• Positief Alternatief Web-log - 9 Augustus

Van oude koeien en lijken in de kast

Vanochtend werd ik weer wakker met een scala aan onderwerpen waar ik over aan het nadenken was en waar ik over zou kunnen schrijven. Ik had laatst al eens aangegeven dat ik “boeken zou kunnen vullen” maar dat ik daar niets mee zou kunnen omdat ik al lang de pijp uit zou zijn als alle mensen op wiens teentjes ik zou kunnen trappen eerst 'vertrokken' zouden moeten zijn voor het gepubliceerd zou kunnen worden. Een van de aanwezigen zei daar op “je kunt het toch ook schrijven zonder op teentjes te trappen”, waarop ik zei “ik niet”, en dat is een waarheid als een koe. Nou ja, het zou wel kunnen, maar dan zou het nergens meer over gaan...

Wanneer ik verslag zou moeten uitbrengen over mijn zielige leventje voor de diagnose, zouden er heel wat oude koeien uit de sloot getrokken moeten worden (tegenwoordig duiken ze overigens ook al nieuwe zwembaden in) en lijken uit de kast afgestoft of verwijderd. Maar dat is nou net het probleem; men wordt niet geacht oude koeien uit de sloot te halen en men hoort lijken te laten waar ze zijn: in de kast, terwijl ze daar helemaal niet thuishoren. Laat het verleden rusten wordt er vaak gezegd. Waarom? Waarom moet je het verleden laten rusten als je huidige probleem hier in  zijn oorsprong vindt? Wanneer die vervelende koeien uitgerekend beginnen te loeien wanneer jij net aanstalten maakt om je ‘stiltecentrum’ binnen te gaan?

Ik denk dat het een wijdverbreid misverstand is dat men door het verleden te laten rusten volop in het heden kan functioneren. Mensen die dit proberen, zien zich namelijk bij iedere dissonant weer geconfronteerd met de gevolgen van dit onuitgewerkte verleden. Vooral wanneer men het denkt te hebben laten rusten. Koeien horen uit de sloot gehaald en samen met de afgepoetste lijken gestructureerd begraven te worden. Pas dan kun je ze laten waar ze horen: in het verleden. Pas dan kunnen ze rusten, omdat hun energie dan in het heden en de toekomst die daar uit voortvloeit geen vat meer op je hebben.

Mensen die geneigd zijn hun lijken in de kast te laten verstoffen doen dit om legio redenen, als dan niet altruïstisch van oorsprong. Voor de lieve vrede, uit piëteit, uit angst voor de gevolgen, uit angst (illusies) kwijt te raken. Ik zou hier talloze varianten op kunnen vinden die allemaal hun oorsprong hebben in dezelfde modderige sloot of poel van angst. Angst kan zo overheersend zijn dat je er in kunt verdrinken, net als die oude koeien, of er geleidelijk in weg kunt zakken, zonder dat je het zelf in de gaten hebt. Dus laten we die koeien en lijken liever maar liggen waar ze liggen en gaan we op oude voet verder. Dus als we er toch van tijd tot tijd mee worden geconfronteerd, halen  dat spreekwoord van stal en gaan we vrolijk verder tot de volgende koe begint te loeien.

Terwijl er in de buitenwereld ogenschijnlijk geen vuiltje aan de lucht meer is, heeft deze verwoestende energie onder de oppervlakte echter een ondermijnende functie, die vaak naar boven komt in de vorm van een of andere (kwaadaardige) ziekte. Afhankelijk van je gesteldheid zal dit zich manifesteren in je lichaam of in je geest. Mensen die niet in staat zijn de problemen aan te pakken, maar deze wel uit moeten werken, verliezen zich vaak in geestesziekten en/of verslavingen. Als je ‘niet meer bij je verstand bent’ kun je namelijk zeggen wat je wilt, je bent er toch niet verantwoordelijk voor te stellen. Deze mensen kunnen naar hartenlust ‘bommetjes maken’ en de omgeving met de problemen opzadelen (ik zei nog zo..... geen bommetje…). Omdat men in het verleden blijft hangen, kan men in het heden niet meer functioneren, vaak met desastreuze gevolgen voor de omgeving want terwijl jij lekker afdaalt naar de bodem van vergetelheid, zijn zij degenen die overspoeld worden (en met een half leeg zwembad blijven zitten).

Mensen die hun problemen in hun lichaam vastzetten, komen er minder makkelijk van af. (Niet dat je het bewust in je lichaam vast zet hoor, maak je niet dik, dit gebeurt gewoon vanzelf, hoef je niks voor te doen). Kwaadaardige en vaak pijnlijke ziekten zijn hier het gevolg van. Op het moment dat men hier gewaar van wordt, beseft men dat er niet op oude voet verder geleefd kan worden. Hoe men er mee omgaat, verschilt van persoon tot persoon, maar ik weet wel dat deze mensen vaak gebukt gaan onder schuldgevoelens en een overdreven verantwoordelijkheidsgevoel. Dit soort mensen (ik ben bang dat ik er één van ben) dragen vaak de verantwoordelijkheid voor heel de omgeving met zich mee en de ziekte dwingt ze min of meer om deze neer te leggen en zich in eerste instantie op zichzelf te focussen. (Je weet wel.....dat Peijnenburg verhaal, maar dan anders). Wie daar niet toe in staat is zal ogenschijnlijk aan zijn ziekte overlijden waarna hij of zij zich ‘ten ruste’ kan leggen bij al die lijken die ze zo zorgvuldig hebben opgespaard.

Zou het niet veel handiger zijn wanneer we open en eerlijk met elkaar om kunnen gaan? Wanneer men gewoon deze koeien en lijken kunnen zien voor wat ze zijn? Dingen die ons dwars zitten kunnen niet begraven worden zolang er niet naar tevredenheid naar gehandeld is. Wanneer iemand terug komt op iets dat in het verleden gebeurd is, betekent het dat dit nog steeds dwars zit. Dat gebeurt helaas niet altijd rechtstreeks, waardoor de aanval nooit helemaal herkend of voorzien is. Op zo'n moment biedt een dooddoener als “geen oude koeien uit de sloot halen” geen oplossing. Wanneer men nog lijken in de kast heeft zitten, zal men die altijd tegenkomen wanneer men die ruimte nodig heeft. Ze zullen altijd in de weg zitten van en goede invulling van ….ja, van wat? Van je leven, je relaties, je liefdes, je Zelf?