Hoe transformeer je woede of  boosheid: want daar is het relaas vandaag om begonnen. Ik koester boosheid, besefte ik vanochtend. Ik wil deze eigenlijk niet voelen, want het past niet bij mijn beeld van lief-zijn-en-lief-gevonden-worden, maar het is er wel. Ik ben heel lang in staat geweest boosheid op te kroppen en weg te duwen vanuit het idee “dat ik er toch niets mee kon zonder daarbij die ander waar ik boos op was te beschadigen”, maar dit gaat mij de laatste tijd steeds minder goed af. Zelfs nu ik een manier heb gevonden om boosheid om te vormen naar humor, steekt het gevoel dat bij boosheid hoort steeds vaker zijn kop op. Vooral als ik zaken laat liggen en datgene dat mij dwars zit niet meteen aanpak, wanneer ik de spreekwoordelijke koe niet meteen bij de hoorns vat dus. 

Als ik zo’n relaas van iemand anders zou lezen, zou mijn eerste gedachte zijn “zoooo, díe heeft een probleem” en inderdaad, ik geef het ruiterlijk toe: “ik zit met een levensgroot probleem”. Hetzelfde probleem waar de helft van de mensheid mee zit (de goedbedoelende helft uiteraard). Liefdevol willen zijn en woede voelen.

Ik schreef al eerder dat M* zich even lekker afgereageerd had door middel van slaan en stompen op een matras, wat haar ontzettend opgelucht heeft. Ik schreef dat dit bij mij niet zou helpen. En ik die mening heb ik nog. Wat ik echter niet schreef, was dat ze me kort daarna een URL toestuurde met de pakkende titel “Bevrijd je woede zonder te bezeren”. Vanwege de timing en het feit dat er een afbeelding bij stond van een stromende rivier (met heel veel stenen er in – wat refereert aan mijn steeninderivier initiatief) heeft mij aangezet dit relaas met open mind door te lezen. Nou, dat duurde dus niet lang….al lezend werd ik pas echt boos. “Gelul” schreef ik M*, maar ging er daarna niet veel verder op in. Toch klikte ik de website niet weg, omdat ik wist dat ik nog niet helemaal klaar was met dit onderwerp. Ik kon het er alleen op dat moment even niet bijgebruiken.

Geloof hechten aan deze website, die zich pretendeert de “wijsheid van het hart” te vertegenwoordigen, maakt mijns inziens het probleem alleen maar groter. Ik vind het schandalig dat goedbedoelende mensen door dit soort informatie op het verkeerde been gezet worden. Waarschijnlijk wel uit een goed hart, maar de “weg naar de hel is nou eenmaal geplaveid met goede voornemens”. Heb je eigenlijk toegegeven aan de manier van loslaten die het beste bij je past en je waarbij je constateert dat dit je een ontzettend opgelucht gevoel geeft, dan moet je je en passant nog even schuldig gaan voelen over eventuele ‘negatieve’ energie die je op de kosmos loslaat. Energie die volgens deze website de oorzaak is van alle slechte dingen die er momenteel op de wereld gaande zijn. En met een beetje mazzel zet je die avond de TV aan en kun jij je mooi schuldig gaan zitten voelen over het leed dat je anderen berokkend hebt. Omdat je geweigerd hebt deze woede tegen jezelf te richten. Alsof je je daar beter door gaat voelen??!!

Eerlijk is eerlijk, dezelfde site biedt ook een oplossing voor transformatie van negatieve gevoelens. Nou ja transformatie, er staat letterlijk dat men negativiteit “de kop in dient te drukken”. Zo liefdevol is dat overigens niet, als ik er goed over na denk. Iets de kop in drukken. Of nog erger: “niet uiten hoe boos we zijn”. Pardon, dat probeer ik al mijn hele leven en waar heeft mij dat gebracht? Naar de grote K*

Ik citeer hier even één van de aangeboden oplossingen: …..werk met een van de vier elementen, voel die energie en begin tegen die wezens te praten en vertel ze wat je voelt, bijvoorbeeld: “ik voel deze emotie, ik wil dat jullie mij helpen om al die energie los te krijgen om zo niemand te kwetsen….”

Mooi, heel mooi. Vreedzaam je handen onder de kraan steken en de woede weg laten spoelen. Heel mooi bedacht, maar (ik zei het al, ik heb een probleem) bij het lezen van dit soort informatie begint mijn woede alleen maar toe te nemen. Zoveel schijnheiligheid dat ik er kotsmisselijk van wordt. “Waarom ik er zo boos over wordt?” denk je misschien? Omdat hier geappelleerd wordt aan het syndroom waar ik mijn hele leven last van gehad heb. Een syndroom waar alle goedbedoelende wezens last van hebben en waardoor de ware problemen bedekt worden met de mantel der liefde, om vroeg of laat toch zijn destructieve invloed te laten gelden.

Ik kan er gewoon niets aan doen, ik word altijd boos wanneer men “Roomser wil zijn dan de Paus”  en zich door deze schijn van heiligheid beter waant dan anderen, maar dat ze onderdeel vormen van het in stand houden van het grootste probleem dat onze planeet teistert: Maken van onderscheid (woede en boosheid worden gecategoriseerd onder de noemers negatief en lagere emoties), het hebben van een levensgroot vooroordeel en het gebrek aan respect voor alles dat niet in eigen straatje past.

Zolang men niet in wil zien dat alles één is, en hulpmiddelen zijn tot begrip, ons wijzen op problemen in onszelf die we dienen aan te pakken in plaats van te vermijden, zal deze wereld er echt niet beter op worden, nog niet met miljoenen vredesmeditaties…die hun oorsprong vinden in onvrede. Het is gewoon weer een andere vorm van manipulatie….en manipulatie lijdt meestal tot misbruik.

Woede spoel je niet weg door liefdevol je handjes onder de kraan te steken. Woede transformeer je door met modder te smijten bijvoorbeeld. Daarna kun je je handjes wassen en tot rust komen. Pas dan kun je liefde voelen. Pas dan kun je liefdevol voor anderen en de omgeving zijn, omdat je in eerste instantie liefdevol voor jezelf bent geweest. Het is allang mooi dat je voor een methode hebt gekozen waarmee je niet meteen een ander aanvalt. Val dan ook niet jezelf aan door je een schuldgevoel aan te laten praten. Je kunt woede niet weg redeneren. Woede is er niet voor niets! Woede is een krachtige emotie en een krachtige emotie transformeer je in geen duizend jaar zonder hem eerst gezien, erkend en doorleefd te hebben. Dit doe je door er op JOUW manier onbevooroordeeld vorm aan te geven….

Dit is overigens geen vrijbrief om maar te doen wat er in je hoofd opkomt en de woede maar op een ander te richten, wat overigens een overbodige toelichting is, want iemand die zo in elkaar steekt zal niet de moeite nemen om mijn verhaal werkelijk te zien voor wat het is. Die neemt er (naar mijn ervaring) alleen maar uit wat hij/zij kan gebruiken en gebruikt dit weer als excuus om iedere verantwoordelijkheid af te kunnen schuiven, terwijl (ironisch genoeg) dit hele stuk niet geschreven zou hoeven worden als ieder de verantwoording voor zijn eigen daden op zich zou nemen. Kijk, dan zou de wereld er pas heel anders uit zien….

Ik besluit (op aanraden van mijn liefdevolle mannetje) weer met een bijpassend gedicht uit mijn bundel: Als een vulkaan...

Als een vulkaan

Na een periode van pijn
En niet alleen, maar toch eenzaam zijn

Dacht ik, ik heb het voor elkaar
Ik ben er, voor altijd, mee klaar

Alle gevoelens opgekropt
En zorgvuldig opgeborgen, weggestopt

Niet meer aan denken, ik red me wel
Maar groeiend, als een etterend gezwel
Wachten ze…

Sluimerend, loerend op het moment
Dat je even niet, of juíst, jezelf bent

En als de uitbarsting van een vulkaan, Oppermachtig
Komen ze, ongevraagd, ongewenst,
Onverwacht en krachtig

En vinden als vanzelf hun weg naar buiten
Niet meer op te kroppen, weg te stoppen
En niet langer meer te stuiten

Xanthe®