• Positief Alternatief Web-log - 5 Augustus

Op bezoek bij de regulier-oogkleppen-op-arts

Vanochtend ging ik meteen vanaf mijn therapie naar de stad voor mijn gesprek met de GGD-arts. Zoals altijd had ik me niet echt hoeven haasten want ik moest nog geruime tijd in de wachtkamer doorbrengen. Daar merkte ik dat ik, ondanks het idee dat “het me allemaal niet zoveel deed” behoorlijk gespannen begon te raken. Zo’n onderbuik-tandartsen gevoel, als je snapt wat ik bedoel. Op een gegeven moment zag ik de printer in de hoek wat papieren opfrommelen en dacht al, “ik weet niet wat de bedoeling is, maar dit lijkt me niet goed”, en inderdaad kwam er even later iemand aanlopen die zonder te groeten meteen de hoek van de printer in dook en geruime tijd bleef klooien omdat de boel vastgelopen was. Net als ik; opgefrommeld en door de mangel gehaald, als ik de heren doktoren hun gang zou laten gaan, ha ha. Ik weet nog dat de eerste gedachte die door mijn hoofd schoot was “als dat mijn beoordelend arts moet zijn ziet het er niet goed voor me uit”, waarna ik mezelf meteen berispte vanwege mijn vooroordeel.

Afijn, wat geklooi later bleek dit inderdaad de arts te zijn. In het kamertje bleek dat hij mij opgeroepen had op verzoek van de sociale dienst en niet beschikte over mijn voorgeschiedenis, dus ook niet over de stapel papieren waar de aanvrager over beschikte. Een schone lei dus, dacht ik terwijl ik werd ondervraagd over mijn ziekte, maar niet echt over de reden waarom ik daar zat. Dat deze man al bij bevooroordeeld was bleek, behalve het feit dat het een regulier opgeleide arts was, al uit zijn opmerking dat wanneer ik “zijn familie zou zijn, hij zich zomaar niet bij mijn besluit zou hebben neergelegd”. Ik keek de man eens in zijn felrode, door allergie en/of huidirritatie geplaagde gezicht, waar hij overigens voortdurend aan zat te krabben en besloot niet op deze opmerking in te gaan. Dat liet ik graag over aan zijn familie wanneer die zich inderdaad t.z.t. voor dit dilemma geplaatst zou zien…..

Na het bespreken van mijn ziektegeschiedenis en de stappen die ik tot nu toe had ondernomen, deed hij het voorkomen alsof hij de zaak onbevooroordeeld zou bekijken en pas een advies uit zou brengen als hij zich er verder in verdiept had. Ik ondertekende op zijn verzoek een formulier waarbij ik hem toestemming  gaf om contact op te nemen met het ziekenhuis en mijn huisarts. Hij keek overigens wel even vreemd op toen ik ontkennend reageerde op zijn opmerking dat de chirurg mij “vast wel op de gevolgen had gewezen bij het volgen van alternatieve therapie bij deze ziekte”. Nee, dat had ze dus niet gedaan. De chirurg had vrijwel meteen een houding aangenomen dat “het mijn lijf is, en ik het volste recht had deze beslissing te nemen”, net als mijn huisarts overigens. Daar zou deze arts wel wat van zou kunnen leren, want ondanks het feit dat hij toegezegd had dat hij de zaak “pas na informatie zou beoordelen”, bereidde hij mij er vast op voor dat wanneer hij tot de conclusie zou komen dat hij mijn keuze “een gevaarlijke” zou vinden, hij mij daarvan ook rechtstreeks per brief op de hoogte zou brengen”.

Had ik iets gemist? Ik dacht dat het in deze zijn taak was om te beoordelen of ik baat had bij de therapie en daarvoor financiële ondersteuning zou kunnen krijgen. Ik geloof niet dat ik gekomen was voor zijn advies in deze. Ik ben helemaal niet van plan van behandelmethode te veranderen, ik wil juist ondersteuning bij een behandelmethode waarvan de laatste (inmiddels al weer bijna) 8 maanden is gebleken dat ik daar baat bij heb. Ik vertelde hem dus minzaam dat “hij zich die moeite kon besparen, omdat ik daar niet op zat te wachten en toch niet van plan was me alsnog regulier te laten behandelen”. Laat die pedante kwast nou antwoorden met “ja, al doe ik het maar voor mezelf, dat ik het gevoel heb dat ik je toch gewaarschuwd heb”. Jee, en ik maar denken dat dit bezoek om mij ging! Overigens hoop ik voor hem dat hij zo verstandig is mij deze brief niet toe te sturen, omdat ik daarop onmiddellijk zal reageren door een klacht in zal dienen tegen het gebrek aan respect, dat het sturen van een dergelijke brief zal vertegenwoordigen.

Tja, na nog een keer flink gekrabd te hebben, raadde ik hem aan zelf eens een bezoek te brengen aan NGC (ik kón het gewoon niet laten), waarop hij in de lach schoot en zei “nou, ik mankeer niks”. “Nou”, reageerde ik hier op, “het is anders niet alleen voor kanker, maar werkt ook prima bij huidproblemen”. Na het handje drukken ter afscheid (ik besloot de mijne zo snel mogelijk te wassen, aangezien dit dezelfde hand was die continue aan zijn gezicht zat) besloot ik de opkomende gevoelens niet de overhand te laten nemen. Ondanks het feit dat ik me voorgenomen had me niet al te druk te maken over dit gesprek, had ik bij het verlaten van de spreekkamer het gevoel dat de uitslag bij voorbaat al vast lag, wat mij toch nog een beetje boos en verdrietig maakte…..

Als ik ongelijk blijk te krijgen ben ik de eerste dat te erkennen, overigens..