Vandaag ben ik leeg...

Eigenlijk ben ik hartstikke ‘leeg’ na alle commotie van gisteren. Gisteren was ik ontzettend verdrietig...vandaag ben ik leeg... Het begon er mee dat ik die ochtend werd gebeld door pa die me vertelde dat hij “mij als aanstichtster” toch even op de hoogte wilde brengen. “De kogel is door de kerk”. Heel mooi, al mijn inspanningen zijn niet voor niets geweest maar waarom voelde ik geen voldoening? Nu was het uitkijken naar de juiste mogelijkheden en locatie, dus konden er weer plannen gemaakt worden en was er een einde gekomen aan een vastgelopen situatie.

Het zijn de woorden “aanstichtster” die de trigger waren voor mijn opkomende onlustgevoelens. Ik besefte dat ik er ondanks alles weer ingetrapt was. Terwijl ik trots was op mezelf, omdat ik me niet zomaar voor het karretje had laten spannen (ik ben immers geen ezel, toch?) bleek dat ik niet eens aansporing nodig had. Gelijk een ezel gaf ik eerst tegengas om uiteindelijk vrijwillig datgene uit te voeren wat gebeuren moest. Waarvan ik voelde dat het gebeuren moest, omdat anderen dit graag in mijn ‘vaardige’ handen overlieten en omdat ik vind dat mijn ouders recht hebben op de beste zorg. Dus waarom dan die onlust?

Die onlust komt voort uit het feit dat ik de volle verantwoordelijkheid op me genomen heb voor de stappen die ik heb ondernomen omdat de rest te zwak, te onverschillig of te laf was, en ik “nou eenmaal de dingen goed kan benoemen en er niet bang voor ben om dat ook te doen” (niet mijn woorden overigens, maar het geeft een aardige schets van de situatie). Ik ben niet bang om de dingen te doen die moeten gebeuren en toen uiteindelijk bleek dat door mijn voorbereiding de ‘overgave’ van een leien dakje ging, sprak mijn broer precies dat spreekwoord uit dat ik daar altijd bij in het achterhoofd heb: “de mens lijdt het meest, door het lijden dat ze vreest”. Maar dat ik de dingen doe waarvan ik weet dat ze moeten gebeuren, wil niet zeggen dat dit altijd gemakkelijk voor mij is. Ik ben menigmaal met de emotionele brokstukken blijven zitten, terwijl anderen mooi weer speelden en er van uit gingen dat het “mij toch allemaal niets deed”. Het ging me zo gemakkelijk af….toch?

Moeders heeft heel haar leven geroepen dat ze zich “later nooit door de kinderen op zou laten bergen”. Op een of andere manier ervaart ze dat zo, wanneer de kinderen de zorg niet aan kunnen of willen. Vanuit dat standpunt  is getracht haar zo lang mogelijk thuis te blijven verzorgen en ook van dat standpunt uit is de hele omgeving bang geweest iets in deze richting ter sprake te brengen, ieder om zijn eigen redenen. Ook mijn schoonmoeder riep altijd om het hardst “mij dragen ze hier alleen naar buiten met mijn voeten naar voren”. Ook mijn schoonmoeder hebben we, toen we aan het einde van onze Latijn waren, moeten overreden het huis uit te gaan. Met veel tegensputteren, maar uiteindelijk inziend dat dit voor alle partijen de beste beslissing was, is ze verhuisd naar een hospice waar ze eindelijk het leven op een vredige en verzorgde manier los mocht laten, omringd door liefde en zorg.

Ik weet dus uit ervaring dat het niet altijd verstandig is dingen op zijn beloop te laten onder het mom van “ze redden het nog wel” of een van de andere dooddoeners “ieder heeft het recht om zijn leven te leven zoals hij/zij dat wil”. Vooral de laatste raakt bij mij toch nog aardig doel, omdat zoals mij laatst, toen ik mijn bezorgdheid uitsprak, fijntjes duidelijk werd gemaakt “ik als geen ander weet hoe belangrijk dat is”. Hoewel het net zoiets is als appelen met peren vergelijken, heb ik me door die opmerking even uit het veld laten slaan. Tot het moment dat ik gebeld werd met de veronderstelling dat ik (zoals altijd tevoren) de boel wel even op kwam vangen omdat ik “nou eenmaal de zorgzaamste van het stel ben”. Toegegeven, ik voelde me wel even gevleid, maar aangezien ik ontzettend zuinig moet zijn met mijn energie en stressvolle situaties, heb ik het geheel tegen mijn eerste impuls en aard af moeten laten weten, heb ik pas op de plaats moeten maken en van daar uit moeten bekijken wat mogelijk was. En dat was in de vorm van een paar telefoontjes naar de juiste personen precies genoeg. Overigens wordt moeders in dit geval niet 'opgeborgen', maar wordt er juist uitgekeken naar een verzorgdere vorm van wonen, zodat er van 'opbergen' in kritieksituaties juist geen sprake hoeft te zijn.

Eind goed, al goed, zou je zeggen. Ware het niet dat ik besefte dat ik voor de zoveelste keer het pad geëffend heb, ware het op instigatie van een ander en in overleg met de rest van de familie. En hoewel ik ten opzichte van moeders nu buiten schot ben gebleven, voelde het voor mij niet goed om als “aanstichtster” bestempeld te worden, zelfs niet als het humoristisch zou zijn, maar ach…. Het was echter de opmerking die er trots achteraan gelanceerd werd dat werkelijk doel raakte en mij emotioneel weer uit balans gebracht heeft. Er werd trots verteld dat er geregeld werd dat mijn dochter met kleindochter naar het mantelzorgconcert van Marco Borsato zouden gaan. (steek, steek, draai, draai) Heel fijn voor ze, en nou moet men niet denken dat ik het ze niet gun, integendeel ik gun het ze van harte. Uiteindelijk woont mijn dochter in de buurt en doet ze in het dagelijkse leven veel om mijn ouders op te vangen en daar mogen we allemaal dankbaar voor zijn. Normaal gesproken bedek ik dit soort dingen dan ook met de mantel der liefde. Je zou je zelfs af kunnen vragen waaruit werkelijke (mantel) zorg bestaat…..maar het blijft me toch een raadsel waarom wel altijd iedereen aan mij denkt als er troep op te ruimen is, of wanneer een bepaald probleem opgelost moet worden, maar nooit wanneer er iets leuks te doen is…..

Zou het niet zoveel makkelijker zijn als ik een echte leeghoofd was? Had ik waarschijnlijk ook geen K* gehad...