Maak van je hart vooral geen moordkuil – dat is het spreekwoord waar ik vanochtend weer wakker mee werd. Dit gebeurde mede naar aanleiding van mijn overdenkingen over een aantal gebeurtenissen van de afgelopen dagen die zich als een stroomversnelling aaneenrijgen voor zover een stroomversnelling in staat is zich aaneen te rijgen. Ik besef dat deze uitdrukking ergens mank gaat, maar het is momenteel het enige dat in me op komt en ik was even niet van plan me van het werkelijke probleem af te laten leiden door dit soort onbenulligheidjes.
Dat is namelijk wat de mens geneigd is te doen: om de kern van het probleem heen draaien, soms onbewust, soms bewust, en de aandacht vestigen op onbelangrijke details waardoor je op een gegeven moment de bomen door het bos niet meer ziet. Gelukkig schijn ik ’s nachts boven mezelf uit te stijgen en word ik ’s ochtends vaak wakker met een helder inzicht en ‘weten’. Vanochtend ging mijn aandacht uit naar iets dat ik als kind al bij mezelf bemerkte, maar waarvan ik niet in staat was het achterliggende probleem te ontdekken: het keer-de-andere-wang-toe-messias-syndroom.
Als kind had ik daar al last van. Ik kan nog geen 15 zijn geweest, want het was nog in mijn eerste echte ouderlijke huis (de anderhalf jaar Amsterdam waar ik geboren ben tel ik hierin niet mee). Ik was me op een vreemde manier bewust van dit syndroom. Het was namelijk niet een gedachtegang of hersenspinsel, nee het manifesteerde zich letterlijk. Wanneer ik iets voelde op mijn linkerwang, dan wilde ik dat ook op mijn rechterwang voelen. Ik ging zelfs zover dat ik daartoe in desbetreffende wang kneep, om zo het gevoel van evenwicht te krijgen. Hoewel wij van thuis uit niet echt Godsdienstverslaafd zijn (om het zo maar eens te noemen) had ik deze neiging heel sterk. Ik nam het keer de andere wang erg letterlijk, zoals ik geneigd was heel veel dingen veel te letterlijk te nemen. Een losse opmerking die een ander gemakkelijk en vaak onbewust uit, kan daarom bij mij aardig doel raken en zich zodanig vastzetten dat het een heel eigen leven gaat leiden. Is het iets dat mij boos maakt, dan zal ik dit niet terugrichten naar de persoon die dit geuit heeft, maar richt ik dit op mezelf: ik knijp mezelf wel in die andere wang.
Ik denk dat deze vorm van zelfkastijding (die zich meer in mijn gevoel plaatsvond dan werkelijk uiterlijke vormen aan te nemen) geduurd heeft tot ik een jaar of dertien was, althans in de letterlijke zin. Ik werd afgesneden door een fietser waarbij ik door de lucht vloog en letterlijk ‘op mijn bek ging’, met als gevolg 6 weken ziekenhuisopname vanwege een hersenschudding en een gebroken tand. De periode in het ziekenhuis was frustrerend en vervelend, want ik mocht niet lezen, geen televisie kijken en bezoek van andere kinderen mocht ik ook niet. Maar ook aan deze periode kwam vanzelf een eind. Wat bleef was die gebroken tand, die me mateloos irriteerde, want zelfs ik begreep dat het geen oplossing bood om ook de andere tand te halveren. Reparatie aan de tand liet even op zich wachten, waardoor ik me langzamerhand bij deze ongelijkheid neerlegde. De hoop dat ditmaal het evenwicht hersteld kon worden door de tand te repareren, bleek slechts een worteltje, want de kroon die daar geplaatst werd was een veel grotere bron van frustratie aangezien die aan de achterkant heel anders aanvoelde en het evenwicht voorgoed verdwenen was, maar ook mijn ‘zucht daartoe’....
Probleem opgelost zou je denken. Ja, dat dacht ik ook, ware het niet dat dit slechts een uiterlijk vertoon was van een innerlijke discrepantie. Ik had als kind maar één wens: van mensen houden en van gehouden worden. Dit zou een natuurlijke staat moeten zijn, maar op deze aardkloot is dat zo natuurlijk nog niet. We leven in een wereld van dualiteit en je kunt hier niet alleen maar goed of lief zijn. Kijk maar om ons heen. Op het moment dat iemand zijn liefdevolle hart laat spreken en daarbij opkomt voor een ander, wordt dat vrijwel direct afgestraft doordat die persoon meer dan eens met geweld om het leven gebracht wordt. Met meer dan eens bedoel ik uiteraard dat dit meer dan eens voorkomt, maar ik het licht van reïncarnatie en het steeds maar weer uitwerken van hetzelfde probleem, zou het best kunnen dat dit dezelfde geest meer dan eens overkomt. (Ik heb een heel ander denkbeeld over karma….)
Wij noemen zo’n verschijnsel zinloos geweld, maar bestaat er wel zoiets als zinloos geweld? Wanneer je uit gaat van het gegeven dat het slacht-offer via de buitenwereld de agressie over zich heen krijgt die deze zelf niet durft te voelen, komt het in een heel ander daglicht te staan. Uiteraard wil ik hiermee geweld van de ene mens naar de ander niet goedkeuren of goedpraten, maar ik besef terdege dat door het niet willen voelen van boosheid het geweld zich naar jezelf zal keren. Bij mij in de vorm van K*.
Dit is de lange omleiding die me deze ochtend naar het spreekwoord “maak van je hart geen moordkuil” leidde. Alleen heb ik het niet aan mijn hart (toch)..en manifesteert het zich in mijn borst. Aan één kant weliswaar. Alleen ben ik nu zo ver dat ik het evenwicht niet langer wens te herstellen door het aan de andere kant er bij te krijgen, maar door het (achterliggende) probleem uit de wereld te helpen. Zelf…want het is mijn probleem. De manifestatie van mijn onkunde om te gaan met de dingen die mij zoal overkomen en waarbij ik uit angst om anderen te kwetsen me terugtrek achter een schild van onverschilligheid. Het zogenaamde maak-je-om-mij-geen-zorgen-ik-red-me-wel of het ik-lijd-wel-in-stilte schild.
Ik ben me hier onlangs bewust van geworden door een gesprek met mijn schoonzoon. Hij dacht “dat het me allemaal niets deed, want ik was zo goed in het doodzwijgen van mensen”. Terwijl ik langzamerhand van binnen kapot aan het gaan was, dacht hij “dat het me niets kon schelen”. “Hallo, waardenken we dat mijn K* vandaan komt? Omdat ik zo in balans ben? Omdat ik de wereld zo goed aan kan?”
Dit scheve beeld heb ik bij hem op dat moment (denk ik) enigszins recht kunnen zetten en ik besef dat de fout bij mij ligt. Ik heb wel meer fouten gemaakt in het verleden. Ik heb echter wel altijd het beste met iedereen voor gehad, terwijl ik tot mijn frustratie besef dat mijn handelingen zo uitgelegd worden dat ik alleen mijn eigenbelang nastreefde. Wanneer ik uit zelfbescherming besloot mezelf terug te trekken, werd ook de communicatie verbroken of oppervlakkig, waardoor veronderstellingen de kans kregen een heel eigen leven te leiden. Want dat is iets waarvan ik besef dat ik erg slecht in ben: communiceren. Terwijl ik aardig van de tongriem gesneden ben en goed ben in het ontleden, verwoorden en oplossen van problemen, heb ik vreselijk gefaald waar het mijn eigen persoontje betreft.
Zo ongeveer gelijktijdig kreeg mijn vriendin bij haar therapeut te horen dat ze “haar kwetsbaarheid wat meer moet tonen”. Zij deelde dit met mij, waardoor ik besefte dat dit ook voor mij geldt: als ik mijn kwetsbaarheid niet toon, kan een ander niet weten dat die er zit. Mijn web-log is daar een bijdrage aan. Ik deel hier in dingen waarvan een ander misschien zegt “jee, kan ze dat niet beter bij zich houden”, of “moet ze nou zo nodig de vuile was buiten hangen?”, maar waarvan ik weet dat het heilzaam voor mij is, en dat is iets dat M* mij voorhoudt bij iedere beslissing die ik moet nemen: “Is het heilzaam voor JOU?”
Als ik in het streven naar herstel van mijn balans anderen daarbij betrek en eventueel ‘beschadig’, spijt mij dat oprecht, maar weerhoudt het me nu niet meer te doen wat ik voel dat ik moet doen. Ik tracht daarbij echter wel enige terughoudendheid, maar op het moment dat ik voel dat dit ten koste gaat van mezelf, knijp ik niet meer in de andere wang. Dat is voor de ander misschien een mooie oplossing, maar daar beschadig ik mezelf mee. En ik kan het weten, want ik heb nu te kampen met de ultieme manifestatie van beschadiging van mijn Zelf…ik heb K*……en of ik wil of niet, ik voel boosheid…en die wil getransformeerd worden…in iets dat heilzaam is voor mij….dus dat is mijn project voor vandaag….maar nu eerst een boterhammetje in het zonnetje met mijn liefdevolle mannetje…
