Ik werd vanochtend wakker met een droom in mijn hoofd: ik was ergens in een soort van winkelcentrum of zo en kwam daar een man tegen. Deze man wilde mij trakteren op een etentje, en dat leek mij ook wel wat. Hij had ook een pak bij hem dat naar de stomerij moest. Wij gaven dat af, samen met iets kleins van mij, en gingen eten. Na het eten zou hij afrekenen en ik ging intussen op zijn verzoek zijn pak bij de stomerij ophalen. Ik moest 75 euro voor het pak afrekenen, en deed dat in de veronderstelling dat die man dat wel terug zou geven als ik hem zijn pak gaf. Weer terug in het restaurant nam hij het pak van mij over en stond op richting de uitgang. Ik durfde niet om het geld te vragen want hij had uiteindelijk de rekening van het etentje betaald. Ik wilde hem niet beledigen of op zijn ziel trappen en zei dus netjes “dank je wel voor het eten”, waarna hij met pak al verdween, en ik met een katterig gevoel achterbleef omdat ik er weer ‘ingeluisd’ was.
Toen ik het aan Harrie vertelde zei hij “dit geeft precies aan hoe jij in elkaar zit”, en hij heeft gelijk. Dit is ook de basis van al mijn relaties geweest. Ze gaven een aalmoes, plunderden me verder leeg en lieten mij achter met een schuldgevoel dat ik ondankbaar was. Vooral E* was hier heel goed in en het feit dat ik me door hem geestelijk niet kapot heb laten maken, geeft aan hoe sterk ik in wezen ben. Daar troost ik me maar mee. Maar je kunt ook té sterk zijn. Door te berusten in het feit “dat het nou eenmaal zo gelopen is” of “volgende keer beter”. Door te denken dat je liever uitgebuit wordt dat de uitbuiter te zijn. Er is ook nog zoiets als een gulden middenweg en laten we eerlijk zijn: “al te goed is buurmans gek”. Maar daar werken we aan….
Wassen neuzen actie
Vanochtend was ik er tijdig uit voor mijn bezoek aan de homeopaat, waar ik op mijn gemakje naar toe gefietst ben. Ik had me ook helemaal niet hoeven haasten want ik moest ruim een half uur wachten (het lijkt wel een reguliere arts) maar daardoor had ik wel extra tijd om orde op zaken te stellen in mijn hoofd en nog even na te gaan wat ik nou eigenlijk wilde en/of verwachtte. Bovendien lag er een blad van de Moermanstichting waar aardige artikeltjes in stonden. Het blad heet Uitzicht, en het gaf me ‘inzicht’ in een aantal dingen waar ik nog mee stoeide, dus van écht ‘wachten’ was geen sprake.
Het uiteindelijke gesprek ging dus over "hoe het nu met mij ging" en begon niet met het gevreesde “ben je al terug naar de chirurg geweest”. Ik vertelde dus over mijn emotionele onbalans en demonstreerde dat nog even ter plekke (snik,snik, jank, jank) en ging in op zijn vragen naar aanleiding daarvan. Het enige antwoord dat ik daarbij kreeg was “dat ik het los moest laten, iedereen zijn eigen problemen op moet laten lossen zodat ik de tijd en rust kreeg om dat zelfde met mijn probleem te doen”. Ja, daar hoef je geen dokter voor te zijn, dat weet ik zelf óók wel. Ik moet zeggen dat hij hierbij toch ‘achterblijft’ bij mijn huisarts, want die zocht bij de vorige onbalans écht naar een oplossing terwijl de homeopaat niet eens over Simontontherapie begon, waarvan ik weet dat dit in hetzelfde gebouw gegeven wordt. Toen ik dit dus maar zelf ter sprake bracht, bleek (uiteraard, net als iedere op de persoon afgestemde begeleiding van kankerpatiënten) dat ook dit onder de tak 'alternatief' valt, dus alleen vergoed zal worden zolang ik nog niet de magische grens van 700 euro bereikt heb (en met prijzen als 85 euro per uur, en een schatting van anderhalf uur per sessie ben ik daar naast de kosten van de homeopaat zo aan). Aan de andere kant is er pas plaats in oktober, moet ik dit jaar nog één keer terug komen bij T*, dus er zou nog wat financiële armslag in moeten zitten, gezien de rest allemaal tóch niet vergoed wordt. Heb ik weer iets om over na te denken…
Bij het doorlezen van het dossier viel de blik van T* nogmaals op de uitslag van mijn Levend bloed Analyse en merkte hij wederom op dat dit er “opmerkelijk goed uitzag”. Fysiek onderzoek wees uit dat de situatie min of meer stabiel is en de tumor volgens hem eerder "ietsjes gekrompen was dan gegroeid", wat uiteraard een goed teken is. Bovendien volgens hem min of meer een klein wonder, gezien de hoeveelheid stress die ik de laatste tijd gehad heb en het genezen van kanker niet bepaald samengaan. Als ik “dat ding weg wil hebben”, zal ik meer rust moeten opzoeken en me eventueel (letterlijk en figuurlijk) terugtrekken....voordat mijn lichaam mij daartoe dwingt. Daar wordt aan gewerkt….donderdag komt mijn lieve vriendin met haar man en gaan we samen de vakantie plannen. Eiffel, here we come…. Mijn potentie wordt weer verhoogd (nou, van de medicijnen dan) en daar moet ik het de komende maanden maar weer mee doen. Over drie maanden terug komen was het advies en nét voor hij zijn dossier dichtklapte vermeldde hij “dat ik beloofd had terug te gaan naar de chirurg”. Oefff….
Ik vertelde dat ik dit niet gedaan heb, omdat die "toch niets voor mij kon doen" en ik de 150 euro van de eigen bijdrage liever aan mijn genezing besteed. Zijn antwoord daar op was “laat ze maar een echo maken, dan kunnen zij en het ziekenfonds zien dat de tumor afgenomen is”, maar als paaltje bij puntje komt, ben ik (wanneer ik alternatief onder behandeling wil blijven) min of meer ‘verplicht’ de chirurg een bezoekje te brengen. Niet omdat die iets voor mij zou kunnen of mogen doen, maar om de homeopaat ‘veilig te stellen’. Hij zei “jij kunt wel accepteren dat wanneer deze aanpak niet werkt, jouw tijd er op zit, maar ik ben degene die dan aangevallen wordt”, waarbij hij verwees naar de hetze omtrent Silvia Millecam, die ook zelf bewuste keuzes heeft gemaakt en gebruikt wordt om een aantal alternatieve artsen op de ‘dodenlijst’ te zetten. Aangezien T* al een berisping heeft gekregen omdat hij zich niet de mond laat snoeren wanneer het om de schadelijke gevolgen van vaccinaties gaat (ADHD, autisme, wiegendood om er maar een paar te noemen) is het begrijpelijk dat hij zichzelf liever ingedekt weet.
Helaas moet ik hem gelijk geven. Het gaat er niet om of de chirurg wel of niets doet (“je hoéft niets te laten doen….”), maar alleen om er een bezoekje te brengen. Bij een eventueel dodelijke afloop is het ziekenhuis namelijk volledig ingedekt omdat de reguliere tak een “licence to kill” heeft, of zoals ik onlangs las in een brief van dokter Moolenburgh "het alleenrecht op het vermoorden van kankerpatiënten". Als het dan mis gaat kan er gezegd worden dat “de homeopaat zijn verplichting na is gekomen door mij terug te sturen” en “de chirurg dan maar beter zijn best had moeten doen”. Tja, zo werkt het nou eenmaal in Nederland en naar dit soort tijdverslindende “wassen neuzen acties” gaat ons goede geld en energie.
Ik heb besloten mezelf een hoop stress te besparen, me bij deze waanzin neer te leggen en meteen de koe bij de hoorns te vatten (in dit geval de telefoonhoorn) en heb een afspraak gemaakt voor aanstaande donderdag. Dan hebben we dat maar weer gehad….
