde Roker (waarover Theo van Gogh de eindredactie voerde), ONS Nederland, KlokkenluiderOnline, de website van Stichting Sociale Databank Nederland, Frontaal Naakt, HetVrijeVolk.com, Hoei boei en Meer Vrijheid.
In haar columns gaf ze blijk van een Libertarische visie en richtte ze haar pijlen voornamelijk op politici en de Nederlandse overheid. Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2006 trad Pamela op als lijstduwer voor de partij Nederland Transparant.
Journaliste en columniste Pamela Hemelrijk is op 28 september 2009 (62 jaar) overleden. Zij stierf plotseling aan een hartstilstand.
Vrijdag, is het 3 jaar geleden dat zij de geest gaf na wat ik echt geloof een ‘gebroken’ hart! Gefrustreerd door een maatschappij die blind, doof, stom en ongelooflijk hypocriet is. Zij was de vrouw die door het linkse establishment werd uitgekotst, verguist en gehaat omdat ze haar goed gefundeerde mening nooit onder stoelen of banken stak en deze dan ook altijd op felle en gepassioneerde wijze verwoorde.
Alles waarvan zij overtuigd was en waarover zij schreef is heden ten dagen even actueel als indertijd.
Natuurlijk is er zo ontzettend veel te vertellen over deze bijzondere vrouw, maar alles zou feitelijk enkel afbreuk doen aan wie ze werkelijk was. Laat daarom de inspirerende woorden van haarzelf en hen die haar bewonderden voor zichzelf spreken.
"Pamela is gek, fanatiek, lastig, ongeleid en niet te temmen. Als ze mij weer eens kapittelde in een stukje, omdat wat mij betreft 'Belgrado kan worden platgegooid', zoals ze me citeerde, dacht ik: tuttebel. Maar juist die verbetenheid om door te vechten tegen wat zij als onrecht ziet, maakt mevrouw zo'n achtenswaardige columnist. Haar ene talent is die woede van de ontketende, haar andere de aanstekelijkheid waarmee ze ons van haar bevindingen verslag doet. Besef dat de Pamela Hemelrijks meer dan ooit nodig zijn. Konden we maar zonder, nietwaar meneer Melkert?" Theo van Gogh, 30 juli 2002
“Want laten we elkaar geen mietje noemen: nimmer, in the history of human conflict, hebben de media en de machthebbers in dit land zich zo eendrachtig uitgesloofd om gans een volk op te hitsen tegen één man.” Dit was wat zij schreef naar aanleiding van de moord op Pim Fortuyn in haar column Ziende Blind.
Ook ten aanzien van de algemene islamisering van Nederland en de rest van europa was zij helder en duidelijk over haar overtuiging en nam zij geen blad voor de mond.
“Op gevaar af dat u uw buik inmiddels boordevol heeft van gezeik over de multiculturele samenleving, wil ik u toch iets vertellen wat u nog niet weet. Namelijk dat de massale moslim-immigratie naar West-Europa niet zomaar uit de lucht is komen vallen. Zij is een rechtstreeks gevolg van een Europese richtlijn, die in 1975 geruisloos is bekokstoofd.” Uit: Olie voor moslim-immigratie
'Kritiek op eigen nest vergt moed', las ik gisteren in deze krant. Dat sloeg uiteraard op het u inmiddels overbekende islamitische PvdA-boegbeeld Ayaan Hirsi Ali, die met de dood is bedreigd omdat zij in Rondom Tien heeft verklaard dat de Islam een achterlijke cultuur is. Je blijft lachen met die media: 5 maanden geleden was Pim Fortuyn een racist en een fascist, omdat hij dat beweerde; thans is Hirsi Ali een heldin, omdat zij hetzelfde zegt. Ze heeft uiteraard ogenblikkelijk politiebescherming gekregen. (Zíj wél.) Uit: Kritiek op eigen nest vergt moed
“Wij moeten elkaar leren vergeven”, luidde de kop op de een of andere opiniepagina. Daar stond ik paf van. Waarvoor moeten wij die 1 miljoen moslims in godsnaam vergiffenis vragen? Voor het feit dat we met z’n allen 10 miljard hebben gelapt om ze aan woningen, uitkeringen en kinderbijslag te helpen? Voor het feit dat we een landelijk netwerk van discriminatiemeldpunten hebben opgericht om te voorkomen dat ze worden geweigerd in een disco? Voor het feit dat we onze eigen bestemmingsplannen met voeten treden om de bouw van hun moskeeën mogelijk te maken? Voor het feit dat Achmed Aboutaleb, de excuusallochtoon van de A’damse PvdA, thans al door het Parool wordt getipt als de volgende burgemeester van Amsterdam? (Dat had zelfs ik, met al mijn doemscenario’s, niet durven voorspellen: dat de hoofdstad van Nederland binnen afzienbare tijd zou worden geleid door een moslim-burgemeester. En dat nog wel dankzij de moord op Theo van Gogh.” Uit: Deel-1 Pamela Hemelrijks toespraak voor het Meervrijheid politiek café
“Ondertussen heb ik al diverse politici horen oreren dat “veiligheid op straat bij jezelf” begint, net als een beter milieu. En dat terwijl de overheid zelf de twee grootste milieuschandalen op zijn geweten heeft uit de geschiedenis, namelijk de BSE-crisis en de miljoenen kilo’s arsenicum die er tot op de dag van vandaag in verduurzaamd hout worden gepompt. En ons ondertussen maar miljoenen aan milieuheffingen afpersen.” Uit: Deel-2: http://www.meervrijheid.nl/?pagina=1071
“Telkens als ik en plein publique verklaar dat ik het socialisme beschouw als een perverse ideologie; dus niet als een op zichzelf loffelijk en nastrevenswaardig ideaal dat helaas in de praktijk faalt door tegenwerking van gewetenloze egoïsten, maar als een intrinsiek onrechtvaardig en immoreel, om niet te zeggen crimineel systeem, dat onvermijdelijk gedoemd is om uit te draaien op totale zelfdestructie of totale dictatuur (ja hoor eens, zo denk ik er nu eenmaal naar eer en geweten over, en dan kun je daar ook maar beter rond voor uitkomen, zeg ik altijd maar) dan valt dat in het algemeen nogal slecht.” Uit; Antisocialistisch manifest
“Waarom nemen we geen voorbeeld aan de bevolking van de Oekraïne? Waarom gaan we niet net zo lang met z'n allen op de Dam bivakkeren tot die misselijkmakende parasieten zijn opgesodemieterd met hun verkennende structuurnota's en hun faciliterende beleidsnotities? Of beter nog: waarom stoppen we niet gewoon massaal met belasting betalen? Onder het motto: sluit ons maar op met z'n honderdduizenden, als je kan. Het is de enige vreedzame manier die ik nog kan bedenken om een onvervalste burgeroorlog te vermijden. Want die gaat bij ongewijzigd beleid, onafwendbaar komen.” Uit Haat
“De rest van het bankwezen werd, zoals u weet, door de overheid gedwongen om “ook kansarmen toegang te verschaffen tot kredietfaciliteiten”. De Community Reinvestment Act uit 1977 verbood hen hypotheken te weigeren aan achterstandsgroepen, op straffe van zware boetes. Het uitsluiten van deze groepen werd door de overheid namelijk als rassendiscriminatie aangemerkt, omdat vooral “afro-Americans, latino’s en Hispanics” in deze categorie vallen. Betaalbare woonruimte voor iedereen moest er komen! De kloof tussen arm en rijk moest gedicht! Iedereen heeft recht op een fatsoenlijk bestaan!”
“Deze boodschap werd er niet alleen ingehamerd door linkse presidenten als Carter en Clinton, maar net zo hard door rechtse kapitalisten als George W. Bush. Hij heeft het in een speech uit 2002 zelfs letterlijk gezegd.” Zie het filmpje:
“Je zou zweren dat je Wouter Bos hoort, als je dat filmpje aanschouwt. Maar het is toch heus de reactionaire rechtse kapitalist Bush die hier aan het woord is. Rara, hoe kan dat?” Uit Waarom ook rechtse regeringen linkse maatregelen nemen
Toespraak Pamela Hemelrijk 6-5-2003, Mediapark
Lang voor de "herdenkingssoap rond Fortuyn", zoals ze dat graag noemen, was begonnen, wisten de media al te melden dat de opkomst zeer gering zou zijn. Geen vergelijk in elk geval met "de orgie van hysterisch rouwbeklag", zoals ze dat graag noemen, van een jaar geleden.
Ach, ze zijn zo eenvoudig van geest hier op het Mediapark, moet u maar denken; een korte plechtigheid voor een uit de weg geruimde premier vinden ze zwaar overdreven, maar het overlijden van een quizmaster die al twintig jaar dood is, dat hebben ze deze week met omfloerste trom in alle toonaarden herdacht. U weet wel; die vent waar je vroeger een auto kon winnen als je het goeie gordijn aanwees. Dat is hún grote held, zullen we maar zeggen.
Hoe dan ook, als ik de pers geloven mag, dan is nu, één jaar na dato, de volkswoede over de moord op Fortuyn zo goed als weggeëbd.
NOU, BIJ MÍJ NIET!
Want never, in the history of human conflict, hebben de pers en de politiek in dit land zich zo eendrachtig ingespannen om gans een volk op te hitsen tegen één man. En dat ben ik nog lang niet vergeten. Een man die voor zover ik weet niets had misdreven, behalve dan dat hij aan de verkiezingen wilde deelnemen. In een land dat zichzelf altijd zo graag mag bewieroken als "het meest democratische en liberale ter wereld".
Omdat ik zo langzamerhand een naam heb op te houden als auteur van geweigerd proza, dacht ik: ik lees u uit twee stukjes voor die de krant nooit hebben gehaald. Dan zijn ze toch nog ergens goed voor. Het eerste dateert van kort voor, en het andere van vlak na de moord.
Animal Farm
"Wat de Paarse partijen fout doen, dat zij steeds meer terrein verliezen aan Fortuyn, of het tij nog te keren was, en zo ja: hoe. Dat was het gespreksonderwerp bij B & W. Want de kiezer heeft immers altijd gelijk, in een democratie?
O stellig! Riepen de Paarse woordvoerders. Ze gingen kritisch naar zichzelf kijken! Ze gingen De Hand In Eigen Boezem steken! "Hoe dan?" vroeg Paul Witteman.
"Door beter over het voetlicht te brengen wat er allemaal wél is bereikt", zei D66.
"Door ons sterker te profileren ten opzichte van onze coalitiepartners", zei de VVD.
"Door de peilingen te relativeren", zei Groen Links (dat om onverklaarbare redenen ook met de Paarse machthebbers aan tafel zat. Terwijl die partij toch eigenlijk oppositie behoort te bedrijven.)
"Door permanent campagne te gaan voeren in plaats van eens in de vier jaar", opperde de PvdA.
"Door duidelijk te maken dat die gasten van Leefbaar Nederland óók regentesk zijn", zei Groen Links, "want dat zijn allemaal mannen."
Het was hoogst vermakelijk. Ze zaten zich met z'n allen af te vragen waarom hun frietenkraam klanten verloor, maar het kwam in hun benevelde brein niet op dat het wel eens aan de kwaliteit van de friet zou kunnen liggen. Het enige waar ze zich druk over maakten was de marketing. "Ja!" riepen ze eendrachtig. "Ja! We zijn tekortgeschoten! Maar we gaan ons leven beteren! We gaan voortaan twee keer zo veel reklame voor die oneetbare frieten maken! Op kosten van de kiezer! Dat beloven we plechtig!
Je kunt natuurlijk ook proberen de consument te dwingen om je patat te vreten, als ie het uit zichzelf niet doet. Daar is Mark Kranenburg een voorstander van. (U weet wel; die journalist die voor de Wiardi Beckman Stichting werkt.) Hij gewaagde laatst in de NRC van een "algemeen ongeloog in de huidige generatie politici", en concludeerde daaruit dat deze verkiezingen niet zozeer een strijdóm, als wel een strijd mét de kiezer gingen worden. Met andere woorden: de kiezer mag van Mark Kranenburg wel kiezen, maar alleen op de door Mark Kranenburg en consorten voorgeschreven wijze. Doet de kiezer dat niet, dan moet hij bestreden worden.
Parbleu! Zo dacht Stalin er ook over!
Nu zijn Paarse troetelkind op een historische verkiezingsnederlaag afstevent, wil Mark Kranenburg de democratie afschaffen. En hij is de enige niet. In diezelfde B & W uitzending hoorde ik Thom de Graaf, genuanceerd als altijd, beweren dat de kiezer in een democratie niet altijd gelijk heeft. Het VVD-lid Kamp noemde het zelfs "een holle frase", dat in een democratie de kiezer altijd gelijk heeft; als er in Den Haag pardoes een nieuwe partij bijkomt, die zomaar oppositie gaat plegen (of, zoals Kamp het uitdrukte: groepen tegen elkaar óp gaat zetten), ja, dán was het natuurlijk einde verhaal, volgens Kamp. Want dan had je geen stabiel bestuur meer, volgens Kamp.
Tiens! Zo dacht Videla er ook over!
Heeft u het ook in de gaten? De varkens van Animal Farm hebben hun intrek genomen in het huis van de boer, en beginnen op hun achterpoten te lopen!"Natuurlijk", knorren zij, "hebben de kiezers altijd gelijk! We zijn per slot van rekening niet voor niks een democratie! Maar u moet begrijpen: sommigekiezers hebben nou eenmaal meer gelijk dan andere! "
Ik zie nog aankomen dat de Paarse regenten straks de stembusuitslag naast zich neer gaan leggen! Met het argument dat de kiezers dit keer helaas massaal de verkeerde keus hebben gemaakt! Wie zal ze tegenhouden? Mark Kranenburg in elk geval niet, vrees ik.
Dat laatste was indertijd bedoeld als een sarcastische overdrijving, maar ziedaar! Het is nog werkelijkheid geworden ook. Dat handjevol technocraten op het Binnenhof is er met vereende krachten in geslaagd de stembusuitslag naast zich neer te leggen. Het massale verzet tegen de gevestigde politiek is vakkundig de kop ingedrukt. In minder dan één jaar.
En dan tot slot het eveneens geweigerde stukje dat ik voor 15 mei 2002 had ingeleverd. Verkiezingsdag dus.
'I saw a dead man win a fight'
Na de begrafenis van Fortuyn heb ik deze brief bij Gerard Spong op de bus gegooid:
Geachte heer Spong,
Een democratie waar de regering, omringd door lijfwachten, bij de begrafenis van een uit de weg geruimde oppositieleider op de eerste rij zit, om vervolgens de kerk via de achterdeur te verlaten, is opgehouden een democratie te zijn. Mijn laatste hoop is op u gevestigd: u bent volgens mij de enige die moedig, schrander, welbespraakt, en bovenal waarheidslievend genoeg is om de fakkel over te nemen. Ik doen, uit naam van de persvrijheid, een dringend beroep op u om uw diensten aan te bieden aan de Lijst-Fortuyn. Mijn stem heeft u.
Ze zeggen wel eens dat Kok "de regie kwijt is", maar bij de begrafenis van zijn aartsvijand had hij de touwtjes weer stevig in handen, ere wie ere toekomt. Tot in de preek van de bisschop en de lijkrede van de broer herkende je zijn vale klerkenjargon: "…de overigens begrijpelijke woede en boosheid, die niet mag ontaarden in geweld…"; de vermaning om, net als de barmhartige Samaritaan, "solidair te zijn met onze medemensen in vreemde gebieden, die geteisterd worden door honger en oorlog…"
Het leek waarachtig wel of het overbekende PvdA-standpunt inzake immigratie zelfs hier nog aan de man moest worden gebracht. De tekst van de broer was, zo te zien, tevoren door de RVD aan de pers uitgedeeld. Maartje van Weegen liet zich in haar zenuwen ontvallen dat "de broer van Fortuyn, die in overleg met het kabinet…"
"…deze plechtigheid heeft georganiseerd", vulde ik aan. Maar ze maakte haar zin wijselijk niet af. Ik heb overigens niet de indruk dat die broer veel in te brengen heeft gehad, te oordelen naar het feit dat de ereplaatsen in de kerk waren ingeruimd voor Fortuyns grootste aartsvijanden. Bob Smalhout mocht geen lijkrede houden voor zijn vriend, "omdat er was gekozen voor slechts één spreker". (Eveneens in overleg met het kabinet, neem ik aan.)
Moet u horen. Fortuyn zijn lijk was maandag nog niet koud, of NOVA belde op. Maandenlang had ik zitten hopen op een kans om het in één van hun praatprogramma's te mogen opnemen voor Fortuyn. Maar niemand vroeg me. Terwijl ik toch behoorlijk onorthodoxe dingen schreef. En NU was ik ineens welkom om aan hun schijnheilige in-memoriams te komen meewerken.
Ik heb ze laten weten dat ik nooit meer iets met de Hilversumse media te maken wilde hebben, omdat ik ze rechtstreeks verantwoordelijk houd voor wat er is gebeurd; dat ze dit varkentje nou ook maar moesten wassen met behulp van hun vaste paarse stamgasten Bram Peper, Hans van Mierlo, Boudewijn Büch, Maurice de Hond, Elsbeth Etty, Felix Rottenberg, Hubert Smeets, Jort Kelder, Willem Breedveld, Hans Wansink, Mark Kranenburg, Stephan Sanders, Joost Zwagerman, Marcel van Dam, Frits Abrahams, Rob de Wijk, Youp van 't Hek, en Freek de Jonge; dat ik spúúg op hun talkshows, en dat ik mezelf een dure eed heb gezworen nooit meer één voet in hun studio's te zetten zo lang als ik leef. (Vrijdag hoorde ik iemand - ik geloof dat het de massapsycholoog Henri Beunders was - pleiten voor een parlementaire enquête over de rol van de pers in de affaire-Fortuyn. Het zal mij een waar genoegen zijn daar mijn hart te luchten als het ooit zover mocht komen. Maar dan zullen ze me wel wéér niet uitnodigen, als ik ze een beetje ken.)
Ergens in het huis van Fortuyn moet nog een fax rondzwerven, die ik maandagmiddag had verzonden. Het was een kopie van de laatste Intomart-peiling, die voorspelde dat de LPF de grootste partij zou worden. In de marge had ik gekalkt: "Zul je voortaan héél voorzichtig zijn op straat? Ik houd nu rekening met aanslagen."
Een uur later was ie dood. Ik meld het maar even; dadelijk denkt de politie nog dat het een dreigbrief was, of dat ik van die aanslag heb afgeweten.
En dan te bedenken dat ik al de koning te rijk zou zijn geweest als Pim Fortuyn de kans had gekregen om één zetel in het parlement te veroveren, teneinde de oppositie weer een échte stem te geven. Meer verlangde ik niet. Een kinderhand is gauw gevuld.
U realiseert zich toch hopelijk wel waaróm ze het nu op het Binnenhof zo in hun broek doen allemaal? Als de kandidaten van de lijst-Fortuyn zoveel stemmen halen dat zij in de regering doordringen, dan krijgen zij niet alleen toegang totde notulen van de ministerraadsvergaderingen van de afgelopen maanden, maar ook tot de dossiers van de Geheime Dienst. En ik vrees dat deze demissionaire regering geen middel zal schuwen om dat te verhinderen.
Donderdagmiddag - de dag voor de begrafenis - ben ik naar Rotterdam gegaan, omdat de drie publieke zenders in alle talen zwegen over de tienduizenden mensen die daar voor de kathedraal waren samengedromd om langs de kist te defileren (wachttijd: 3,5 uur). Pas in het 8-uur Journaal, dat blijkbaar de exclusieve rechten had gekregen, doken de eerste beelden op. Het is onvoorstelbaar, maar terwijl zich in Rotterdam het grootste wereldnieuws uit de parlementaire geschiedenis voltrok, schotelden Nederland 1, 2 en 3 ons voetbal, natuurfilms en spelletjesprogramma's voor. En - geloof het of niet - de herhaling van een oud hielenlikkerig interview met Wim Kok.
CNN proberen dan maar? "Nou moet ik toch waarachtig", dacht ik bij mezelf, "mijn toevlucht nemen tot een buitenlandse zender om er achter te komen wat er in Rotterdam gaande is. Het lijkt goddomme wel oorlog!"
Bij de dranghekken op de Mathenesserlaan raakte ik aan de praat met een verslaggever van de Observer, die het schouwspel verbluft stond gade te slaan. Het verbaasde hem vooral dat er in geen velden of wegen pers te bekennen was; geen radio, geen tv, geen fotografen, niets van dat alles. Wij waren de enige twee persvertegenwoordigers, de Observer en ik. (Behalve dan een cameraploegje van TV-Rijnmond, dat er trouwens niet door mocht van de politie.)
"Apparently", zei ik vals, "the Dutch public broadcasting organizations consider this a local event".
Samen wandelden we langs de queuende Rotterdammers. "Wat staat er op die vlag?" vroeg de Observer. "Stop left-wing dictatorship", vertaalde ik. "Hoe zou jij deze bijeenkomst beschrijven?" vroeg de Observer. "Als een massale en vernietigende motie van wantrouwen van het Nederlandse volk aan het adres van de Nederlandse regering", zei ik.
"Mij doet het denken", zei de Observer dromerig, "aan de tijd dat ik nog correspondent was in het Oostblok. En aan een gedicht op een oud Schots oorlogsmonument, dat gewijd is aan de famous battle of Otterborn. Geef je bloknootje, dan zal ik het even voor je opschrijven:
….For I have dreamt a dreary dream
Beyond the Isle of Skye;
I saw a dead man win a fight
And I dreamt that man was I."
Met de meeste hoogachting,
Pamela Hemelrijk.
Pamela Hemelrijk geeft haar visie op Monica Lewinsky.
In deze aflevering te gast: Pamela Hemelrijk, columniste bij het 'Algemeen Dagblad'; Roland Fagel, directeur van uitgeverij Van Gennep; interview met Monica Lewinsky, medewerkster/stagiaire bij het Witte Huis en bekend van de 'Lewinsky-affaire' met president Bill Clinton van de VS, interviewer Jon Snow, in opdracht van Barend&Van Dorp.Henk van Dorp, Frits Barend en Jan Mulder geven hun mening over Monica Lewinsky, de Amerikaanse stagiaire in het Witte Huis die bekend werd door een affaire met president Bill Clinton.
Pamela Hemelrijk over de zaak Paul Quekel vs Delta Lloyd
En om te besluiten dit verhaal, omdat het vrijwel nergens meer te lezen is:
AARDIGE WAHID
Pamela Hemelrijk, Metro 15/08/2006
Die aardige Wahid kan toch geen terrorist zijn ? kopt het NRC van Zaterdag op de voorpagina. De teneur van het artikel: moslims in Londen kunnen maar moeilijk geloven dat hun opgepakte geloofsgenoten terreurdaden zouden hebben beraamd. Zij vermoeden een complot van politie en inlichtingendiensten, die met dit soort nep-successen het eigen imago proberen op te poetsen.
Het NRC deelt deze achterdocht, zo te zien, want de Islamitische complotdenkers worden uitvoerig aan het woord gelaten. Als we de NRC-correspondent in Londen, ene Floris van Straaten, mogen geloven, dan was Wahid de meest geliefde bewoner van de (etnisch zeer gemengde) wijk Walthamstow. Floris heeft in die wijk althans "niemand kunnen vinden die ook maar een kwaad woord spreekt over Wahid". (Kom op nou Floris! Niet eentje? Heb je in die hele 'gemengde wij' niet ene sterveling kunnen vinden met een afkeer van moslims in het algemeen, en van Wahid in het bijzonder?).
Om te bewijzen hoe razend populair Wahid is, zowel bij moslims als bij niet-moslims, laat onze Floris vervolgens drie boezemvrienden van Wahid opdraven. De twee "zwarte" fans, Mohammed en Darren, zijn uiteraard allebij academisch gevormd; de witte Wahid-supporter, ene Melvin, is een eenvoudige winkelbediende. Maar alle drie weten ze zeker dat Wahid er is ingeluisd. Mohammed kent Wahid al van kindsbeen af, en zou het "Als goede vriend, zeker geweten hebben als Wahid met zulke dingen bezig was". Witte Melvin gelooft er ook geen barst van dat Wahid een terrorist is. Hij "heeft laatst nog met hem gevoetbald", en noemt hem "een aardige, sociale vent".
Ik durf er mijn kop onder te verwedden dat Melvin, Darren en Mohammed helemaal niet bestaan, maar daar gaat het me niet eens om. Het verbazende is dat de NRC nu ineens wel ruim baan geeft aan complot-theorieen, en serieus rekening houdt met de mogelijkheid dat die hele "verijdelde aanslag" een verzinsel is van de corrupte Britse autoriteiten. En misschien is dat ook wel zo, ik sluit dat helemaal niet uit. Inlichtingendiensten zijn tot alles in staat.
Maar ondertussen praat de 're-open 9/11 movement' bij de pers nog steeds tegen dovemansoren. Al vijf jaar wijzen miljoenen mensen en duizenden websites erop dat de officiele lezing rammelt als een oud autowrak, en staat stijf van de aantoonbare leugens. Maar of het nu de Duitse ex-minister Andreas von Bulow is, die verklaart dat de CIA de hand moet hebben gehad in het opblazen van de Twin Towers, of de filmster Charlie Sheen, of detoch alom hoog gewaardeerde journalist Hunter S. Thompson, het helpt allemaal niks; ze halen er nog niet eens Teletekst mee. Pas als de Londense moslimgemeenschap met complottheorieen op de proppen komt, dan is het ineens wel voorpaginanieuws.
Het is zonneklaar: de 're-open 9/11 movement' volgt de verkeerde taktiek! Met rationele argumenten maakt je op de pers geen indruk. Wat de 're-open 9/11 movement' moet doen is de moeder van Mohammed Atta van stal halen, en haar laten bezweren dat haar zoon veel en veel te aardig was om met een gekaapte Boeing de Twin Towers te rammen! Pas dan zal ook bij de NRC de scepsis gaan knagen. En dan gaan ze zich misschien eindelijk eens verdiepen in de cover-up van de eeuw.
P.s. Mocht U nog steeds geloven in de officiele lezing omtrent 9/11, download dan eens van internet de documentaire 'Loose Change'. Er zal een wereld voor U open gaan.
Een week of vier geleden had ik Pamela aan de telefoon.
Ik had net een stukje gelezen in het journalistenvakblad en daarin stond dat de leden van de Raad voor de Journalistiek nog nooit waren gewraakt.
Nou, dat waren ze wel degelijk ! En u begrijpt wel door wie.
Ik weet dat zo zeker, omdat ik met Pamela mee was gegaan naar die zitting, voor de morele steun. En die was nodig, er hing een akelige sfeer. En de reden van de wraking was ook al een beetje …. ongemakkelijk.
Pamela trilde aanvankelijk even van de zenuwen, maar beet door de zure appel heen, en deelde de voorzitter mee dat de zaak niet doorging. Omdat ze een van de raadsleden, een bekend politicus, ging wraken. Hij had namelijk ooit het bed met haar gedeeld. En dan nu een beetje de onafhankelijke rechter spelen ? Nou mooi niet.
De voorzitter had zoiets duidelijk nog nooit bij de hand gehad. “oh … eh… is dat een probleem? Kunnen we niet gewoon doorgaan met de zaak?” zei hij verbijsterd. Nee dus. Er werd geschorst, en uiteindelijk verliet de gewraakte politicus het pand. Niet beschaamd, zoals het hoort, maar woedend en beledigd.
En toen stond er dus dat stukje in ons vakblad, dat er nog nooit iemand was gewraakt. Geschiedvervalsing. “Ga je er wat aan doen?” vroeg ik. Welnee, zei ze. Dat heeft toch geen zin. Ik zei, nou dan schrijf ik wel even een ingezonden briefje, want dit kan natuurlijk niet.
Dat plaatsen ze toch niet, zei Pamela. Doe niet zo negatief, zei ik. Maar ze had gelijk. Het werd niet geplaatst.
Dit klinkt misschien heel triviaal. En dat is het natuurlijk ook, in vergelijking met de bloedserieuze onderwerpen die ze meestal te lijf ging. Maar veel van de ophef in haar beroepsleven komt voort uit hetzelfde: een hang naar zuiverheid:
het moet kloppen, het moet deugen
en als het niet deugt dan zeg je er wat van.
En dan nog dit: Pamela kon urenlange woedende monologen houden en toch had ze ook iets ontroerends, iets heel kwetsbaars.
Een dappere dodo.
Jaren geleden, op vakantie in Ibiza. Haar gebundelde columns waren net uitgekomen, een enorm dik boek. Ik vroeg Dirk, toen nog een jongetje, of hij ze gelezen had. Nee.
Nou, zei ik, neem maar van mij aan: je hebt een moeder om heel trots op te zijn. O, dat ben ik al, zei Dirk. Mijn moeder durft heel veel. Veel meer dan andere mensen.
Meestal vertel je zo iets na iemands dood. Pamela hoorde dit gelukkig nog toen ze nog leefde. Zouden we vaker moeten doen, zulke dingen tegen elkaar zeggen.
Pamela Hemelrijk was een van de beste journalisten van dit land, en veruit de meest ondergewaardeerde, niet door haar lezers, maar wel door de collega s.
Dat kwam deels omdat ze voor de verkeerde krant werkte. Het AD wordt niet gelezen door de opiniemakers. En het kwam ook door haar nogal ondiplomatieke karakterstructuur.
Maar in de combinatie van onderzoeksjournalist en columnist stond ze op eenzame hoogte.
Daarom zou het mooi zijn als wij wat geld bij elkaar toveren om een Pamela Hemelrijk Prijs in het leven te roepen. Een fonds voor opstandig talent, met het hart op de plaats waar Pamela het had.
Dat zou ook een mooie manier zijn om haar werk een beetje levend te houden. En God weet dat ze dat verdiend heeft.
1-O.W.in gesprek met Pamela Hemelrijk over democratie?