Liever onwetenschappelijk genezen

Ik heb me vanochtend verslapen dus Falun zat er even niet in. Stom stom stom. In plaats van lekker ontspannen helende oefeningen doen stond ik nu te poetsen. Stofzuigen, dweilen, opruimen….met als enige troost dat H* ergens gelezen heeft dat veel schoonmaken en huishoudelijk werk goed was tegen borstkanker. Zeker uitgevonden door een man? Waarschijnlijk een man met ene luie vrouw met angst voor borstkanker! Als mijn maatje M* doorgeeft dat ze even “aan de afwas gaat”, of “gaat poetsen”, is het voorts vaste prik dat ik daar op reageer met “H* zegt dat het goed is voor borstkanker”, waarop zij dan steevast antwoordt “Ja, en roken is gezond”.

Kijk daar ben ik dus ook moe van. Dat iedereen wel iets weet dat al dan niet goed voor ons is, maar dat de enige die de gevolgen van verkeerde conclusies wijzelf zijn. Dat iedereen pretendeert het goede met ons voor te hebben, terwijl datgene wat werkelijk goed en heilzaam voor ons is wordt verboden, onthouden of gewoonweg onmogelijk gemaakt doordat het niet vergoed wordt door het ziekenfonds, terwijl dingen die niet heilzaam zijn en zelfs wetenschappelijk bewezen niet werken, wél vergoed worden. Daar wordt ik nou moe van. Moedeloos wel te verstaan. En verdrietig. En daarom vraag ik het mezelf wel eens af of het wel de moeite waard is om te trachten te voldoen aan de verwachtingen van anderen wie het geen F* interesseert dat ze hier te maken hebben met mensen van vlees en bloed…..met echte gevoelens.

Gevoelens waar je geen kant mee op kunt. Want ze kunnen je wel ziek maken, maar niet beter. Het luisteren naar je gevoel is immers wetenschappelijk niet meetbaar, dus niet verantwoord. Ook al zou het leiden tot je genezing. Genezen is namelijk niet zoiets als lekker in je vel zitten, genieten, uiting kunnen geven aan wie en wat jij werkelijk bent. Scheppen, Expressie…Nee, deze vorm van genezen is wetenschappelijk onverantwoord. Genezen is in de volksmond jezelf laten vergiftigen, martelen, levenslang medicijnen slikken met bijwerkingen waar dan ook weer medicijnen voor uitgevonden zijn en dan maar hopen dat je dit zo lang mogelijk vol houdt, want dan ben je tenminste wetenschappelijk verantwoord bezig. Ik niet, ik pas….

Ik ben liever onwetenschappelijk genezen (let wel, genezen in onwetenschappelijke zin, dus gewoon lekker in je vel, genieten, uiting kunnen geven aan….) dan wetenschappelijk verantwoord ziek (gemaakt).

Een vriendin van mij die pas kort geleden hoorde dat ze kanker heeft, durfde de onwetenschappelijke resonantietherapie niet aan uit angst voor de gevolgen. Nu ligt ze creperend van de pijn op sterven. Kijk, daar word ik nou verdrietig van...

Ik heb een poosje lekker in de zon gelegen en als ik beter naar mezelf had geluisterd had ik ook een lekker bad kunnen nemen. De ‘activatie meditatie’ gedaan, waarbij de witte bloedcelletjes aangespoord worden hun werk te doen, en afgesloten met de drie nummers die mij altijd een fijn gevoel geven. Vooral het laatste “kijk omhoog, naar de zon, zoek niet naar een antwoord”…Ik merk wel dat ik bij de minste geringste ‘tegenslag’ uit mijn humeur ben. Het huilen staat me nader dan het lachen zogezegd.

Wel kort, maar toch intens genoten van het bezoek van de familie. Tot mijn verrassing en blijdschap waren ook mijn schoondochter en haar kleine meid meegekomen. Ik had voor ze kwamen net tegen Har gezegd, weet je wel dat Q* nog nooit hier is geweest en dat ze niet eens weet hoe haar oma woont? Daar is nu verandering in gekomen. Ik heb haar ons huis laten zien, maar het meest interessante was toch wel de stoffen poesjes, waar alle kleinkinderen altijd mee lopen te sjouwen. Alleen daarom al zou ik ze nooit wegdoen. Q* heeft mijn lekkere-onbespoten-eigen geteelde tomaatjes geplukt en ze lekker opgesmuld. Nou, op één na dan, want ze had niet op Sjoe Sjoe gerekend. Gelukkig is ze wel wat gewend.

We zijn nog even de stad in gegaan, maar van het dansspektakel heb ik niets meegekregen, want nadat we bij KFC hebben gegeten, kwam er zo’n donkere lucht opzetten dat we er maar voor kozen ons thuis af te laten zetten in plaats van nog even rond te hangen en met de bus naar huis te gaan. Het was kort, maar gezellig en waarschijnlijk zien we de meiden binnenkort wel terug komen, want bij het stukje lopen door het centrum werden een aantal interessante winkels ontdekt. We hebben nog wel een lekker ijsje gehaald en zo heb ik mijn dosis suiker voor de hele week wel weer binnen.