Carpe Diem - Pluk de dag
Het was een onverwacht vroegertje vandaag. Ik had me al helemaal voorbereid op een heerlijk rustig ochtendje: uitslapen, badje en mijn boek uitlezen. Dat boek heeft me overigens aardig in de greep. Ik heb nog liggen lezen voor ik ging slapen en toen ik na een korte dut wakker werd heb ik het boek weer ter hand gepakt. Ach, ik kon toch wel uitslapen. Niet dus. Vanochtend werd kleine E* niet zoals beloofd zachtjes naast me ‘weggeplukt’, maar werd ik ook wakker gemaakt met een luid goeie morgen. Bleek de elektricien aan de deur te staan voor het aanleggen van wat leidingen t.b.v. de lift en aangezien de rest van de familie moest werken of naar school zou gaan, was oma ditmaal de pineut. Nou ja, pineut, om 8 uur mijn bed uit maar ik hoef alleen maar aanwezig te zijn en al snel heb ik me op de bank geïnstalleerd om verder te lezen.
Over het boek (komt een vrouw bij de dokter) kan ik heel duidelijk zijn: “wat een egoïstische klootzak (om maar in zijn eigen terminologie te blijven) maar wat een mooi mens zodra hij in staat is zijn ego opzij te zetten en wat fijn dat hij dit boek geschreven heeft." Maar naar aanleiding van het boek realiseer ik me ook eens te meer hoe blij ik mag zijn dat ik aan het einde van een lange zoektocht mijn Kroontje heb gevonden. Wat relaties betreft heb ik ook mijn portie amfibieën gekend en was de titel van het vorige boek “gewoon doorkussen” mij op het lijf geschreven. Afijn, nu is nu, en nu ben ik uitermate tevreden! En na het lezen van Kluun ben ik dubbel zo blij met mijn beslissing (waar H* gelukkig achter staat, omdat hij ook mijn keuze boven alles stelt) om niet dat reguliere pad af te lopen. Toegegeven, ik weet ook niet wat de toekomst mij gaat brengen, maar bij de ander keuze was mijn leven vanaf december al één en al ellende geweest. Nu heb ik in ieder geval al 8 maanden respijt. Respijt, geen spijt gelukkig. Wat dat betreft sprak de terminologie die Kluun gebruikte ten opzichte van de ‘gewonnen tijd’ met heel erg aan. Hij noemde het blessure-tijd….ik kies liever voor kwali-teit…
Eén van de dingen die ik in het boek lees (en voor mij nieuw was), is dat het hoesten, pleuravocht, een bekende bijwerking is van de taxotere. Een bijwerking waarbij je pas op gewezen wordt wanneer je (je af)vraagt of de kanker inmiddels in de longen genesteld is. Stapeleffect, omdat het lichaam (logischerwijze) steeds meer protesteert tegen de chemo. Helemaal gruwelijk is overigens de manier waarop er in dit geval met de patiënt omgesprongen wordt. Eerst helemaal lek prikken en pas na lang aandringen via een omweg een oplossing krijgen voor iets dat al in het begin simpel opgelost had kunnen worden (port-o-cath). Helaas geen uitzondering: ik weet uit zeer nabije omgeving hoe hier de hand mee gelicht wordt, hoeveel fouten er gemaakt worden en hoe slecht er naar de wensen van patiënt geluisterd wordt.
Het nadeel van het ‘huiskamereffect’ bij het NGC is dat je de meest gruwelijke verhalen voorbij hoort komen, met daarin het gebrek aan menselijkheid van de behandelend arts als grootste gebrek. Het voordeel is dat ik veel mensen die ‘uitbehandeld en/of opgegeven’ zijn binnen de kortste keren op zie knappen en zelfs nog vooruitgaan en/of pijnloos worden. In ieder geval heb ik daar al veel lotgenoten gezien die aanmerkelijk vooruitgaan met betrekking tot de kwaliteit van leven. Dat is ook mijn ankerpunt. Ik ben mijn hele leven maar van één ding bang geweest, en dat is pijn. Maar zoals het spreekwoord zegt: “de mens lijdt het meest van het lijden dat hij vreest” en weet je nooit hoe sterk je uiteindelijk bent tot het moment dat je op dat punt aangekomen bent. Uiteindelijk heb ik drie keer het leven geschonken en dat gaat ook niet geheel en al pijnloos. Ik heb bewondering voor mensen die hun ziekte nog zo ver uitdragen dat ze echt niet meer verder kunnen, want zoals ik er nu tegen aan kijk, denk ik dat wanneer er geen hoop meer voor me zou zijn en ik alleen maar verder zou moeten leven in ‘blessuretijd’, ik niet langer in de ‘wachtkamer’ zou willen blijven zitten. Het lezen van het boek bevestigt dit eens te meer. Maar zover is het (gelukkig nog) niet en met een beetje mazzel hoeft het nooit zo ver te komen.
Voorlopig voel ik me nog goed, en voorlopig ben ik pijnvrij en wat de toekomst nog brengt weet niemand, dus ben ik ook na het lezen van dit boek niet van plan me daar verder druk over te maken. Het zou mijn fijne gevoel nu kunnen bederven en dat sta ik eenvoudig niet toe. Carpe diem…deze uitspraak is de laatste tijd mijn motto en kwam ik ook tegen het einde van dit boek tegen: Carpe Diem….Pluk de dag…en daar ga ik nu mee beginnen. De zon schijnt, de elektricien is inmiddels weer weg dus ga ik lekker genieten van een heerlijk bubbelbad. Eén van de voordelen van hier logeren. En vanmiddag lekker zwemmen met E* en na afloop de verjaardag van onze drie-jarige krullenkop vieren…
