• Positief Alternatief Web-log - 6 Augustus

Lekker kankeren

Voor ik vandaag weg zou gaan, ging ik naar beneden om mijn bammetje te maken. (Zíj eten vandaan pannenkoeken, ik niet, want ik heb mijn eigen dieet, want ik heb K). “Ik heb besloten mezelf niet langer op te jutten”, zei ik tegen mijn man. Ik zal hem verder Harrie noemen, want zo heet hij nou eenmaal. "Mijn man" klinkt zo bezitterig, maar het is in eerste instantie wel makkelijk om duidelijkheid te scheppen.

“Ik heb eerst even zitten schrijven, toegegeven aan mijn inspiratie” vulde ik verder aan. “Ja, jij bent schrijver en een schrijver schrijft”, zei Harrie, mijn man dus. “Lekker kankeren”, deed ik er nog een schepje boven op. Bij mijn man kan dat. Dit tilt niet zwaar aan het woord K* , hoewel hij af en toe wel tot tranen bewogen wordt wanneer ik me onzeker voel over mijn ziekte en alles wat daar bij komt kijken (want die dagen heb ik ook wel hoor).

“Ja”, ging ik al smerend verder, “en weet je wat een goed gevoel me dat geeft?” Lekker vrij kankeren, ongehinderd door enig plichts- of schuldgevoel. Ongehinderd door het idee dat je er iemand mee schaadt, omdat ik ter dege besef dat ik ook deze duistere kant bezit. En we weten allemaal waar ontkenning toe leidt. Lekker alles laten stromen en niet opbergen in mijn laptopje, maar er ook mee naar buiten komen. Omdat energie nou eenmaal wil stromen. (En ik merk dat er zoveel in mij borrelt, dat naar buiten wil). Ik ben nog niet rijp voor de verlichting (ook al heb ik sinds enige dagen een verlicht toetsenbord). Ik wil gewoon even lekker kankeren. En als u er niet tegen kunt, lijkt het me verstandig gewoon dit web-log niet te lezen.

Ik verschuil me heerlijk achter de woorden dat ik “immers niet de verantwoording van de hele wereld op mijn schouders draag” (al heb ik dat wel mijn hele leven wélvzo ervaren). Ik draag alleen de verantwoording voor mezelf en mijn directe omgeving en dat was al zwaar genoeg, gezien de manier waarop ik er al die tijd invulling aan heb trachten te geven. Want je omgeving wil je niet (expres) schaden. Daarom houd ik al mijn hele leven mijn bevindingen voor me. Daarom houd ik me al mijn hele leven in, voor de lieve vrede (u kent die uitdrukking vást wel). Uit angst dingen te verliezen die ik nooit gehad heb. “De mens lijdt het meest door het lijden dat ze vreest”, schoot me te binnen. Een waarheid als een koe.

Daarom ben ik nu geconfronteerd met de grote K*. De K* die mij dwingt om naar mezelf te kijken, om dwars door mijn angsten en verlangens heen bij mijn ware kern te komen. Erkenning van mezelf als een totaal wezen, inclusief de donkere kant! Terwijl ik mijn hele leven mijn best heb gedaan lief te zijn en lief gevonden te worden, kom ik (helaas? gelukkig?) tot het besef dat ik mezelf niet altijd even lief vind. En dat die kant van mij ook gezien wil worden. Geaccepteerd en gewaardeerd. Want terwijl ik nooit anderen bewust heb willen schaden, schijnen die anderen dat toch als zodanig ervaren te hebben en worden mij vanuit het verleden nog steeds dingen verweten waar ik nu niks meer aan kan veranderen. Dingen waar niet over gepraat wordt. Voor diezelfde ‘lieve vrede’. Dingen die zich in mijn lichaam vastgezet hebben, verkankert zijn. En dat wil er uit.

De grote K* als leermeester of als excuus om de dingen te doen die je altijd al hebt willen doen, maar waar je jezelf altijd in begrensd hebt? Zie het zoals u wilt. Vandaag voel ik me er goed bij en als ik het morgen anders voel, dan laat ik het lekker los in het besef dat ik ook maar een mens ben en daardoor ook het recht heb om eens lekker vervelend of kwetsend te zijn, of boos, of verdrietig. Anderen waren daar al lang achter, gezien de uitdrukking “geen goede daad zal onbestraft blijven”.

Kent u deze al? “De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens”. Mijn voornemen van vandaag was mozaïeken. Spelen met stenen in plaats van woorden. Maar de ware aard laat zich niet onderdrukken hè