• Positief Alternatief Web-log - 8 Augustus

Ontbijt met ijs

Vandaag was het ruim half elf geweest voor ik naar het buurthuis kon, in ieder geval met het geruststellende idee dat ik een aantal dringende zaken had geregeld. Toen ik net op mijn plekje geïnstalleerd was en de eerste steen van die dag had gelegd belde M* me op, om te bespreken hoe en wanneer we elkaar vandaag nog even zouden treffen. “Het lijkt wel of er een complot gesmeed wordt dat ik het ding niet af krijg”, mompelde ik bij het overgaan van de telefoon, maar aangezien ik nummerherkenning heb kon ik selectief aannemen of negeren.

Na een geanimeerd gesprek met M* hebben we half afgesproken dat we elkaar later op de dag zouden treffen en ik morgen wel naar Jacob zou gaan, om even lekker onwetenschappelijk verantwoord aan onze genezing te werken. Toen ik echter eenmaal op dreef was, ging de invulling van de laatste steentjes (of moet ik de laatste loodjes zeggen) als vanzelf en veel sneller dan ingeschat. Ik had me (ter zelfbescherming aangezien de maaltijd vandaag uit friet met knakworst of saté zou bestaan en de verleiding ditmaal toch wel heel erg groot zou worden) voorgenomen tijdens de gezamenlijke lunch door te werken. Ik eet gezond, ik blijf sterk, en werkte in afzondering door (waar overigens geen mens iets van zei).

Vanuit mijn stellingname viel het me het gekletter van bestek veel meer op, dan wanneer ik er tussen gezeten zou hebben en de woorden “wie wil er nog friet want we houden te veel over” bereikten mijn gespitste oortjes, waarschijnlijk aangezwengeld door het knorrende gevoel in mijn maag. “Nee Wil, sterk blijven”. En sterk was ik hoor, maar zoals altijd heeft het leven zijn eigen verrassende wendingen in petto. Op mijn ik-ben-sterk-ik-eet-gezond eiland werd ik benaderd door één van de organisatrices die met uitgestrekte arm en de ultieme verleiding op me af kwam lopen: een Magnum, begeleid door de woorden “mag ik je een ijsje aanbieden, want ik heb er voor iedereen één meegebracht omdat het vandaag de laatste dag is”. Ja, en dan zeg je geen nee meer hè? Uiteindelijk had ik die week toch maar ff een marathon achter de rug!

Ik heb me dus bij het gezelschap gevoegd en daar lekker genietend mijn ijsje opgegeten. O ironie van het lot: Tracht je sterk te zijn en geen friet te eten, zit je aan een ontbijt van ijs! Ontbijt ja, want aan eten was ik die ochtend ook nog niet toegekomen en mijn bammetje zat nog in mijn tas, vergezeld van de volgende drie rijpe tomaatjes. Over gezond en verstandig gesproken…. Eén van de deelneemstertjes was een kleindochter van een organisatrice was ook de hele week druk in de weer geweest en kwam zo af en toen langs om hier en daar een praatje te maken en de overige werkstukken te bewonderen. Een echte schat overigens, en zei vroeg me nu “ben je nou blij dat je toch een ijsje eet?” Ik heb haar gerust gesteld met de woorden dat als ik “eenmaal zondig, ik er ook met volle teugen van geniet”, waarop ze me glunderend aankeek en dát op zich was de zonde al waard.

Afijn, de laatste steen had ik al gelegd voor ik het ijsje aangeboden kreeg en ik had ook M* al op de hoogte gesteld van dat feit, want dit hield in dat we samen naar J* zouden kunnen gaan, en dat was wel zo gezellig. Na mijn werkstuk, van alle lijmresten ontdaan, bij de rest van de werkstukken gelegd te hebben en mijn plek te hebben opgeruimd ben ik huiswaarts getogen en in de tuin zaten R*, H* en M* al gezellig te keuvelen. Even bij een bakkie mee gekeuveld en toen hebben we de jongens aan hun lot overgelaten en zijn we gezamenlijk vertrokken.

Bij J* was het zoals altijd een gezellige boel en we hebben veel gelachen, lol gehad om de ‘nieuwe ballen van J*’ die daar op de tafel lagen te prijken (en waar ik ongetwijfeld nog wel een keer op terugkom, alleen niet nu) en ik hoorde ook het goede nieuws van C*, die een scan gehad heeft en waaruit gebleken is dat haar uitzaaiingen voor een groot deel verdwenen zijn. Ik weet het, volkomen onwetenschappelijk, maar aangezien C* zo’n 9 maanden geleden te horen heeft gekregen dat ze nog maar 3 maanden te leven had, zat ze daar niet zo mee denk ik. Op C* kom ik ook later nog wel een keertje terug, want dat is een hoofdstuk apart, letterlijk en figuurlijk. Toen we weet thuis kwamen zijn de jongens naar de stad gefietst, heeft M* zich op mijn favoriete plekje op de bank geïnstalleerd en heb ik lekker staan kokkerellen.

Na de voorbereiding van de soep heb ik nog even snel wat boodschapjes gedaan en de brief over het baarmoederhalsvaccin debacle voor de Santé op de post gedaan. Een brief die ik overigens heel netjes voorbereid en gevouwen had, maar die gezien de afwijkende maat van het envelopje (en het feit dat ik daar de postzegel al opgeplakt had) toch een beetje verfrommeld zijn eindbestemming zal bereiken. Na een gezellige (en eindelijk gezonde) maaltijd zijn R* en M* weer huiswaarts vertrokken en kijk ik al weer halsreikend uit naar de volgende ontmoeting.