Huilen naar de maan
Gisteravond ben ik naar een paranormale healingavond gegaan, waarbij ik eigenlijk het idee had dat er allemaal dingen gezegd werden, die ik zelf ook altijd zeg. Ook van de behandeling heb ik niet bar veel gemerkt, maar wel voelde ik een hele fijne energie in de zaal en dat gevoel werd nog versterkt door het feit dat het muziekstuk aan het begin van de avond het Ave Maria bleek te zijn. En wie mij kent weet wat een grote plaats Maria in mijn hart in neemt. Ik kreeg dus wel een healing, maar de healing in de zaal was voor mij beter voelbaar dan de healing die de paragnost toepaste. Eerlijk gezegd had ik daarbij meer het gevoel dat zijn handbewegingen dienden voor het uitlezen van de aura, maar ja, wie ben ik...
Toen ik een vraag mocht stellen vertelde ik dat ik borstkanker heb en ‘er emotioneel even doorheen was’, dat ik mijn eigen weg hierin bewandel en dat ik op alle vlakken tegengewerkt wordt door het ziekenfonds. Dat ik het 'gevoel heb dat ik iets miste', en daar bedoelde ik dus voornamelijk emotionele ondersteuning bij.
Met de vrouw waar ik meteen in het begin ‘contact’ had heb ik naderhand een principe-afspraak gemaakt voor spirituele NLP. Ze vertelde dat ze het idee had dat ze mij wel kon helpen op "een warme, knuffelige manier". Precies waar ik behoefte aan had. Ze heeft een drukke praktijk en voorlopig geen tijd, maar wilde voor mij wel snel een gaatje maken. Ik kwam opgelucht thuis en daar gebeurde precies datgene wat mijn boosheid opwekte: H* dacht mij te moeten vertellen dat ik "wel van alles af kon lopen, maar dat de oplossing in mezelf zit” en dat was nou net waar ik op dat moment geen behoefte aan had, dus ik flipte helemaal. Precies wat ik nodig had.
Even later ben ik naar hem toe gegaan en heb ik verteld dat ik eigenlijk niet boos op hém was, maar dat het wel mooi was dat die boosheid er even uit kon. Daarna ben ik heerlijk in een heet bad met lavendelolie weggezakt waar ik misschien wel drie kwartier in gezeten heb. Ik had ook geen zin om mijn dagboek of web-log bij te werken, maar wel de twee regels geplaatst in mij op kwamen toen ik bij het inrijden van onze straat de maan mooi vol en stralend aan de hemel zag staan. Tja, bij volle maan worden gevoelens versterkt en misschien was dat maar een keer goed ook.
Vandaag twijfelde ik heel erg of ik wel naar die NLP-sessie zou moet gaan want ook deze vorm van hulp wordt niet door het ziekenfonds vergoed. Maandag moet ik bij de homeopaat terug komen, waar ik ook al geen halleluja gevoel bij heb, maar ik wil niet al te hard op de zaken vooruit lopen. Naar aanleiding van dat bezoek bepaal ik mijn volgende stap, maar ik heb al besloten dat ik me niet terug laat sturen naar het ziekenhuis, waar toch niets voor me gedaan kan worden. Wel overwoog ik bij de huisarts te vragen naar een verwijzing voor een psycholoog, maar toen ik dit met H* besprak viel daar de behoefte ook voor weg. Ik vind het moeilijk om met hem mijn twijfels te bespreken omdat ik weet dat hij zich dan bezorgd gaat maken, en ik geen energie heb om bezorgd te zijn over zijn bezorgdheid. Tja, het leven van kankerpatiënt gaat niet over rozen, hè? H* heeft me te verstaan gegeven dat hij er wel mee om kan gaan en dat hij al lang heeft geaccepteerd dat de dingen nou eenmaal zijn zoals ze zijn, dus we hebben samen besloten om lekker te genieten van het leven zolang dat nog kan en het plannen van een vakantie is daar onderdeel van.
Genieten van het leven lijkt me veel heilzamer dan alleen maar met ziek-zijn bezig te zijn (terwijl ik me helemaal niet ziek voel). Ik voel me nu ook een stuk lekkerder. Ik kijk uit naar morgen en het telefoontje met mijn dochter, samen met het feit dat ze morgen op bezoek komen, heeft me veel meer goed gedaan dan menig gesprek met een psycholoog kan doen.
De vakantie is een heel ander verhaal. Gisteren kwam J* op bezoek en hij vertelde vol verve over een stadje in Duitsland, waar de lucht nog schoon was en de natuur nog ‘stil’. Vanwege de heilzame werking die er van uit gaat wilde hij daar naar toe met een vrouw met ALS, die hij een beetje in het proces begeleidt. Hij was er zelf pas geweest en vertelde vol enthousiasme en ik zei meteen “dat wil ik ook”. Vooral toen ik hoorde dat het gebied de Eiffel heet. Ik had laatst namelijk een hangertje op de grond gevonden. Ik was daarvoor zelfs nog even van mijn fiets gestapt om het op te rapen en het was een soort van hartje met de afbeelding van de Eiffeltoren en daaronder de woorden Paris. Ik zei toen gekscherend tegen H* “zie je, moeten we toch nog eens naar Parijs”.
Parijs is zoiets waar we het regelmatig over hebben, maar waar we nooit aan toe komen. H* is met "al zijn vriendinnen daar geweest", behalve met mij, maar ja, ik troost me maar met het idee dat ik iets meer ben dan een vriendin. Het is ook de enige drukke stad waar hij zich thuis voelt en waar hij zelf wel naar terug zou willen en voor een thuisblijver en niet-reiziger als H* is dit zeldzaam. Parijs dus??? Nee dus….Het wordt het andere deel van het hart: de Eiffel.
Een blik op internet leerde ons dat het precies het stukje natuur is dat ons zo aantrekt en het ligt voor ons slechts op ruim twee uur afstand, zodat de reis ook geen probleem zou hoeven zijn. En, de auto doet het ook weer. Onze stroomstoring is probleemloos opgelost, nou ja, probleemloos, kosteloos moet ik zeggen. Terwijl we tegen het probleem aan zaten te hikken is dit ook vrijwel zonder al te veel poeha geregeld en was het de kwestie van een los contactje. Als we de auto zien als een verlengstukje van onszelf, zoals dit in de droomsymboliek vaak het geval is, is er nog hoop…uiteindelijk zit bij mij ook een steekje los....
Gisterochtend waren de zoon van H* samen met Hongaarse M* bezig ons stulpje in Hongarije helemaal leeg te halen en heb ik écht volledig het idee opgegeven dat daar ooit onze toekomst ligt. Onze toekomst is hier en nu, met alles wat het leven ons nog te bieden heeft, voor zo lang het duurt, want dat weet niemand…
En ook hier heb ik een toepasselijk gedicht op gevonden:
Wie weet...
Wie weet wat en wie je bent
En hoelang je elkaar al kent
Hoe lang we hier
Samen mogen zijn
Geniet van elk moment
Al is het nog zo klein
Xanthe®
Volle maan
