Komt een vrouw bij de dokter...

Vanochtend werd ik rond half 11 begroet met een “goede morgen oma”en “zullen we naar beneden gaan?” Mijn ledematen voelden best nog vermoeid aan en ik ben gewend na het ontwaken nog even na te doezelen, maar daar had de kleine meid geen behoefte aan. Ik had me er al op voorbereid dat ik haar naar benden moest tillen, maar ze verraste me door zelf het bed uit te schuiven en ook al schuivend de trap af te gaan. Ik hoefde alleen maar even haar ochtendjas aan te geven, de rest deed ze zelf. Onder aan de trap stond haar stoel-op-wieltjes al klaar en zo kon ze zichzelf redden. Wat een verschil met het hulpeloze kind van voor de transplantatie!

Verder is het een rustige dag geweest, alleen merkte ik wel dat ik uit mijn ritme was want normaal gesproken is het eerste dat ik doe zodra ik ontwaak, naar mijn (homeopathische) pillen grijpen. Eerst 1 tabletje onder de tong laten smelten en daarna de vijf andere pillen op de tong opsabbelen. Daarna is het beter een half uur niets te eten of drinken en dat hoort gewoon bij mijn dagelijkse opsta routine. Vanochtend had ik al een lekker glas vers geperste sinaasappelsap op toen ik besefte dat ik dit dus verzuimd had. ..

E* ging met haar vader zwemmen en T* en ik hebben op ons gemak boodschappen gedaan. Toen E* thuis kwam hadden we eigenlijk het idee dat die wel doodmoe van het zwemmen zou zijn, en ze toe zou zijn aan een middagdutje, maar ze kwam uiterst energiek binnen en ze verraste ons door op haar fiets (wel met trapondersteuning, maar toch) mee te rijden naar oma en opa. Weer een nieuwe mijlpaal gezet! Zelfs vanavond heeft het heel lang geduurd voordat ze uiteindelijk in slaap viel, en dat terwijl ze morgen naar school moet.

Ik ben begonnen met het lezen van het boek van Kluun: “komt een vrouw bij de dokter”. Het moest er vroeger of later toch eens van komen hè? Naast de grove taal staan er een aantal grappige woordspelingen in, zoals ‘huilincontinentie’. Ik las er overigens ook in dat de vrouw met kanker in het boek (Carmen) vanuit het ziekenhuis werd doorverwezen naar een psychotherapeut die haar therapie had gebaseerd op Simontontherapie. Dát wist ik dus niet, dat dit ook een mogelijkheid was, en daar ben ik wel van plan eens even navraag naar de doen. Er zal toch in Eindhoven wel minstens één reguliere psychotherapeut met deze achtergrond te vinden zijn? Ook werd bij deze C* meteen bloed en urine afgenomen, waarbij o.a. gekeken werd naar de tumormarker. Daar heeft bij mij ook nog nooit iemand bij stil gestaan, net zoals er nooit verder gekeken is naar mijn algehele conditie. Ik blijf het al met al toch een beetje vreemd vinden…..

Overigens vind ik het best wel een leerzaam boek en iedereen die zo makkelijk praat over "het krijgen van chemotherapie of bestralingen" zou dit eens moeten lezen. Kijken of ze er nog zo makkelijk over denken bij het lezen van het hoofdstuk waarbij de huid helemaal verbrand is...Alsof het iets is dat je "er maar ff voor over moet hebben". Waarom? Om te blijven leven. Welk leven? Enne, voor het geval dat het de lezer ontgaan is...het vervolg op dit boek heet toevallig wel 'De weduwnaar'.