Kap/kop zorgen

Toen ik nog het gevoel had dat ik “iets miste” reageerde ik in de bibliotheek op de oproep om mee te dingen naar een gratis lichaams- en voedingsanalyse. Ik vulde dus het briefje in en wat bleek: ik was één van de gelukkigen. Ik werd telefonisch benaderd en onder het motto “baat het niet, schaadt het niet” maakte een afspraak voor deze ochtend, half 11. Net daar voor had ik M* aangespoord om gebruik te maken van de door haar gewonnen concerttickets, met de woorden “je wint het immers niet voor niets”.

Na de eerste sessie met andere M* is er echter heel wat veranderd en heb ik het gevoel van ‘missen’ in kunnen vullen. Bovendien heb ik naar aanleiding van het eerste gesprek en een aantal recente gebeurtenissen besloten wat zuiniger met mijn energie om te gaan. Ik had dus al half in mijn hoofd de afspraak te laten vervallen, want wat voor de één heilzaam is hoeft dat per definitie niet voor een ander te zijn. Door alle consternatie met I* ben ik vergeten tijdig af te bellen, waardoor ik vanochtend vroeg mijn bed uit ging om dit alsnog te doen. Ik had de vorige avond in gedachten al definitief de knoop doorgehakt na een speurtocht op internet, waarbij ik de naam van de ‘welzijnsconsulent’ terugvond in een folder van Herbalife, compleet met adviezen ten opzichte van de ‘doelgroep’. Voilá, met mijn 53 jaar bleek ik in een van de doelgroepen te vallen waar ze “hun klandizie moeten zien te halen”, de 50 plussers. Dacht ik tot dat moment van de afspraak nog iets op te kunnen steken van dit gratis advies, nu voelde ik me een sukkel die bijna in deze val getrapt was. Een bijna sukkel dus, want ik kwam tijdig tot 'inzicht' en aangezien ik totaal geen zin heb me wat voor producten dan ook aan te laten smeren, heb ik netjes bedankt voor de eer.

Geen onnodige stress was vanochtend het motto dus, mijn hoofd stond ergens anders naar, maar op één of andere manier lukte het me niet om de ochtend helemaal stressvrij door te brengen. Ik werd verrast met een mailtje dat zo onzinnig en ‘volledig van de pot gerukt was’, dat ik eens goed na moest denken wat ik hier mee aan moest, nou ja, wilde. Ik besloot de zijdelings betrokkene die de mail gestuurd had links te laten liggen en nam de telefoon om met mijn contactpersoon in deze werkgroep te overleggen. In dit gesprek heb ik mijn voorbehoud uitgesproken en afspraken gemaakt omtrent verdere betrokkenheid mijnerzijds. Nu ik niet meer zo hard overal achter aan hol en mezelf enigszins aan de zijlijn geplaatst heb, bemerk ik een veel beter overzicht en wanneer ik vanaf die zijlijn het spel tussen regulier versus alternatief bekijk kan ik maar tot één conclusie komen: ze zijn zo heftig in strijd verwikkeld dat ze vergeten waar het allemaal om begonnen is : de patiënt. En mijn 'les' is bij mezelf te blijven...

Intussen kwam ik er al chattend achter dat het half drie was en kwam ik dus te laat voor mijn afspraak bij de kapper. Gelukkig was die aardig flexibel waardoor ik eerst bij NGC terecht kon en na de therapie alsnog geknipt kon worden. De vorige knipbeurt had ik problemen met het feit dat me om de 5 seconden gevraagd werd of ik ‘dit of dat, zus of zo’ wilde, waar ik me aardig aan irriteerde aangezien ik niet naar de kapper ga om met mijn ‘handen in het haar te zitten’, maar het resultaat mocht er zijn vandaar deze hernieuwde  poging. Deze juffrouw had er geen enkele moeite mee om resoluut de schaar in mijn haar te zetten en ik zag in rap tempo hele plukken langs mijn slabbertje naar beneden rollen. Geen zorgen, het ziet er nog steeds aardig vol uit, alleen was ik in rap tempo 11 euro en heel wat gewicht aan haar kwijt.

Het kapsel voelt nog steeds heel onwennig aan en ik ben er eerlijk gezegd niet echt blij mee. Op de terugweg naar huis flitsten diverse momenten door mijn hoofd waarbij mij iets dergelijks was overkomen. Als jong meisje, toen ik voor de eerste keer alleen naar de kapper ging, en deze zo in zijn werk op ging dat ik gemillimeterd en met tranen in mijn ogen thuis kwam, omdat “iedereen me aankeek” (in mijn beleving natuurlijk want waarschijnlijk had 'iedereen' wel wat beters te doen). Als volwassene tijdens een vakantie in Tunesië waarbij ik de boblijn in het Engels trachtte uit te leggen. Overwegend lang, en in de nek “real short”. Oeps, alleen dat laatste werd verstaan en voor ik er erg in had liep ik geruime tijd met een jongenskapsel rond, wat tot gevolg had dat ik voor het eerst van mijn leven verbrandde oren van de felle zon had, en door het gezelschap tijdens een folkloreshow voor een jongen aangezien werd. Ergens daar tussen in kan ik me nog een ander kappersdrama herinneren, waarbij ik in plaats van het “Patricia Paay kapsel” met een kroeskop thuis kwam, omdat de kapper een extra stevige permanent dacht te moeten zetten vanwege de (verkeerd ingeschatte) structuur van mijn haar. Afijn mijn kappersdrama’s geven aan hoe snel je haren en illusies kwijt kunt raken, maar ook dat het evenwicht zich uiteindelijk herstelt, en de traantjes van destijds zijn al lang gedroogd. Inmiddels heb ik heel andere kopzorgen...