Filerijden en het gezondste bordje

Ik had me voorgenomen niet al te veel op de zaken vooruit te lopen en te kijken hoe ik me voelde voordat ik besloot naar Den Helder te rijden, maar toen mijn vader vertelde dat vandaag het defilé van de Tall ships was, en dat mijn broer met zijn familie (inclusief zijn nieuwe kleinzoon) langs zou komen besloot ik dat ik het leuk vond om daar ook bij te zijn. Het streven was om tussen 11 en 12 weg te rijden zodat ik tijdig in Den Helder zou zijn en het scheelde ook niet veel want om goed 12 uur was ik gepakt en gezakt en klaar om de reis aan te vangen.

Tot die ochtend heb ik nog in dubio gestaan of ik met de auto of de trein zou gaan. (Ook zo lekker stress opbouwend – niet kunnen besluiten wat goed voor je is!) De trein had mijn voorkeur vanwege het eventuele filegevaar, wat normaal gesproken op een zaterag geen probleem hoeft te zijn, maar wie de vlootdagen in Den Helder kent weet wel anders, maar de auto scheelde me een hoop gesjouw en ik werd er al moe van als ik er alleen maar aan dacht. Bovendien (ik blijf een vrouw hè?) blijft het voor mij een onmogelijke opgave om licht bepakt van huis af te gaan. Het verwijderen van een paar geestelijke rotsblokken vermag daar geen verandering in aanbrengen. 

Toen ik besefte dat het al de laatste dag van de Tall ship races was, koos ik voor de auto en uiteindelijk dus ook voor het filerijden! Niet op het laatste en verwachte stuk van Alkmaar naar Den Helder, maar al vanaf Breukelen tot ruim voorbij Schiphol was het afwisselend kleine stukjes rijden en stilstaan. Het bord langs de weg “Mystery land” verklaarde al een heleboel en ik zat me net te bedenken dat ik nog ‘mazzel’ had dat de boel niet helemaal stagneerde, toen ik op de vluchtstrook eerst een politiewagen en daarna een ambulance voorbij zag komen. Meestal geeft dit aan dat de oorzaak van de file een ongeluk is en prompt stond ook de hele boel stil. Ik heb dus maar opgebeld om te vertellen dat ik het defilé niet ging halen en berustte maar in de situatie. Achteraf hoorde ik dat het in Eindhoven zo erg gestormd en geonweerd had dat H* voor de veiligheid de PC uitgezet had en zelfs de stekkers er uit getrokken. Ik heb daar niets van gemerkt want het zonnetje lachte me de hele reis al toe en ik besloot dat het toch geen zin had om te stressen en dat ik zo mooi de gelegenheid had om een ander muziekje uit te zoeken. Daarnaast troostte me maar met het idee dat je beter in de file kunt staan dan er de oorzaak van zijn.

Ik had het CDtje er nog maar net ingeschoven, toen als bij toverslag de file in één klap oploste en de rit naar Den Helder verder zonder problemen verliep. Aangezien ik al besloten had het defilé aan mij voorbij te laten gaan besloot ik via Schagen te rijden en een tussenstopje te maken bij het Mariakapelletje te Keins en verder de ‘toeristische’ route te nemen.  Afijn, na de dubbele reistijd ben ik veilig in Den Helder aangekomen en alle Tall ship festiviteiten zijn aan me voorbij gegaan. Wel zijn we met de hele club gezellig gaan wokken en daar heb ik heerlijk van genoten (met uiteraard een zijstap van mijn dieet in de vorm van een ijsje met vruchten toe).

Wij waren al bij de wokgelegenheid toen de rest met mijn kleinkinderen aan kwamen. De stralende blik van E* en het “oma,oma,oma” waar ze me altijd mee begroet waren op zich al de moeite waard en ik kreeg van haar een mooi ingepakte tekening. Van Q* vraag ik me wel eens af in hoeverre ze ‘snapt’ dat ik er de ene keer wel, en de andere keer niet ben, maar ik kreeg in ieder geval meteen een smile en een dikke kus en R* liet zelfs bijna een knuffel toe! Toen de kleine meid (die overigens de gezondste maaltijd samengesteld had met bijna alleen maar groenten) niet langer stil kon zitten, vroeg E* me op de leeggekomen stoel tegenover haar te komen zitten. Ik was daar ontzettend blij om, want op de plek waar ik al die tijd gezeten had was het bloedheet. Normaal gesproken zit ik graag aan het raam, en echt warm was het niet buiten, maar de temperatuur aan die kant van de tafel was echt extreem en om die nog enigszins te temperen waren de gordijnen al snel dicht gedaan.

De avond werd afgesloten met een film van Eddie Murphy, wat altijd garant staat voor een dosis humor en vermoeid ben ik vlak na het voorlezen in slaap gevallen (Ik heb het boek “de heksensteen” nog even opgehaald). Het eerste wat E* namelijk vroeg was of ze “bij oma mocht slapen” en aangezien oma in een tweepersoonbed bed ligt, was dat geen enkel probleem. Op een gegeven moment zei E* “vraag af en toe maar of ik al slaap en als ik geen antwoord geef, dan slaap ik”. Goed plan en voor ik het hoofdstuk uit had was madammeke al vertrokken. Geen gelegenheid om te bloggen meer, maar eerlijk gezegd ook niet echt de behoefte.

Op de foto's zie je onze bijna-jarige krullenkop met 'het gezondste bordje' en de andere krullenkop (ik dus) met de nieuwe wereldburger en mijn haar-waar-ik-zelf-niet-blij-mee-ben maar wat-op-de-foto-best-wel-meevalt.