• Positief Alternatief Web-log - 8 Augustus

Op mijn gezondheid

Voor ik gisteren vertrok besloot ik mijn menu van zuurdesembrood met geitenkaas uit te breiden met een paar zelfgeteelde tomaten, die mij vanaf de plant blozend lonkten. "Lekker gezond" dacht ik. Ik plukte de tomaten van de planten, deed ze bij mijn bammetjes en fietste welgemoed naar het buurthuis.

Die ochtend bracht ik niezend boven mijn werkstuk door. Wat begon met een aarzelend niesje werd op een gegeven moment een werkelijk concert. Overigens werd de hele dag door, telkens wanneer ik nieste, gereageerd met “gezondheid”. “Nou, volgens mij is het verkoudheid”, reageerde ik de eerste keer, maar ja, het leven van ridiculist gaat niet over rozen en ook hier kwam mijn humor ‘niet aan’ of werd gewoonweg genegeerd. De dag stond dus verder, naast het mozazieken in het teken van “Hatsjoe” en “Gezondheid”. Ik hoop overigens dat daar boven nog iemand zijn wolkje mijn kant op stuurde en goed geluisterd heeft, want als zoveel mensen mij een goede gezondheid toewensen (is dat wel zo? Het woord 'goede' verzin in er ter plekke bij, maar natuurlijk. Slechte gezondheid is ziekte en dat wordt me vast niet toegewenst) dan wordt het hoog tijd dat die wens eens in vervulling gaat….

Vandaag bestond de gezamenlijke lunch uit pannenkoeken en toen ik aan kwam fietsen kwam de heerlijke geur me al tegemoet. Eigenlijk moet ik zeggen “aten ze pannenkoeken”, want ik had immers die ochtend plichtsgetrouw mijn zuurdesembroodjes uit de natuurvoedingswinkel staan smeren. De zelfgeteelde en dus gegarandeerd onbespoten tomaatjes maakten echter een hoop goed. “Lust jij geen pannenkoeken?” was de vraag die mij gesteld werd, terwijl ik me vastbeet in mijn gezonde menu. “Jawel hoor”, maar ik ben op een speciaal dieet (ik heb K*). O, maar pannenkoeken zijn toch wel goed? “Ja, maar ik eet suikervrij”, repliceerde ik daar op. “Ja, ik heb ook suiker(ziekte)”, was het antwoord (Ook? Ohoook?), “maar ik mag wel pannenkoeken” zei mijn overbuurvrouw maar wraak is zoet.... ze durfde deze pannenkoek toch niet dik te besmeren met stroop of royaal te bestuiven met suiker, aangezien ze zich nu eenmaal als suikerpatiënt geprofileerd had. "Zo", dacht ik, heerlijk happend in mijn tomaatje…..terwijl ik even doormijmerde over het feit hoe snel mensen conclusies trekken (ik ook, want misschien houdt ze wél van pannenkoeken, maar niet van stroop en suiker, kan toch??!!)

Ik heb me de hele week mooi aan mijn dieet gehouden. Zo zit ik in elkaar, want als ik eenmaal begin te zondigen is het hek van de dam. (De voorgaande weken was er in de vorm van ijs en appeltaart  al een klein begin gemaakt met het verwijderen van dit spreekwoordelijke hek). Nee, deze week zou ik dat hek er weer even stevig in rammen, dus ik zat alle dagen tijdens de gevarieerde lunch stevig in mijn eigen bammetjes te bijten. Dit maal met eigen geteelde tomaten terwijl mijn gedachten even terug gingen  naar de eerste keer dat ik (tijdens een vakantie in Hongarije) een eigen-geteeld-zongerijpt-tomaatje in handen kreeg. Ik had hem zelf geplukt in de kokend hete zon, en díe onovertroffen smaaksensatie heeft nadien geen enkele tomaat meer kunnen evenaren.
Ook mijn eigen, net-niet-rode-maar-meer-oranje-tomaatjes konden dat niet. Hoewel ze best lekker smaakten, alleen al door het idee van ‘eigen-geteeld-onbespoten’. Drie waren het er dit keer.

Maar ik dwaal af; conclusies trekken, daar wilde ik even naar toe. Doordat ik verteld dat ik suikervrij eet, wordt mij meteen een suikerziekte in de schoenen geschoven. (Dit is een conclusie die ik trek door het woordje ‘ook’). Een andere keer (toen er wel in mijn bijzijn, maar niet rechtstreeks tegen mij), werd gesproken over het feit dat ik niet mee at, werd de opmerking gelanceerd “ja, we moeten allemaal op de slanke lijn letten hè?”. Pardon? Ik heb K* hoor, ik doe dit niet voor mijn lol hoor, niet om er mooi slank uit te zien, hoor! Hoewel..... het fijne gevoel dat ik iedere ochtend heb als ik in de spiegel kijk, is me wel heel wat waard.

Oké, misschien toch stiekem wat ijdele overwegingen. Ik kan me nog goed herinneren hoe ongelukkig is was voor de diagnose, omdat ik lijdzaam toekeek hoe er jaarlijks weer een paar kilootjes toegevoegd werden, terwijl ik “helemaal niet zo veel at”. Nee, weet ik nu, niet véél maar wel verkeerd. Kijk dat is één van de goede dingen die K* me gebracht heeft. Eén van de vele. Daarom kan ik mijn ziekte met humor bekijken en kan ik nu werkelijk genieten van de keuzes die ik maak. En ik kies er voor gezond te leven en gezond te eten. Met eigen geteelde tomaatjes.

Tja, na de zoveelste niesbui die middag, deelde mijn overbuurvrouw me mee dat “het zeker weten hooikoorts is”. We hadden het al uitgebreid gehad over het niezen als mogelijke reactie op de lijm, of op het gruis van de tegels die we kapotsloegen en/of knipten (shit, weer een hobby waar ik me beter niet mee bezig kan houden) maar nu kwam deze diagnose voorbij; hooikoorts ("want dat had mijn zoon ook"). Ik zei dat ik het voorlopig voorzichtig op allergie zou houden en de manier waarop daarmee gelachen werd en de blik die me toegeworpen werd, spraken beide boekdelen maar daar ligt een conclusie die ik momenteel weiger te trekken. Ik heb al genoeg aan mijn hoofd en geen behoefte om me naast K* ook nog eens op te laten zadelen met S* en H*. Daar pas ik voor.

Afijn, mijn werkstuk vordert gestaag en ik hoop deze vandaag af te krijgen. Ik fietste (gisteren en wederom welgemoed) weer naar huis en toen ik hier aankwam zag ik vrijwel meteen dat er iets niet klopte. Ik miste iets, en jawel hoor, mijn tomatenplant in de grote pot had de storm niet zonder kleerscheuren doorstaan, en lag helemaal plat. Ik zag alleen nog de stok, die ik daar ter ondersteuning ingestoken had, fier overeind staan. Ik haalde de plantenbindertjes er bij (had ik in eerste instantie verzuimd de plant vast te binden bleek nu) en trok de plant overeind die gelukkig verder onbeschadigd leek. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik helemaal niet eerst de plantenbindertjes er bij haalde, zo gestructureerd ben ik helemaal niet. Ik trok, al balancerend met mijn fiets tussen de benen de plant omhoog terwijl Harrie (want zo is hij wel) met de plantenbindertjes aan kwam zetten.

Kniesoor die er op let (en naast ridiculist ken ik mezelf ook de titel kniesoor toe). Feit is dat de plant er weer fier bij staat en ik door mijn eerdere nalatigheid hoogst waarschijnlijk de bron van mijn allergie heb ontdekt. Ik voelde weer een lichte kriebel in mijn neus en dacht die even op te vangen door mijn beide wijsvingers aan weerszijden van de neus te plaatsen. De heerlijke (en sterke) geur van tomaat kwam mij tegemoet, gevolgd door een niesaanval die zijn weerga niet kende. Net als die ochtend heb ik na het aanraken van mijn mooie-eigengeteelde-o-zo-gezonde-tomatenplanten verzuimd mijn handen te wassen en hoewel ik er nooit eerder last van gehad heb, hebben tomatenplanten wel die reputatie, dus heb ik er waarschijnlijk een extra gevoeligheid bij.

Of ik nu moet stoppen met tomaten eten? Die conclusie weiger ik nog even te trekken. Of ze wel zo gezond zijn? Ook dat laat ik in het midden maar dat ik er van zal genieten, dat staat als een paal boven water….zolang ik maar netjes mijn handen was.