• Positief Alternatief Web-log - 10 Augustus

Wat doen we met...

“Zullen we zo eens over eten gaan denken”, vroeg H* toen ik hem een kus gaf en langs hem heen naar boven liep. Mijn antwoord “Ik denk de hele dag aan eten”, waarop hij lachte en ik ging doen waarvoor ik uit mijn ligstoel was opgestaan: bloggen. Ik ben begonnen te lezen in het boek over Alison, een vrouw diena  verkracht en zwaar mishandeld te zijn voor dood is achtergelaten en die dit puur op de kracht van de Liefde overleefd heeft, tegen alle verwachtingen in. Geen ontspannen lectuur maar wel heel fascinerend. Niet door de gruwelijke details, maar door de kracht en inspiratie die een mens op kan brengen en uit kan dragen.

Ik had lekker in het zonnetje gelegen (vitamientje D tappen) en toen de zon uiteindelijk achter de dakpannen wegdook besloot ik gevolg te geven aan mijn writersstream (zoals mijn maatje M* dat gisteren noemde toen ik vertelde dat het wel leek alsof de woordenstroom niet meer wilde stoppen). Momenteel ben ik dus ‘gezegend’ (of zie ik me geconfronteerd) met writersstream in plaats van het gevreesde writersblok, dat mij altijd van mijn aspiraties als schrijfster afgehouden heeft. Grappig hoe je het ene kunt vrezen en op het moment dat je de stroom volgt, overspoeld kunt worden door het gegenovergestelde. Writersstream dus. Eigenlijk houdt dit in dat het in mijn hoofd geen moment meer stil is, en op de momenten dat ik me geestelijk ‘terug’ wil trekken, die mij ten ene male onmogelijk gemaakt wordt.

Vanochtend zat ik in het dilemma tussen, zoals gewoonlijk naar Falun Dafa te gaan, of mee te doen aan (eveneens gratis) Yoga in het Stadswandelpark. Gezien het feit dat deze twee activiteiten op hetzelfde tijdstip plaats vonden, kwam ik er niet onderuit om een keuze te maken. Ik meende ergens gelezen te hebben dat het om Kundalini Yoga ging, en aangezien ik de laatste tijd nogal met de Kundalini energie bezig ben, besloot ik dit maal de balans in het voordeel van Yoga uit te laten slaan. Yoga in het park  werd slechts twee keer gegeven, terwijl FD een terugkerend element was. Hoewel het gestadig regende, trok het beoefenen van dit Yoga in het park mij wel aan. Ja, je leest het goed: het regende. Dat had al een veeg teken kunnen zijn, maar ik besloot me nergens door van mijn uiteindelijk genomen besluit af te laten brengen, in de veronderstelling dat de Yoga 'vast wel' plaats zou vinden in het overkoepelde gedeelte waar ook de optredens plaats vonden. Niet dus....

Al trappend in de regen, goed beschermd door mijn blauwe regencape, ging ik richting bestemming. Het fijne van fietsen is dat je zo leker op automatische piloot gaat, dat de gedachtegangen hun eigen weg kunnen volgen en bij mij volgde de ene dan ook rap op de andere. En ja, in de stromende regen dreven er op een gegeven moment ook wat lijken, of moet ik koeien zeggen, voorbij. Ik bezag mezelf alsof ik een beetje buiten mezelf stond, en dacht dat het wel wonderlijk was hoe ik vast kon houden aan een idee dat zich eenmaal in mijn kop gezet had. In de stromende regen naar buitenyoga!

De (regelmatig herhaalde) woorden van mijn vader dreven door mijn hoofd “wat jij in je kop hebt zitten, zit ook niet in je kont hè?” Meestal werden deze woorden niet gebezigd vanuit een bewonderende, maar meer vanuit een verwijtende positie en ik moet eerlijkheidshalve toegeven dat hij menigmaal gelijk heeft gehad. Wat in mijn kop zit, zit niet in mijn kont. Daardoor heb ik me vaak vastgebeten in situaties waar een ander de hoop al lang had laten varen. “Maar aan de andere kant haal je hier ook je kracht uit”, zei ik bemoedigend tegen mezelf. En zo is het.  Ik liet het lijkje vrolijk wegdrijven...

Omdat ik nou eenmaal mezelf heb vastgebeten om dit pad naar genezing te volgen, sta ik voorlopig op (bijna) 8 maanden volle winst, zoals ik dat zelf placht uit te drukken. Die heb ik voorlopig in goede gezondheid doorgebracht. In goede gezondheid, daar bedoel ik mee dat ik (ondanks of misschien wel  door de wetenschap dat ik K* heb)  me vitaal, gezond en gelukkig voel, terwijl ik weet dat dit bij het maken van de andere keuze destijds niet het geval zou zijn geweest. Daarbij wil ik niet zeggen dat die andere keuze per definitie slecht is, maar het is niet wat ik wens te ervaren. Net zoals ik vandaag niet gekozen heb voor Falun, maar voor Yoga. Vandaag wilde ik wel eens de energie van Yoga ervaren en gewapend met kussentje en een handdoek om op te kunnen liggen, fietste in goedgemutst door. (Goedgemutst graag niet al te letterlijk nemen, want juist net dat gedeelte van de cape schoof steeds naar achteren).

Uiteindelijk heeft mijn regencapeje me redelijk droog gehouden (in ieder geval mijn kleding) en kwam ik aan bij een klein groepje dat besluiteloos bij het paviljoen rond stond te kijken. Het podium was afgesloten en daar werden we geacht geen gebruik van te maken. De Yoga instructrice had al rondgekeken en zei dat zelfs onder de grote boom die ze uitgezocht had “het water doorsijpelde” en dat ze overwoog (mede gezien de teleurstellende opkomst) “het maar af te lasten”. In gedachten stippelde ik al de route van dat punt tot Falun uit en ik besloot niet af te wachten tot ze zeker wisten wat (met deze nieuwe wetenschap in mijn ogen) overduidelijk een goed besluit zou blijken te zijn; namelijk de Yoga af te lasten.

Ik vertelde dat ik maar zou doen wat ik andere zondagen ook deed en legde uit wat Falun inhield. Ik was al onderweg toen ik besloot nog even terug te fietsen en aanbieden dat dit groepje eveneens mee zou kunnen doen met Falun. Uiteindelijk werd ze nu een kans geboden toch een vorm van meditatie te beoefenen, maar er werd besloten dat "ze dan maar zouden vergaderen" en ik fietste voor de tweede keer richting Falun. Ook al heb ik de eigenschap me vast te bijten in de keuze die ik eenmaal gemaakt heb, ik bezit eveneens de flexibiliteit om daar verandering in aan te brengen op het moment dat ik daar het nut van in zie. Zoals H* mij ooit eens gezegd heeft “beter ten halve gekeerd, dan ten volle gedwaald”.

Ik kwam slechts 2 minuten na aanvang bij Falun aan en terwijl er voor mijn druipende persoontje open gedaan werd zei ik “ik schaam me diep”. Waarom ik dat eigenlijk zei was mezelf een raadsel want er werd mij geen uitleg gevraagd en er was geen enkele manier waarop men kon weten dat ik in eerste instantie een andere keuze had gemaakt. Moet ik toch eens over na gaan denken, waarom ik die neiging heb om af en toe dingen te zeggen op momenten dat ik beter kan zwijgen…

Ik heb me snel bij het gezelschap gevoegd en kwam er even snel achter dat in tegenstelling tot andere keren mijn concentratie niet op een hoog peil stond. Normaal gesproken merk ik dat bij het beoefenen mijn ademhaling als vanzelf reguleert en mijn gedachten rustig worden. Zo niet díe ochtend, want het hele gebeuren dat er aan vooraf gegaan was ratelde aan mij voorbij, alsof het van levensbelang was deze energie vast te houden om later op (digitaal) papier te zetten. Ik besloot dat ik weer aan het doordraven was in mijn nieuwe hobby, en dat dit mij belemmerde op dat moment in het ‘hier en nu’ te blijven. Toen ik mezelf in gedachten de vraag stelde waarom ik niet zoals gewoonlijk in staat was mijn gedachten weg te laten drijven (en daardoor ook de oefeningen niet evenredig vloeiend uit kon voeren) kreeg ik als vanzelf het antwoord “omdat je ze vasthoudt”. "Nu is nu", besloot ik, "en nu ben ik niet in de gelegenheid te schrijven, maar nu ben ik met genezende energie bezig". Vanaf dat moment stroomde alles zoals het hoorde. Weer een les geleerd….

Eenmaal thuis heb ik eerst de dingen gedaan die echt belangrijk waren, waaronder een telefoontjeplegen naar 'de Alzheimertelefoon', voor advies in verband met het momenteel (even) actuele item “wat doen we met….” Moeders is dementerende. Dat is ze al langer, maar sinds een paar dagen is pa ziek, en daardoor duidelijk geworden dat er op het moment dat hij (even) wegvalt, de directe omgeving zich met een probleem geconfronteerd ziet, en in dit geval bestaat die directe omgeving uit iemand die zelf al haar handen vol heeft. De 'kinderen', waaronder ik, hebben dus op afstand de koppen bij elkaar gestoken en zien zich voor het “grootste probleem bij Alzheimer, waar iedereen vroeg op laat voor komt te staan”, en dat is “wanneer en hoe is het verantwoord om in te grijpen, is dat überhaupt wel wenselijk enis het ook mogelijk op een manier dat je je ouders in hun waarde laat”.

Hoewel het telefoontje me geen pasklare oplossing heeft gegeven, was het plegen daarvan een uitermate goede ingeving. Ik heb het gesprek nog even op me in laten werken, even met mijn maatje M* gechat en met mijn ander maatje (H*) doorgesproken en toen één van mijn broers gebeld om mijn standpunt duidelijk te maken. Ook pa gebeld, die inmiddels wel wat opgeknapt was, maar me ook waarschuwde dat ma furieus was omdat haar enige dingen ter ore gekomen waren. Grappig is dat, van tijd tot tijd moet je de dingen die je wilt zeggen meerdere malen herhalen, maar als er iets besproken wordt dat eigenlijk niet voor dementerende oortjes bestemd is, schijnt datzelfde gehoor dwars door muren heen te functioneren. Ook weer zo’n wonderlijk fenomeen.

Nou, dankbaar voor de Alzheimertelefoon heb ik duidelijk gemaakt dat ik best wel mijn verantwoording in deze op me wil nemen, maar “niet van plan ben dit keer de zwarte piet toegespeeld te krijgen” of de spreekwoordelijke “kous op mijn kop", waarop ik lachend te horen kreeg dat dit wel jammer was omdat “alle hoop op mij gevestigd was”. Ik zag er ook wel de humor van in, want in het verleden zou dit inderdaad zo gelopen zijn, maar aangezien ik toch wel van mijn fouten leer (en één daarvan is het voortouw nemen, ongeacht de gevolgen voor mijn persoontje) zullen we ditmaal een andere strategie moeten bepalen. Eentje waarbij ik buiten schot blijf, want mijn moeder zit nu net in “mijn babytijd”, en de vorige keer dat ik kwam werd ik net eens lekker stevig geknuffeld en verwelkomd. Noem het laf, noem het egoïstisch, maar het is waar ik nu net behoefte aan heb….en in dit stadium van mijn leven ben ik gefocust op dingen die heilzaam voor mij zijn. En één van de dingen is lekker met mijn kleine Essie en Quinty knuffelen (Remi is op de leeftijd dat hij niet geknuffeld wil worden), voorlezen uit de heksensteen en leuke dingen met mijn familie doen, zolang de situatie dat nog toestaat….

Met een goed gevoel over mijzelf en de situatie, trok ik de dagkaart, die weer treffend de huidige situatie weergaf (ik verbaas me af en toe zelf nog over de toepasselijkheid van deze online getrokken kaarten): De perfectionist in jezelf legt jou (en je omgeving) geestelijk aan banden en je merkt het niet eens. Als je slechts half zo perfect, half zo goed zou zijn, zou het altijd nog volstaan. Je zou daarmee veel energie, veel kostbaren levensenergie besparen. Daarmee kun je wonderlijke, zinvolle dingen volbrengen. Dingen die je vreugde geven en die je kunt volbrengen….

Ik heb me dus tevreden in het zonnetje te ruste gelegd en eindelijk mijn hoofd zover leeg kunnen maken dat ik (al doende vitamientjes en levensenergie opbouwend) en met een goed gevoel over mezelf in staat was lekker te lezen…En nu ga ik voor de inwendige mens zorgen.